Burt með þá

Samtökin Saving Iceland hafa um nokkurra ára skeið mótmælt því að byggð yrðu vistvæn orkuver á Íslandi. Aðallega hafa mótmælin beinst gegn byggingu Kárahnjúkavirkjunar en nú einnig að jarðvarmaveitunni á Hellisheiði. Samtökin leggja sérstaka rækt við að mótmæla vistvænustu orkuverum í veröldinni. Þá hafa samtökin mótmælt stóriðjustefnu.  Félagar í  samtökunum hafa sama rétt og aðrir til að halda fram skoðunum sínum og mótmæla í lýðfrjálsu landi. Samt sem áður verða mótmælin að vera innan þeirra marka sem lög heimila. Vandamál við mótmæli Saving Iceland hafa komið til vegna þess að félagar og/eða áhangendur samtakanna hafa iðulega farið langt út fyrir eðlileg mörk í mótmælum og staðið fyrir skemmdarverkum og lögbrotum. Nefna má í því sambandi skemmdarverk sem unnið var hjá ræðismanni Íslands í Edinborg en einnig má benda á að lögregluyfirvöld hafa oft þurft að hafa afskipti af mótmælum samtakanna. Árið 2006 voru 14 félagar í samtökunum kærðir og dæmdir fyrir að standa í skemmdarverkum og fara ekki að tilmælum lögreglu svo dæmi  séu tekin. Þegar þetta er skrifað hafa mótmæli samtakanna við Hellisheiðarvirkjun verið friðsamleg. íslensk sumarrigning er meira en margir mótmælendurnir gátu þolað og urðu því að sækja sér aðstoð og hlýju frá þeim orkuverum sem mótmæli þeirra beinast gegn. 

Þó á þessum inngangi megi skilja að ég er ekki sérstakur aðdáandi samtakanna Saving Iceland, þá hækkuðu þau verulega í áliti hjá mér í dag.  Vistvæni varaformaður Orkuveitu Reykjavíkur Ásta Þorleifsdóttir úr Íslandshreyfingunni segist í frétt dást að hugsjón samtakanna Saving Iceland. Hún bauð samtökunum óformlega að sækja um styrk hjá fyrirtækinu. Varaformaður Orkuveitunnar vildi  hlutast til um að mótælasamtökin, hvers félagar eru margdæmdir fyrir óhlýðni og skemmdarverk, fengju styrk af almannafé  frá Orkuveitu Reykjavíkur.  Í sjálfu sér kom mér þessi hugsun Ástu Þorleifsdóttur “umhverfisverndarsinna” ekki á óvart. Hún er greinilega vön að vasast þannig með opinbert fé að henni finnst eðlilegt að því megi eyða eftir hentugleikum. Þá hefur hún vafalaust einnig haft  í huga þegar Landsvirkjun af gjafmildi sinni styrkti formann Íslandshreyfingarinnar um margar milljónir vegna mótmæla hans við Kárahnjúkavirkjun. Formanninum fannst eðlilegt að taka við styrknum frá Landsvirkjun og hvers vegna þá ekki Saving Iceland.. Nú brá svo við að hugsjónafólkið í Saving Iceland sagði nei takk við Ástu Þorleifsdóttur. Því fannst ekki eðlilegt að þiggja styrk úr hendi þeirra sem mótmæli þeirra beinast gegn. Ég tek ofan fyrir þessari afstöðu félaga Saving Iceland.  Afstaða nefndardrottningar Reykjavíkur  er hins vegar dæmigerð fyrir þann fáránleika sem einkennir meirihlutann í  Reykjavík. Í sama dagblaði og lesa mátti frétt um að Saving Iceland hefði kurteislega afþakkað boð Ástu Þorleifsdóttur varaformanns Orkuveitunnar, var frétt þar sem Ásta, sem fær yfir hálfa  milljón á mánuði fyrir  nefndarsetur og önnur viðvik hjá Reykjavíkurborg, kvartar yfir því að þurfa að borga símkostnað og akstur fyrir REI. Það er raunar með ólíkindum að milljarðafyrirtækið REI skuli gera svona illa við stjórnarmann sinn. Ásta upplýsir að hún fái 125 þúsund á mánuði fyrir stjórnarsetu hjá REI en það er ekki nóg því að engir aksturspeningar fylgja og símann sinn verður hún að borga sjálf. Stjórn Orkuveitunnar gæti e.t.v.hlutast til um að veita Ástu  styrkinn sem  Saving Iceland hafnaði. Þá gæti þessi umhverfissinni sem er varaformaður Orkuveitunnar haldið áfram að nota bílinn sinn til hins ítrasta auk símans. Það er engin ástæða til þess að umhverfisverndarsinnar í orði noti vistvæn farartæki. Eða hvað?
Af orðum og afstöðu nefndardrottningar Reykjavíkurborgar Ástu Þorleifsdóttur að dæma, virðist brýnna að sérgróða liðinu í stjórn Reykjavíkurborgar verði vikið burt en félögum úr Saving Iceland.

Greín í 24 stundum miðvikudag 16.7.2008.