Sviss og forræðishyggja Evrópusambandsins.

Svisslendingar vildu ekki gerast aðilar að EES og fannst þeir skerða fullveldi sitt um of með því. Þeir gerðu því tvíhliða samning við Evrópusambandið. Nú krefst Evrópusambandi breytinga og hótar öllu illu ef Sviss samþykkir ekki kröfur þess. 

Evrópusambandið hefur gefið Sviss frest þangað til í júní til að játast undir ok nýs regluverks. Brusselvaldið hótar Sviss, að samþykki þeir ekki nýju reglurnar þá missi þeir rétt sem þeir eiga í viðskiptum skv. tvíhliða samkomulaginu. 

Evrópusambandið krefst þess, að Sviss játist undir lögsögu Evrópudómstólsins og taki upp regluverk Evrópusambandins m.a. varðandi innflytjendur, skattamál,landbúnaðarmál, heilsugæslu og margvísleg önnur mikilvæg þjóðfélagsmál. Samþykki Sviss kröfur Evrópusambandins, verða þeir að samþykkja löggjöf án þess að hafa nokkuð um hana að segja svipað og EES ríkin. 

Eins og víða annarsstaðar þá þrýstir viðskiptaelíta Sviss á um, að gengið verði að úrslitakostum Evrópusambandsins. Langtímahagsmunir Sviss og fullveldi virðist skipta marga úr þeirra hópi minna máli en fullveldi landsins. Á sama tíma óttast margir innan verkalýðshreyfingarinnar að réttindi og launakjör láglaunafólks verði skert þegar vinnulöggjöfinni verði breytt til samræmis við reglur Evrópusambandsins og straumur aðkomuverkafólks þrýsti lágmarkslaunum niður. 

Á sama tíma og Sviss ætlar sér ekki að samþykkja afarkosti frá Brussel og Bretar vonandi ekki heldur, ætlar Alþingi Íslands að gangast undir ok Evrópusambandsins í raforkumálum, með því að samþykkja orkupakka, sem í raun kemur okkur ekkert við. Lítil eru geð guma hefði einhverntíma verið sagt. 

Evrópusambandið er í vaxandi mæli farið að hegða sér eins og herraþjóð, sem lætur sig engu skipta hvar þeir skilja eftir sig sviðna jörð og óvini þar sem áður voru vinir. Engu máli virðist skipta þó Brusselvaldið nái sínu fram með illu og afarkostum á forsendum genginna arfakónga sem höfðu það sem einkunarorð: "Vér einir vitum."

Vörn fyrir vondan málstað

Árið 1998 var sósíalistinn Hugo Chavez kosinn forseti Venesúela. Hann lofaði félagslegum umbótum og sósíalisma og ríkisvæðingu olíuframleiðslunnar. Chavez lagði mikla peninga í allskyns félagsleg verkefni og kom á sósíalísku hagkerfi, sem hafði það m.a. í för með sér, að framleiðsla á ýmsum nauðsynjavörum eins og t.d. klósettpappír varð út undan.

Ýmsir stjórnmálamenn á Vesturlöndum lýstu yfir ánægju með stjórnarhætti sósíalista í Venesúela þ.á.m. leiðtogi breska Verkamannaflokksins,sem sagði að Chavez hefði sýnt að þeir fátæku skipti máli og hægt væri að dreifa olíuauðnum. Hann hringdi síðan í Maduro árið 2014 og óskaði honum til hamingju með kosningasigur í kosningum, sem voru varla annað en nafnið tómt. Enn ein sönnun þess, að sósíalistum er ekki sérstaklega annt um lýðræðið. Þeir vilja sósíalisma hvað sem það kostar.

Nú þegar Maduro eftirmaðu Chavez þarf að þola afleiðingar sameiginlegrar stjórnarstefnu þeirra, hafa 3 milljónir manna flutst úr landi, óðaverðbólga er viðvarandi, skortur er á nauðsynjavörum þ.á.m. lyfjum og það er hungursneyð í landinu.

Þegar á það er bent, að þessar manngerðu hörmungar Venesúelabúa séu enn ein sönnun þess, að sósíalismi gangi ekki og leiði alltaf til fátæktar,vöruskorts, hungursneyðar og ógnarstjórnar, færa sósíalistar á Vesturlöndum, sem hafa margir hverjir dásamað stjórnarhætti í Venesúela fram þá vörn, að þetta sé allt Bandaríkjunum að kenna. Það er rangt.

Venesúela sýnir hættuna af róttækum sósíalisma. Þegar Chavez var kosinn forseti var Venesúela ríkasta land Suður Ameríku og lífskjör þar best. Nú hefur efnahagskerfið undir stjórn sósíalistanna dregist saman um helming. Kreppan í Venesúela byrjaði upp úr 2010, en fyrstu þvinganir sem Bandaríkin settu á landið, sem máli skipti komu árið 2017. Þá þegar var hungursneyð í landinu, fólk flúði land vegna vondra lífskjara og framleiðsla í landinu þ.á.m.í olíuiðnaðinum hafði minnkað um helming. Bandaríkjunum verður því ekki um kennt heldur eingöngu sósíalískri stefnu stjórnvalda. Sósíalistastjórnin getur ekki heldur kennt um lækkun á olíuverði. Framleiðsla olíu í landinu er nú helmingi minni vegna óstjórnar, en þegar Chavez komst til valda.

Saga Marxismans og sósíalismans er eins hvar svo sem slíkir stjórnarhættir hafa verið reyndir. Byrjað er á að slátra gæsinni sem verpir gulleggjunum þ.e.frjálsu framtaki og síðan hefst þjófnaður sem klæddur er í spariföt þjóðfélagslegs réttlætis. Afleiðingin er alltaf sú sama. Gjaldþrot, ógnarstjórn og verri lífskjör. Í Venesúela hafa þeir fátækari orðið fátækari, miðstéttin er nánast horfin og meiriháttar kúgun er til staðar.

Nú hafa nágrannaríki Venesúela sem og Bandaríkin, Kanada,Bretland og fleiri knúið á um að kosningar fari fram í landinu þar sem verk sósíalista verði lögð undir dóm kjósenda. Afskipti erlendra ríkja hafa enn sem komið er ekki verið meiri. Þó vísbendingar séu uppi um uppgjöf Maduro,þá er það ekki með öllu ljóst. Enn færa sósíalistar víða um heim m.a. hér á landi fram allar þær varnir sem þeim detta í hug fyrir ónýtt stjórnkerfi sósíalismans, en engin þeirra stenst. Þetta er einfaldlega dómur raunveruleikans yfir fáránleika sósíalismans.

Fari svo að rödd skynseminnar nái að nýju til þeirra sem stjórna Venesúela þá verða þær þjóðir sem nú knýja á um lýðræði í landinu, að vera tilbúnar til að rétta þjóðarbúið í Venesúela af og koma því aftur á þann rekspöl að frjálst framtak geti að nýju byggt upp auð, velsæld og gróskumikið þjóðfélag, en til að það geti orðið verður til að byrja með að tryggja landinu verulega efnahagsaðstoð eins og Evrópa naut frá Bandaríkjunum eftir lok síðari heimstyrjaldar.

(Heimildir m.a. úr Daily Telgraph og skýringum frá stjórnum ríkja sem hafa knúið á um lýðræðisumbætur í Venesúlea)

Sérstakur staður í helvíti

Bretar sögðu Þjóðverjum stríð á hendur árið 1939 þegar Þjóðverjar réðust inn í Pólland. Bretar höfðu ábyrgst landamæri og sjálfstæði Póllands og stóðu við það þegar á þá var ráðist.

Nú 73 árum síðar segir Pólverjinn, Donald Tusk forseti Evrópuráðsins, sem situr í samninganefnd Evrópusambandsins vegna útgöngu Breta úr Evrópusambandinu, að það sé "sérstakur staður í helvíti" fyrir þá sem börðust fyrir útgöngu Breta úr sambandinu. 

Nokkru síðar sagði Guy Verhofstadt þingmaður á Evrópuþinginu fyrir Belgíu og í samninganefndinni, að jafnvel Lucifer (skrattinn) myndi ekki bjóða þá sem styddu Brexit velkomna, vegna þess að eftir það sem þeir gerðu Bretlandi, þá gætu þeir jafnvel komið því til leiðar að valda sundrungu í helvíti. 

Yfirlýsingar pólska forseta Evrópuráðsins og belgíska þingmanns Evrópuþingsins og sitja í samninganefnd um útgöngu Breta úr Evrópusambandinu, voru gefnar degi áður en þessir herramenn hitta Theresu May. Þetta eru kaldar kveðjur áður en sest er að samningaborði og sýnir vel þann hroka og trúarsannfæringu sem þessir geirnegldu Evrópusinnar eru haldnir. 

Theresa May var spurð hvort ummæli Tusk mundi skapa jákvætt andrúmsloft á samningafundinum og því var svarað, að það væri undir Tusk komið hvort hann teldi svona ummæli vera til hjálpar. 

Óneitanlega sýna ummæli samningamanna Evrópusambandsins við Breta og helstu ráðamanna sambandsins inn í hæstu hæðir trúarsannfæringar og valdahroka, sem er fáheyrður í dag, en er meira í ætt við yfirlýsingar sigurvegara í styrjöldum á fyrri öldum. Ummælin sýna, að ráðamenn Evrópusambandsins ætla sér hvað sem það kostar, að fjötra Breta í viðjum Evrópusambandsins í trássi við vilja meirihluta kjósenda bresku þjóðarinnar. 

Að þessu virtu er það með ólíkindum, að stjórnmálaflokkurinn Viðreisn skuli hafa verið stofnaður til þess eins að berjast fyrir því, að setja þær viðjar á íslensku þjóðina, sem bretar eru nú í óða önn að varpa af sér og gengur illa. Hvernig mundi smáþjóð farnast í viðskiptum við þessa herramenn? 

Þó svo að margir hafi rennt hýru auga á tímabili til Evrópusambandsins m.a. sá sem þetta ritar, þá er nú ljóst, að aðild að bandalaginu felur í sér nánast algjört afsal fullveldis og stórs hluta sjálfstæðis íslensku þjóðarinnar. 

Þess vegna er það skylda allra þjóðhollra íslendinga að endurmeta stöðuna gagnvart Evrópusambandinu. Vilji Samfylkingin og Viðreisn vera í þeim hópi, þá verða þessir stjórnmálaflokkar að lýsa því yfir að aðild að bandalaginu sé ekki valkostur fyrir Ísland að óbreyttu. 

Hryllingurinn í Venesúela

Talið er að tvö börn séu drepin á hverri klukkustund í Venesúela.  Fólk leitar að mat í ruslahaugum, verðlag tvöfaldast í hverjum mánuði og þúsundir flýja á hverjum degi frá landinu,sem var auðugasta land í Suður-Ameríku. Lífskjör í landinu eru nú álíka og í Bangla-Desh í Asíu eða lýðveldinu Kongó í Afríku.

Hrunið og ógnaröldin í Venesúela er mesti manngerði hryllingurinn í heiminum í dag. 

Vinstri menn um allan heim fögnuðu þegar sósíalistastjórnin komst til valda í Venesúela og byrjað var að þjóðnýta fyrirtæki. M.a. lofaði Jeremy Corbyn formaður breska Verkamannaflokksins þessa Paradís sósíalismans.

Nú tæpum tveim áratugum síðar er sósíalisminn í Venesúela gjaldþrota með gríðarlegum mannlegum hörmungum. Kosningar eru falsaðar, öryggislögreglan og herinn berjast gegn borgurum landsins til að tryggja völd einræðisstjórnar sósíalista.

Þetta er að gerast fyrir augum heimsins í dag. Enn ein staðfesting þess,sem Margaret Thatcher sagði að sósíalisminn gengi aldrei því að fyrr eða síðar væru sósíalistarnir búnir með peninga annarra.

Maduro forseti í Venesúela hefur tryggt sér völd m.a. með því að bera fé á æðstu stjórnendur hersins, en spurningin er hvað herinn gerir þegar hermennirnir fá ekki lengur nóg að borða.

Þrátt fyrir að sósíalismi hafi verið reyndur í mörgum löndum við mismunandi aðstæður þá er niðurstaðan alltaf sú sama. Lífskjör versna, fólk er svipt frelsi og býr við ógnarstjórn og fangelsanir. Einu kosningarnar sem fólk getur tekið þátt í er að kjósa með fótunum þ.e. flýja land.

Þrátt fyrir þetta er alltaf til fólk sem heldur að þessi stefna geti fært þjóðum hamingju og velsæld. Nú síðast hefur þessu fyrirbrigði skotið upp kollinum á Íslandi í holdgervi Gunnars Smára Egilssonar og formanns Eflingar og meðreiðarfólks hennar.

Sósíalistar víða að úr heiminum hafa í gegn um tíðina farið til landa þar sem sósíalisminn hefur verið reyndur til að hjálpa til við uppbyggingu hans. Íslenskir sósíalistar og kommúnistar fóru  til Sovétríkjanna um og fyrir miðja síðustu öld og síðar til ýmissa kommúnistaríkja Austur-Evrópu. Þeir fóru til Kúbu til að vinna kauplaust á ökrum landsins og áfram má telja.

Einu sósíalistaríkin sem standa sig efnahagslega eru þau sósíalistaríki, sem hafa afnumið sósíalismann að öllu leyti nema í orði. Lönd eins og t.d. alþýðulýðveldið Kína.

Seint á síðustu öld reyndi Mitterand að framkvæma nútímalegan sósíalisma í Frakklandi eins og það hét, en hann hafði þó það vit og framsýni, að snúa þjóðarskútunni í 180 gráður þegar ljóst var að hún stefndi á efnahagslegt sker.

Samt koma alltaf nýir liðsmenn við hugsjón, sem gengur hvergi nema á pappírnum. Hugsjón sem hefur kostað fleira fólk lífið en fasisminn og nasisminn samanlagt, en þar fara raunar náskyldir heildarhyggjuflokkar ríkishyggjunnar.

Á sama tíma og tvö börn eru drepin í Venesúela á hverri klukkustund eru sósíalistar hvergi að skrifa um það á twitter, fésbók eða öðrum alþýðumiðlum. Á sama tíma koma hundruð hatursyrði og fordæmingar daglega í garð Ísrael vegna þess að palestínst barn skuli hafa dáið sem er oft fordæmanlegt, en gerist á stundum vegna þess að foreldrar þeirra hata Ísraelsmenn meira en þeir elska börnin sín. Barnamorðin sem eru afleiðingar af ógnarstjórninni í Venesúela fanga hins vegar ekki huga þessa fólks. Viljandi sér það ekki og heyrir ekki um þann sannleika sem blasir allsstaðar við um sósíalismann.

Allir nágrannar Venesúela, Bandaríkin og Kanada svo og mörg Evrópulönd hafa fordæmt ástandið í Venesúela og gefið ríkisstjórninni falleinkun og lýst stuðningi við leiðtoga andstæðinga sósíalistanna. En aldrei þessu vant er Ísland ekki með. Gæti það verið vegna þess, að Vinstri grænir geti ekki hugsað sér að fordæma sósíalistastjórnina í Venesúela og dæma hana af verkum sínum?

Hægra fólk í Svíþjóð dæmir sig til áhrifaleysis

Sænskir hægri menn hafa ákveðið að dæma sig til áhrifaleysis í sænskri póltík um ófyrirsjálanlegan tíma. Ástæða þess er sú, að þeir neita að ræða við Svíþjóðardemókrata eins og væru þeir eitraðir.

Tveir smáflokkar á hægri væng sænskra stjórnmála, Miðflokkurinn og Frjálslyndi flokkurinn hafa samið við Stefán Lövgren formann Sósíaldemókrata um að hann myndi næstu stjórn með þeim.

Mun greinilegri mörk eru á milli hægri blokkarinnar í Svíþjóð og þeirrar vinstri, en hér á landi, þar sem allir geta starfað með öllum. Þess vegna er þetta skref sem þessir tveir smáflokkar á hægri vængnum eru að stíga mjög sérstakt. Það sem er líka einkar sérstakt í þessu sambandi, að Sósíaldemókratar fengu algjört vantraust frá kjósendum í síðustu kosningum og hafa ekki haft minna fylgi í heila öld. 

Hægra fólk hélt Stefan Lövgren og sósíalistunum hans við völd í þrjú ár þó að stjórnin væri búin að missa meirihluta sinn. Það var gert vegna ótta við fylgisaukningu Svíþjóðardemókrata, sem síðar kom fram í síðustu kosningum. Í stað þess að virða vilja kjósenda og mynda ríkisstjórn á hægri vængnum þá neituðu þessir tveir smáflokkar á hægri vængnum að tala við Svíþjóðardemókratana og töldu þá baneitraða af því, að þeir eru á móti áframhaldandi fjöldainnflutningi fólks til Svíþjóðar, sem meirihluti sænsku þjóðarinnar er líka á móti. 

Væri svo að sænskir hægri menn þekktu til stjórnmálasögu samtímans þá ættu þeir að vera ansi hugsi yfir þessu skrefi sbr. það sem gerðist í Frakklandi, þegar Mitterand þá forseti Frakklands sá það af slóttugheitum sínum, að leiðin til að halda völdum var að útmála frönsku þjóðfylkinguna sem skrímsli og reka fleyg á milli hennar og annarra hægri flokka. Það tókst og hann hélt völdum, en franska hægrið er nú sundrað og áhrifalaust og hafnar enn að tala við frönsku þjóðfylkinguna og dæma þar með sjálfa sig til áframhaldandi pólitísks áhrifaleysis.

Það er dapurlegt að horfa upp á það í landi eins og Svíþjóð, sem einu sinni var talið forustuland varðandi lýðræði og stjórnskipun , að þar skuli vera að myndast meirihluti fyrir því að virða ekki vilja almennings í landinu og halda þeim flokki við völd sem missti mest fylgi í síðustu kosningum til þess eins að halda þeim flokki,sem bætti mestu fylgi við sig frá öllum áhrifum á sænska pólitík. 

Gagnrýni refsiverð

Samningurinn um réttindi innflytjenda, sem íslenska ríkisstjórnin ætlar að undirrita á morgun fyrir Íslands hönd felur í sér, að gagnrýni á fólksflutninga sé glæpsamleg. Sú stefnumörkun ein hefði átt að leiða til þess, að ríkisstjórnir lýðræðisríkja segðu nei við getum ekki samþykkt þetta. 

Fleira kemur til. Samningurinn felur í sér yfirlýsingar, sem veikja þjóðleg landamæri og lýsir fjölda innflutning á fólki eðlilegan. Línan á milli þess hvað er löglegur innflytjandi og ólöglegur er ómarkviss.

Engin í hinum vestræna heimi bað um svona samning. Þetta er samningur, sem stjórnmálaelítan hefur sýslað með og tilraun Sameinuðu þjóðanna til að ná til sín enn meiri völdum í þessum málum.

Nánast hvergi í Evrópuríkjum hefur samningurinn verið til umræðu og fólk í Evrópu vissi ekki af honum fyrr en kom að því að undirrita samninginn. Þar sem umræða hefur orðið um hann í framhaldi hefur það leitt til þess að ríki hafa neitað að undirrita hann eða hann hefur valdið pólitískri ólgu og deilum. 

Hér á landi var þess vandlega gætt, að engin pólitísk umræða færi fram um samninginn. Sú skoðun hefur verið sett fram til að réttlæta þetta, að samningurinn sé viljayfirlýsing og ekki bindandi og það eigi að ræða hann frekar á þingi Sameinuðu þjóðanna. Þetta er ómerkilegt yfirklór og ekki sæmandi fólki sem telur sig vera lýðræðissinna. 

Þegar samningurinn hefur verið undirritaður og pólitíska elítan hefur einu sinni enn náð að kúga borgara Evrópu, mun hann fara í farveg elítunnar hjá Sameinuðu þjóðunum og ljóst að yfirstjórn Sameinuðu þjóðanna er mikið í mun að hann verði samþykktur. Það verður ekki gefinn neinn kostur á því að nokkur vitræn pólitísk umræða fari fram um samninginn þá frekar en nú. Almenningur í Evrópu á ekki fulltrúa á þingi Sameinuðu þjóðanna. Þar ríkir alþjóðlega pólitíska elítan nánast öll eins og snýtt út úr sama nefinu.

Undirritun Íslands á morgun þýðir að pólitísk elíta landsins telur ekki þörf á að tala við fólkið í landinu um mikilvæg þjóðréttindi landsins og með hvaða hætti móta eigi framtíðarsýn fyrir landið. 

Rikisstjórnarfokkarnir, sem bera ábyrgð á þessu hafa í raun sagt sig frá því að vera marktækir lýðræðisflokkar og gæta hagsmuna íslensku þjóðarinnar.

Þeir eru ekki að setja hagsmuni Íslands í fyrsta sæti. 

Mótmæli Guljakkana í Frakklandi. Eiga þau erndi við okkur?

Skoðanakannanir sýna að mótmæli þeirra sem kallaðir er gulu jakkarnir í Frakklandi vegna klæðaburðar þeirra í mótmælunum njóta stuðnings um 77% þjóðarinnar. Á sama tíma mælist stuðningur við Macron Frakklandsforseta 24%.

Mótmæli Gulu jakkanna eru gegn háu vöruverði og háskattastefnu ríkisins. Fólkið vill ekki borga endalaust fyrir ríkisstjórn,sem virðist ekki hafa hæfi til að takmarka ríkisútgjöldin ekki frekar en sú íslenska.

Það sem hleypti mótmælunum af stað var m.a. hækkun á bensínverði í því skyni að vinna gegn meintri hlýnun andrúmsloftsins. Frökkum er greinilega nóg boðið, en svar Macron er að búa til sérstakt loftslagsráð.

Mótmælin hafa breiðst út til annarra landa og það sem er merkilegt við þau er að þau virðast sjálfsprottinn og engin stjórnmálasamtök standa á bak við þau svo vitað sé. Ef til vill sýnir það hversu fjarlæg stjórnmálaelítan og fjölmiðlaelítan er orðin almenningi. 

Hér hafa verið lagðir á himinháir skattar vegna trúarbragða Katrínar Jakobsdóttur forsætisráðherra og félaga á hnattræna hlýnun af mannavöldum, en almenningur lætur það yfir sig ganga 

Svo virðist líka sem að íslensk þjóð ætli líka að láta það yfir sig ganga að ríkisstjórnin skrifi þegjandi og hljóðalaust undir samning Sameinuðu þjóðanna um afsal fullveldis varðandi innflytjendamál. Það mun leiða til enn meiri skattheimtu vegna fjölgunar velferðar innflytjenda. 

Þá hefur almenningur í þessu landi sýnt ótrúlegt afskiptaleysi af því með hvaða hætti okrið í þjóðfélaginu er látið afskiptalaust. 

Við búum við hæstu vexti og verstu lánakjör í okkar heimshluta.

Við búum við verðtryggingu af neytendalánum. 

Við búum við hæsta vöruverð í okkar heimshluta og sennilega í veröldinni.

Við búum við kerfi þar sem ungt fólk fær ekki úthlutað lóðum á Stór Reykjavíkursvæðinu til að geta komið sér þaki yfir höfuðið. en stjórnmálaeltían virðist sammála um að við lóðaúthlutun skuli byggingarfélög og leigufélög hafa forgang.

Er ekki kominn tími til þess að við sláumst í hóp með Gulu jökkunum í Frakklandi og mótmælum öll gjörspilltu ríkiskerfi þar sem stjórnmálaelítan gerir ekkert til að draga úr skattpíningu á borgarana og telur að sér komi ekki við að okursamfélagið gagnvart neytendum fái að dafna og þroskast óáreitt af stjórnvöldum.

Ef til vill raska stjórnvöld við sér þegar síðasti ferðamaðurinn þakkar fyrir sig. En er ekki ástæða til að fólkið í landinu láti í sér heyra fyrr og hafni því að lífskjör á Íslandi fari versnandi vegna skattaokurs, lánaokurs og okurs á vörum og þjónustu?

100 ára Fullveldi. Þökk sé Dönum.

Til hamingju Ísland með að eiga 100 ára fullveldisafmæli. 

Við hefðum mörgum sinnum á þeim tíma getað misst fullveldið eða deilt því þannig með öðrum að lítið stæði eftir. Sem betur fer höfum við átt stjórnmálamenn, sem hafa gætt þessa fjöregg þjóðarinnar og jafnan gætt þess, að halda fram lands- og lýðréttindum þrátt fyrir að tekið væri þátt í fjölþjóðlegu samstarfi. Með EES samningnum var þó gengið að ystu mörkum. 

Fáir hafa bent á það hve lánsöm við vorum sem þjóð, að við skyldum heyra undir Dani. Hefði svo ekki verið er næsta víst, að við hefðum orðið bresk nýlenda og þá værum við ekki frjáls og fullvalda þjóð heldur hluti Stóra Bretlands og miðað við reynslu annarra þjóða, sem hafa lent í þeim hremmingum þá er ólíklegt að íslenska væri til sem lifandi tungumál.

Þrátt fyrir að íslenskir sagnritarar hafi iðulega skrifað söguna með þeim hætti, að við værum undir vondri nýlendustjórn Dana, þá er það rangt. Danir voru mildir og góðir nýlenduherrar og reyndu oftast að koma á framförum og við getum frekar sakast við íslensk yfirvöld vegna skammsýni þeirra og aumingjaskap. 

Alþýða Íslands varð ekki fyrir meiri áþján en alþýðan í Danmörku og jafnvel minni ef eitthvað var. Viðskilnaður Íslands og Danmörku varð síðan í fullum friði og með samkomulagi landanna fyrir 100 árum og slíkt er fáheyrt í mannkynssögunni um nýlendu og herraþjóð. 

Þrátt fyrir að viðskilnaður þjóðanna Danmerkur og Íslands hafi orðið stjórnarfarslega fyrir 100 árum þá hafa tengslin alltaf verið sterk sem betur fer og við megum taka Dani okkur til fyrirmyndar í mörgu og æskilegt væri að tengslin milli þjóðanna mundu vaxa frekar en minnka. 

Á þessum tímamótum ættum við að minnast þeirra íslendinga sem börðust fyrir íslensku fullveldi, en það var jafnan sótt með rökum og fullri einurð, en á sama tíma af kurteisi og virðingu fyrir Dönum. Nú á þessum tímamótum er það ánægjulegt að helsta forustufólk Dana skuli sækja okkur heim. Danir eiga að vera aufúsugestir hjá Íslendingum fyrir það að hafa í raun tryggt það að við áttum þess kost að verða sjálfstæð og fullvalda þjóð.

 

Ætlar ríkisstjórnin að galopna landamærin?

Hér á landi hefur þess verið vandlega gætt, að engin umræða fari fram um samning Sameinuðu þjóðanna um flóttamenn og innflytjendur, sem stendur til að undirrita í Marrakech í Marokkó 10-11 desember n.k. 

Upprunalega var skilgreiningin á hugtakinu flóttamaður, einstaklingur sem var ofsóttur persónulega í heimalandi sínu. Síðan var skilgreiningin rýmkuð þannig að hún náði til allra sem flýja undan stríði þó þeir búi ekki á átakasvæðum.

Nú ætla Sameinuðu þjóðirnar að koma á enn rýmri skilgreiningu hvað varðar réttindi fólks og möguleika til að setjast að þess vegna á Íslandi. 

Samningur Sameinuðu þjóðanna um fólksflutninga "Global Compact for Safe,Orderly and Regular Migration" fjallar m.a. um skuldbindingar ríkja til að taka við innflytjendum og ekki verður annað séð þegar samningurinn er lesinn, að Vesturlönd verði að vera reiðubúin til að taka á móti milljónum velferðar innflytjenda þ.e.a.s. fólk sem vill koma til þess að fá betri lífskjör. Reynt er til hins ítrasta að þurrka út mun á þeim sem eru ofsóttir persónulega í heimalandi sínu, flóttamenn frá stríðshrjáðum ríkjum og velferðarinnflytjendum.

Í löndum þar sem umræða hefur verið um samninginn hefur það verið fært fram af stuðningsmönnum hans, að hann sé ekki bindandi að lögum, en það er ekki nema að hluta til rétt. Þegar ríkisstjórnin hefur skrifað undir samninginn þá gildir hann varðandi lögfræðilegt mat og skilgreiningar og meðferð dómstóla í málefnum innflytjenda. 

Samningurinn er athyglisverður m.a. fyrir þá sök, að ekki er með einum eða neinum hætti vikið að þeim vandamálum sem þessar skuldbindingar valda ríkjum sem taka við innflytjendum. Samningurinn fjallar nánast eingöngu um þær skuldbindingar sem við þurfum að taka á okkur með því að opna landamærin fyrir innflytjendum. 

Þessi samningur er gerður af fólki sem aldrei hefur verið kjörið í lýðræðislegum kosningum. Samningurinn var síðan til umræðu á ráðstefnu í New York árið 2016 og þá áttu þjóðkjörnir fulltrúar að sjálfsögðu að beita sér fyrir lýðræðislegri umræðu um hann. En um samninginn hefur verið þagað þunnu hljóði í einshverskonar hópeflisatferli stjórnmálaelítunnar nánast allsstaðar. En þar sem hann hefur komið til umræðu hefur það leitt til þess að þjóðirnar hafa ákveðið að samþykkja  hann ekki. 

Bandaríkin munu ekki samþykkja samninginn og segja hann brjóta gegn fullveldisrétti Bandaríkjanna. Til upplýsingar fyrir þá,sem halda að þarna hafi Donald Trump ráðið ferðinni þá er það misskilningur það er almenn samstaða um þessa afstöðu. Á það má líka minna að fyrir nokkru sagði helsti andstæðingur hans Hillary Clinton að Evrópa þyrfti að herða reglur til að koma í veg fyrir áframhaldandi fjöldainnflutning fólks til Evrópu. 

Í framhaldi af því að við samþykktum ein vitlausustu lög sem er að finna í heiminum varðandi réttindi útlendinga jókst straumur velferðarfarþega hingað til lands og stjórnvöld varast sem mest má vera að gefa upp réttan kostnað vegna þess. Ljóst má þó vera að aukningin er slík að það kostar á annan tug milljarða að taka á móti fólki, sem flest hefur engan rétt til að  koma hingað eða vera hér. Þær flóðgáttir munu opnast enn frekar verði samningurinn undirritaður í Marokkó í desember n.k. 

Ég er lýðræðissinni og tel það miklu skipta að öll þau mál sem varða þjóðina fái eðlilega lýðræðislega umfjöllun, en sé ekki smyglað bakdyramegin inn í löggjöfina og skattgreiðendur sitji síðan uppi með aukna skattbyrði og þjóðin með skerta velferð.

Þess vegna er það krafa lýðræðissinna, að íslenska ríkisstjórnin skrifi ekki undir innflytjendasamning Sameinuðu þjóðanna í desember n.k. heldur beiti sér fyrir víðtækri lýðræðislegri umræðu um málið þar sem fólkið fái að segja til um það hvort það vill þetta eða ekki. 

Nú þegar hafa fjölmörg þjóðlönd lýst því yfir að þau muni ekki undirrita samningin þ.á.m. Bandaríkin, Sviss, Ástralía, Pólland, Króatía, Ungverjaland, Austurríki og Tékkland svo nokkur séu nefnd. Í Þýskalandi og Danmörku hefur málið verið tekið til umræðu þó ríkisstjórnir þeirra landa hafi reynt að þegja málið í hel. 

Nú er spurningin sú hvort við íslendingar ætlum sem þjóð að afsala okkur fullveldisrétti hvað varðar það hverjum við tökum á móti og teljum að eigi rétt til að koma til landsins og búa hér eða stöndum sem sjálfstæð þjóð og höfnum því að framselja fullveldið í þessum málum til forustufólks Sameinuðu þjóðanna, sem aldrei hefur verið kjörið af íslensku þjóðinni til að annast um íslensk málefni eða fullveldisrétt Íslands. 

Ætlar ríkisstjórnin virkilega að afgreiða þetta mál án allrar umræðu og án þess að Alþingi hafi fjallað ítarlega um málið?

Vanhæfir stjórnmálamenn og/eða þjóðernishyggja

 

Ýmsir hafa bent á að einkenni okkar tíma væri m.a. hve illa upplýstir stjórnmálamenn væru og hirtu lítið um að afla sér grunnþekkingar á málum áður en þeir settu fram fullyrðingar. Síðan æti hver upp eftir öðrum með uppskrúfaðra og uppskrúfaðra orðalagi. Þetta rifjaðist upp þegar stjórnmálaleiðtogar hittust í París í gær til að minnast þess að 100 ár voru liðin frá því að vopnahlé var samið í fyrri heimstyrjöld.

Hver þjóðarleiðtoginn í París á eftir öðrum komu fram og kenndu þjóðernishyggju, að því er virtist nútímans, um að fyrri heimstyrjöld hefði brotist út. Meira að segja forseti íslenska lýðveldisins tók undir þessar röngu fullyrðingar og er hann þó sagnfræðimenntaður

Margir hafa skrifað um ástæður þess að fyrri heimstyrjöld braust út, en sennilega engin eftir jafnvíðtækar rannsóknir og af eins mikilli þekkingu og Christopher Clark höfundur bókarinnar "Sleepwalkers" Eftir lestur bókarinnar kemur manni einkum í hug vanhæfir stjórnmálamenn sem ástæðu þess að fyrra heimstríð braust út þó þjóðernishyggja hafi vissulega skipt máli hvað varðar konungsríkið Serbíu, sem taldi sig eiga tilkall til landa sem keisaradæmið Austurríki-Ungverjaland réði. 

Í ofangreindri bók lýsir höfundur því að margháttaðir atburðir og þjóðfélagshræringar hafi orðið til þess að styrjöldin braust út. Hann segir m.a. "Spurningin um af hverju (styrjöldin braust út) leiðir til þess að skoða verður ýmis nærtæk og fjarlæg atriði eins og heimsveldisstefnu, þjóðernisstefnu, hernaðarbandalög, fjármálaöflin, hugmyndir um þjóðarheiður" o.fl.

Í bókinni er varað við því sem þjóðarleiðtogarnir gerðu í gær. að "setja fortíðina í það ljós að hún mæti þörfum nútímans" En hver af öðrum gerðu þjóðarleiðtogarnir einmitt það. Engin þó jafn afdráttarlaust og  Angela Merkel sem vísaði til þess að þjóðernishyggja hefði verið orsök styrjaldarinnar og líkti því við vaxandi þjóðernishyggju í Vestur Evrópu. 

Þessar fullyrðingar Merkel og annarra þjóðarleiðtoga sem tóku í sama streng, þ.á.m. sagnfræðingurinn forseti íslenska lýðveldisins, eru rangar. Því fer fjarri að vaxandi þjóðernishyggja hafi verið í  keisaradæminu  Rússlandi, Þýskalandi, Austurríki-Ungverjalandi, konungsríkinu Stóra Bretlandi, ríki Ottómana í Tyrklandi eða lýðveldinu Frakklandi árið 1914 þegar styrjöldin braust út. Þar voru hins vegar alls staðar vanhæfir stjórnmálamenn eins og víðast hvar núna.

Þá liggur líka fyrir að hugmyndaheimur þeirra og þær þjóðfélagshræringar sem voru árið 1914 eiga ekkert skylt við hugmyndafræði Alternative für Deutschland eða flokka Le Pen, Viktors Orban eða annarra sem eru brennimerktir með því að vera kallaðir þjóðernissinnar. Tilvísun Angelu Merkel var fyrst og fremst til að reyna að koma höggi á pólitíska andstæðinga vegna vandamála sem hún sjálf skapaði sem vanhæfur stjórnmálamaður.  

Staðreyndin er sú, að það var friðvænlegt í Evrópu í ársbyrjun 1914. En keisaraveldið Austurríki-Ungverjaland var að mörgu leyti komið að fótum fram og ólíkar þjóðir og þjóðarbrot kröfðust sjálfstæðis með sama hætti og við gerðum fyrir 100 árum á grundvelli heilbrigðrar þjóðernishyggju. Telur forseti lýðveldisins að slík hugmyndarfæði sem leiddi til sjálfstæðis íslensku þjóðarinnar frá Dönum hafi verið röng. 

Án þjóðernishyggju væri Ísland ekki frjálst og fullvalda ríki í dag. Var það slæm hugmyndafræði? Gerðu forfeður okkar rangt.