Hvernig lifðum við þetta af?

Ég velti fyrir mér hvernig stendur á því, að nokkur skuli vera eftirlifandi af minni kynslóð og þeim sem að undan gengu. 

Þegar við vorum að alast upp voru engar reglur um hámarkstíma, sem börn og unglingar máttu vinna. Við fórum í sveit og keyrðum dráttarvélar og hestvagna langt fyrir 12 ára aldur. Spiluðum fótbolta á malarvöllum og komum stundum heim blóðrisa á fótleggjum allt upp undir nára. Við fórum um allt og söfnuðum í áramótabrennur, sem nú er á verksviði borgarstarfsmanna

Það vantaði flestar bann- og varúðarreglur, sem nú stjórna lífi ungs fólks. Ofstjórnar- og hræðsluþjóðfélagið var þá ekki orðið til í þeirri mynd sem það er í dag. 

Við fengum kristilegt uppeldi þó það væri mismunandi hvað fólk tók með sér af því. Okkar kynslóð var ekki búin að glata kristinni trú eins og núkynslóðin sem hefur yfirfært trúna frá Guði og til lækna- og heilbrigðisstéttarinnar. 

Það voru engar gular eða rauðar veðurviðvaranir og við hefðum hlegið að því sem krakkar að það væri vont veður sem nú telst útheimta gula veðurviðvörun. Það hefði verið talið veður til að hafa gaman að vera úti að leika. 

En tímarnir breytast og mennirnir með og nú eru börn og unglingar bundnir við reglur um boð en þó sérstaklega bönn og andlega heilbrigt fólk vel af Guði gert fær ekki að stjórna eigin lífi og taka meðvitaða áhættu ef það vill gera það. 

Þetta hefur komið berlega í ljós varðandi hamfararáðstafanir almannavarna varðandi Grindavík, sem hafa verið svo fjarri meðalhófi og almennri skynsemi. Væri ekki rétt að skipa valinkunnugt sæmdarfólk til að fara yfir þetta allt til að koma í veg fyrir ofstjórnun óttans taki strax völdin um leið og eitthvað óvenjulegt ber að dyrum.