Þöggun og rétthugsun

Í fyrradag var Kastljósþáttur, þar sem alþingismaðurinn Snorri Másson og fulltrúi frá samtökunum 78 skiptust á skoðunum um málefni hinsegins fólks og transhugmyndafræðina. Snorri talaði fyrir sjónarmiðum með sama hætti og t.d. J.K.Rawlings höfundur Harry Potter bókanna og flestir sérfræðingar í líffræði. 

Umræðan í Kastljósþættinum var eðlileg skoðanaskipti í lýðfrjálsu landi. Umræða sem átti erindi til almennings. Þá bregður svo við, að ráðist er að Snorra fyrir skoðanir hans úr ólíklegustu áttum. Allir hefðbundnir fjölmiðlar ráðast að Snorra. Morgunblaðið birtir umfjöllun Dags B. Eggertssonar þar sem hann ræðst að Snorra og aðrir fjölmiðlar ráðast að manninum en fjalla ekki um efnisatriði. RÚV er með viðtalsþætti og dregur fram aðila sem sveipa um sig kufli fræðimannsins þegar þeir ráðast gegn líffræðilegum staðreyndum. 

Samt kastar tólfunum þegar biskupinn yfir Íslandi og Landlæknir blanda sér í umræðuna biskupinn á einhverjum astral vegum í dagatalsfræðum en landlæknir segir líffræðinni stríð á hendur í þágu transhugmyndafræðinnar lægra hefur íslenskur landlæknir aldrei lagst ekki einu sinni í Kóvídinu. 

Það er vert að gaumgæfa þegar fólk verður vitni að skefjalausri aðsókn að skoðunum einstaklings og tilraun til þöggunar og lítillækkunnar, að við mundum á stundum búa við Sovét-Ísland hvað tjáningarfrelsið varðar ef ekki væru til samfélagsmiðlar. 

Viðbrögð almennings á samfélagsmiðlum sýna að það er brýn þörf á að ræða þessi mál á forsendum heilbrigðrar skynsemi, en umfjöllun fjölmiðlaelítunar er öll á einn veg að þagga niður í frjálsum skoðanaskiptum um málið. 

Hart es í heimi þegar fjölmiðlar bregðast tjáningarfrelsinu.  

 

Kennum umhverfinu um

Af tilviljun heyrði ég glefsur úr viðtölum við stjórnendur skóla- og menntamála í Reykjavík. Mér var hugsað undir þessum viðtölum til þess tíma þegar ég var í skóla sem unglingur. Við sem vorum baldnir og leiðinlegir fyrir kennarana var vísað úr tíma og þurftum að mæta til skólastjóra og það var ekki sérstaklega skemmtilegt enda varnir fáaar á þeim tíma. 

Nú er öldin önnur og mun skilningsríkari skólayfirvöld og lærdómsmeistarar hafa tekið við. Athyglisverðast fannst mér að heyra ítrekað að það ætti ekki að kenna "barninu" um heldur athuga umhverfið og halda áfram fáránleikanum með skóla án aðgreiningar.

Skelfing var það leiðinlegt fyrir okkur ólátabelgina fyrir rúmum 60 árum, að hafa ekki þessi rök tiltæk og búa við algjört skilningsleysi af hálfu skólastjórnenda. Að sjálfsögðu áttum við óþekktarangarnir, að segja þegar við vorum teknir á beinið. 

"Já ágæti skólastjóri þetta getur allt verið satt og rétt, en þú gleymir að skoða umhverfið. Þetta er umhverfinu að kenna". 

Ég reikna með að skólastjórinn hefði þá brugðist við af vorkunsemi og sent mig til Þórðar Möller sem þá var yfirmaður  hvítmálaðs sjúkrahúss með rauðu þaki inn við sundin til að gaumgæfa hvort undirritaður væri ekki með "fulle fem" eins og það var kallað á þeim tíma. 

Svona breytast hlutirnir en hitt breytist ekki að það er jafn fáránlegt nú eins og það var þá, að kenna þúfunni um þegar maður dettur um hana.