Innflytjendamál eru ekki á dagskrá

Rishi Sunak forsætisráðherra Breta kom á tildurráðstefnu Evrópuráðsins í boði Katrínar Jakobsdóttur og Þórdísar Kolbrúnar og sagðist vilja ræða innflytjendamál. Þórdís Kolbrún sagði slík mál ekki á dagskrá. 

Svarið er í samræmi við það hvernig íslenska stjórnmálastéttin misvirðir hagsmuni fólksins í landinu hvað varðar innflytjendamál. Þau skynja ekki vandamálið.

Þó stjórnmálastéttin skynji það ekki, þá áttar almenningur sig á því að innflytjendastraumurinn veldur gríðarlegum vanda í heilbrigðis-, mennta-,húsnæðisálum og vegna afbrota o.fl. 

Það hefur aldrei verið eins einfalt að ferðast á milli landa og heimsálfa eins og núna og samskipti milli landa og heimsálfa hafa heldur aldrei verið eins auðveld.

Innflytjendur sem koma til Evrópu senda myndir og skilaboð til vina og fjölskyldu og segja þeim hvernig eigi að fara að því að komast til Evrópu, hvað þá heldur Íslands, þar sem mest sé frá ríkinu að hafa, ef þú segist vera flóttamaður. Leiðbeiningar koma frá fleirum þar sem minnst er á ákveðna stjórnmálamenn og lögmenn íslenska, sem leita megi til, svo að landvist og aðgangur að velferðarkerfinu íslenska verði tryggt og hvernig megi plata kerfið.

Sumir telja að það sé útilokað að takmarka innflytjendastraumin og segja að þetta sé bara sá heimur sem við lifum í og við þessu sé ekkert að gera. Slík afstaða er uppgjöf fyrir tilverunni og tilvistinni eins og við séum ósjálfbjarga áhrifalausir áhorfendur,sem höfum ekkert með þróun mála að gera. 

Staðreyndin er sú, að lönd geta lokað landamærunum ef þeim sýnist svo. Hvað þá við, sem erum eyland og meintir flóttamenn og hælisleitendur koma aðeins í gegnum Keflavíkurflugvöll. 

Á tímum Kóvíd lokuðu ýmis ríki landamærunum t.d. Kanada og Nýja Sjáland. Fyrst þau gátu það þá getum við það. 

Við erum farin að finna fyrir því að vegna innflytjendastraumsins er gríðarleg vöntun á húsnæði, læknum, heilsugæslustöðvum, leikskólum, skólum. Við getum ekki þjónustað þá sem fyrir eru í landinu með viðunandi hætti og það liggur algerlega fyrir það sem Milton Friedman sagði á sínum tíma. "Það er hægt að hafa opin landamæri eða velferðarkerfi. En þú getur ekki haft hvorutveggja." Nú eykst yfirdráttur og skuldir ríkisins með hverjum nýjum hælisleitenda af því að ríkið er rekið með bullandi tapi.

Fólkið í landinu veit þetta, en þessi mál eru samt ekki á dagskrá að mati stjórnmálaelítunar, sem er upptekin við vandamál, sem við höfum enga möguleika til að hafa áhrif á.

Vonandi gera fleiri og fleiri sér grein fyrir hversu staðan í innflytjendamálum er grafalvarleg og hversu brýnt það er að fá nýja stjórnmálamenn sem skynja alvarleika raunveruleikans sem blasir við almenningi, en ekki þeim stjórnmálamönnum, sem horfa á málin úr fílabeinsturninum og ástunda það eitt sem segir í gamla texta Bítlana:

"Making all their nowhere plans for nobody."

Af því að mál sem varða þjóðina mestu máli eru ekki á dagskrá.

 

 

 

Til varnar frelsinu

Tjáningarfrelsi er grundvöllur lýðræðislegs stjórnskipulags.  Málfrelsið er markaðstorg hugmynda og ólíkra skoðana.

Heimspekingar upplýsingaaldarinnar, sem börðust fyrir breyttum stjórnarháttum og lýðræði var ljóst að málfrelsið voru brýnustu og nauðsynlegustu mannréttindin til að koma í kring breytingum á stjórnarháttum og koma í veg fyrir að ofbeldið gæti farið sínu fram. 

Frá byrjun aldarinnar hefur verið þrengt að tjáningarfrelsinu. Sett hafa verið ákvæði í refsilög þar sem bann er lagt við því að viðlagðri refsingu að talað sé óvirðulega um ákveðna, á sama tíma og ákvæði um guðlast voru afnumin. Í hinum kristna heimi má skattyrðast út í kristna trú og níðast á trúarkenningum kristins fólks, en það má ekki orðinu halla á múslima eða lífsskoðunarhóp transara.

Haft er eftir heimspekingnum Voltaire, sem barðist hatrammlega fyrir tjáningarfrelsi sú gullvæga setning, einkennisorð þeirra sem hafna helsi en verja frelsi: "Ég fyrirlít skoðanir þínar en ég er tilbúinn að leggja mikið í sölurnar til að þú fáir að halda þeim fram." (sumir segja lífið í sölurnar)

En það er vegið að tjáningarfrelsinu og forsætisráherra þjóðarinnar ætlar sér að fá samþykkt ákvæði um svonefnda hatursorðræðu og skikka fólk til að sæta innrætingu um það sem má ekki segja og hvað má. Hversu mikið hyldýpis djúp er á milli hugmynda heimspekingsins Voltaire og Katrínar Jakobsdóttur. 

Það er kreppt að tjáningarfrelsinu með ýmsum hætti. Nýverið var vinstri sinnaður kennari við Endurmenntunarstofnun Háskóla Íslands Kristján Hreinsson rekinn fyrir að setja fram skoðanir um transara. Fólk á hægri væng stjórnmálanna brást almennt við og fordæmdu þessa gerræðislegu lýðræðisfjandsamlegu ákvörðun Endurmenntunarstofnunar, en vinstri menn með Egil Helgason í broddi fylkingar réttlættu ofbeldið og  mæltu köpuryrði  í garð Kristjáns. Lítið lagðist þá fyrir þessa kappa.

Ofstopinn gagnvart Kristjáni og starfsbann (berufsverbot) í garð fólks sem setur fram aðrar skoðanir en þær viðurkenndu hefur því miður fest ákveðnar rætur hér á landi. Fórnarlömb rétthugsunarinnar hafa m.a.verið Kristinn Sigurjónsson, sem var gert að láta af störfum við Háskólanun í Reykjavík og Snorri kenndur við Betel, sem fékk ekki heldur að stunda kennslu vegna ákvörðunar bæjarstjórnar Akureyrar, en Snorri hafði unnið það sér til saka að vísa til ákveðinna ritningarorða Biblíunar á fésbókarvef sínum.  

Þessir hlutir voru fordæmanlegir, en því miður áttu þeir Kristinn og Snorri sér allt of fáa formælendur á sínum tíma þó fólk fordæmi ritskoðun HR og Akureyrarbæjar í dag. 

Þessi dæmi sýna okkur að við verðum stöðugt að vera á verði gagnvart ófrelsinu og lýðræðisfjandsamlegum aðgerðum. 

Því miður eru dæmin mörg þar sem fólk þarf í dag að líða fyrir skoðanir sínar. En það versta sem er að gerast í núinu er að stórir hópar fólks, einkum ungt fólk, veigrar sér við að setja fram skoðanir sínar af því að það sér hvaða afleiðingar það getur haft.