Hinn nýi Guð

Fylgjendur hefðbundinna trúarbragða nálgast guðdóm sinn af virðingu, auðmýkt og undirgefni. Þó þau séu ekki bænheyrð þá fordæma þau ekki Guð sinn heldur leita að því, hvort þeir hafi ekki rækt skyldur sínar sem trúað fólk og ábyrgir einstaklingar og leitast síðan við að gera betur. Því fer fjarri að þau leiti til fjölmiðla til að fordæma Guð sinn fyrir að verða ekki við öllum óskum þeirra.

Hin nýi siður, sem hefur heltekið velferðarríki Vesturlanda í kjölfar sítrylltari neysluhyggju og ábyrgðarleysis einstaklinga er guðdómurinn sem á að sjá um hvern einstakling frá vöggu til grafar og tryggja velferð hans án þess að það skipti máli með hvaða hætti einstaklingurinn hegðar sér. Þessi Guðdómur er Ríkið. Sinn nýja Guð nálgast trúaðir með hroka, yfirlæti og fordæmingu hlutist hann ekki til um að verða við öllum óskum þeirra.

Kvöld eftir kvöld er okkur fluttar fréttir í sjónvarpsstöðvunum af fólki sem ekki hefur fengið allar óskir sínar uppfylltar í viðskiptum sínum við hinn nýja Guð. Sögurnar eru ávallt einhliða og fulltrúar hins nýja Guðs geta ekki borið af sér sakir vegna trúnaðar. Þessar fréttir eiga það sammerkt að almennt eiga þær ekkert erindi við almenning í landinu.

Fyrir nokkrum dögum var sagt frá því að stúlka á unglingsaldri í geðrofi eftir fíkniefnaneyslu hefði verið vistuð í fangageymslu lögreglu. Fordæming móðurinnar var alger og fulltrúi almannavaldsins, umboðsmaður barna tók undir það og fordæmdi að því er virðist lögregluna fyrir að setja stúlkuna í fangaklefa.

En hvað átti að gera? Á umboðsmanni barna mátti skilja að það væri eitthvað annað þó umboðsmaðurinn hefði sjálf engin úrræði.

Fyrir það fyrsta er það skylda foreldra að gæta barna sinna. Geti þau það ekki þá er næst að leita til heilbrigðisstofnana. Í þessu tilviki vildi heilbrigðisstofnun ekki taka við stúlkunni. Þess er ekki getið í fréttinni af hverju það var, þó leiða megi getum að því. Þá var ein stofnun hins nýja Guðs eftir lögreglan. Lögreglan hefur það úrræði að setja fólk sem er til vandræða eða er ógn við eigin öryggi í fangaklefa. Það hefur lengi verið ljóst. 

Lögreglan er fyrst og fremst til að gæta öryggis borgaranna og almannafriðar. Hún hefur ekki sérstakar skyldur gagnvart fíkniefnaneytendum í geðrofi frekar en börnum sem eru sturluð vegna ofneyslu áfengis. En vandamálin lenda oft á hennar borði.

Iðulega hafa drukknir sturlaðir unglingar verið vistaðir í fangageymslum án þess að umboðsmaður barna hafi stokkið upp á nef sér eða fréttastofur sjónvarps hafi fundið sérstaka hvöt hjá sér til að fordæma slíkt athæfi. Gegnir öðru máli um unglinga sem eru sturlaðir vegna neyslu ólöglegra fíkniefna?

Ef til vill er til of mikils mælst að fréttafók setji hlutina í eðlilegt samhengi og gæti þess að flytja ekki einhliða fréttir, sem oftar en ekki eru - fréttir sem eiga ekkert erindi við almenning í landinu, en virðast frekar vera hluti helgihalds hinna nýju trúarbragða sem byggir á  skyldu Ríkisins til að sjá fyrir öllum þörfum fólks frá vöggu til grafar.  

Skammarlegt bruðl og óráðssía Alþingis og stjórnmálastéttarinnar

Í gær var sagt frá því að bæta ætti við 17 aðstoðarmönnum til þingflokka. Hver um annan þveran lýstu formenn stjórnmálaflokka og þingflokka því yfir að þetta væri brýn nauðsyn. 

Fólk veit ef til vill ekki hve vel er búið að þingmönnum án þess að fleiri flokkslíkamabörn séu tekin á launaskrá Alþingis.

Nú þegar geta alþingismenn fengið virka aðstoð starfsfólks Alþingis, ef þeir þurfa á að halda við samningu frumvarpa, þingsályktana o.s.frv. Bókasafn Alþingis er með virka upplýsingaþjónustu. Þegar ég sat síðast á þingi fannst mér alþingismenn í raun vera í bómull og mættu meir en vel við una. 

Á þeim tíma var borin fram tillaga um að hver þingmaður fengi aðstoðarmann. Ég var eindregið á móti þeirri tillögu og taldi það algjört bruðl og er enn í dag ánægður með að hafa staðið í lappirnar og vera eini þingmaðurinn sem greiddi atkvæði gegn því bruðli. Þetta varð þó ekki að veruleika, en það var Hrunið sem leiddi til þess. 

Á þeim tíma sem aðstoðarmaður fyrir hvern þingmann var til umræðu sögðu margir þáverandi kollegar mínir við mig, að þetta væri ekkert mál vegna þess að við værum svo rík. Ég svaraði því til að hvað sem liði ríkidæmi þá væri það aldrei afsökun fyrir að fara illa með fé eða sóa fjármunum. 

Nú er staðan sú, að stjórnmálaflokkarnir hafa aukið framlög til sjálfra sín frá skattgreiðendum um 7-800 milljónir og stálu þeir þó ærnu fé frá skattgreiðendum fyrir það.

Mér sagt að aðstoðarmenn ráðherra séu 25. Þingið greiðir fyrir 1 aðstoðarmann formanna stjórnmálaflokka og 1 framkvæmdastjóra þingflokks alls 16 manns í dag. Þess utan er þingflokkunum séð fyrir ritara einum hverjum eða 8. Nú á að bæta við 17 og verða þá þessir sérstöku aðstoðarmenn orðnir 52 fyrir utan annað starfslið Alþingis sem þingmenn geta leitað til. Með þessum hætti  er hægt að koma fullt af flokkslíkamabörnum, sem geta ekki fengið starf annarsstaðar á jötuna. 

Ofan á óráðssíu stjórnmálamanna á Alþingi koma síðan sveitarstjórnir sem bjóða sjálfum sér upp á starfs- og launakjör sem eru margfalt betri en stórborgarfultrúar í nágrannalöndum okkar hafa. Auk þess sem sveitarstjórnir borga drjúgar fjárhæðir til stjórnmálaflokkanna.

Það ber að lýsa vantrausti á stjórnmálastétt sem svona hagar sér. Skammtar sjálfri sér og háembættismannaaðlinum margfalda launahækkun og hikar ekki við að stela peningum af skattgreiðendum til félagsstarfsemi sinnar og til að koma gæðingum og vildarvinum í góð hálaunaembætti.

Meðan svo fer fram eiga stjórnmálamenn hvorki að njóta virðingar eða atvkæðis venjulegs launafólks eða vinnuveitenda í landinu. 

Vanhæfir stjórnmálamenn og/eða þjóðernishyggja

 

Ýmsir hafa bent á að einkenni okkar tíma væri m.a. hve illa upplýstir stjórnmálamenn væru og hirtu lítið um að afla sér grunnþekkingar á málum áður en þeir settu fram fullyrðingar. Síðan æti hver upp eftir öðrum með uppskrúfaðra og uppskrúfaðra orðalagi. Þetta rifjaðist upp þegar stjórnmálaleiðtogar hittust í París í gær til að minnast þess að 100 ár voru liðin frá því að vopnahlé var samið í fyrri heimstyrjöld.

Hver þjóðarleiðtoginn í París á eftir öðrum komu fram og kenndu þjóðernishyggju, að því er virtist nútímans, um að fyrri heimstyrjöld hefði brotist út. Meira að segja forseti íslenska lýðveldisins tók undir þessar röngu fullyrðingar og er hann þó sagnfræðimenntaður

Margir hafa skrifað um ástæður þess að fyrri heimstyrjöld braust út, en sennilega engin eftir jafnvíðtækar rannsóknir og af eins mikilli þekkingu og Christopher Clark höfundur bókarinnar "Sleepwalkers" Eftir lestur bókarinnar kemur manni einkum í hug vanhæfir stjórnmálamenn sem ástæðu þess að fyrra heimstríð braust út þó þjóðernishyggja hafi vissulega skipt máli hvað varðar konungsríkið Serbíu, sem taldi sig eiga tilkall til landa sem keisaradæmið Austurríki-Ungverjaland réði. 

Í ofangreindri bók lýsir höfundur því að margháttaðir atburðir og þjóðfélagshræringar hafi orðið til þess að styrjöldin braust út. Hann segir m.a. "Spurningin um af hverju (styrjöldin braust út) leiðir til þess að skoða verður ýmis nærtæk og fjarlæg atriði eins og heimsveldisstefnu, þjóðernisstefnu, hernaðarbandalög, fjármálaöflin, hugmyndir um þjóðarheiður" o.fl.

Í bókinni er varað við því sem þjóðarleiðtogarnir gerðu í gær. að "setja fortíðina í það ljós að hún mæti þörfum nútímans" En hver af öðrum gerðu þjóðarleiðtogarnir einmitt það. Engin þó jafn afdráttarlaust og  Angela Merkel sem vísaði til þess að þjóðernishyggja hefði verið orsök styrjaldarinnar og líkti því við vaxandi þjóðernishyggju í Vestur Evrópu. 

Þessar fullyrðingar Merkel og annarra þjóðarleiðtoga sem tóku í sama streng, þ.á.m. sagnfræðingurinn forseti íslenska lýðveldisins, eru rangar. Því fer fjarri að vaxandi þjóðernishyggja hafi verið í  keisaradæminu  Rússlandi, Þýskalandi, Austurríki-Ungverjalandi, konungsríkinu Stóra Bretlandi, ríki Ottómana í Tyrklandi eða lýðveldinu Frakklandi árið 1914 þegar styrjöldin braust út. Þar voru hins vegar alls staðar vanhæfir stjórnmálamenn eins og víðast hvar núna.

Þá liggur líka fyrir að hugmyndaheimur þeirra og þær þjóðfélagshræringar sem voru árið 1914 eiga ekkert skylt við hugmyndafræði Alternative für Deutschland eða flokka Le Pen, Viktors Orban eða annarra sem eru brennimerktir með því að vera kallaðir þjóðernissinnar. Tilvísun Angelu Merkel var fyrst og fremst til að reyna að koma höggi á pólitíska andstæðinga vegna vandamála sem hún sjálf skapaði sem vanhæfur stjórnmálamaður.  

Staðreyndin er sú, að það var friðvænlegt í Evrópu í ársbyrjun 1914. En keisaraveldið Austurríki-Ungverjaland var að mörgu leyti komið að fótum fram og ólíkar þjóðir og þjóðarbrot kröfðust sjálfstæðis með sama hætti og við gerðum fyrir 100 árum á grundvelli heilbrigðrar þjóðernishyggju. Telur forseti lýðveldisins að slík hugmyndarfæði sem leiddi til sjálfstæðis íslensku þjóðarinnar frá Dönum hafi verið röng. 

Án þjóðernishyggju væri Ísland ekki frjálst og fullvalda ríki í dag. Var það slæm hugmyndafræði? Gerðu forfeður okkar rangt. 

Glæpurinn var að vera kristin

Asia Bibi er fátæk landbúnaðarverkakona, sem vann við það ásamt öðrum konum í þorpinu þeirra, að tína ber. Asia er kristin en samstarfskonur hennar múslimar. Samstarfskonur hennar báðu hana um að ná í vatn,sem hún gerði og drakk hluta af því úr málmkrús. Samstarfskonur hennar sögðu, að þar sem hún væri kristin hefðu hún gert málmkrúsina óhreina. Asia er sökuð um að hafa þá sagt: 

"Ég trúi samkvæmt mínum trúarbrögðum á Jesús Krist sem dó á krossi fyrir syndir okkar. Hvað gerði spámaðurinn ykkar Múhameð einhverntímann til að bjarga mannkyninu?" 

Asia hafnaði því að hafa sagt þetta um spámanninn Múhameð. Samt sem áður var hún ákærð fyrir guðlast og dæmd til dauða árið 2010 og hefur setið í fangelsi síðan. Áfrýjunardómstóll féllst á áfrýjun hennar og dauðadómi var hafnað. Afleiðingin var sú, að opinberir embættismenn sem tóku málstað Asiu voru myrtir og fjölskylda hennar varð að fara í felur.

Víðtæk mótmæli brutust út í Pakistan og yfirvöld ákváðu að setja ferðabann á Asia til að lægja öldurnar. En Asia hefur sótt um hæli í Bretlandi og víðar til að reyna að komast hjá því að vera myrt. 

Óneitanlega sýnir mál Asia dapurlega mynd af réttarfari og viðhorfum múslima almennt í þessu fjölmenna ríki Pakistan.

Asia gerði ekki neitt annað en að lýsa trú sinni. Kristið fólk trúir því að Jesús sé bjargvættur mannkynsins. Af sjálfu leiðir að þá er Múhameð það ekki. Með sama hætti trúir fólk sem er Múhameðstrúar að Múhameð hafi verið síðastur helstu spámanna Guðs og hafnar því gildi Jesús sem slíks,þó hann sé samt spámaður skv. Múhameðstrú. Fram hjá þessum ágreiningi trúarbragðanna verður ekki komist. Hluti af trúfrelsi er því að fá að hafa skoðun skv. eigin trúarbrögðum og það er ekkert sem leyfir þeim sem eru annarrar trúar að verða reiðir og móðgast yfir því. En þannig er það samt í löndum múhameðstrúarfólks og þau viðhorf eru að ryðja sér til rúms á Vesturlöndum.

En það er ekki bara í löndum Múhameðstrúarfólks,sem að frelsi kristins fólks er skert, til að tjá skoðanir sínar með eðlilegum hætti og gera grein fyrir afstöðu sinni til annarra trúarbragða þegar trúarbrögðin heita múhameðstrú. Þá hafa þeir sem hana aðhyllast leyfi til að verða reðiðir og brjóta og bramla vegna þessarar sérstæðu heimildar sinnar. Kristið fólk verður hins vegar að þola hvaða köpuryrði og andúð gegn sínum trúarbrögðum og hefur enga heimild til að verða reitt eða bregðast við. 

Múslimar á Vesturlöndum hafa sóst eftir því að koma hugmyndum sínum um guðlast inn í vestræn réttarkerfi og hefur tekist það að hluta ef skoðaður er nýr dómur mannréttindadómstóls Evrópu, sem taldi það réttlætanlegt að dæma konu til sektar fyrir að hafa sagt sannleikann um Múahmeð af því að það gæti leitt til óróa í viðkomandi landi. 

Svo virðist sem flóttamennirnir sem hafa komið til Evrópu frá löndum Múhameðstrúarfólks vilji endilega koma þeirri skipan á í Evrópu, sem olli því að það flúði til Evrópu og Evrópskir gapuxar kalla það fjölmenningu sem beri að virða. 

Er ekki mikilvægara að standa vörð um Evrópsk gildi umburðarlyndis, trúfrelsis og mannréttinda heldur en fórna því mikilvægasta í samfélögum kristins fóks á altari fjölmenningar sem þýðir í raun m.a. að leyfa múhameðstrúarfólki að brjóta lög og reglur sem mótaðar hafa verið í kristnum samfélögum.

Sagan um örlög Asia Bibi ætti að vera lærdómur fyrir okkur. Það þarf alltaf að spyrna við fótum og vera trúr sínum skoðunum annars vaða öfgaöflin yfir allt. 

Eru það ekki efnahagsmálin sem skipta mestu?

Bandaríkjamenn ganga til kosninga á morgun. Undanfarið höfum við fengið fréttir af því í ríkisfjölmiðlinum, að forseti Bandaríkjanna sé svo óvinsæll, að ætla megi að flokkur hans muni bíða afhroð í kosningunum og tapa meirihluta sínum í fulltrúa- og öldungadeild Bandaríkjaþings. 

Hvað svo sem líður vinsældum eða óvinsældum Donald Trump, þá getur hann státað af hlutum, sem flestir stjórnmálamenn í heiminum mundu fegnir gefa mikið fyrir að geta. 

Efnahagslífið í Bandaríkjunum er í blóma. Skattalækkanirnar sem Trump stóð fyrir virðast hafa skilað sér. Atvinnuleysi er minna en nokkru sinni fyrr síðustu 50 árin. Það hefur dregið úr fátækt. Laun hækka hraðar en þau hafa gert síðasta áratuginn. Þessi atriði skipta miklu máli sbr. vígorð Bill Clinton á sínum tíma "It´s the economy" sem skiptir öllu máli.

Skoðanakannanir sýna að meirihluti kjósenda þakkar Trump hversu vel gengur í efnahagslífinu, en spurning er hvort það skilar sér í kosningunum.

Þegar svona vel gengur í efnahagslífinu þá eru samt önnur mál til umræðu í kosningabaráttunni. Engin forseti Bandaríkjanna fyrr eða síðar hefur orðið fyrir jafn óvæginni gagnrýni og Donald Trump. Þá hafa pólitískar nornaveiðar verið í gangi gegn honum frá því áður en hann tók við embætti og sérstakur rannsóknardómari hefur verið settur honum til höfuðs. Allt það fár hefur engu skilað nema útgjöldum fyrir skattgreiðendur.

Eftir aðför Demókrata að Kavanaugh Hæstréttardómara var greinilegt að kjósendum líkaði það ekki og fannst allt of langt gengið. Skoðanakannanir sýndu það ótvírætt. Nú er hins vegar spurning hvort Trump geldur fyrir nokkra sturlaða menn sem hafa framið hryðjuverk í Bandaríkjunum eða reynt það síðustu vikur. Demókratar hafa verið ósparir á að kenna Trump um, þó þessi mál séu honum jafn óviðkomandi og hryðjuverkin í Columbine voru þáverandi Bandaríkjaforseta. 

Miðað við forspá og fréttaflutning Ríkisútvarpsins, þá ættu Repúblikanar að bíða afhroð sem aldrei fyrr í kosningunum á morgun þrátt fyrir frábæran árangur í efnahagsmálum. Fróðlegt verður að fylgjast með þegar talið verður upp úr alvöru kjökössum í Bandaríkjunum. 

Kynbundinn launamunur?

Ekki er ágreiningur um það að kynbundinn launamunur er fyrir hendi í þjóðfélaginu. Ágreiningur er um hvað hann er mikill. Það er heldur ekki ágreiningur um að eyða þurfi kynbundnum launamun og greiða skuli sömu laun fyrir sömu vinnu óháð kynferði. 

Öllum ætti að vera ljóst, að vinni Sigríður helmingi lengri vinnutíma en Sigurður og fái helmingi meira kaup, þá er ekki um kynbundinn launamun að ræða heldur fá þau sömu laun fyrir sömu vinnu. 

Á þessa staðreynd benti Sigríður Andersen dómsmálaráðherra og þess vegna væru tölur um kynbundin launamun, sem unnið væri út frá m.a. af talskonum gegn launamisrétti, rangar. Þetta leiddi til þess, að Sigríður fékk á sig fordæmingu úr ýmsum áttum. En engin gagnrýnandanna talaði um nauðsyn þess að fá betri tölfræðileg gögn til að vinna út frá til að umræðan væri byggð á þeim raunveruleika sem um er að ræða, en ekki tilbúningi á grundvelli fórnarlambavæðingar.

Frá því var skýrt í Bretlandi á föstudaginn var að skv. tölfræðilegum upplýsingum frá ONS (breska hagstofan) væri engin kynbundinn launamunur hjá fólki undir 40 ára aldri (launamunurinn sem var mældur var undir 2% sem er innan skekkjumarka)Kynbundin launamunur starfsfólks í fullu starfi mældist þó 8.6% í Bretlandi og það er að sjálfsögðu talið óviðunandi, þó verulega hafi þokast í rétta átt. 

Engin ágreiningur er um það að útrýma beri kynbundnum launamun og það er ekki sérstakt baráttumál kvenna heldur baráttumál allra sem vilja jafnstöðu borgaranna í þjóðfélaginu. Engin pólitískur ágreiningur er um þessa stefnu og þessvegna er það aumkunarvert þegar einstakir stjórnmálamenn reyna að slá sig pólitískt til riddara réttlætisins með orðhengilshætti í málum eins og þessum. 

Nauðsynlegt er að Hagstofan mæli kynbundin launamun í mismunandi aldurshópum og hjá fólki sem vinnur fullan starfsdag til að fá betri tölfræðileg gögn og tala um vandann út frá raunverulegum staðreyndum en ekki tilbúnum.

Forsenda þess að ná árangri í þessum efnum eins og mörgum öðrum, er að vinna út frá réttum forsendum eins og Sigríður Andersen bendir réttilega á.  

Sjáandi sjá þeir ekki

Mannréttindadómstóll Evrópu hefur staðfest dóm æðsta dómstóls Austurríkis þess efnis, að það sé ekki brot á 10.gr. mannréttindasáttmála Evrópu um tjáningarfrelsi, að dæma konu sem sagði að Múhameð hefði verið barnaníðingur til sektar fyrir þau ummæli, sem voru túlkuð sem hatursorðræða. 

Konan flutti fyrirlestur um Íslam haustið 2009, þar sem hún fjallaði um hjónaband Múhameðs spámanns Allah og stúlkunnar Aishu, sem var sex ára þegar Múhameð þá 56 ára giftist henni og hafði fyrst við hana samfarir þegar hún var níu ára og hann þá 59 ára.

Fyrirlesarinn konan E.S. sem býr í Vín í Austurríki spurði "hvað köllum við svona háttalag annað en barnaníð". 

Frú E.S. var dæmd af æðsta dómstól Austurríkis fyrir að kalla framferði Múhameðs barnaníð og dæmd til að greiða 480 Evrur í sekt fyrir að vanvirða trúarkenningar.

Frú E.S vísaði málinu til Mannréttindadómstóls Evrópu og taldi dóm æðsta dómstóls Austurríkis vera brot á tjáningarfrelsi. Á fimmtudaginn var kvað Mannréttindadómstóll Evrópu upp þann dóm, að sektardómurinn yfir E.S væri ekki brot á 10.gr. mannréttindasáttmálans um tjáningarfrelsi.

Í niðurstöðu Mannréttindadómstólsins er vikið að því að fólk eigi rétt á því að trúarskoðanir þeirra séu verndaðar og dómur æðsta dómstóls Austurríkis væri til þess fallinn að viðhalda friði milli trúarbragða í Austurríki og ummæli frú E.S væru umfram það sem væri leyfilegt í málefnalegri umræðu og taldi þau niðrandi ummæli um spámanninn Múhameð, sem gæti leitt til fordóma og ógnað friði milli trúarbragða.

Hvað nefnum við sextugan mann, sem hefur samræði við níu ára stúlku? Barnaníðing. Í öllum tilvikum nema um sé að ræða Múhameð spámann af því það geta ógnað friði í samfélaginu. Hvers konar samfélag er það þá eiginlega?

Í hinni vestrænu Evrópu má ekki segja sannleikann um Múhameð spámann að viðlögðum sektum. 

Hversu langt á læpuskapur og aumingjadómur Evrópskra stofnana og stjórnvalda að ganga áður en fólk hristir af sér þessa hlekki fáránleikans. 

Dómur Mannréttindadómstólsins  í Evrópu í máli frú  E.S hefur ekkert með mannréttindi eða lögfræði að gera heldur er hann dæmigerður fyrir dómstól, sem sveiflast eftir almenningsáliti og tekur afstöðu á ómálefnalegum grundvelli. 

Mannréttindi þ.á.m. tjáningarfrelsi eru algild. Það má aldrei gefa afslátt af því eins og því miður er gert í þessum dómi.

Tillögur hinnar "róttæku" verkalýðshreyfingar ganga ekki nógu langt

Sú var tíðin að Sjálfstæðisflokkurinn barðist hart gegn auknum ríkisútgjöldum og aukinni skattheimtu. Eftir að ríkisbáknið hefur þanist út m.a. vegna aðhaldsleysis Sjálfstæðisflokksins og þáttöku í velferðaryfirboðum hinna flokkanna, er skattheimtan á launafólk í landinu orðin óbærileg.

Sú var líka tíðin að verkalýðshreyfingin þrýsti á um félagsmálapakka og aðrar aðgerðir sem miðuðu að því að stækka ríkisbáknið og mæltu samhliða með aukinn skattheimtu því eitt leiddi af öðru. Nú krefst það sem er kallað hin "róttæka" verkalýðshreyfing að skattleysismörk verði hækkuð í rúmar 400 þúsundir, semsagt veruleg skattalækkun á launafólk í landinu.

Formaður Sjálfstæðisflokksins og fjármálaráðherra finnur þessum hugmyndum verkalýðshreyfingarinnar allt til foráttu en setur ekki fram neinar hugmyndir um skattkerfisbreytingar eða sparnað. 

Ef eitthvað er þá ganga hugmyndir "róttæku" verkalýðsforustunar varðandi skattleysismörk ekki nógu og langt. Það á ekki að skattleggja tekjur undir 500 þúsund krónum. Er ekki kominn tími til að gefa launþegum sem enn nenna og geta unnið tækifæri til að njóta atvinnutekna sinna í ríkara mæli?

Væru skattleysismörk hækkuð í 500 þúsund krónur þá þyrfti ekki að eyða tímanum í að tala um frítekjumark ákveðinna hópa. Draga mundi úr svartri atvinnustarfsemi og aukinn hvati væri til þess hjá ýmsum að auka tekjur sínar, sem mundi leiða til aukinnar einkaneyslu en hluti þess mundi síðan renna í ríkissjóð í formi óbeinna skatta. Tekjuskerðing ríkisins yrði því mun minni en möppudýrin í fjármálaráðuneytinu segja fjármálaráðerra að raunin verði. 

Allt er þetta spurning um pólitískan vilja og grundvallarstefnu í pólitík. Vilji stjórnmálamenn draga úr bákninu þá er það hægur vandi þar sem að á það hefur verið hlaðið alla þessa öld og auðvelt að skera verulega niður. Bara bruðlið og óráðssían kostar laun þúsunda láglaunafólks.

Burt með báknið og burt með ofurskattana. Með því bætum við lífskjör í landinu og gerum ungu fólki auðveldara að hasla sér völl í þjóðfélaginu verða eignafólk. 

En því miður virðast þeir sem helst ættu að mæla fyrir sparnaði og ráðdeild í ríkisbúskapnum vilja einhenda sér í aukna samneyslu og gæluverkefni í stórum stíl á kostnað skattgreiðenda og eru því orðnir hluti af því sósíalska kerfi ánauðar og ofurskattheimtu sem dregur mátt úr þjóðinni. 

Við það er ekki hægt að una.

Þursaríkið afhjúpað

Undanfarin ár hefur Saudi Arabía stutt við hryðjuverkastarfsemi vítt og breytt um heiminn, konur og farandverkafólk er nánast svipt öllum mannréttindum. Þá fer Saudi Arabía með hernaði á hendur Yemen þar sem þúsundir almennra borgara hafa verið drepin og hungursneið milljóna fólks vofir yfir. Framferði Sáda í Yemen hefur verið óafsakanlegt, en einhverra hluta vegna hefur þetta verið gleymda stríðið og fjölmiðlar á Vesturlöndum hafa ekki séð ástæðu til að fordæma það með sama hætti og t.d. borgarastryjöldina í Sýrlandi.

Ekkert af þessu hefur leitt til fordæmingar alþjóðasamfélagsins á Sádi-Arabíu og refsiviðurlaga. Þvert á móti þá eru Sádar með fulltrúa í mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna og stjórnendur lýðræðisríkja í Evrópu einkum Trump og May mæla til mikillar vináttu við þursaríkið og setja kíkinn fyrir blinda augað þegar rætt er um framferði þessa þursaríkis.

þ.2.október s.l. fór landflótta Sádi Arabi Jamal Khashoggi inn á sendiskrifstofu Sáda í Istanbúl og kom ekki lifandi út af henni aftur. Khashoggi sem bjó í Bandaríkjunum hafði snúið sér til sendiskrifstofu Sádi-Arabíu í Whasington DC til að fá skilnaðarpappíra vegna þess að hann ætlaði að giftast tyrkneskri unnustu sinni. Honum var sagt að þeir gætu ekki afgreitt það heldur yrði hann að fara til Istanbúl þ.2. október og sækja pappírana þangað. 

Sama dag og Khashoggi átti að fá pappírana flugu 15 opinberir starfsmenn frá Saudi Arabíu og komu sér fyrir á sendiskrifstofunni og tóku síðan á móti Khashoggi þegar hann birtist. Þeirra á meðal voru þrír menn úr lífverði krónprinsins og sérfræðingur í að saga upp líkama með beinasög mann að nafni Salah Tubaigy.

Þegar Khashoggi kom ekki lifandi út, sögðu Sádi Arbar, að hann hefði víst gert það. Síðan sögðu þeir að hann hefði látið lífið eftir að kom til átaka milli hans og einhverra í sendiráðinu. Í síðustu útgáfunni segja stjórnvöld í Sádi Arabíu, að teppi hafi verið vafið utan um lík hans og honum komið fyrir í því og flutur þannig út úr sendiráðinu. 

Allt í einu vaknaði heimurinn og hafði meiri áhyggjur af morði blaðamannsins, en öllum þeim ódæðum sem þetta þursaríki fremur á degi hverjum. Trump rembist þó eins og hann getur við að bera blak af stjórnvöldum í Saudi Arabíu, enda telur hann stjórnendur þessa þursaríkis til vina sinna. Theresa May mælir ekki með refsiaðgerðum eins og hún gerði gagnvart Rússlandi vegna máls Skrípal feðga enda eiga bretar billjóna hagsmuni af samskiptum við Sáda eins og Bandaríkin. 

En með morðinu á Khashoggi hefur verið velt hlassi, sem hefði átt að vera velt fyrir áratugum síðan og vonandi láta stjórnendur Vesturlanda nú til sín taka þannig að heimurinn sjái að vinnubrögð eins og þau að myrða fólk á sendiskrifstofum, svipta fólk mannréttindum og ógna lífi heillar þjóðar með miskunarlausum hernaðaraðgerðum verður ekki liðið. 

Það verður fróðlegt að sjá hvort að stjórnvöld á Vesturlöndum falla á þessu prófi og það verður líka fróðlegt að sjá hvort að Pútín Rússlandsforseti muni reyna að fiska í gruggugu vatni eða sýna þann manndóm að fordæma aðfarir Sáda. 

Skipan mála í Sádi Arabíu og framferði stjórnvalda þar hefði átt að vera öllum á Vesturlöndum ljós, eftir að fyrrum forstöðumaður CIA leyniþjónustu Bandríkjanna í Mið-Austurlöndum skrifaði eftir starfslok bókina:

¨Sleeping with the Devil"  

Hvað sem líður billjóna viðskiptahagsmunum þá er ekki hægt að láta framferði eins og Sádi Arabar sýna nánast á öllum sviðum viðgangast. 

Prinsinn fagri gekk of langt

Nýjasta fórnarlamb Me-too byltingarinnar er prinsinn fagri sem kyssti Þyrnirós og vakti hana af værum 100 ára svefni. Nútíma öfgakonur hafa komist að því að prinsinn hafi ekki fengið leyfi og sýnt sofandi konu ósæmilegt kynferðislegt áreiti.

Vafalaust hefur höfundur ævintýrisins um Þyrnirós aldrei látið sér til hugar koma, að prinsinn fagri yrði sekur fundinn um eitthvað ósæmilegt þegar hann í aðdáun sinni smellti kossi á varir Þyrnirósar. Þetta fallega ævintýri um Þyrnirós var ekki skrifað út frá kynrænum sjónarmiðum heldur sem fallegt ævintýr sem fær góðan enda, einmitt vegna þess að prinsinn fagri frelsar Þyrnirós úr álögum með því að kyssa hana.

Hefði prinsinn fagri ekki kysst Þyrnirós, þá svæfi hún enþá og þau hún og prinsinn hefðu ekki lifað hamingjusömu lífi það sem eftir var þeirra ævi eins og segir í ævintýrinu að þau hafi gert. 

Umræða sem þessi og fordæming á söguhetjum ævintýra eins og þessu er til þess fallin að draga athyglina frá ósæmilegu og jafnvel hrottafengnu áreiti sem margt fólk verður fyrir, en það er einmitt slík hegðun sem er fordæmanleg, en ekki eðlileg athygli og viðbrögð fólks varðandi hitt kynið.