Sviss og forræðishyggja Evrópusambandsins.

Svisslendingar vildu ekki gerast aðilar að EES og fannst þeir skerða fullveldi sitt um of með því. Þeir gerðu því tvíhliða samning við Evrópusambandið. Nú krefst Evrópusambandi breytinga og hótar öllu illu ef Sviss samþykkir ekki kröfur þess. 

Evrópusambandið hefur gefið Sviss frest þangað til í júní til að játast undir ok nýs regluverks. Brusselvaldið hótar Sviss, að samþykki þeir ekki nýju reglurnar þá missi þeir rétt sem þeir eiga í viðskiptum skv. tvíhliða samkomulaginu. 

Evrópusambandið krefst þess, að Sviss játist undir lögsögu Evrópudómstólsins og taki upp regluverk Evrópusambandins m.a. varðandi innflytjendur, skattamál,landbúnaðarmál, heilsugæslu og margvísleg önnur mikilvæg þjóðfélagsmál. Samþykki Sviss kröfur Evrópusambandins, verða þeir að samþykkja löggjöf án þess að hafa nokkuð um hana að segja svipað og EES ríkin. 

Eins og víða annarsstaðar þá þrýstir viðskiptaelíta Sviss á um, að gengið verði að úrslitakostum Evrópusambandsins. Langtímahagsmunir Sviss og fullveldi virðist skipta marga úr þeirra hópi minna máli en fullveldi landsins. Á sama tíma óttast margir innan verkalýðshreyfingarinnar að réttindi og launakjör láglaunafólks verði skert þegar vinnulöggjöfinni verði breytt til samræmis við reglur Evrópusambandsins og straumur aðkomuverkafólks þrýsti lágmarkslaunum niður. 

Á sama tíma og Sviss ætlar sér ekki að samþykkja afarkosti frá Brussel og Bretar vonandi ekki heldur, ætlar Alþingi Íslands að gangast undir ok Evrópusambandsins í raforkumálum, með því að samþykkja orkupakka, sem í raun kemur okkur ekkert við. Lítil eru geð guma hefði einhverntíma verið sagt. 

Evrópusambandið er í vaxandi mæli farið að hegða sér eins og herraþjóð, sem lætur sig engu skipta hvar þeir skilja eftir sig sviðna jörð og óvini þar sem áður voru vinir. Engu máli virðist skipta þó Brusselvaldið nái sínu fram með illu og afarkostum á forsendum genginna arfakónga sem höfðu það sem einkunarorð: "Vér einir vitum."

Okurlandið Ísland, orsök og afleiðing.

Fyrrverandi viðskiptaráðherra Gylfi Magnússon sagði í gær á málþingi Neytendasamtakanna o.fl. um hátt verðlag á nauðsynjavörum,skv. fréttum að dæma, að orsök allt að 60% hærra verðs á nauðsynjavörum en í viðmiðunarlöndunum væri góð launakjör í landinu. 

Mikilvægt er að gera sér jafnan grein fyrir orsökum og afleiðingum. En það getur tæpast skýrt mun hærra verð á Kornflexi eða annarri innfluttri pakkavöru að kaupgjald hér á landi sé hærra en einhvers staðar annarsstaðar. 

Niðurstaða málþingsins var, að verðlag væri mun hærra en í viðmiðunarlöndunum. Brýnt er því að gera ráðstafanir til að íslendingar búi við svipuð kjör og eru í nágrannalöndunum. Þar er kaupgjald ekki síður hátt eins og hér á landi. 

Miklu skiptir, að neytandinn fái sem mest fyrir peningana sína það er augljós kjarabót ekki síst í háskattalandi eins og Íslandi.  

Ekki er ágreiningur,að verðlag á nauðsynjavörum er mun hærra en í viðmiðunarlöndunum þá ber brýna nauðsyn til að gera eitthvað annað í málinu en tala bara um það. Nú þegar ætti ríkisstjórnin að einhenda sér í það að skipa nefnd til að kanna hvað veldur háu verðlagi í landinu og koma með tillögur til úrbóta. Þar verða allir sem vilja eðlilega viðskiptahætti í landinu að leggjast á eitt. Miðað væri við að nefndin skilaði af sér svo fljótt sem verða má. 

Ég skora á ríkisstjórnina á alþjóðadegi neytenda, að einhenda sér í það verkefni að koma landinu úr því að vera okurland í það að búa við sambærirlegt verðlag og nágrannaþjóðir okkar búa við. Það gildir ekki bara fyrir nauðsynjavörur. Það gildir líka hvað varðar lána og vaxtakjör. Þar á meðal að afnema verðtryggingu á neytendalánum þ.m.t. húsnæðislánum  til neytenda.

Er Sómalía öruggari en London?

Frá því er skýrt í stórblaðinu New York Times í dag að Banadríkjamenn haldi uppi stórfelldum loftárásum á liðsmenn al-Shabaab, sem tengdir eru Al Kaída, sem eru taldir hafa um 7 þúsund vígamenn. Í landinu hefur geisað borgarastyrjöld og vígahópar fara dráps- og ránshendi um landið.

Á sama tíma er frétt í stórblaðinu Daily Telegraph í Englandi, sem segir frá því að foreldrar af sómölskum uppruna, sem flúðu átök í Sómalíu í lok síðustu aldar sendi börn sín, sem eru fædd í Bretlandi til Sómalíu. Hnífaárásir og eiturlyfjagengi er það sem foreldrarnir óttast. Vitnað er í blaðið the Observer sem segir að hundruð barna sem búa í London hafi verið flogið til Sómalíu, Sómalílands og Kenýa.

Athyglisvert að þrátt fyrir slæmt ástand í Sómalíu skuli  foreldrar í London telja öruggara að senda börnin sín þangað, en að hafa þau hjá sér í London.

Minni kynslóð var kennt að London væri ein öruggasta stórborg í heimi. Síðan hafa orðið gríðarlegar lýðfræðilegar breytingar í borginni. Innfæddir Bretar eru þar í minnihluta. Hnífaárásir og morð eru daglegt brauð, en ekki má segja frá því hverjir standa fyrir þessum glæpum vegna pólitísks rétttrúnaðar.

Enska lögreglan sem allir litu upp til í mínu ungdæmi hefur ítrekað sýnt að hún er vanmáttug og setur kíkinn fyrir blinda augað ef hún telur hættu á því að hún verði sökuð um rasisma ef hún tekur á ákveðnum tegundum glæpa. Það virðist heldur betur vera að skila sér í þessari fyrrum frjálslyndu, öruggu og áður helstu höfuðborg heimsins.

Rithöfundurinn og þáttastjórnandinn Mark Steyn sagði einu sinni að það yrði að segja við innflytjendur, sem hingað kæmu, að þeir skyldu varast að reyna að koma á því ástandi í löndunum okkar, sem þeir flýði frá. Í London virðist það samt vera að gerast. Þegar foreldrar telja öruggara fyrir börn sín að alast upp í stríðshrjáðum upprunalöndum sínum þá ættu allir að sjá við erum ekki að gera rétta hluti. 

Hverjir standa undir verðmætasköpun í þjóðfélaginu?

Mér skilst að um helmingur vinnandi fólks séu opinberir starfsmenn. Ansi hátt og raunar allt of hátt hlutfall. Nánast allir sem vinna hjá hinu opinbera eru af íslensku bergi brotnir. 

Þá er spurningin hvað stór hluti þeirra sem vinna á almenna vinnumarkaðnum þ.e. annarsstaðar en hjá hinu opinbera eru af íslensku bergi brotnir og hvað margir af erlendu. Þetta hefur fyrst og fremst þýðingu til að gera sér grein fyrir því hvernig íslenskt þjóðfélag er að þróast. 

Sé það rétt að um eða yfir helmingur vinnuaflsins vinni beint hjá hinu opinbera þá er það alvarleg þróun, sem getur ekki leitt til annars en kjararýrnunar í framtíðinni. Verðmætasköpunin fer ekki fram hjá ríki og bæ, en þrátt fyrir það stendur ríkisstjórnin fyrir aukningu útgjalda um rúma 100 milljarða á tveimur árum.

Þá er líka í framhaldi af því spurning hvort þannig sé fyrir okkur komið að vegna stöðugrar útþennslu ríkisbáknsins, þá þurfum við að flytja inn starfsfólk til að sinna arðbærum störfum því annars ætti verðmætasköpunin sér ekki stað í sama mæli. Já og minni hluti starfsfólks á almennum vinnumarkaði standi í raun undir verðmætasköpun í þjóðfélaginu. 

Er íslenska ekki okkar mál?

Skv. myndum af kröfugerðargöngu verkfallkvenna þá hafa þær uppi mótmælaspjöld og vígorð, öll á ensku en ekkert á íslensku. Ef til vill er það vegna þess, að langstærsti hópur þeirra lægst launuðu eru útlendingar sem hafa komið hingað til að sækja betri kjör en þeim bjóðast í sínu heimalandi. Sé það raunin þá er óneitanlega dálítið nöturlegt, að sum vígorðin á kröfuspjöldunum vísa til þess hvað okkar þjóðfélag sé slæmt. Sé það raunin af hverju fer þá ekki erlent verkafólk eitthvað annað þar sem þjóðfélagið er betra og af hverju kom það í fyrsta lagi.

Að sjálfsögðu á allt fólk á vinnumarkaði rétt á lögmætum launagreiðslum og kjörum sem og að halda úti kjarabaráttu. En væri ekki eðlilegt að það væri gert á íslenskum forsendum á íslensku án fordæmingar þeirra útlendinga sem hingað koma, til að sækja betri kjör en það fær annarstaðar, á þjóðfélagi okkar. 

Er þetta virkilega svona

Fyrir nokkru var skýrt frá því að bankastjóri Landsbankans hefði fengið ríflega launahækkun í prósentum talið. Í umræðum þann daginn varð hún óvinur þjóðarinnar og forsætis- og fjármálaráðherra sem og stjórnarformaður Bankasýslu ríkisins gerðu harkalegar athugasemdir við þessar launahækkanir. 

Landsbankinn og Íslandsbanki eru í eigu ríkisins nánast að öllu leyti og ríkið sem helsti hluthafinn eða eini hluthafinn mætir á aðalfundi hlutafélaganna sem reka bankann, kjósa bankaráðsfólk og samþykkja starfskjarastefnu fyrirtækisins fyrir næsta starfsár. Í hlutafélagalögum er mælt fyrir um það í grein 79 a með hvaða hætti og hvernig starfskjarastefna fyrirtækisins skuli vera næsta ár. 

Í ljós kom að bankastjóri Landsbankans er lægst launaði bankastjórinn af stóru viðskiptabönkunum þrem og fyrir lá mótuð starfskjarastefna samþykkt af ríkinu að hækka laun bankastjóra Landsbankans. Þegar það er skoðað þá er með ólíkindum að viðbrögð forsætis- og fjármálaráðherra skuli hafa verið með þeim hætti og þau voru hvað þá stjórnarformanns Bankasýslu ríkisins. 

Stóru spurningarnar sem krefjast svara í sambandi við viðbrögð ráðherranna og stjórnarformannsins eru þessar: Fylgist þetta fólk ekki með því sem gerist á aðalfundum stærstu fyrirtækja ríkisins og hvaða starfskjarastefna er mótuð? Eru viðbrögð þessa fólks bara látalæti til að slá ryki í augu almennings?

Vörn fyrir vondan málstað

Árið 1998 var sósíalistinn Hugo Chavez kosinn forseti Venesúela. Hann lofaði félagslegum umbótum og sósíalisma og ríkisvæðingu olíuframleiðslunnar. Chavez lagði mikla peninga í allskyns félagsleg verkefni og kom á sósíalísku hagkerfi, sem hafði það m.a. í för með sér, að framleiðsla á ýmsum nauðsynjavörum eins og t.d. klósettpappír varð út undan.

Ýmsir stjórnmálamenn á Vesturlöndum lýstu yfir ánægju með stjórnarhætti sósíalista í Venesúela þ.á.m. leiðtogi breska Verkamannaflokksins,sem sagði að Chavez hefði sýnt að þeir fátæku skipti máli og hægt væri að dreifa olíuauðnum. Hann hringdi síðan í Maduro árið 2014 og óskaði honum til hamingju með kosningasigur í kosningum, sem voru varla annað en nafnið tómt. Enn ein sönnun þess, að sósíalistum er ekki sérstaklega annt um lýðræðið. Þeir vilja sósíalisma hvað sem það kostar.

Nú þegar Maduro eftirmaðu Chavez þarf að þola afleiðingar sameiginlegrar stjórnarstefnu þeirra, hafa 3 milljónir manna flutst úr landi, óðaverðbólga er viðvarandi, skortur er á nauðsynjavörum þ.á.m. lyfjum og það er hungursneyð í landinu.

Þegar á það er bent, að þessar manngerðu hörmungar Venesúelabúa séu enn ein sönnun þess, að sósíalismi gangi ekki og leiði alltaf til fátæktar,vöruskorts, hungursneyðar og ógnarstjórnar, færa sósíalistar á Vesturlöndum, sem hafa margir hverjir dásamað stjórnarhætti í Venesúela fram þá vörn, að þetta sé allt Bandaríkjunum að kenna. Það er rangt.

Venesúela sýnir hættuna af róttækum sósíalisma. Þegar Chavez var kosinn forseti var Venesúela ríkasta land Suður Ameríku og lífskjör þar best. Nú hefur efnahagskerfið undir stjórn sósíalistanna dregist saman um helming. Kreppan í Venesúela byrjaði upp úr 2010, en fyrstu þvinganir sem Bandaríkin settu á landið, sem máli skipti komu árið 2017. Þá þegar var hungursneyð í landinu, fólk flúði land vegna vondra lífskjara og framleiðsla í landinu þ.á.m.í olíuiðnaðinum hafði minnkað um helming. Bandaríkjunum verður því ekki um kennt heldur eingöngu sósíalískri stefnu stjórnvalda. Sósíalistastjórnin getur ekki heldur kennt um lækkun á olíuverði. Framleiðsla olíu í landinu er nú helmingi minni vegna óstjórnar, en þegar Chavez komst til valda.

Saga Marxismans og sósíalismans er eins hvar svo sem slíkir stjórnarhættir hafa verið reyndir. Byrjað er á að slátra gæsinni sem verpir gulleggjunum þ.e.frjálsu framtaki og síðan hefst þjófnaður sem klæddur er í spariföt þjóðfélagslegs réttlætis. Afleiðingin er alltaf sú sama. Gjaldþrot, ógnarstjórn og verri lífskjör. Í Venesúela hafa þeir fátækari orðið fátækari, miðstéttin er nánast horfin og meiriháttar kúgun er til staðar.

Nú hafa nágrannaríki Venesúela sem og Bandaríkin, Kanada,Bretland og fleiri knúið á um að kosningar fari fram í landinu þar sem verk sósíalista verði lögð undir dóm kjósenda. Afskipti erlendra ríkja hafa enn sem komið er ekki verið meiri. Þó vísbendingar séu uppi um uppgjöf Maduro,þá er það ekki með öllu ljóst. Enn færa sósíalistar víða um heim m.a. hér á landi fram allar þær varnir sem þeim detta í hug fyrir ónýtt stjórnkerfi sósíalismans, en engin þeirra stenst. Þetta er einfaldlega dómur raunveruleikans yfir fáránleika sósíalismans.

Fari svo að rödd skynseminnar nái að nýju til þeirra sem stjórna Venesúela þá verða þær þjóðir sem nú knýja á um lýðræði í landinu, að vera tilbúnar til að rétta þjóðarbúið í Venesúela af og koma því aftur á þann rekspöl að frjálst framtak geti að nýju byggt upp auð, velsæld og gróskumikið þjóðfélag, en til að það geti orðið verður til að byrja með að tryggja landinu verulega efnahagsaðstoð eins og Evrópa naut frá Bandaríkjunum eftir lok síðari heimstyrjaldar.

(Heimildir m.a. úr Daily Telgraph og skýringum frá stjórnum ríkja sem hafa knúið á um lýðræðisumbætur í Venesúlea)

Sérstakur staður í helvíti

Bretar sögðu Þjóðverjum stríð á hendur árið 1939 þegar Þjóðverjar réðust inn í Pólland. Bretar höfðu ábyrgst landamæri og sjálfstæði Póllands og stóðu við það þegar á þá var ráðist.

Nú 73 árum síðar segir Pólverjinn, Donald Tusk forseti Evrópuráðsins, sem situr í samninganefnd Evrópusambandsins vegna útgöngu Breta úr Evrópusambandinu, að það sé "sérstakur staður í helvíti" fyrir þá sem börðust fyrir útgöngu Breta úr sambandinu. 

Nokkru síðar sagði Guy Verhofstadt þingmaður á Evrópuþinginu fyrir Belgíu og í samninganefndinni, að jafnvel Lucifer (skrattinn) myndi ekki bjóða þá sem styddu Brexit velkomna, vegna þess að eftir það sem þeir gerðu Bretlandi, þá gætu þeir jafnvel komið því til leiðar að valda sundrungu í helvíti. 

Yfirlýsingar pólska forseta Evrópuráðsins og belgíska þingmanns Evrópuþingsins og sitja í samninganefnd um útgöngu Breta úr Evrópusambandinu, voru gefnar degi áður en þessir herramenn hitta Theresu May. Þetta eru kaldar kveðjur áður en sest er að samningaborði og sýnir vel þann hroka og trúarsannfæringu sem þessir geirnegldu Evrópusinnar eru haldnir. 

Theresa May var spurð hvort ummæli Tusk mundi skapa jákvætt andrúmsloft á samningafundinum og því var svarað, að það væri undir Tusk komið hvort hann teldi svona ummæli vera til hjálpar. 

Óneitanlega sýna ummæli samningamanna Evrópusambandsins við Breta og helstu ráðamanna sambandsins inn í hæstu hæðir trúarsannfæringar og valdahroka, sem er fáheyrður í dag, en er meira í ætt við yfirlýsingar sigurvegara í styrjöldum á fyrri öldum. Ummælin sýna, að ráðamenn Evrópusambandsins ætla sér hvað sem það kostar, að fjötra Breta í viðjum Evrópusambandsins í trássi við vilja meirihluta kjósenda bresku þjóðarinnar. 

Að þessu virtu er það með ólíkindum, að stjórnmálaflokkurinn Viðreisn skuli hafa verið stofnaður til þess eins að berjast fyrir því, að setja þær viðjar á íslensku þjóðina, sem bretar eru nú í óða önn að varpa af sér og gengur illa. Hvernig mundi smáþjóð farnast í viðskiptum við þessa herramenn? 

Þó svo að margir hafi rennt hýru auga á tímabili til Evrópusambandsins m.a. sá sem þetta ritar, þá er nú ljóst, að aðild að bandalaginu felur í sér nánast algjört afsal fullveldis og stórs hluta sjálfstæðis íslensku þjóðarinnar. 

Þess vegna er það skylda allra þjóðhollra íslendinga að endurmeta stöðuna gagnvart Evrópusambandinu. Vilji Samfylkingin og Viðreisn vera í þeim hópi, þá verða þessir stjórnmálaflokkar að lýsa því yfir að aðild að bandalaginu sé ekki valkostur fyrir Ísland að óbreyttu. 

Hryllingurinn í Venesúela

Talið er að tvö börn séu drepin á hverri klukkustund í Venesúela.  Fólk leitar að mat í ruslahaugum, verðlag tvöfaldast í hverjum mánuði og þúsundir flýja á hverjum degi frá landinu,sem var auðugasta land í Suður-Ameríku. Lífskjör í landinu eru nú álíka og í Bangla-Desh í Asíu eða lýðveldinu Kongó í Afríku.

Hrunið og ógnaröldin í Venesúela er mesti manngerði hryllingurinn í heiminum í dag. 

Vinstri menn um allan heim fögnuðu þegar sósíalistastjórnin komst til valda í Venesúela og byrjað var að þjóðnýta fyrirtæki. M.a. lofaði Jeremy Corbyn formaður breska Verkamannaflokksins þessa Paradís sósíalismans.

Nú tæpum tveim áratugum síðar er sósíalisminn í Venesúela gjaldþrota með gríðarlegum mannlegum hörmungum. Kosningar eru falsaðar, öryggislögreglan og herinn berjast gegn borgurum landsins til að tryggja völd einræðisstjórnar sósíalista.

Þetta er að gerast fyrir augum heimsins í dag. Enn ein staðfesting þess,sem Margaret Thatcher sagði að sósíalisminn gengi aldrei því að fyrr eða síðar væru sósíalistarnir búnir með peninga annarra.

Maduro forseti í Venesúela hefur tryggt sér völd m.a. með því að bera fé á æðstu stjórnendur hersins, en spurningin er hvað herinn gerir þegar hermennirnir fá ekki lengur nóg að borða.

Þrátt fyrir að sósíalismi hafi verið reyndur í mörgum löndum við mismunandi aðstæður þá er niðurstaðan alltaf sú sama. Lífskjör versna, fólk er svipt frelsi og býr við ógnarstjórn og fangelsanir. Einu kosningarnar sem fólk getur tekið þátt í er að kjósa með fótunum þ.e. flýja land.

Þrátt fyrir þetta er alltaf til fólk sem heldur að þessi stefna geti fært þjóðum hamingju og velsæld. Nú síðast hefur þessu fyrirbrigði skotið upp kollinum á Íslandi í holdgervi Gunnars Smára Egilssonar og formanns Eflingar og meðreiðarfólks hennar.

Sósíalistar víða að úr heiminum hafa í gegn um tíðina farið til landa þar sem sósíalisminn hefur verið reyndur til að hjálpa til við uppbyggingu hans. Íslenskir sósíalistar og kommúnistar fóru  til Sovétríkjanna um og fyrir miðja síðustu öld og síðar til ýmissa kommúnistaríkja Austur-Evrópu. Þeir fóru til Kúbu til að vinna kauplaust á ökrum landsins og áfram má telja.

Einu sósíalistaríkin sem standa sig efnahagslega eru þau sósíalistaríki, sem hafa afnumið sósíalismann að öllu leyti nema í orði. Lönd eins og t.d. alþýðulýðveldið Kína.

Seint á síðustu öld reyndi Mitterand að framkvæma nútímalegan sósíalisma í Frakklandi eins og það hét, en hann hafði þó það vit og framsýni, að snúa þjóðarskútunni í 180 gráður þegar ljóst var að hún stefndi á efnahagslegt sker.

Samt koma alltaf nýir liðsmenn við hugsjón, sem gengur hvergi nema á pappírnum. Hugsjón sem hefur kostað fleira fólk lífið en fasisminn og nasisminn samanlagt, en þar fara raunar náskyldir heildarhyggjuflokkar ríkishyggjunnar.

Á sama tíma og tvö börn eru drepin í Venesúela á hverri klukkustund eru sósíalistar hvergi að skrifa um það á twitter, fésbók eða öðrum alþýðumiðlum. Á sama tíma koma hundruð hatursyrði og fordæmingar daglega í garð Ísrael vegna þess að palestínst barn skuli hafa dáið sem er oft fordæmanlegt, en gerist á stundum vegna þess að foreldrar þeirra hata Ísraelsmenn meira en þeir elska börnin sín. Barnamorðin sem eru afleiðingar af ógnarstjórninni í Venesúela fanga hins vegar ekki huga þessa fólks. Viljandi sér það ekki og heyrir ekki um þann sannleika sem blasir allsstaðar við um sósíalismann.

Allir nágrannar Venesúela, Bandaríkin og Kanada svo og mörg Evrópulönd hafa fordæmt ástandið í Venesúela og gefið ríkisstjórninni falleinkun og lýst stuðningi við leiðtoga andstæðinga sósíalistanna. En aldrei þessu vant er Ísland ekki með. Gæti það verið vegna þess, að Vinstri grænir geti ekki hugsað sér að fordæma sósíalistastjórnina í Venesúela og dæma hana af verkum sínum?

Varast ber presta og lögfræðinga

Svo mjög hefur löggjafarstarfsemi Alþingis þróast í áranna rás, að forseti þingsins telur heillavænlegast þegar upp koma meintar misgjörðir samþingmanna hans, að setja málið í nefnd. Klausturmálið svokallaða hefur legið þungt á forsetanum og hefur hann farið mikinn í vandlætingu sinni. 

Samhljómur virðist um það meðal ráðandi afla á löggjafarþinginu að velja þá helst til nefndarstarfa,sem lítt kunna skil á lögum, en hafa lesið sér meira til í miðaldasiðfræði. Lögfræðingar, prestar eða læknar eru því ekki tækir í nefndina enda kunna þeir vart skil á því að mati forseta, með hvaða hætti ber að haga sér í meetoo þjóðfélagi 21.aldarinnar

Forseti löggjafarþingsins telur auk heldur, að allt önnur sjónarmið en lög landsins eigi að gilda þegar fjalla skal um meintar ávirðingar samþingmanna hans. 

Forsetinn hefur góða reynslu af því að siðfræðingar skili honum þeirri niðurstöðu sem hann helst óskar sbr. siðanefndina sem starfaði í skjóli rannsóknarnefndar Alþingis. Aðrir ættu að hafa þá nefnd, sem víti til varnaðar, til að komast hjá því, að þjóðfélagið hverfist um sleggjudóma, vanþekkingu og vanhugsaðar ályktanir.

Svo mjög hefur menningu vorri og siðum fleytt fram síðustu 2000 árin, að nú skulu siðfræðingar fjalla um meintar ávirðingar fólks, en ekki dómarar og ekki prestar.

Lögfræðingar og dómarar eru varhugaverðir því að þeir mundu leggja lagalegt mat á málið það gengur ekki fyrir löggjafarþig að skipa slíkt fólk til nefndarstarfa, því hér skal ekki farið að lögum.

Prestarnir eru enn varhugaverðari því að þeir gætu lagt áherslu á kristilegan kærleiksanda, sem svífur ekki beinlínis yfir umræðum og áherslum Alþingis Íslendinga.  Verst væri þó, ef geistlegir nefndarmenn mundu komast að niðurstöðu, sem væri í samræmi við 1-6 vers,sjötta kapítula Galatabréfs Páls postula. Slík kristileg niðurstaða yrði forseta Alþingis síst að skapi. 

Upphaf fyrsta vers kapítulans hljóðar svo: Bræður. Ef einhver  misgjörð kann að henda mann, þá leiðréttið þér sem andlegir eruð þann mann með hógværð.

Skyldi engin andlegur maður sitja á Alþingi?