Fylgdarlausu, fúlskeggjuðu "börnin"

Ráðstefna Sameinuðu þjóðanna (SÞ) um réttindi barna skilgreinir fólk undir 18 ára aldri sem börn. Stöðug fjölgun er á börnum, sem eru hælisleitendur, iðulega fylgdarlaus. Möguleikar yfirvalda  til að sannreyna slíkar staðhæfingar eru takmarkaðar. Hagsmunir flóttamannaiðnarins og "góða fólksins" ráða.

Ekki liggja fyrir tölur um þessi mál hér, en í Bretlandi sýna upplýsingar frá Innanríkisráðuneytinu, að af 1.696 "börnum", reyndust 1.118 eða 66% vera eldri en 18 ára þar af 52  yfir 30 áram mörg fúlskeggju og sum að verða sköllótt. SÞ leiðréttir þó aldrei tölur sínar um fylgdarlausu börnin. Ofangreint sýnir að minnihlutinn eða einn af hverjum þremur er undir 18 ára aldri.

Fyrir nokkrum dögum var Lawangeen Abdulrahimzai, sem kom til Bretlands árið 2019 og sagðist vera barn dæmdur fyrir að hafa drepið ungan mann Thomas Roberts. "Barnið" Lawangeen, kom til Bretlands árið 2019 og sagðist vera 14 ára munaðarlaust barn frá Afganistan. Flóttamannayfirvöld í Bretlandi létu "barnið" njóta vafans, og útveguðu honum þjónustu og atlæti á kostnað breskra skattgreiðenda. Hann naut síðan aðstoðar "velviljaðra" lögmanna til að viðhalda stöðu sinni sem "barn". 

Lawangeen var ekki barn heldur fulltíða maður,þó að "velviljuðu" lögmennirnir í garð flóttamanna en ekki eigin borgara hafi gert sitt til að framlengja dvöl hans og koma í veg fyrir að hann þyrfti að svara spurningum yfirvalda. Þetta kom í ljós í réttarhöldunum yfir honum vegna morðsins á Thomas Roberts, en fleira kom til. Hann hafði verið dæmdur í Serbíu vegna manndráps og farið til Noregs, þar sem yfirvöld neituðu að trúa sögu fúlskeggjaða "barnsins". Í framhaldi af því skolaði honum til Bretlans, þar sem yfirvöld gættu ekki að sér og nutu ekki jafn skilvirkra laga eins og í Noregi með framangreindum afleiðingum.

Það sama hefði getað gerst hér, þar sem skilvirk ákvæði laga skortir í málum sem þessum.  

Yfirvöld í Bretlandi og "góðviljuðu" hælisleitendalögmennirnir var meira umhugað um að vera vænir við Lawangeen en réttindi og öryggi Thomas Roberts, ungs manns sem nýlega var orðinn tvítugur þegar þetta skilgetna afkvæmi úrræðaleysis og bullreglna í innflytjendamálum, myrti hann með köldu blóði og eyðilagði líf ungs manns og fjölskyldu hans, sem vænti svo mikils af ungum syni í blóma lífsins. 

Talsmenn Samfylkingarinnar, Viðreisnar og Pírata á Alþingi ættu að gaumgæfa, að við umfjöllun um málefni útlendinga og alþjóðlega vernd, er verið að tala um alvöru mál. Það getur verið dýrkeypt að setja reglur, sem taka hagsmuni manna eins og Lawangeen, fram yfir mikilivægustu réttindi einstaklings í lýðræðisþjóðfélagi.

Réttinn til lífs. 

 

Hvað varðar Pírata, Samfylkingu og Viðreisn um þjóðarhag?

Vandamál koma upp og fá afgreiðslu, en málefni hælisleitenda (umsækjenda um alþjóðlega vernd) er og verður stöðugt viðfangsefni og gríðarlegt vandamál. Það vandamál er viðvarandi og verður stöðugt erfðara úrlausnar og þarfnast því nútímalegra lausna og lagasetningar.

Aldrei hefur verið eins auðvelt og ódýrt að ferðast á milli landa og nú og aldrei hefur fólk átt eins auðvelt með að afla sér upplýsinga um einstök lönd og löggjöf um innflytjendamál. Yfir 100 milljónir eru á flótta eða svonefndum flótta í heiminum. Ætla má að vaxandi fjöldi leiti því hingað að óbreyttum lögum.

Á síðasta ári komu fleiri hælisleitendur til Íslands en nokkru sinni fyrr. Ríkislögreglustjóri lýsti yfir hættuástandi og álag á íslenskt samfélag varð meira en það réði við. Það  hefur m.a. leitt til þess að íslenskir ríkisborgarar fá ekki sömu fyrirgreiðslu eða hafa sömu möguleika til að njóta ákveðinnar opinberrar þjónustu og meintir hælisleitendur. 

Flestir hælisleitendur sem hingað koma hafa farið í gegnum mörg örugg lönd áður en þeir koma hingað og eiga því ekki rétt á hæli,en meðferð mála þeirra taka mikinn tíma og kosta gríðarlega fjármuni skattgreiðenda.

Við þessar aðstæður mætti ætla að íslenskir stjórnmálamenn væru sammála um þjóðhagslega nauðsyn þess, að breyta  löggjöfinni til að stemma stigu við aðsókn þeirra,sem eiga engan rétt á að koma hingað. 

Það er ekki boðlegt að ólöglegir innflytjendur sem vísað er úr  landi skuli vera komnir hingað eftir þvingaðan brottflutning hálfum mánuði eftir að fólkið var flutt úr landi með ærnum tilkostnaði íslenskra skattgreiðenda og undir harmakveini RÚV og annarra óábyrgra fjölmiðla. Við verðum að stjórna landamærunum.

Þegar það liggur fyrir að kostnaður okkar vegna meðferðar mála ólöglegra innflytjenda(hælisleitenda) er orðinn óheyrilegur. Álag á innviði þjóðfélagsins er umfram þolmörk þess og ástandið á landamærunum er þannig að við stjórnum þeim ekki, þá ætti öllum sem annt er um þjóðarhag að vera ljóst, að við svo búið má ekki standa.

Búast hefði mátt við því að allir stjórnmálalfokkar mundu þá vera reiðubúnir til að setjast á rökstóla um það hvað sé til ráða til að stemma stigu við þessu ófremdarástandi. Því er þó ekki að heilsa.

Dómsmálaráðherra gerir sér grein fyrir vandanum, en kemst ekki áfram með að ná fram lágmarkslagfæringum á löggjöfinni. Stjórnarfrumvarpið sem nú liggur fyrir Alþingi um breytingar á útlendingalögum er útþynnt frumvarp frá því sem Sigríður Andersen þá dómsmálaráðherra lagði fram á sínum tíma.

Þrátt fyrir það er efnt til málþófs á Alþingi, þar sem Píratar, Samfylking og Viðreisn fara mikinn og belgja sig út af meintum mannkærleik í þágu allra annarra en íslendinga sem veitt hafa þeim umboð til að gæta hagsmuna sinna. Látum vera þó að flokkur eins og Pírtar bregðist við með þeim hætti. En fyrirfram hefði mátt ætla að Samfylking og Viðreisn teldu meira virði að láta sér annt um þjóðarhag í stað þess að standa með Pírötum að þessu glórulausa upphlaupi gegn hagsmunum þjóðarinnar. 

 

 

 

 

Hvika þá allir nema Aðalsteinn?

Verkföll eru slæm og leiða til mikils kostnaðar fyrir þjóðfélagið, atvinnurekendur og launþega. Þess vegna hefur löggjafinn sett reglur  til þess, að komist verði hjá  verkföllum í lengstu lög. 

Þessvegna hefur löggjafinn þ.e. Alþingi sett lög sem heimila trúnaðarmanni ríkisins, Ríkissáttasemjara að grípa til úrræða m.a. setja fram miðlunartillögu, sem aðilar vinnudeilunnar þurfa þá að greiða atkvæði um.  

Í gær setti ríkissáttasemjari Aðalsteinn Leifsson fram slíka miðlunartillögu í samræmi við gildandi lög og reglur. Þá bregður svo við, að allt í einu hamast verkalýðshreyfing og vinnuveitendur að ríkissáttasemjara. 

Forsvarsmenn Eflingar segja að ríkissáttasemjari sé sekur um lögbrot og starfandi forseti ASÍ og burthlaupinn forseti ASÍ setja frá sér rangar ásakanir í garð ríkissáttasemjara og þeirri ákvörðun hans að setja fram miðlunartillögu lögum samkvæmt.

Ótöluleg hjörð skriffinna á samfélagsmiðlum bæta svo um betur og hnjóða í ríkissáttasemjara og halda því fram að hann sé að beita ólögmætu ofbeldi, ráðast á fólk, sem getur ekki borið hönd fyrir höfuð sér og festa láglaunafólk í þrælakistu auðvaldsins.

Þessi skrif eru úr rökrænu samhengi við veruleikann og það sem ríkissáttasemjari ákvað með því að setja fram miðlunartillöguna.

Miðlunartillaga er þess eðlis, að hún kemur engan veginn í veg fyrir að vilji félaga í verkalýðsfélagi nái fram að ganga. Þeir hafa lýðræðislegan rétt með því að beita atkvæði sínu til að samþykkja eða fella tillögu ríkissáttasemjara. 

Til að fella tillögu ríkissáttasemjara þarf meirihluta þeirra sem atkvæði greiða og fjórðung eða 25%  félagsmanna að  verkalýðsfélagsins að lágmarki. Lýðræðislegur réttur verkafólks er því til staðar. Sé það svo að baráttan standi um mikilvæg atriði ætti það ekki að vera vanda bundið að fá fjórðung þeirra sem telja sig órétti beitta til að fella tillöguna. 

Hvar er þá atlagan? Í hverju er árásin fólgin? Er það árás á kjör eða lýðræðisleg réttindi einstaklings eða félaga í verkalýðsfélagi að bjóða þeim að tjá vilja sinn með því að fara að lýðræðislegum leikreglum og greiða atkvæði? 

Raunar er þetta ekki í fyrsta skipti og væntanlega ekki síðasta sem ríkissáttasemjari setur fram miðlunartillögu. En e.t.v. eru þessi glórulausu viðbrögð atvinnurekenda, Eflingar og ASÍ til marks um vaxandi óþol og þjóðfélagslega jaðarmyndun samfélagsins

Ríkissáttasemjari er engin skálkur í þessu efni. Hann fer að lögum. Skálkarnir eru þeir,sem hamast gegn lögum landsins og lýðræðislegri ákvarðanatöku.  

Er það virkilega orðið merki um ofstopa, árás á lífskjör eða fasismi, að gefa fólki kost á því að greiða atkvæði um kaup  sitt og kjör? 

Betra Morgunblað

Það er vissulega ástæða til að óska stjórnendum Morgunblaðsins til hamingju með að fá í sínar raðir á ný, einn hæfasta blaðamann á Íslandi, Kolbrúnu Bergþórsdóttur. Já og Kolbrúnu með að hefja nú störf aftur á eina alvöru fjölmiðlinum í landinu, sem ekki er ríkisrekinn.

Erfitt var að skilja þá ráðstöfun stjórnenda Fréttablaðsins að telja sig ekki hafa not lengur fyrir Kolbrúnu, en sennilega var það vegna þess að hún var ein örfárra, sem skrifaði skynsamlega leiðara í blaðið, öfgalausa og málefnalega. 

En eins og menn sá í blaðamennsku sem annarsstaðar þá uppskera þeir að lokum. 

Kolbrún Bergþórsdóttir komin aftur heim

Upp er hafinn harmagrátur.

Forsætisráðherra Nýja Sjálands, Jacinda Ardern tilkynnti í gær um afsögn sína og brotthvarf úr pólitík. Þá hófst harmagrátur hinn mesti meðal vinstri stjórnmálaelítunnar á heimsvísu.

Einn dálkahöfundur orðaði það svo, að Jacinda Ardern og Barack Obama fyrrum Bandaríkjaforseti ættu það sameiginlegt að vera dáð erlendis þó þau hefðu tapað allri tiltrú heima fyrir og það væri vel þess virði að þetta sérkenni yrði rannsakað. 

Jacinda Ardern geistist inn á stjórnmálasviðið fyrir fáum árum og orðfæri hennar og yfirlýsingar féllu vel í geð vinstri stjórnmálaelítunni vítt og breytt um heiminn. Henni þótti takast vel upp að höndla mál eftir hryðjuverkaárás í Cristchurch fyrir nokkrum árum og koma fram sem góður fulltrúi lands síns, þó hún hefði ekkert við mannréttindabrot Kínverja að athuga ekki frekar en svo fjölmargir vinstri leiðtogar.

Það liðu ekki mörg ár þangað til það fóru að koma brestir í stjórnun landsins undir forustu Ardern og vinsældir hennar heima fyrir dvínuðu.

Í Kóvíd faraldrinum beitti Ardern aðferðum, sem einkenna einræðisherra. Nýja Sjálandi var algerlega lokað á grundvelli "zero covid" eða núll kóvíd stefnu hennar. Þær aðgerðir höfðu hræðilega afleiðingar. Þá var fólk skyldað til að fara í bólusetningu og athygli heimsins beindist smá stund að Nýja Sjálandi vegna þess að mótmæli við skyldubólusetningum voru barin niður af lögreglu af svipaðri hörku og gerist í ráðstjórnarríkjum.

Versnandi efnahagur, aukin skattheimta og fátækt varð síðan veruleikinn sem íbúar Nýja Sjálands búa við sem afleiðingu af stefnu Ardern. Kjósendur í Nýja Sjálandi hafa því snúið baki við Ardern. Skoðanakannanir hafa sýnt, að hún hefur tapað meirihlutanum og gott betur. Ofurstjórnmálamaðurinn á heimsvísu Jacinda Ardern tók ekki þá áhættu að verða niðurlægð í kosningum og ákvað því að segja af sér og láta öðrum það eftir að takast á við þau vandamál sem hún skilur eftir sig. 

Þó Ardern skilji eftir sig minningar um versnandi lífskjör, aukna fátækt og ógnarstjórn á tímum Kóvíd, þá harmar vinsti stjórnmálaelítan stjórnmálaleiðtoga, sem gat ekki horfst í augu við, að kjósendur mundu hafna henni í kosningum. 

Nú er hafinn harmagrátur vinstri stjórnmálamanna eins og Katrínar Jakobsdóttur, Keith Starmer og Justin Trudeau yfir þeirri illu meðferð sem þau segja að Ardern hafi þurft að undirgangast.

Landsmenn Ardern hafa þó aðra sögu að segja og minnast hennar með allt öðrum hætti þegar þeir þurfa að glíma við versnandi lífskjör, aukna verðbólgu og fátækt.

Arfleifð sem stefna vinstri manna skilur jafnan eftir sig. 

Þjóðarátak um

Forsætisráðherra, mennta- og barnamálaráðherra og borgarstjóri kynntu í dag stöðu og næstu skref byggingar nýrrar þjóðarhallar. Sem á mæltu máli kallast íþróttahús þeirrar gerðar, að það standist alþjóðlegar kröfur, en Laugardalshöllin er löngu hætt að gera það. 

Það er ekki vansalaust, að við skulum ekki hafa haft döngun í okkur til að byggja sómasamlegt íþróttahús og þjóðaríþróttin svokallað handboltin skuli hafa verið á hrakhólum og undanþágum. 

Áætlað að bygging þjóðarhallarinnar kost 15 milljarða,en ekki liggur fyrir hver borgar hvað ríki eða Reykjavík.

15 milljarðar ættu ekki að þvælast fyrir "ofurríkri þjóð", sem eyðir árlega hærri upphæð í vafstur í kringum hælisleitendur.

En sum verkefni eru brýnni en önnur. 

Seint eða aldrei

Fram hefur komið, að fjölþjóðleg fjölmiðlunarfyrirtæki taka stöðugt stærri hlut á íslenska auglýsingamarkaðnum. Þessi fyrirtæki greiða enga skatta af þessum auglýsingatekjum. Þessum erlendu auglýsendum  er því búin þægilegri og kostnaðarminni rekstraraðstaða en innlendum fyrirtækjum. 

Sú staðreynd, að erlend auglýsingafyrirtæki greiða engin gjöld og hafa því forskot gagnvart innlendum aðilum hefur verið þekkt um árabil. Staðið hefur upp á Lilju Alfreðsdóttur menningar- og viðskiptaráðherra að bæta úr þessu og jafna samkeppnisstöðuna innlendra og erlendra auglýsingaaðila. Þrátt fyrir að ræða um málið og lofa aðgerðum að mér skilst frá árinu 2018 hefur hún ekki gert neitt í málinu.  

Lilju Alfreðsdóttur hefur bara látið íslenska skattgreiðendur greiða til innlendra einkarekinna fjölmiðlafyrirtækja, á raunar nokkuð hæpnum forsendum miðað við annan fyrirtækjarekstur í landinu, en það er annað mál. Á sama tíma nýtast ekki skatttekjur frá erlendu aðilum. 

Þessi ráðherra vanrækir um árabil að vinna vinnuna sína og hlutast til um að erlendu auglýsingafyrirtækin verði skattlögð með þeim hætti að samkeppnisaðstaða þeirra sé a.m.k. ekki betri en innlendra aðila. Hvað á að gera við verklausan ráðherra eins og þennan, sem þykir greinilega betra að vera bara í partýinu.

Því miður er það þannig í opinberri stjórnsýslu á þessu landi einkum það sem heyrir undir stjórnmálamennina að hlutir eru iðulega ekki gerðir nema boð komi frá Brussel. Eða þá að gripið er til seint og illa eða alls ekki sbr. þegar Steingrímur J. Sigfússon og Gylfi Magnússon þáverandi fjármála- og viðskipta- og bankamálaráðherra lofuðu útrekað aðgerðum til að koma í veg fyrir sjálftöku slitastjórna föllnu bankanna. Þar var bara talað talað og malað malað, en aldrei neitt gert. Síðara bankaránið stóð því án aðgerða opinberra aðila um árabil.

Nokkrir merkir sósílistar og þjóðernissinnar

Formaður Miðflokksins gagnrýnir réttilega að kennari í Verslunarskóla Íslands skuli vera með námsefni þar sem hann setur Sigmund Davíð í hóp með Hitler og Mússólíni undir yfirskriftinni "nokkrir merkir þjóðernissinnar"

Framsetningin kennarans er pólitískur áróður ætlaður til að gera lítið úr Sigmundi Davíð og stimpla hann sem öfgamann sem samsami sig best með þeim Adolf og Benito. Það er fordæmanleg. Eðlilegt væri að viðkomandi kennara væri gert að taka pokann sinn, þar sem hann er ekki fær um að miðla hlutlægri fræðslu til nemenda.  

Hægt hefði verið að setja upp glæru með nokkrum þekktum íslenskum þjóðernissinnum. Þá væri Sigmundur Davíð í hópi með Skúla fógeta, Jónasi Hallgrímssyni, Jóni Sigurðssyni forseta, Bjarna frá Vogi, Bjarna Benediktssyni heitnum fyrrum forsætisráðherra og ýmsum öðrum mætum íslenskum þjóðernissinnum.

Þá hefði Sigmundur Davíð komið út í jákvæðu ljósi, en til þess var leikurinn ekki gerður heldur til að koma þeirri ímynd inn hjá nemendum, að Sigmundur væri galinn hættulegur öfgamaður. Svona áróður í skólum gengur ekki og er mun alvarlegri en meint grín á þrettándagleði í Vestmannaeyjum. Fréttastofa RÚV mun þó ekki fjalla um þetta mál eða kalla til sérfræðing eða sérfræðinga til að lýsa fordæmingu á athæfinu.

Hægt hefði líka verið að stilla upp annarri glæru í námsefni nemenda undir yfirskriftinni. "Nokkrir merkir sósíalistar"

Þar hefðu þá verið nöfn þeirra Adolfs og Benito, sem fyrr ásamt t.d. Katrínar Jakobsdóttur, Kristrúnar Flosadóttur og Gunnars Smára Egilssonar. Hefði kennarinn búið til slíka glæru má telja upp á að fréttastofa RÚV hefði eytt drjúgum fréttatíma í að fordæma tiltækið og skilgreina það fræðilega. 

Hvað sem því líður, þá er svona glórulaus pólitískur áróður í skólum fordæmanlegur og þeir sem slíkt stunda eru ekki hæfir til að vera kennarar.

Sigmundi Davíð líkt við Hitler og Mussolini