Hvert stefnir?

Mikil og óvænt tíðindi, að Sigríður Andersen botnfrosið vesturbæjaríhald skuli segja skilið við Sjálfstæðisflokkinn og ganga til liðs við Miðflokkinn.

Í síðasta prófkjöri leið Sigríður fyrir að vera helsti málsvari frelsisins innan Sjálfstæðisflokksins í Kóvíd fárinu. Áður hafði hún verið neydd til að segja sig frá embætti dómsmálaráðherra fyrir engar sakir. Nauðsyn bar þá til, að flokksforustan gætti pólitískra  hagsmuna Sigríðar, en hún gerði það ekki og uppskeran er samkvæmt því. 

Annað sem mátti eiga von á miðað við stöðu og styrk Flokkseigendafélagsins voru þau dapurlegu úrslit, að Jón Gunnarsson skyldi lúta í lægra haldi fyrir varaformanninum, sem þurfti að færa sig um set úr sínu kjördæmi í annað til að eiga kost á endurkjöri.

Sérkennilegt að formaðurinn skyldi vera tilbúinn til að fórna einum af sínum traustasta stuðningsmanni í stað þess að leysa hnútinn með því að taka sjálfur áhættu með því að færa sig í 5 sætið á listanum. En það gerði hann ekki og því fór sem fór. 

Gleðifregnin var sú, að Ólafur Adolfsson sem er dæmigerður Sjálfstæðismaður af gamla skólanum atvinnurekandi, "self made man" sem aldrei var mulið undir, skuli hafa náð forustusætinu í Norðvestur kjördæmi. Það er virkilega ljósið í myrkri dagsins.

Eftir úrslit dagsins missa þeir Ásmundur Friðriksson, Birgir Þórarinsson og Jón Gunnarsson þingsæti sín. Allir ötulir talsmenn skynsemi í hælisleitendamálum og öðrum málum. Jón Gunnarsson sýndi það heldur betur á ráðherraárum sínum sem dómsmálaráðherra, en flokkseigendafélagið þakkar honum það ekki.

Eftir þessa uppstillingu er Sjálfstæðisflokkurinn í töluverðum vanda og sá vandi gæti aukist, þegar framboðslistar í Reykjavík birtast. Það ríður á að kjörnefnd tali ekki bara við bergmálshellinn sinn heldur skoði hvað hægra fólki finnst skipta mestu máli í dag og taki tillit til þess. 

 

 

 

 

Váboðar kveða sér hljóðs

Samfylkingin hefur kynnt til leiks tvo nýja oddvita þau Ölmu Möller landlækni og Víði Reynisson yfirlögregluþjón bæði regluverði úr Kóvíd. 

Ekki þótti varaformaðurinn Guðmund Árna Stefánsson brúklegur og þurfti að víkja fyrir nýstirninu Ölmu. Ekki annað við hæfi, en að fá hamfaraduoið Ölmu og Víði til að gera þjóðinni grein fyrir þeim váboðum og hörmungum, sem eiga eftir að ríða yfir íslenska þjóð undir stjórn Samfylkingarinnar. 

Val á þessum oddvitum bendir til, að Kristrún  formaður telji best að velja þekkt fólk í stað ötulla flokksmanna. Hætt er við að væri helsta forustufólk flokksins fengið til að leiða lista, gæti kosningabaráttan snúist um pólitík og það finnst formanninum ekki gæfulegt.

Á sama tíma og Kristrún kynnir veirudúóið til leiks, sem var með daglegan sjónvarpsþátt í tvö ár til að segja fólki hvað það mætti ekki gera út frá lýðheilsusjónarmiðum, þá bítur Dagur B. Eggersson fyrrum borgarstjóri í skjaldarrendur og krefst þess að leiða lista flokksins í Reykjavík suður eða norður. En fyrir hann er ekki pláss í hinni nýju Samfylkingu sem leggur allt upp úr útliti en ekki innihaldi.

Greinilegt er að formaðurinn hefur takmarkaða trú á getu flokksins til að leiða þjóðina til farsældar fyrst hún velur helstu hamfarapostula landsins til forustu í Flokknum.