Kam Kam Kam- Hann er upprisinn.

Hann er upprisinn. Kristnir arabar segja Kam Kam Kam - Upprisinn-Upprisinn-Upprisinn. Á vesturlöndum segjum við þetta sjaldnast nema á upprisuhátíðinni. Andrew White sem hefur þjónustað kristna í Mið-Austurlöndum um árabil segir að meðal kristinna araba þá hljómi þessi orð -inntak fagnaðarerindis kristins fólks- oft sem herhvöt og huggun til kristins fólks í þessum heimshluta og þýðir í þeirra huga. Að jafnvel þó að heimurinn telji að endalok þeirra séu skammt undan og þeir séu fullir ótta um hvað framtíðin ber í skauti sér, þá eigi þeir samt sanna von.

Í værðarvoðum þeirrar velmegunar sem við búum við er fátt sem raskar ró okkar. Helst þó þegar voðaverk Íslamista eru framin í næsta nágrenni við okkur eins og í Stokkhólmi, Kaupmannahöfn, París eða London. Fjarlægari hryllingur, morð og nauðganir vekja ekki eins mikil hughrif.

Eftir innrásina í Írak flúðu margir Kristnir frá Bagdad og öðrum helstu borgum landsins af því að þeir töldu sig öruggari annarsstaðar í landinu þar sem kristnir væru fjölmennari. Þremur árum síðar breyttist allt. Ísil tók völdin í þeim hluta landsins og aðförin að kristnum og fleiri trúarbragðahópum hófst fyrir alvöru og af mikilli hörku.

Heimili kristins fólks vour sérstaklega merkt með arabíska stafnum Nun til að merkja þá sem Nasarea þ.e. áhangendur Jesús frá Nasaret. Þeir sem gátu flýðu til Jórdaníu, Líbanon, svæði undir stjórn Kúrda og jafnvel til Sýrlands. Til þessa dags segir White að þeir búi í flóttamannabúðum við sára fátækt eftir að hafa misst allt sem þeir eiga. Kristið flóttafólk í Mið-Austurlöndum hefur það verra en aðrir flóttamenn á svæðinu.

Við lifum á tímum píslarvættis fjölda kristinna sem eru drepnir, nauðgað, missa eigur og eru hrakin frá heimilum sínum vegna ofsa og haturs Íslamista. Þannig er það jafnan þegar trúarbrögð missa samhengi við almenna skynsemi og sjá djöfulinn í hópi þeirra sem eru annarrar skoðunar en þeir sem hafa höndlað hinn eina sannleika.

Það er hægt að tala um stríð gegn kristnum, þó að kristni heimurinn láti sem ekkert sé. Á pálmasunnudaginn voru um 50 manns drepin í kirkjum Kopta í Egyptalandi. Samkvæmt heimildum hjálparsamtakanna "Open Doors" Þá eru að jafnaði 322 kristnir ofsóttir vegna trúar sinnar á hverjum degi. 214 kirkjur og/eða helgistaðir eyðilagðir og yfir 700 ofbeldisbrot gegn kristnum framin. Þetta er ekkert annað en herferð- stríð gegn kristnu fólki. Í Mið-Austurlöndum og Nígeríu er þetta stríð í fullum gangi.

Francis páfi sem ætlar sér að heimsækja Kopta í Egyptalandi seinna í þessum mánuði. Beðið verður eftir því hvað hann segir. Hvað segir páfinn æðsti maður fjölmennustu deildar kristinna á jörðinni. Þorir hann að nefna hlutina réttu nafni - að það geisi stríð í þessum heimshluta gegn kristnum?

Í þessu stríði gegn kristninni ber kristið fólk ábyrgð á því að taka sinn kross og bera sinn hluta byrðanna. Ég skora á íslenska presta, kirkjudeildir og biskupinn já og ríkisstjórnina að láta af pópúlísku rétttrúnaðarhyggjunni og standa með trúarsystkinum okkar og leggja okkar að mörkum.

Það er skylda okkar. Okkar heimur með sínu öryggi, velferð og mannréttindum væri ekki fyrir hendi nema vegna þeirrar kristnu arfleifðar sem við höfum þróað með okkur til umburðarlyndis og viðurkenningar á rétti minnihluta. Þau kristilegu gildi verðum við að verja.     

 

Það er stöðugt verið að krossfesta Krist.

Við sem trúum, að krossfesting Jesú og upprisan sé söguleg staðreynd höfum trúarsannfæringu sem Páll postuli víkur víða að í bréfum sínum sem mikilvægasta inntaki fagnaðarerindis.

Á sama tíma og við minnumst pínu og dauða Jesú með þeirri aftöku sem Rómverjar notuðu til að niðurlægja landráða- og uppreisnarmenn þá hefur kristni heimurinn gleymt Helferðinni gegn kristnu fólki í Írak og Sýrlandi og víðar þar sem vagga kristninnar stóð í frumbernsku trúarbragðanna.

Í Mið-Austurlöndum eru milljónir kristins fólks sem stöðugt er ráðist á og þeim ógnað með útrýmingu.

Vestrænar ríkisstjórnir aðhafast ekkert. Daglegar ógnanir, morð og óeiginlegar krossfestingar kristins fólks varna þeim ekki nætursvefns. Helstu prelátar kristinna hvort heldur kaþólika eða mótmælenda láta sem ekkert sé og gera ekkert til að koma í veg fyrir að kristið fólk í Írak og Sýrlandi sé hrakið frá heimkynnum sínum,smáð,hrakið, nauðgað og myrt.

Meir en 3 af hverjum fjórum kristnum hafa flúið Írak frá 2003 og nær helmingur Yasida undan Íslömsku trúarrasistunum.

Hjálparstarf Vesturlanda sinnir þessu fólki nánast ekki neitt. Síst hinn gjörspillti vestræni Rauði kross, ríkisstjórnir Vesturlanda eða kristnar kirkjudeildir.

Hjálparstarfið er á vegum Sameinuðu þjóðanna sem flytja birgðir og hjálpargögn til stofnana sem stjórnað er af múslimum sem dreifa því sem í boði er fyrst til allra annarra en kristinna eða Yasida og sýna kristnum og Yasidum iðulega lítilsvirðingu. Trúarlegur rasismi Íslam er því miður hluti kenningar Múhameðs.

Í grein í DT í gær segir að um margra ára skeið hafi ýmis hjálparsamtök upplýst bresk yfirvöld um að kristnir flóttamenn finnist varla í búðum Sameinuðu þjóðanna í Írak og Sýrlandi.

Einn af hverjum tíu Sýrlendingum var kristinn þegar borgarastyrjöldin hófst árið 2011, en þeir hafa ekki fengið nema um tvö af hverjum hundrað plássum í flóttamannabúðum í landinu og eiga jafnvel þar stöðugt á hættu að vera ofsóttir vegna trúar sinnar.  

Vestræna stjórnmála- og fréttaelítan er svo illa haldin af því að fylgja stjórnmálalegri samkvæmni að haldið er blygðunarlaust fram, að með sérstökum stuðningi við Kristið fólk, sé verið að gera upp á mill fólks með óleyfilegum hætti á trúarlegum forsendum. Vísað er til fjölþjóðlegra samninga sem ýmsir lögspekingar halda fram að komi í veg fyrir að stjórnmálamenn megi láta skynsemina ráða varðandi hjálparstarf.

Afleiðingin af þessu rugli er knúin áfram af kórnum sem syngur í sífellu stefið um að ekki megi mismuna fólki á grundvelli trúarbragða, en leiðir til þess að Kristnum og Yasídum er mismunað og verða útundan einmitt fólkið sem þarf mest á hjálp að halda, en það er ekki umræðuefnið,viðfangsefnið eða vandamálið í huga "góða fólksins" svokallaða.

Að sjálfsögðu eiga múslimar rétt til að fá aðstoð og hjálp eins og fólk af öðrum trúarbrögðum. Munurinn á kristinni boðun og boðun Múhameðs er að skv. okkar boðun eigum við að hjálpa öllum óháð trúarbrögðum en í boðun Kóransins er byggt á trúarlegum rasisma.

Hjálparstarf verður alltaf að miða að því að hjálpa þeim sem þurfa mest á hjálp að halda. Það eru kristnir og Yasídar í Írak og Sýrlandi í dag. Með því að neita að horfast í augu við þjóðarmorð á kristnu fólki eru stjórnmálamenn og kirkjuhöfðingjar Vesturlanda stöðugt að láta krossfesta Krist og láta sér fátt um finnast.  

Alvarleg mistök Donald Trump.

Ef mál eru hugsuð út frá almennri skynsemi sem engilsaxar nefna "common sense" hve miklar líkur eru á því að aðili sem er með yfirhöndina í styrjaldarátökum grípi til aðgerða sem hann veit að muni vekja almenna fordæmingu heimsbyggðarinnar?  Nærtækasta svarið er engar.

Í gær fjölluðu fréttamiðlar um eiturvopnaárás á yfirráðasvæði Isis í Sýrlandi þar sem það var fullyrt að stjórnarherinn hefði notað eiturgas. Það mál er til rannsóknar og þeirri rannsókn er ekki lokið. Rannsakað er hvort að staðhæfingar um að stjórnarherinn hafi beitt eiturvopnaárás séu réttar eða ekki.

Nokkrum sinnum hefur eiturvopnum verið beitt í styrjöldinni í Sýrlandi og alltaf hefur stjórn Assad verið kennt um, en í ljós hefur þó iðulega komið að svo var ekki, en frá því greina vestrænir fjölmiðlar sjaldnast.

Meðan rannsókn stóð yfir á meintum brotum  Sýrlandsstjórnar greip Donald Trump til þess ráðs að ráðast á Sýrland með flugskeytaárás. Sú árás var vanhugsuð og óafsakanleg, en er e.t.v. til marks um það að ómögulegt er að segja fyrir um það hverju búast má við af Donald Trump, en slíkt er ekki til þess fallið að auka öryggi í veröldinni.

Að vonum voru þeir einu sem fögnuðu fimbulfambi Trump, Saudi Arabar sem hafa frá upphafi fjármagnað uppreisnarhópa í Sýrlandi og Ísrael, sem hagar sér í þessum átökum eins og Frakkar í 30 ára stríðinu í Þýskalandi forðum.

Á sama tíma og bardagar standa um næst stærstu borg Íraks, Mósúl og fjöldi almennra borgara fellur á degi hverjum og borgarar þar eru án matar, læknishjálpar og jafnvel vatns, þá gera fjölmiðlar ekki grein fyrir því með sama hætti og þeir lýstu átökunum um Aleppo á sínum tíma. Hvað skyldi valda því. Í gær féllu í átökunum um Mósúl fleiri almennir borgarar en þeir sem féllu í meintri eiturvopnaárás Sýrlandsher á ISIS. En það er sjálfsagt aukaatriði.

 

Vanhæfni og vanþekking

Stjórnarbylting var gerð í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis þegar meirihluti nefndarmanna ákvað að formaður nefndarinnar Brynjar Níelsson væri vanhæfur til nefndarformennsku í ákveðnu máli vegna þess að hann var verjandi manns við lögreglurannsókn áður en hann settist á þing.

Fulltrúi Viðreisnar í nefndinni gekk í lið með stjórnarandstöðunni og dæmdi formanninn úr leik. Þetta gerði hann eftir að þingmaður VG hafði gelt í fjölmiðlum.

Formaður nefndarinnar er í tímabundnu leyfi frá störfum og átti þess ekki kost eftir því sem mér skilst að gera grein fyrir máli sínu og taka sjálfur ákvörðun um hæfi sitt eða vanhæfi.

Vinnubrögð af þessu tagi eru vægast sagt fráleit og nefndarmaður Viðreisnar sem gekk til liðs við stjórnaranstöðuna  hefur með afstöðu sinni rofið grið á milli stjórnarflokkana og gert það að verkum að formaður nefndarinnar á fáa kosti aðra en að segja af sér.

Óneitanlega kemur það á óvart hvað lítið þingmenn vita eða skilja hlutverk verjanda í sakamáli. Verjandi í sakamáli er skipaður af hinu opinbera og hann samsamar sig ekki með skjólstæðingi sínum og þarf ekki að hafa samúð með honum eða gjörðum hans nema síður sé. Hlutverk verjandans er að færa fram þá bestu vörn fyrir skjólstæðing sinn sem hann hefur framast vit og þekkingu til. Annað hlutverk hefur hann ekki. 

Afstaða meirihluta stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar við að lýsa vantrausti á formann sinn í því máli sem nefndin er nú með til umfjöllunar lýsir því fordæmanlegri vanþekkingu og vanhæfni þeirra sem skipa hinn nýja meirihluta nefndarinnar.

Sjálfstæðisflokkurinn getur ekki verið í  stjórnarsamstarfi þar sem liðhlaupar úr Viðreisn hlaupa út undan sér eins og klálfar á vordegi við minnsta goluþyt.