Ekki skjóta þá skýt ég ekki. Friðarboðskapur á jólanótt fyrir 100 árum.

Fyrir hundrað árum í desember 2014 í byrjun fyrri heimstyrjaldar höfðu Þjóðverjar sótt fram að landamærum Belgíu og Frakklands og voru þar í skotgröfum en andspænis þeim í skotgröfum nokkrum hundruð metrum frá voru hersveitir Breta.  Á milli þeirra á einskis manns landi voru lík fallinna félaga.

Á aðfangadagkvöld settu þýsku hermennirnir upplýst jólatré fyrir ofan skotgrafirnar og sungu Heims um ból. Bresku hermennirnir tóku undir. Eftir að hafa skipst á hrópum sín á milli "You no shoot, we no shoot" komu hermennirnir upp úr skotgröfunum til að heilsast og skiptast á sígarettum, skosku vískii og þýskum snafs. Þeir tóku þá ákvörðun að hafa vopnahlé á jóladag svo að þeir gætu hist aftur og grafið hina dauðu. Þeir hjálpuðust að við að grafa hina föllnu og héldu minningarmessu. Þeir sungu saman 23. Davíðssálm á þýsku og ensku jafnhliða. Hermennirnir skiptust síðan á gjöfum og kepptu í fótboltaleikjum.

Engin vildi halda stríðinu áfram. Ungir menn sem áttu framtíðina fyrir sér og vildu eiga hana í sátt og samlyndi við þá sem þeir voru í stríði við. Hershöfðingarnir urðu æfir þegar þeir fréttu þetta og hótuðu hermönnunum refsingum. Tilgangslausa stríðið hélt því áfram. Milljónir ungra manna féllu fyrir ekki neitt. Það var engin málsstaður sem verið var að berjast fyrir.

Þýskur hermaður skrifaði heim eftir jólavopnahléðo 1914 og sagði: "Mikið var þetta yndislegt, en samt svo skrýtið"  Haldið hafði verið að ungu mönnunum að hermennirnir í skogröfunum andspænis þeim væru samviskulausar skepnur- annað kom í ljós á aðfangadagskvöld. Þetta voru ungir menn sem voru að berjast á fölskum forsendum.

Því miður voru stjórnmálaforingjar stríðslandanna og herforingjaráðin svo heillum horfin að þeir gátu ekki horft á fáránleika stríðsins og samið vopnahlé og reynt a koma á friði.

Æskilegt væri að heimurinn í dag gæti tekið sér þýsku og bresku hermennina sem sömdu vopnahlé upp á sitt eindæmi til fyrirmyndar og sameinast um að gera heiminn betri og stuðla að bættum hag og aukinni velferð. Sá er í raun boðskapur jólanna.

Friður, fyrirgefning og kærleikur er inntak jólaboðsskaparins.

Vona að þið eigið öll kæru vinir gleðileg friðarjól.

Gangið á Guðs vegum.

Athugasemdir

[Birgir Viðar Halldórsson, 24.12.2014 kl. 14:50]

Jón - Gleðileg jól og farsælt nýtt ár.

[Rafn Haraldur Sigurðsson (IP-tala skráð) 24.12.2014 kl. 17:24]

Fallegur boðskapur, Gleðileg Jól!

[Hörður Þórðarson, 24.12.2014 kl. 18:58]

Takk fyrir þetta, Jón. Það er synd að þessir ungu menn stigu ekki skrefið til fulls, hættu þessari vitleysu og fórum heim.

Gleðileg Jól, og farsælt komandi ár.

Hörður

[Jón Magnússon, 25.12.2014 kl. 11:43]

Takk fyrir það og sömuleiðist Birgir.

[Jón Magnússon, 25.12.2014 kl. 11:44]

Þeir höfðu ekki bolmagn til þess Hörður því miður. Það voru önnur öfl og sterkari sem stóðu í vegi fyrir því eins og jafnan.

[Kolbrún Hilmars, 27.12.2014 kl. 17:26]

Var einmitt nú um jólin að lesa bók Stewart Binns sagnfræðings,"The Shadow of War" sem lýsir þessu atviki, 
sem gerðist í suðvestur Belgíu á smásvæði þar sem breskir hermenn stóðu andspænis þýskum. Belgískir hermenn voru norðar, franskir sunnar.
Málið var að þegar þarna var komið var stríðið á vestur vígstöðvunum komið í sjálfheldu.  Flest allir foringjarnir voru dauðir og eftirlifandi tiltölulega fáir óbreyttir hírðust í skotgröfunum í volæði vetrarkuldans.
Herforingi þýskra, Erich von Falkenhayn, gerði sér grein fyrir því að stríðið var tapað á þessum tíma og ráðlagði keisaranum að semja um frið.  Sá hlustaði þó ekki.
Hermenn beggja stríðsaðila hefðu verið skotnir fyrir liðhlaup hefðu þeir alfarið lagt niður vopn á þessum tíma.