Nýr kafli í sjálfstæðisbaráttu Bretlands

Í dag ganga Bretar formlega úr Evrópusambandinu. Fáa hefði órað fyrir því á miðju ári 2016, þegar Bretar samþykktu að fara úr Evrópusambandinu, að ekki yrði brugðist við meirihlutavilja kjósenda fyrr en um fjórum árum síðar. 

Eftirtektarvert hefur verið að fylgjast með hvernig Evrópusambandið og taglhnýtingar þess á þingi í Bretlandi gerðu allt sem þeir gátu til að reyna að koma í veg fyrir að þjóðarviljinn næði fram að ganga. Jafnvel þó að þingmenn lýstu yfir vilja til að framfylgja vilja þjóðarinnar, þá voru stöðugt fundnar upp nýjar skýringar og afsakanir.

Þeir sem á einhverjum tíma hafa talið mögulegt að ganga í Evrópusambandið, þar á meðal sá sem þetta skrifar, hljóta að sjá miðað við þau ósköp sem stórþjóðin Bretar hafa þurft að þola í aðdraganda útgöngu, að Evrópusambandið eins og það er nú, getur ekki verið valkostur fyrir frjálsa og fullvalda þjóð, sem vill halda sjálfstæði sínu.

Á sama tíma má taka undir með Farage þingmanni á Evópuþinginu og formanns Brexit flokksins, að Evrópusambandið sem slíkt er meinið. Við hefðum viljað sjá Evrópusambandið þróast með öðrum hætti m.a. þeim, að virðing væri borin fyrir þjóðríkinu og ákvörðunarvald einstakra aðildarríkja væri meira. Við hefðum viljað sjá aukna samvinnu og samstarf á frjálsum grundvelli í stað lögþvingaðra ákvarðana, sem henta best stærstu og valdamestu þjóðum Evrópusambandins. Við hefðum viljað sjá, að smáþjóðir hefðu vald á landamærum sínum og auðlindum.

Skrifræði, skortur á lýðræði og bolabrögð, sem hafa einkennt valdaelítuna  í Brussel getur ekki orðið til farsældar og eru andstæð þeim sjónarmiðum friðar,lýðræðis og lýðfrelsis, sem var meginmarkmiðið með stofnun Evrópusambandsins á sínum tíma.

Það er dapurlegt að Evrópusambandið skuli hafa þróast í það sem það er. Vonandi sjá fleiri og fleiri að þörf er á breytingum.

Nái Bretar að þróa betra þjóðlíf, betri viðskipti og bætt lífskjör utan Evrópusambandsins, leggja þeir sitt lóð á vogaskálina til að Evrópusambandið neyðist til að bregðast við og gera breytingar ef skrifræðisliðið er þá ekki endanlega gengið í björg sjálfumgleðinnar og þeirrar hugmyndafræði arfakónga á liðnum öldum.

"Vér einir vitum."  

 

 

Síldarplan alþýðunnar

Þættir Egils Helgasonar um Siglufjörð eru með því besta, sem unnið hefur verið af heimildarþáttum á RÚV. Þættirnir eru vel gerðir, upplýsandi, fróðlegir og skemmtilegir. Egill á heiður skilinn fyrir þessa þætti.

Þó þættirnir séu vel gerðir, þá skortir stundum á að frásögnin sé rakin frá upphafi til enda. Í þættinum í gær voru tvö atriði, sem kölluðu á frekari skýringar til þess að öll sagan væri sögð og ekkert undan dregið. 

Fyrra atriðið var frásögnin af því þegar kommúnistar brenndu fána Þýska alríkisins, hakakrossfánann hjá ræðismanni Þýskalands á Siglufirði. Sagt var frá því eins og hetjudáð, sem það e.t.v. hefur verið, en þess ekki getið að nokkrum árum síðar höfðu  kommúnistar og nasistar fallist í faðma og fáir voru ötulli við að afsaka herhlaup Hitlers inn í Pólland en íslenskir kommúnistar eftir að Stalín hafði gert friðarsamning við Hitler og hóf sjálfur innrás í Pólland. Hvað gerðu kommarnir á Siglufirði þá? 

Annað atriði, sem var sögulega mikilvægarara að fylgja eftir og gera fullnægjandi grein fyrir var frásögnin af því þegar kommúnistar komu upp  kommúnísku síldarplani, sem átti að sýna fram á yfirburði sovétkerfisins. Frá þessu var sagt í þættinum með nokkuð ítarlegum hætti, en það vantaði rúsínuna í pylsuendann. Hvað varð svo um þessa tilraun? Hvernig gekk hún. Skilaði hún árangri eða lenti  hún í sömu freðmýrinni og önnur sambærileg gæluverkefni kommúnista. Nauðsynelegt hefði verið að þáttastjórnandinn hefði fylgt þessu síldaævintýri kommúnistanna eftir til loka. Annað er í raun ekki boðlegt. 

Eurovision og íslensk tunga

Ríkisútvarpið á skv. lögum, að leggja rækt við íslenska tungu,menningu, sögu þjóðarinnar og menningararfleifð.

Í gær var í sjónvarpsþætti, talað við þá sem standa að lögum, sem keppa um að verða fulltrúi Íslands á næstu Eurovision keppni. Óneitanlega var gaman að sjá margt hæfileikaríkt ungt fólk, sem hefur metnað til að gera sitt besta í tónlistinni og skapa nýja hluti. 

Á sama tíma og hægt var að dást að útsjónasemi, elju og dugnaði þeirra sem talað var við og stefna að því að verða fulltrúar Íslands með framtak sitt á næstu Eurovision, þá fór ekki hjá því að manni hnykkti við að hlusta á tungutakið sem þetta dugmikla fólk á sínu sviði talaði. 

Ef eitthvað var, þá var enskan því tamara en íslenskan þegar kom að því að fjalla um það sem þau eru að gera og hvers þau vænta af þáttöku sinni í keppninni. Nú var þessi þáttur viðtöl við Íslendinga sem keppa að því að koma fram fyrir Íslands hönd á vegum stofnunar, sem ber lögum samkvæmt að leggja rækt við íslenska tungu. Væri það óeðlileg krafa, að RÚV legði þær kvaðir á keppendur fyrir Íslands hönd, að þeir töluðu íslensku þegar fjallað væri um framlag þeirra, jafnvel þó að þeim þyki hentast að texti við lögin séu á ensku.

Þetta er spurning um þjóðlegan metnað og baráttu fyrir því að varðveita tungumál sem á í vök að verjast og við megum ekki sofna á verðinum við að varðveita það, vernda og efla.

Bara ömurlegt: Þetta á líka við um Katrínu, Guðna og Agnesi.

Carl I Hagen er merkilegur norskur stjórnmálamaður. Hann byggði upp Framfaraflokkinn norska nánast frá grunni. Hann er þekktur fyrir að vera rökfastur og segja sínar skoðanir umbúðalaust.

Í bloggfærslu í gær slátraði hann ræðu norska forsætisráðherrans eins og segir í fyrirsögn Netavisen. Gagnrýni Hagen á ræðu norska forsætisráðherrans á ekki síður við um nýársávörp Guðna Th. Jóhannessonar forseta, Katrínar Jakobsdóttur forsætisráðherra og Agnesar biskups þjóðkirkjunnar. Carl I Hagen sagði að ræða Ernu Solbert forsætisráðherra hefði verið ömurleg (eins og ræður Guðna, Katrínar og Agnesar).

Það sem Carl I Hagen sagði um ræðu norska forsætisráðherrans, en á ekki síður við okkar forustufólk er svohljóðandi:

"Er hnattræn hlýnun virkilega stærsta vandamálið sem Noregur stendur frammi fyrir? Það var alla vega skoðun forsætisráðherrans Ernu í nýársávarpi hennar. Bara ömurlegt.

Fullyrt er án þess að sannanir séu til staðar skv. vísindalegum könnunum eða vísindalegra hugmynda sem hægt er að taka alvarlega, að það sem mennirnir setja út í andrúmsloftið af lofttegundinni CO2, sem er raunar lífgefandi, geti haft áhrif á hnattræna hlýnun (en semsagt ekki staðbundna)

Nokkrar staðreyndir sem Erna gleymdi:

CO2 er næring fyrir allt líf sérstaklega allan gróður. 

Innihald CO2 í lofthjúpnum er 0.041 prósent. 3-5% af losuninni kemur frá fólki, en restin frá náttúrunni. Hlutfall Noregs í losuninni er 0.11 prósent. 

Ef Noregur hætti allri losun kolefnis, hefði það svipaða þýðingu og þegar lítill strákur pissar í sjóinn. Semsagt núll.

Slæmt að Erna skuli telja að takmörkun losunar kolefnis sem kostar 30-50 milljarða Norskra króna árlega, sé mikilvægasta áskorunin, sem við stöndum frammi fyrir. - Bara ömurlegt.

Persónulega finnst mér mikilvægara að hugsa betur um gamla fólkið okkar, fá betra heilbrigðiskerfi, betri skóla, betri innviði og varnir o.s.frv. Og lægri skattar og gjöld fyrir flest fólk hér í Noregi er mikilvægara og semsagt betra."

Það sem Carl I. Hagen gagnrýnir á nákvæmlega við með sama hætti um ræður forseta Íslands, forsætisráðherra og biskupsins yfir Íslandi. Óneitanlega sérstök trúarbrögð sem hafa heltekið margt forustufólk í hinu kalda Norðri.

Ekki gleyma: og friður í heiminum að sjálfsögðu.

Í fegurðarsamkeppnum eru keppendur teknir í ímyndarkennslu. Þar er þeim sagt hvað má segja og hvað ekki. Allt til að keppendurnir sýni að þeir séu mannvinir og telji að öll dýrin í skóginum eigi að vera vinir. Eitt sem er ómissandi er að segja að þeim sé umhugað um frið í heiminum.

Óneitanlega sótti sú hugsun á, við þessi áramót, að stjórnmálamenn og forustufólk þjóðarinnar væru allir, að einum undanskildum, farnir að ganga í sama hönnunarskóla staðalímynda og keppendur í fegurðarsamkeppnum. En á þeim bæjum er það ekki heimsfriður heldur barátta gegn loftslagsbreytingum.

Biskupinn yfir Íslandi gerði loftslagsbreytingar að inntaki nýársræðu sinnar, en gleymdi kristindómnum og ofsóknum á hendur kristnu fólki. Sama gerði forsetinn og forsætisráðherra og aðrir stjórnmálaleiðtogar í áramótagreinum sínum í Morgunblaðinu að einum undanskildum.

Það sem einkenndi umfram allt annað greinar og ræður stjórnmálaleiðtoga, forseta og biskups var skortur á framtíðarsýn og boðun aðgerða sem hefðu áhrif til lengri tíma litið. Svo virðist sem íslenskt forustufólk sé þess ekki umkomið að horfa lengra fram á við en til viðfangsefna og vandamála í núinu. Framtíðarsýn til lengri tíma er greinilega ekki kennd í hönnunarskólanum. 

Hugsanlega er ástæðan sú, að engin pólitísk hugmyndafræði er til lengur í íslenskri pólitík.

Samt sem áður voru áramótagreinar og ræður forustufólks þjóðarinar vel samdar og engir hnökrar á umbúðum tómra pakka. Áramótapakkar, sem umgjörð sjálfsagðra hluta um ekki neitt sem máli skipti með einni undantekningu.

And world peace of course. Eða að breyttum breytanda í heimi nútímans. Og loftslagsbreytingar að sjálfsögðu.