Hvað nú

Það er með nokkrum ólíkindum, hvað stjórnarflokkarnir eru seinir að ganga í nauðsynlega hluti og hvað þeim gengur illa að afgreiða mál. Raunar hefur þetta verið helsta einkenni kyrrstöðustjórnar Katrínar Jakobsdóttur alla tíð. 

Katrín Jakobsdóttir hefur um nokkra hríð verið ákveðin í að gefa kost á sér sem forseti. Þrátt fyrir það er eins og helstu samstarfsmenn hennar formenn Sjálfstæðisflokks og Framsóknar komi nánast af fjöllum og þá fyrst er skoðað hvað skuli gera. Sérkennilegt þegar fólk hefur setið saman í ríkisstjórn í 7 ár. En það er í samræmi við stjórnarstefnuna að gera  sem minnst of seint.

Þeir sem vilja sjá raunverulega breytingu og tilþrif ríkisstjórnar t.d. í orkumálum og varðandi hælisleitendur telja vænlegasta kostinn að VG yrði þökkuð samfylgdin, en leitað hófana um samstarf við Flokk fólksins og Miðflokkinn.

Væntanlega of gott til að vera satt. Formenn Sjálfstæðis- og Framsóknarflokks virðast frekar vilja hökta í sama hjólfarinu, sem engu skilar nema auknum ríkisskuldum, orkuskorti og brostnum innviðum m.a. vegna hælisleitenda sem streyma inn í landið.