Raddir vorsins

Vorboðinn ljúfi söng hástöfum úti í garði í morgun. Fuglinn minn var að fagna dagrenningunni og gerði heyrum kunnugt að hann væri glaður og ætlaði sér að takast á með þeim hætti við áskoranir lífsins.

Eftir myrkan vetur er aftur komið vor í dal. Ljósið víkur myrkrinu til hliðar.

Á sama tíma og vorvindar glaðir, fuglasöngur og gróandi þjóðlíf á svo mörgum sviðum blasir við grúfir myrkur yfir þjóðinni.

Vantraust á stjórnmálamönnum hefur aldrei verið meira. Hugsjónir hafa vikið fyrir síngirni og sérhagsmunavernd.

Sú staðreynd var opinberuð að forustumenn Framsóknar- og Sjálfstæðisflokks væru með eða hefðu verið með leynireikninga sem er, og almenningur telur fordæmanlegt. Í stað þess að taka á því máli af ábyrgð brugðust þeir. 

Stjórnarandstaðan hefur af því tilefni reynt að fiska í því grugguga vatni sem gáraðist hjá Sigmundi Davíð og Bjarna Benediktssyni vegna uppljóstrana, sem valda því, að flestum er ljóst að þeir þurfa að sækja nýtt umboð til kjósenda ætli þeir sér pólitískt framhaldslíf.

Aldrei hefur verið eins mikil þörf á því að siðvæða stjórnmálin og nú. Vorboðin ljúfi á brýnt erindi inn í íslensk stjórnmál til að taka við af síngirni, sérhagsmunavörslu, spillingu og stöðnun. 

Vonandi fá raddir vorsins að hljóma kröftuglega fyrr heldur en síðar í stjórnmálunum- eins og þær gera víða annarsstaðar í þjóðfélaginu - það er fyrir löngu kominn tími til þess.