Að refsa sjálfum sér

Margir tala um nauðsyn þess að refsa fjórflokknum með því að kjósa Besta flokkinn. Í þessu felast alvarlegar hugsanavillur.

Í fyrsta lagi þá er fjórflokkurinn ekki eitt fyrirbrigði sem ber sameiginlega ábyrgð.

Í öðru lagi þá verður fjórflokknum ekki refsað sem sameiginlegri einingu.

Í þriðja lagi þá verður fjórflokknum sem slíkum ekki refsað með því að fólk kjósi óhæfa stjórnendur.

Í fjórða lagi þá getur það aldrei verið og má ekki vera valkostur í lýðræðisríki að kjósa hið ómögulega á þeim forsendum að það sem skárra er sé ekki nógu gott.

Valkostur kjósenda sem vilja lýsa því yfir að þeir telji engan valkostanna sem boðið er upp á við kosningar nógu góðan er að skila auðu.  Það að kjósa sýnir afstöðu með þeim sem kosinn er en ekki andstöðu við þann sem ekki er kosinn. 

Þannig verður atkvæði mitt með D listanum til þess að reyna að tryggja áfram vitræna stjórn borgarinnar en beinist ekki gegn t.d. Besta flokknum eða Vinstri grænum svo dæmi sé tekið.

Sem kjósandi sé ég ekki annan betri valkost en kjósa þann flokk og þann borgarstjóra sem hefur stýrt borginni vel og af ábyrgð. 

Annar  valkostur ábyrgs kjósanda sem af einhverjum ástæðum vill ekki kjósa Sjálfstæðisflokkinn er að kjósa þann sem hann treystir  betur til að stjórna borginni. 

En spurningin er, hver hefur sýnt það á síðasta kjörtímabili að verða líklegri en Hanna Birna til að verða besti borgarstjórinn á næsta kjörtímabili?

Að kjósa það ómögulega til að refsa öðrum felur á endanum í sér að kjósandinn refsar sjálfum sér.