Ríkið og trúin

Allt frá lögfestingu tíundarlaga á 11.öld hefur ríkisvaldið talið eðlilegt að hafa afskipti af trúarskoðunum einstaklinga og greiðslur þeirra til guðdómsins. Spurning er hvort það sé eðlilegt enn í dag að ríkisvaldið vasist í þeim málum.

Nú deila kirkjunnar menn á ríkisstjórnina fyrir að borga henni ekki það sem kirkjunni ber af sóknargjöldum. Þannig fái keisarinn meira en honum ber á kostnað Guðdómsins.  

Auðvelt ætti að vera að skera úr um þetta, þar sem við höfum sérstök lög í landinu um sóknargjöld nr. 91/1987 skv. þeim greiðir ríkið 15. hvers mánaðar til trúfélaga fyrir nef hvert í viðkomandi trúfélagi. 

En hvað sem líður sóknargjöldum og fjárhæð þeirri er þá ekki eðlilegt að spyrja, hvort ekki sé óeðlilegt, að ríkisvaldið vasist í innheimtu fyrir trú- og lífsskoðunarfélög í landinu. Af hverju ætti ríkisvaldið frekar að skipta sér af því en innheimtu æfingagjalda til íþróttafélaga?

Árið 2020 væri eðlilegt að ríkisvaldið segði sig frá þessari gjaldheimtu á einstaklinga og lækkaði skatta þeira sem því nemur og segði nú verður guðdómurinn að sjá um að innheimta það sem Guðs er, keisarinn sér um sig.  

Launahækkanir ábyrgðarleysi hvers

Morgunblaðið bendir réttilega á það í leiðara, að engin innistæða er fyrir launahækkunum sem hafa orðið á íslenskum vinnumarkaði í djúpri kreppu. En hvað veldur?

Þeir sem leiða launahækkanirnar og hafa gert allt þetta kjörtímabil eru stjórnmálamenn, sem létu hækka laun sín af vinum sínum í Kjararáði um leið og þeir settust í valdastóla eftir kosningar. Sú launahækkun var órökstudd og röng og það var þá þegar fyrirséð, að tæki Alþingi og ríkisstjórn ekki á því, þá mundu verða keðjuverkanir á launamarkaðnum eða höfrungahlaup eins og fjármálaráðherra kallar það. 

Sú hefur líka orðið raunin og órói hefur verið á vinnumarkaðnum allt frá þessari sjálftöku stjórnmálastéttarinnar og æðstu embættismanna ríkisins. Aðeins einn þingmaður reyndi að andæfa, en ekki var hlustað á hann og hann er því miður þagnaður.

Þegar Morgunblaðið bendir réttilega á að sú launaþróun sem orðið hefur í landinu stenst ekki miðað við aðrar þjóðhagsstærðir, þá þarf fyrst að beina athyglinni að þeim sem tróna á toppnum og eru með starfskjör, sem eru langt umfram það sem almenni vinnumarkaðurinn getur boðið eða staðið undir. 

Það er því fyrst og fremst við ábyrgðarlausa ríkisstjórn og stjórnmálasétt að sakast. Þjóðfélagið lifir ekki endalaust á seðlaprentun og gjafapökkum frá ríkisstjórninni á kostnað framtíðarinnar.  

Að hafa stefnu eða hafa ekki stefnu

Ríkisstjórnin hefur þá stefnu í sóttvarnarmálum, að samþykkja tillögur sóttvarnarlæknis með fyrirvara um samþykki landsstjórans Kára Stefánssonar.

Engin heildarstefna hefur verið mörkuð af ríkisstjórninni um viðbrögð við Covid fárinu, en eina viðmiðið sem sett hefur verið fram er að heilbrigðiskerfið ráði við álagið. 

Enginn ágreiningur er um að gæta skuli öryggis til að tryggja sem bestan árangur í baráttunni við Covidið, en spurningin er hvað er nauðsynlegt að gera hverju sinni og hvenær er farið yfir mörkin.

Æskilegt hefði verið að ríkisstjórn gerði borgurunum grein fyrir því hvað þurfi til að koma til að gripið sé til mismunandi ráðstafana. Ekkert slíkt hefur verið gert og nú þegar fyrir liggur að toppnum var náð nokkru áður en hertar reglur voru síðast settar á og fjöldi smita á niðurleið, þá skal ekki slakað á og borgurunum gert að norpa fyrir utan verslanir í vetrarkulda, af því að sóttvarnarlæknir telur enga ástæðu til að bregðast við breyttum aðstæðum fyrr en tími hertra aðgerða er fullnaður í desember n.k. 

Sé eingöngu tekið mið af ráðleggingum sóttvarnarlæknis gegnum tíðina, þá er ljóst, að sá tími er kominn, sem rétt væri að létta verulega af hömlum á frelsi fólks svo sem fjölda í verslunum og kaffihúsum svo dæmi séu tekin. En valdtökumennirnir vilja ekki afsala sér kyrkingartökunum á þjóðlífinu jafnvel þó að forsenda aðgerðanna sé löngu liðin hjá. Hinir hlýðnu jarma í kór, að fara beri að hinum vísindalegu tillögum sóttvarnarlæknis, þó þær séu aðrar nú en oft áður við sömu aðstæður. Vísind á bakvið aðgerðirnar liggja því fjarri því ljós fyrir eða eru til staðar yfirhöfuð.

Ríkisstjórnin bregst að sjálfsögðu ekki við vegna þess, að hún hefur enga stefnu nema þá að ráðum hinna nýju valdsmanna, sóttvarnarlæknis og Kára verði hlýtt, þó þeir séu ekki lýðkjörnir til að taka slíkar ákvarðanir einhliða. Þægindunum við að vera ábyrgðarlaus vill ríkisstjórnin ekki afsala sér. 

Nú berast fréttir af bóluefnum sem eiga að ráða niðurlögum Covid. Það er að sjálfsögðu af hinu góða. En svo virðist, sem það hafi hleypt nýjum móði í frelsissviptingarfurstana um að gefa nú hvergi eftir í að skerða frelsi borgarana þar til að stór hópur hefur verið bólusettur. Í annan stað þá er kominn upp sú krafa, að lýðinn skuli bólusetja með góðu eða illu. Þannig hafa nokkur flugfélög tilkynnt, að þau muni ekki fljúga með aðra en Covid bólusetta farþega í framtíðinni. 

Þegar fjöldahræðsla grípur um sig eins og í þessu tilviki, þar sem fræðimenn, ríkisstjórn og fjölmiðlar leggjast á eitt um að mynda hana, þá eiga þeir erfitt uppdráttar, sem tala um einstaklingsfrelsi, meðalhóf og krefjast þess, að rök séu færð fyrir einstökum aðgerðum ríkisstjórna og heilbrigðisyfirvalda. Þeir eru hraktir og smáðir eins og þjóðníðingurinn í samnefndu leikverki Íbsens forðum.

En samt sem áður verður að fara að leikreglum lýðræðisríkis og virða þær reglur sem fara verður eftir varðandi réttindi borgaranna. Þó veruleg áhöld séu um að það hafi verið gert í Cóvíd viðbrögðunum, þá er hægt að stoppa upp í þau göt, þar sem ríkisstjórnin hefur lagt fram frumvarp um breytingar á sóttvarnarlögum, þar sem vegið er að rétti fólksins í landinu og réttindi þess skert. Það verður þó ekki sagt annað um ríkisstjórnina en að hún hafi þó fundið fjölina sína að þessu leyti og miði við að ríkisstjórnir í framtíðinni búi við sama öryggi ábyrgðarleysis og stefnuleysis og ríkisstjórnin fylgir. 

Margaret Thatscher sannleikurinn og Crown sagnfræðin

Í dag eru 30 ár síðan Margaret Thatcher lét af embætti sem forsætisráðherra í Bretlandi en hún tók við embætti 1979.

Tíminn er fljótur að líða og fólk að gleyma. Þessvegna skiptir máli að sagnfræðingar segi rétt frá og í sögulegu samhengi. Þegar Thatscher á í hlut,er iðulega hallað réttu máli og reynt að gera hlut hennar sem minnstan og rangfæra staðreyndir. 

Ég hef horft á nokkra af vinsælu Netflix þáttunum "Crown", þar sem fjallað er um samskipti Thacher og bresku drottningarinnar og breskt þjóðlíf á níunda áratug síðustu aldar. Þar eru hlutir heldur betur teknir úr samhengi og jafnvel sagt rangt frá. 

Þegar Thatcher tók við embætti 1979, hafði verkamannaflokks ríkisstjórn James Callaghan setið að völdum um árabil og ástandið var þannig, að Bretar þurftu að sækja um aðstoð Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, verkföll og ólga í landinu voru svo mikil, að Callaghan óttaðist um það á tímabili, að hann yrði að kalla á herinn til aðstoðar við að halda uppi röð og reglu. Atvinnuleysi var svo mikið að eitt helsta vígorð Íhaldsmanna í kosningunum 1979 var "Labour is not working".  Bretland var veiki maðurinn í Evrópu efnahagslega. Það var við þessar kringumstæður sem Thatscher tók við.

Thatscher tók til óspilltra málanna og gjörbreytti efnahagsstefnunni á grundvelli einstaklingfrelsis og athafnafrelsis. Stjórnkerfið var endurskoðað,mörg ríkisfyrirtæki sem voru rekin með tapi voru lögð niður eða seld ef þess var kostur. Víðtækar skattbreytingar voru gerðar auk ýmiss annars. Thatcher þurfti að heyja harðvítuga baráttu við verkalýðshreyfinguna í Bretlandi sérstaklega námumenn og hafði sigur og sá sigur þýddi það að stjórnvöld náðu aftur að stjórna landinu án þess að eiga stöðugt á hættu verkföll eða lamandi skyndiverkföll.

En aðgerðir Thatscher stjórnarinnar mættu mikilli andstöðu sumra og m.a. árituðu 364 af fremstu hagfræðingum Bretlands mótmælaskjal gegn stefnu ríkisstjórnarinnar árið 1982, sem þeir töldu að stefndi efnahagskerfi Bretlands í stórkostlega hættu og væru af hinu illa. Það segir sitt um stöðu hagfræðinnar á þeim tíma og jafnvel síðar, að í framhaldi af þessari andspyrnu hagfræðinganna tók fjárhagur Breta heldur betur að rétta úr kútnum, vextir lækkuðu og atvinnuleysi minnkaði. Þegar Thatscher lét af störfum var staða Bretlands sem fjármálaveldis sterk og atvinnuleysi hafði dregist gríðarlega saman. 

Thatscher naut virðingar og stjórn hennar stóð sig vel í utanríkismálum. Milli hennar og Ronald Reagan Bandaríkjaforseta myndaðist traust samband og vinátta og þau voru áhrifamestu leiðtogarnir til að vinna bug á kommúnismanum í Evrópu. Thatscher var andstæðingur apartheit stefnunnar í Suður-Afríku, en var samt á móti því eins og Reagan að beita landið viðskiptaþvingunum. Það sjónarmið rökfærði hún vel, ég var þeim innilega sammála á þeim tíma og er enn. 

Í Crown þáttunum sem ég hef horft á, er reynt að varpa rýrð á Thatscher með ýmsu móti m.a. er látið í veðri vaka að henni sé um að kenna mikið atvinnuleysi, en þess ekki getið að það var búið sem hún tók við af Verkamannaflokknum. Þá er gert mikið úr því, að hún og drottningin hafi lent í mikilli deilu vegna þess, að Thatscher vildi ekki samþykkja viðskiptabann á Suður-Afríku það er gert til að sýna að Elísabet drottning hafi alltaf verið á móti kynþáttaaðskilnaðarstefnunni (apartheit) en Thatscher ekki. Allt er þetta rangt auk þess sem það er rofið úr samhengi. Í þessu sambandi er vert að benda á ummæli Nelson Mandela fyrrum forsætisráðherra Suður-Afríku, sem sagði um Thatscher "She is an enemy of apartheit-. We have much to thank her for."

Margareth Thatcher var tvímælalaust einn merkasti stjórnmálamaður síðari hluta síðustu aldar. Breta geta þakkað henni fyrir það að hafa komið Bretlandi upp úr öldudal óstjórnar, verkfalla og efnahagslegrar kyrrstöðu og öngþveitis og komið því til leiðar að Bretland varð aftur efnahagslegt stórveldi þar sem treysta mátti á stöðugleika og öryggi í viðskiptum.

Af sjálfu leiðir, að vinstri menn mega ekki til þess hugsa, að saga Thatscher sé sögð óspjölluð og sannleikanum samkvæmt. Sú saga er sigurganga þar sem stefna frjáls framtaks og takmarkaðra ríkisafskipta sigraði og sýndi fram á þá einu leið, sem þjóðfélög nútímans eiga til að komast frá fátækt til velmegunar. 

  

Ellert

Ég lauk við að lesa bókina Ellert, endurminningar Ellerts B. Schram vinar míns fyrir nokkru. Bókin er skemmtileg aflestrar og frásagnarstíllinn léttur og skemmtilegur mjög svo í anda höfundar. 

Gerð er góð grein fyrir fjölbreytileikanum í lífi, starfi og áhugamálum höfundar. Þar er af svo mörgu að taka, að eðlilegt er að því séu ekki öllu gerð ítarleg skil og sumu raunar yfirborðslega. Ég reikna með að þeir sem fylgdu Ellert í íþróttastarfi og innan íþróttahreyfingarinnar sakni margs, sem þeir telja mikilvægt að hefði komið fram alveg eins og við samferðamenn Ellerts í pólitík söknum margs, sem hefði verið gaman að höfundur gerði fyllri skil. 

Við Ellert áttum lengi samleið í pólitík eða allt til þess, að hann gekk í Samfylkinguna, en við það fjölgaði raunar skemmtilegu fólki í Samfylkingunni um þriðjung. Ég hefði viljað sjá ítarlegri umfjöllun í bókinni um hvað réði því, að Ellert sagði endanlega skilið við Sjálfstæðisflokkinn og valdi að ganga í Samfylkinguna. Einnig að höfundur hefði gert fyllri grein fyrir þeim átökum sem voru í Sjálfstæðisflokknum í átökunum milli Geirs Hallgrímssonar og Gunnars Thoroddsen og þá ákvörðun hans að hætta við að gefa kost á sér sem formaður Sjálfstæðisflokksins í framboði á móti Geir Hallgrímssyni, en af því tilefni,skrifaði meðritstjóri Ellerts á DV, Jónas Kristjánsson heitinn, að þjóðin hefði eignast sinn Hamlet.

Ellert gerir takmarkað grein fyrir þingstörfum sínum á fyrri árum þingmennsku sinnar og á það skortir að gerð sé grein fyrir ýmsum helstu baráttumálum höfundar í pólitík í gegnum tíðina.

Hefði höfundur og Björn Jón Bragason sem vann bókina með Ellert kosið að gera ítarlegri grein fyrir þeim mörgu atriðum, sem æskilegt hefði verið að gert yrði og ég hefði kosið, hefði bókin að sjálfsögðu orðið öðruvísi og vafalítið leiðinlegri aflestrar fyrir flesta og bókin meir en helmingi lengri.

Bókin er eins og hún er, létt og skemmtileg og lýsir vel leiftrandi frásagnargáfu höfundar og gerir góða grein fyrir helstu þáttum í lífi og starfi höfundar og sýnir lesendum inn í þann heim sem höfundur ólst upp við, þroskaferil hans, áföllum og sigrum. 

Það má virkilega mæla með þessari bók fyrir þá sem vilja lesa skemmtilega bók um endurminningar manns, sem hefur komið víða við og gegnt mörgum trúnaðarstörfum og tekur sjálfan sig ekki allt of hátíðlega nema í undantekningartilvikum. 

 

 

Of lítið. Of seint

Innanríkisráðherrar Evrópusambandsins samþykktu í gær að efla öryggi í álfunni og herða eftirlit á ytri landamærunum vegna ódæðisverka Íslamista í Austurríki og Frakklandi fyrir stuttu. 

Þess var minnst, að 5 ár eru liðin frá stórfelldum hryðjuverkum Íslamista í París og víðar. En af hverju var ekki brugðist við þá með hertum aðgerðum? 

Ráðamenn Evrópu bera mikla ábyrgð á því að bregðast ekki við af hörku fyrr. Fyrir 5 árum mátti staðan í þessum málum vera ljós. Hættan var veruleg ekki síst vegna þess að fjölmargir múslimar í Evrópu telja ekkert athugavert við hryðjuverkin og sumir dásama hryðjuverkamennina. 

Fólkið í Evrópu hefur lengið krafist þess, að reglur yrðu hertar, en ráðamenn hafa frestað því ítrekað sennilega af ótta við að verða kallaðir rasistar og níðingar eins og "góða fólkinu" er svo tamt að kalla þá sem vilja gera ráðstafanir í samræmi við heilbrigða skynsemi varðandi móttöku fólks frá íslömskum löndum. 

Hryðjuverk, morð og víðtækar nauðganir hafa verið afleiðingar andvaraleysis ráðamanna Evrópu og nú er boðað til aðgerða, enn einu sinni, sem frekast virðast miða við, að friða almenning og láta sem verið sé að gera eitthvað. 

Á sama tíma fara ráðamenn Íslands að, eins og sjáandi sjái þeir ekki og heyrandi heyri þeir ekki. Ógnin og vandinn sem liggur fyrir vegna móttöku svokallaðra flóttamanna hefur legið fyrir um árabil og einmitt þá æða íslenskir stjórnmálamenn ofan í það sama fen og er í Evrópu til að búa til ógn gegn öryggi borgara þessa lands og valda víðtækum vandamálum í framtíðinni. 

Því miður í boði Sjálfstæðisflokksins voru búin til vitlausustu útlendingalög sem til eru í álfunni. Auk heldur hafa landamæri Íslands orðið þau galopnustu í Evrópu með þeim afleiðingum að við tökum nú við fleiri flóttamönnum og kvótaflóttamönnum en önnur Norðurlönd. 

Sjá íslenskir stjórnmálamenn virkilega ekki ástandið í Svíþjóð, þar sem forsætisráðherra landsins Stefan Lövgren viðurkennir að um ógn sé að ræða og lögreglan ráði ekki við vandamálin á fjölmörgum svæðum. Sjá menn ekki að Danir m.a. danski forsætisráðherrann sem líka er sósíaldemókrati gengur í að herða reglur til að stemma stigu við þessum vágestum m.a. með skírskotun hvernig ástandið er í Danmörku. 

Íslenskir stjórnmálamenn neita að horfast í augu við vandann og gera ekkert. Dómsmálaráðherra Sjálfstæðisflokksins lætur það viðgangast, að félagi hryðjuverkasamtaka Íslamista fái landvist á Íslandi með fjölskyldu sinni. Öryggi fólksins í landinu er greinilega ekki í fyrsta sæti á þeim bæ.

Íslensk stjórnvöld verða að bregðist við með hagsmuni íslensku þjóðarinnar að leiðarljósi og gera m.a. víðtækar breytingar á útlendingalögunum og taki upp þá reglu að þeim sem geta ekki gert grein fyrir sér og komu sinni verði vísað tafarlaust til baka og skylda þann flutningsaðila,sem kom með fólkið að flytja það til baka. 

Það er ekki of seint að bregðast við. En tíminn styttist óðum. Við viljum ekki lenda í sama vanda og Svíar og Danir.  

Lýðræði í kröppum dansi.

Kommúnistastjórnin í Kína nýtir sér heimsfaraldurinn sinn, til að herða tökin meðan ríki  Evrópu og Ameríku eru nánast lömuð. 

Tíbetbúar og Uigurar búa við harðræði eins og fyrr og eru annars flokks borgarar með öllu því illa sem því fylgir. Nú er einnig hert á aðgerðum gegn lýðræði í Hong Kong.

Þrátt fyrir loforð um eitt ríki tvö kerfi þegar Bretar yfirgáfu Hong Kong og Kína tík við, þá virðist sem að kommúnistastjórnin í Peking telji, að kerfin tvö gangi ekki upp saman. Í gær sögðu síðustu lýðræðissinnarnir á þingi Hong Kong af sér og Vesturlönd láta eins og sú frétt skipti ekki máli. 

Vesturlönd eru sem lömuð m.a. vegna skorts á sameiginlegri stefnumótun hugmyndasnauðra hræddra stjórnmálamanna,sem hafa enga hugmyndafræðilega staðfestu og hafa alist upp við áhyggjulaust líf í partýinu, þar sem embættismennirnir taka í raun nánast allar ákvarðanir.

Kínastjórn tilkynnti 4.9% hagvöxt á síðasta tímabili og segist hafa lagt veiruna að velli. Kommúnistastjórnin telur því að það sé hentugur tími til að leggja til atlögu gegn frelsinu í Hong Kong. 

Kínastjórn telur auk heldur, að ekkert sé að óttast frá Bandaríkjunum ef Biden verður forseti. Frelsið víkur og svonefnd frjáls Vesturlönd láta það yfir sig ganga og halda áfram viðskiptum og öðrum samskiptum við Kína eins og ekkert hafi í skorist. Við deyjum ekki fyrir Dansig eina sögðu undanlátsmenn gagnvart þýsku nasistunum fyrir 80 árum. Nú segja þeir. Hong Kong er hvort sem er í Kína kemur þessi borg okkur við? 

Kemur lýðræði, frelsi og mannréttindi okkur nokkuð við. Eigum við ekki frekar að hafa það gott meðan við getum þó við fljótum sofandi að feigðarósi?

Ekki má lina tökin.

Í færslu þegar hertar aðgerðir voru kynntar, benti ég á, að þær væru ónauðsynlegar. Coronu smitum væri að fækka óðfluga. Það máttu og áttu allir að sjá. Eina ógnin var að Landsspítalinn hafði ekki gætt sóttvarna sem skyldi og setti sjálfan sig þar af leiðandi á neyðarstig.

Þrátt fyrir að smitum væri að fækka beið ríkisvaldið samt ekki boðana og afnam frelsi borgarana á mörgum sviðum. Nú þegar fyrir liggur að þessi fullyrðing mín var rétt og smitum hefur fækkað verulega dettur stjórnvöldum samt ekki í hug að aflétta frelsissviptingum og halda áfram að hræða fólk til að réttlæta mistökin.

Afleiðingar þess eru margvíslegar. Dauði og doði færist yfir mannlífið og atvinnulífið í landinu. Fólk er gert að mannafælum. Íslendingar eru nánast komnir í ferðabann þar sem flugvélar fljúga hvorki að né frá Íslandi til Evrópu. Milljarða tjón verður daglega vegna ónauðsynlegra ráðstafana.

Það er gjörsamlega óábyrgt að halda svona áfram.

Vínarborg

Vínarborg hefur verið friðsæl borg frá 11.september 1683 með einni undantekningu. Þann dag gersigraði fjölþjóðlegur her kristinna Evrópuþjóða undir herstjórn  Sobieski konungs Póllands heri Íslamista, sem höfðu setið um borgina og ætluðu að hertaka hana og útrýma kristni í Evrópu. Íslamistar syrgja að svo skyldi farið og þann dag skyldi hafa verið komið í veg fyrir að stofnað yrði kalífadæmi Evrópu og kristni útrýmt. 

Þessvegna völdu Íslamistarnir sem rændu þotum og flugu m.a. á tvíburaturnana í New York og á Pentagon bygginguna í Washington þennan dag 11. september sorgardagsins mikla þegar Íslamistum brást að undiroka kristnar þjóðir Evrópu og færa þær undir ok kenninga spámannsins Múhammeðs. 

Vín veiti um árabil misjöfnum pólitískum sauðum athvarf og hefur um aldir verið háborg lista og menningar. Kommúnistaleiðtogin Trotsky er sennilega þeirra frægastur. Enginn þeirra misjöfnu pólitísku sauða, sem fengu skjól í Vínarborg voru ógn við borgina eða öryggi borgarbúa. Hefðu þeir verið það, þá hefði þeim strax verið vísað burt úr borginni.

Nú bregður svo við að enn eitt viðbjóðslegt hryðjuverk Íslamista í Evrópu er framið einmitt í þessari friðsælu borg. Enn og aftur kemur í ljós, að það er enginn öruggur staður til í Evrópu fyrir ofbeldisöflum hins pólitíska Íslam 

Fróðlegt verður að sjá hver verða viðbrögð Sebastian Kurz kanslara Austurríkis. Mun hann eins og Macron Frakklandsforseti skera upp herör gegn Íslamistunum í landinu. Munu þeir Macron og Kurz sameiginlega hvetja til baráttu sameinaðrar Evrópu gegn þessum ófögnuði. Slíkt er löngu tímabært.

Þau ríki, sem enn kallast kristin, en eru það aðeins að nafninu til verða, hvað sem trúarbrögðum líður, að átta sig á því, að herir ófrelsisins og hatursins, sem eiga rætur sínar í hinu pólitíska Íslam m.a. í samræmi við boðskap Múslimska bræðralagsins í Egyptalandi, ógna nú öryggi og þeim gildum mannréttinda og menningar, sem Evrópubúar hafa. Gildi og menning sem hefur gert Evrópu að miðstöð frelsis, öryggis og mannréttinda. Að þeim gildum sækja þessir miðaldaherir myrkursins og ofstækisins og hafa gert um árabil síðan fylgjendum Múhammeðs í Evrópu fór að fjölga.

Það er næsta sérkennilegt, að leiðtogar Evrópu skuli ekki geta komið sér saman um að bregðast við þessari vá og breyta lögum til að koma í veg fyrir að vegið sé stöðugt að öryggi fólks og það liggi eftir drepið og limlest helst hálshöggvið til dýrðar myrkrinu og hatrinu. 

Hugmyndafræði hatursins og myrkursins náði tökum á mið-Evrópu nokkur ár á síðustu öld með skelfilegum afleiðingum. Nú verður að bregðast við svo að nýir boðendur myrkursins og hatursins missi tökin áður en örlög Evrópu verða enn verri en þau hafa áður verið. Til þess þarf sameiginlega stefnumörkun leiðtoga Evrópu þar sem þau standa saman í því að fordæma og slíta öllu sambandi við ríki og fólk, sem samsamar sig með ofbeldisöflum hins pólitíska Íslam. Þar er m.a. um að ræða lönd eins og Tyrkland og Íran. Sama á að gilda um forustumenn, sem lýsa ánægju með hryðjuverk af þessu tagi. 

Það má ekki halda áfram að gerast, að þau ríki Evrópu, sem verða fyrir ofbeldi íslamistanna standi ein uppi eins og Frakkar hafa gert undanfarna daga og Danir gerðu á sínum tíma eftir myndbirtingu Jyllands Posten af spámanninum Múhammeð. Við verðum sameiginlega að taka upp okkar kross og berjast gegn ofbeldisöflunum og úthýsa þeim úr Evrópu.

Öryggi fólksins í Evrópu er meira virði en friðþægingarstefna á forsendum heimskunnar, Biedermanns og strútsins gagnvart hinum myrku herjum hins pólitíska Íslam. Þessvegna verður vægðarlaust að vísa fylgjendum þessa haturs og öfga burt úr Evrópu. 

Allt er í heiminum hverfult

Þá er James Bondinn, minn Sean Connery fallinn frá.

Hann var ímynd hreysti, útsjónarsemi, orku styrkleika kyntöfra og kynorku. Þegar hann var upp á sitt besta 

En allt er í heiminum hverfult og sýnir enn og aftur að enginn fær endalaust ráðið við elli kerlingu og manninn með ljáinn.

 

Sean Connery er látinn