Af hverju að banna fundi?

Erdogan Tyrkjaforseti hefur ákveðið að sölsa undir sig öll völd í Tyrklandi með lýðræðislegum hætti eins og nokkrum öðrum einræðisherrum í veröldinni hefur áður tekist. Í því skyni sendir hann litlu Göbbelsana sína til að koma áróðrinum á framfæri til að tryggja fylgi við tillögur sem fela í sér endalok raunverulegs lýðræðis í Tyrklandi.

Mörgum hefur komið á óvart að Erdogan hefur m.a. sent ráðherra sína í Göbelsískum tilgangi til ýmissa Evrópulanda vegna þess að það áttaði sig ekki á því hvað margir ríkisborgarar eigin landa eru í raun Tyrkneskir ríkisborgarar og líta fyrst og fremst á sig sem slíka jafnvel þó þeir séu annarrar kynslóðar Tyrkneskir innflytjendur.

Ríkisstjórnir Þýskalands og Hollands hafa amast við þessum útsendurum Erdogan og Erdogan hefur svarað þeim með því að kalla Þjóðverja og Hollendinga nasista, fasista o.fl. sem vinstri stjórnmálamenn nota þegar þeim verður að öðru leyti orða vant.

En hvernig stendur á því að nú síðast ríkisstjórn Hollands skuli standa í því að banna almenna fundi þar sem ráðherrar frá Tyrklandi ávarpa landa sinna. Er það í samræmi við þær lýðræðislegu hefðir sem við viljum halda í heiðri.

Þrátt fyrir að hafa ákkúrat enga samúð með málstað Erdogan þá get ég ekki séð með hvaða rökum ríkisstjórn Hollands meinar almennar og frjálsar umræður og fundi í lýðræðisríki jafnvel þó að það séu erlendir ráðamenn sem ávarpa fundinn. Einhvern veginn rímar það ekki við sjónarmið um frjálst þjóðfélag sem virðir funda-mál- og félagafrelsi.

Afstaða Hollensku ríkisstjórnarinnar er því fordæmanleg og við sem viljum frjálst flæði upplýsinga, funda- og tjáningafrelsi finnst miður að svo skuli vera komið í Hollandi og Þýskalandi að þær stjórnlyndu ríkisstjórnir sem þar stjórna skuli ganga svona langt. Það langt að mér virðist það vera út fyrir lög og rétt á sömu forsendum og Bretar beittu okkur hryðjuverkalögum á sínum tíma illu heilli og þeim til skammar.

En ástæða þess að stjórnlyndu stjórnmálamennirnir í Hollandi og Þýskalandi skuli bregðast svona við er vegna hræðslu við eigin verk og skoðanir. Kosningar eru í dag í Hollandi og ríkisstjórnin reynir það sem hún getur til að koma í veg fyrir að Geert Wilders nái góðu fylgi og grípur til örþrifaráða til að sýnast vilja taka á innflytjendavandamálunum af meiri hörku en áður. Vonandi láta kjósendur ekki rugla sig með þessum taugaveiklunaraðgerðum.

Elítan í Hollandi og Þýskalandi hefur aðeins eina pólitíska stefnu raunar eins og elítan í allri Vestur Evrópu og það er að halda völdum og hafa business as usual. Þeir sem hafa hugsjónir og vilja breyta þægindasamfélagi elítunar eru svo hættulegir óvinir að það verður að grípa til allra ráða m.a. brjóta mannréttindi ef þörf er á til að slá ryki í augu kjósenda og reyna að koma í veg fyrir að elítan missi tögl og halgdir.

Þess vegna eru fundir með "Göbbelsum" Erdogan bannaðir í taugaveiklunaraðgerðum í aðdraganda kosninga. En stefnan er samt ekki sú að breyta neinu um innflytjendastefnu eða undnasláttarstefnu gagnvart Islam. Það er staðreyndin í málinu.

Á sama tíma og Erdogan ríður nú röftum og fer með himinskautum í áróðri sínum, þá dettur engum fréttamanni á Vesturlöndum í hug að kalla hann hægri sinnaðan þjóðernisofstækismann og pópúlista. 

Af hverju skyldi það nú vera? Eru þeir e.t.v. ekki búnir að fá línuna sína frá þeim sem þeir telja hafa einkarétt á sannleikanum eins og þeir Þjóðviljamenn forðum sem tjáðu sig ekki fyrr en línan frá Kreml var komin í hús. 

Athugasemdir

[Theódór Norðkvist, 15.3.2017 kl. 22:41]

Vesturlönd eiga ekki að líða það að kosningabarátta í Tyrklandi sé háð á þeirra landssvæði, að ekki sé talað um að gefa kolóðum einræðisherra fríar hendur að boða yfirgangs- og kúgunarstefnu sína út um allan heim. Það getur skapað ófrið og í raun flutt ólguna í Tyrklandi til Vesturlanda.

Þessi vandræði með Tyrkina, eru enn eitt fyrirbærið sem sýnir hvað fjöldainnflutningur fólks frá Asíu og Afríku til Vesturlanda er galin stefna. Verði einhver þjóð eða kynþáttur, mjög fjölmennur, verður sú þjóð ríki í ríkinu og getur slegist í lið með óvinaher, eins og við höfum séð með þær þúsundir sem hafa slegist í lið með ISIS, bæði í Miðausturlöndum og með hryðjuverkum á Vesturlöndum.

[Jónas Gunnlaugsson, 16.3.2017 kl. 14:11]

Eins og Gaddafy sagði. Allah virðist ætla að gefa okkur sigur yfir Evrópu án stríðs.

Á hvaða leið er Evrópa

Á meðan Múslima fjölskyldan á 8 börn, á Evrópska fjölskyldan 1 barn.

Stjórnmálamenn í Tyrklandi, sjá framm í tímann, að Tyrkneskir ríkisborgarar, verða ráðandi öfl í flestum löndum Evrópu, ef þessi þróun fær að halda áfram.

The cradles are empty. - Where are the leaders. - Italía og lönd Evrópu eru að eyða sér sjálf. Hvar eru leiðtogarnir?

Góð grein.

Egilsstaðir, 16.03.2017  Jónas Gunnlaugsson

[Sigurður M Grétarsson, 16.3.2017 kl. 15:10]

Það eru reyndar ein rök fyrir þessu sam gætu alveg átt rétt á sér að mínu mati. Lýðræði byggir nefnilega á því að allir hafi sömu möguleika á að boða sína skoðun og sinn málstað og þegar svo er ekki þá erum við ekki að tala um lýðræðisleg skoðanaskipti.

Þar sem flestir andstæðingar Erdogans eru komnir í fangelsi í Tyrkjalndi og enn er verið að handtaka menn fyrir það eitt að vara annarrar skoðunar en Erdogan þá er ekki möguleiki fyrir þá Tyrki sem vilja tala gegn þeim stjórnarskrárbreygingumn sem hér eru til umræðu hvorki í Tyrkjaldi né í Evrópu. Þess vegna væri óeðlilegt að leyfa tyrkneskum stjórnvöldum að halda áróðursfundi í Evrópu meðan þeir meina þeim sem eru annarrar skoðunar að gera það sama.

Þetta eru nákvæmlega sömu rök og Össur Skarphéðisson þáverandi utanríkisráðherra notaði þegar hann hafnaði heimsókn ísralelsks ráðherra hingað til lands til að tala máli Ísraela meðan þeir voru að murka lífið úr óbreyttum borgurum á Gasa. Hans rök voru þau að á meðan ráðamenn Pelestínumanna væru ekki frjálsir ferða sinna til að koma til Íslands í sömu erindagjörðum væri ekki rétt að heimila ísraelskum ráðamönnum að koma hingað til að standa fyrir áróðursfundum með ráðamönnum og almenningi í gegnum fjölmiðla. Á þeim rökum neitaði hann að taka á móti ísraelskum ráðherra sem til stóð að senda hingað til að flytja áróður Ísraela eins og nokkrir aðrir ráðherrar í ríkisstjórn Ísraels fengu að gera í nokkrum öðrum Evrópuríkjum.