Tími útreikninga og kannana er liðinn. Tími aðgerða er kominn.

Undanfarið hafa um 10 Íslendingar flutt af landi brott á dag eftir því sem haft var eftir Pétri Blöndal á Bylgjunni á föstudagsmorgun. 10 manns flýja skuldafárið og úrræðaleysi ríkisstjórnarinnar.

Ég hef barist fyrir eðlilegri skipan lánamála um árabil þannig að verðtrygging væri afnumin en lánakjör væru svipuð og á hinum Norðurlöndunum.  Vegna þess fæ ég fjölda af tölvupóstum frá fólki sem flýr og segir mér sögu sína í nýja landinu, Danmörku, Noregi eða Svíþjóð. Sögurnar eru allar keimlíkar og fólk trúir því varla að því bjóðist óverðtryggð lán með 4% ársvöxtum. Lán þar sem höfuðstóllinn lækkar við hverja afborgun.  Þá segist fólkið líka hafa mun betri launakjör.

Almenn skuldaniðurfærsla, afnám verðtryggingar og gjaldmiðill sem virkar er því meðal þeirra forsendna sem verða að koma til svo að þjóðfélagið geti unnið sig út úr vandanum.  Þjóðfélagssátt getur ekki tekist um neitt annað eða minna. Það er engin gjöf heldur réttmæt krafa að höfuðstólar lánanna verði leiðréttir.

Ríkisstjórnin getur ekki beðið lengur. Stund ákvarðananna er runnin upp.

Athugasemdir

[Júlíus Björnsson, 15.11.2010 kl. 00:32]

Húsnæðis grunnur vinnuaflsins, um 80% neytenda á starfsæfistekjum  í og í kringum meðaltalstekjur, í borgríkjum Evrópu er lykillinn að lágum launakostnaði viriðaukaskapandi  fyrirtækja. Öll þessi borgríki [í sumum lönd mörg] hafa í gegnum aldirnar verið í mikilli samkeppni um virðingu.  Ef þú vilt kaupa af mér auka virðisauka þá tek ég af þér það sem mig vantar. Þetta er dæmi um þann grunn sem íbúar nýlenduherra draga ályktanir af. Mínir neytendur tryggja raunverulega virðisauka það er gróða og skatta. Hráefnis þjóðinni er gerður greiði með því að losa hana við lágkúruna. Hinsvegar eru þau borgríki sem innhalda hæfustu þegnanna með lægsta húsnæðiskostnaðinn um 50% af tekjum eftir skatta á starfsævi fyrir töku lífeyris.  50% sem eru til ráðstöfunar í þessum ríkjum nægja fyrir bestu neytendendakörfunni  með tilliti til gæða og endingar. Verð á neytendakörfu milli ríkja segja ekkert um raunvirði hennar.

Allir sem hafa farið um Evrópu sjá að þýskumælandi svæði og næstu nágrannar bera sig af í efnahagslegum stöðuleika og neytenda gæðum.

Einnig hafa gerst miklar breytingar í EU og mengun í stórborgum er hverfandi miðað við það sem áður var.

Netið gerir allar fjarlægðir styttri og staðreyndin er sú að brottfluttir Íslenskir neytendur koma oftar í heimsókn til Íslands en Íslendingar  til þeirra.  Svona tryggð hættir eftir um 30 ár. Næsta kynslóð brottfluttra Íslendinga telst til annarra ríkja.

Ávöxtunar krafa á almennan húsnæðiskostaði: greiðslur þyngjast á lánstíma. Dettur engum Evrópumanni að hafa sem efnahagslegan stöðuleika grunn. Það þrýstir upp launakröfum , skerðir ráðstöfunar og eftirspurnatekjur og eykur lánsþörf stjórnsýslu og þörf fyrir hærra fasteignaverð og nýbyggingar.

Í EU er húsnæðisgrunnur líka grunnur heildarlauna.

Ég fer eftir 5 ár þegar sonur minn verður 18 ára. Ég veit af biturri reynslu að Íslenska nýlenduhagfræðin heldur hér áfram.

Á langtíma jafngreiðslu lánum er vöxtum dreift þannig að afskriftir lánadrottins, í sjóðssamhengi, vegna væntanlegra verðbólgu eru mestar fyrst. Samkeppni sýnast um að gera raunvextina hærri og afskriftir minni erlendis. Ekki að verðtryggja raunvexti fyrirfram og hluta verðbóta til að eignafæra í efnahag.

Greiðslur sem eru þess vegna þyngstar fyrst lækka og er það gott vegna 60% viðhaldskostnaðar á veðinu á 30 ára lánstíma. Því meira sem er sparað fyrir lántöku skilar sér í lægri nafnvaxtakröfu.  Þetta eru um 2.000.000 sparnaðarkrafa í þýskalandi, í sparnaðartíma allt að 15 ár. Ríkið lánar 2/3 en séreignar banki restina. Ef útborgun er minni en 20% hækkar séreignabanki  sína vexti og lánar meira. 

Ég hef verið að skoða Þýskaland og raunvaxtakrafa einkabanka minnkar með lengri lánum. Skammtíma lán eru jafnvel nokkuð dýrari en hér.  

[Sigurður Ingólfsson, 15.11.2010 kl. 12:46]

Verðtrygging og vextir í bland við gengis- og bankahrun eru auðvitað að fara mjög illa með fjölda fólks. Það er ekki fyrr en við erum komin með eðlilega vexti ( og án verðtryggingar ) sem lífið hér verður bærilegt  eins og þú hefur verið óþreytandi að halda fram. Það er ótrúlegt að eftir bankahrun skuli stóru bankarnir þrír getað greitt laun um þrjúþúsund of fjögurhundruð starfsmanna,ég myndi slá á 30 milljarða sem  launakostnað eingöngu. Þarna held ég að verðtryggingi komi sterk inn því að eðlilegur vaxtamunur stendur ekki undir þessu. Og síðan niðurgreiðir ríkið vextina ( fyrir bankana ) með vaxtabótum.Nei, það þarf að koma skikkan á þessa hluti og það fyrr en seinna. Kveðja

[Jón Magnússon, 15.11.2010 kl. 13:20]

Þetta er rétt athugað Júlíus. Langtímalánin eru nefnilega talin öruggari vegna þess að það eru almennt tekin trygg veð fyrir þeim.

[Jón Magnússon, 15.11.2010 kl. 13:21]

Þetta er alveg rétt hjá þér Sigurður. Það skekkist allt með verðtryggingunni. Þetta með vaxtabæturnar er gott innlegg hjá þér.