Nýju fötin keisarans í búningi nútíma "vísinda

Við sem fylgjumst með fréttum víða úr heiminum, sjáum að þær verða líkari og líkari enda auðvelt að vera á samningi við stóra fréttaveitu. 

Eitt sem einkennir fréttamennsku í dag er, að ekki má vera rok, rigning eða hitabylgja án þess að loftslagsbreytingum af mannavöldum sé kennt um. Sanntrúaðir munu setjast á ráðstefnu fína fólksins í olíuríkinu Aserbajan innan skamms til að fullvissa sig og aðra um að grípa verði til víðtækari aðgerða og aukinnar skattlagningar til að koma í veg fyrir ofurhitnun. 

Ed Miliband í Bretlandi, dæmigert flokkslíkamabarn  sem hefur aldrei gert neitt annað en verið í pólitík, fyrst sem aðstoðarmaður og svo þingmaður. Hann veit ekkert um þjóðfélagslegan veruleika nema í þinghúsinu í Westminster. Hann hefur aldrei unnið annað en í pólitík. Miliband er umhverfis ráðherra Breta og kom í veg fyrir framtíðarolíuvinnslu úr Norðursjó, þannig að Bretar verða þá að flytja olíu sem þeir nota um langan veg sem þýðir aukna orkusóun. Hann berst fyrir fullkominni kolefnisjöfnun, sem mun leiða til þess að fleiri Bretar deyja úr kulda og skattheimta mun aukast gríðarlega. Þannig þjóðfélagi ætla umhverfisruglarar að koma á. 

Hér sjáum við birtingarmyndir fáránleika aðgerða til að koma í veg fyrir ofurhlýnun. Trjákurli er dembt í sjóinn og til stendur að dæla niður erlendu eitri í hraunfláka landsins og verkefni sem fær hundruð milljarða í styrk frá EB. Forsvarsmenn þess berja sér á brjóst og segja sjáið þið hvernig við unnum Golíat hamfarahlýnunarinnar með því að flytja hana til Íslands.

Á sama tíma er ráðstefna í Reykjavík til að búa til nýja draugasögu loftslagsvísinda, að Golfstraumurinn gæti breytt um rás og hér og allt suður til Bretlands og Suður Þýskalands yrði óbyggilegt vegna íshellu sem legðist yfir allt vegna hnattrænnar hlýnunar. Varla veit nokkur á meiri endemi í málflutningi en eitt er ljóst, að við erum ekki komin lengra en það, að það veit engin hvað ræður því að Golfstraumurinn skuli streyma með þeim hætti sem hann gerir. 

Eitt vekur þó furðu. Hin heilögu Vesturlönd með Bandaríkin í broddi fylkingar, sem og mótmælahópar hafa ekkert við það að athuga, að Aserbajan hafi gert innrás í lönd Armena, drepið þúsundir og lagt undir sig stór landsvæði þar sem Armenar hafa búið öldum saman. Engum dettur í hug að útiloka þá eins og Rússa sem réðust inn í Úkraínu.

Þá þótti íslenskum ráðamönnum illu heilli rétt að loka sendiráði okkar í Moskvu, sem er eitt vitlausasta asnaspark í íslenskum utanríkismálum síðan landið fékk sjálfstæði ásamt því að loka á viðskipti við Rússa,en á sama tíma eiga frændur okkar Danir góð viðskipti við Rússa og selja þeim m.a. lyf.. 

Eigum við þá ekki til að vera samkvæm sjálfum okkur að hundsa loftslagsráðstefnu SÞ í Aserbajan. Hundrað manna sendinefndin gæti þá setið heima og gæti gert gagn á meðan. 

Grundvallarstefnan höfðar til mín

Ólafur Adolfsson nýkjörinn foringi Sjálfstæðisflokksins í NV kjördæmi komst vel að orði í útvarpsþætti  og gerði grein fyrir því að hann styddi Sjálfstæðisflokkinn vegna þeirra grundvallar stefnumála sem flokkurinn var stofnaður til að vinna að. 

Á sama tíma og hann gerði grein fyrir mikivægi þess, að gætt væri að einstaklingsfrelsinu og svigrúmi einstaklinganna til að takast á við verkefni á eigin forsendum, án þess að ríkisvaldið legði steina í götu þeirra með óhóflegri skattheimtu eða regluverki.  Á sama tíma og Ólafur gerði grundvallarstefnu Sjálfstæðisflokksins góð skil, þá gagnrýndi hann hvernig til hefði tekist að mörgu leyti í landsstjórninni og gengið hefði verið of langt í ríkisvæðingunni. 

Það dylst engum, að umsvif ríkisins hafa vaxið til muna á undanförnum árum ekki síst í Kóvíd faraldrinum og erfiðlega hefur gengið að vinda ofan af því. Þess vegna er mikilvægt að Sjálfstæðisflokkurinn kjósi fleiri frambjóðendur eins og Ólaf til forustu í landsmálunum, sem hafna ríkishyggjunni sem rekin hefur verið og krefjast þess að Flokkurinn snúi aftur  til grunngilda sinna og sinni þeim baráttumálum sem hann var stofnaður til að sinna. 

Geri Sjálfstæðisflokkurinn það ekki, þá á hann ekki erindi lengur í íslenskri pólitík. 

Þegar Margrét Thatcher tók við sem formaður Íhaldsflokksins hafði sá flokkur látið teyma sig út í vaxandi ríkishyggju, en vegna stefnufesti og leiðtogahæfileika Thatcher tókst að vinda ofan af því og nýtt framfara- og velmegunarskeið tók við í Bretlandi. 

Hægri menn mega aldrei vera hræddir við að fylgja stefnu sinni um einstaklingsfrelsið og athafnafrelsið til góðs fyrir fólkið í landinu. 

Þú ert númer 18 í röðinni

Flestir héldu að með tölvubyltingunni mundi þjónusta við almenning verða miklu betri og auðveldara yrði að verða sér úti um margvíslega þjónustu. Sú hefur því miður ekki orðið raunin.

Á árum áður átti hver sinn heimilislækni og fékk auðveldlega tíma hjá honum og það tók ekki langan tíma að komast að hjá sérfræðilækni. Liðin tíð eins og flestir þekkja.

Þjónusta bankanna minnkar og viðskiptavinirnir verða að snarir í tölvusnúningunum til að ná að fá þjónustu. Fyrrum bankastjóri ensks viðskiptabanka skrifaði um hvað einstaklingsbundin þjónusta vær léleg og unga fólkið yrði að sætta sig við að þeir sem ólust ekki upp með tölvunum séum seinni í öllum aðgerðum. Greinin hét: Ég er bara gamall ekki fáviti. Gott fyrir okkur unga fólkið að muna það þegar einhver er lengi að ganga frá sínum málum.

En svo er að ná sambandi við þjónustustofnanir. Flestir þekkja að það getur reynt á þolrifin. Sjálfvirkir símsvarar leiða fólk áfram venjulegast með löngum inngangi og síðan press nine for English og síðan á einhvern tölustaf til að komast nær því sem maður vill fá upplýsingar um eða panta. 

Þegar ég hringdi síðast í slíka þjónustustofnun þá kom að ég væri nr. 18 í röðinni. Allt í lagi með það, en eftir ógnarlangan tíma þegar ég var orðinn nr. 11 í röðinni sagði sjálfvirka kjaftakerlingin kl. 11.20.

"Það er engin þjónustufulltrúi við og síðan rofnaði sambandið rofið. Aftur reyndi ég síðar um daginn og var nr. 11 í röðinni og sambandið rofnaði þegar ég var nr. 4 í röðinni. Ég gafst ekki upp og hringdi í þriðja skiptið og þá náði ég loksins í gegn eftir alinlanga og drykklanda stund:

"Já ég ætlaði að fá flensusprautu. Svar: "Viltu ekki fá Kóvíd líka?" Nei: Svar: "Flestir taka Kóvíd." "Já en ekki ég."

Það er greinilegt að ég næ ekki að eldast upp úr því að vera afabrigðilegur. 

Hvað um það. Er ekki mál til komið að fólk fái eðlilega góða og hraða þjónustu en þurfi ekki að eyða heilu og hálfu dögunum í að hlusta á hvar það sé í röðinni. 

 

Hvert stefnir?

Mikil og óvænt tíðindi, að Sigríður Andersen botnfrosið vesturbæjaríhald skuli segja skilið við Sjálfstæðisflokkinn og ganga til liðs við Miðflokkinn.

Í síðasta prófkjöri leið Sigríður fyrir að vera helsti málsvari frelsisins innan Sjálfstæðisflokksins í Kóvíd fárinu. Áður hafði hún verið neydd til að segja sig frá embætti dómsmálaráðherra fyrir engar sakir. Nauðsyn bar þá til, að flokksforustan gætti pólitískra  hagsmuna Sigríðar, en hún gerði það ekki og uppskeran er samkvæmt því. 

Annað sem mátti eiga von á miðað við stöðu og styrk Flokkseigendafélagsins voru þau dapurlegu úrslit, að Jón Gunnarsson skyldi lúta í lægra haldi fyrir varaformanninum, sem þurfti að færa sig um set úr sínu kjördæmi í annað til að eiga kost á endurkjöri.

Sérkennilegt að formaðurinn skyldi vera tilbúinn til að fórna einum af sínum traustasta stuðningsmanni í stað þess að leysa hnútinn með því að taka sjálfur áhættu með því að færa sig í 5 sætið á listanum. En það gerði hann ekki og því fór sem fór. 

Gleðifregnin var sú, að Ólafur Adolfsson sem er dæmigerður Sjálfstæðismaður af gamla skólanum atvinnurekandi, "self made man" sem aldrei var mulið undir, skuli hafa náð forustusætinu í Norðvestur kjördæmi. Það er virkilega ljósið í myrkri dagsins.

Eftir úrslit dagsins missa þeir Ásmundur Friðriksson, Birgir Þórarinsson og Jón Gunnarsson þingsæti sín. Allir ötulir talsmenn skynsemi í hælisleitendamálum og öðrum málum. Jón Gunnarsson sýndi það heldur betur á ráðherraárum sínum sem dómsmálaráðherra, en flokkseigendafélagið þakkar honum það ekki.

Eftir þessa uppstillingu er Sjálfstæðisflokkurinn í töluverðum vanda og sá vandi gæti aukist, þegar framboðslistar í Reykjavík birtast. Það ríður á að kjörnefnd tali ekki bara við bergmálshellinn sinn heldur skoði hvað hægra fólki finnst skipta mestu máli í dag og taki tillit til þess. 

 

 

 

 

Váboðar kveða sér hljóðs

Samfylkingin hefur kynnt til leiks tvo nýja oddvita þau Ölmu Möller landlækni og Víði Reynisson yfirlögregluþjón bæði regluverði úr Kóvíd. 

Ekki þótti varaformaðurinn Guðmund Árna Stefánsson brúklegur og þurfti að víkja fyrir nýstirninu Ölmu. Ekki annað við hæfi, en að fá hamfaraduoið Ölmu og Víði til að gera þjóðinni grein fyrir þeim váboðum og hörmungum, sem eiga eftir að ríða yfir íslenska þjóð undir stjórn Samfylkingarinnar. 

Val á þessum oddvitum bendir til, að Kristrún  formaður telji best að velja þekkt fólk í stað ötulla flokksmanna. Hætt er við að væri helsta forustufólk flokksins fengið til að leiða lista, gæti kosningabaráttan snúist um pólitík og það finnst formanninum ekki gæfulegt.

Á sama tíma og Kristrún kynnir veirudúóið til leiks, sem var með daglegan sjónvarpsþátt í tvö ár til að segja fólki hvað það mætti ekki gera út frá lýðheilsusjónarmiðum, þá bítur Dagur B. Eggersson fyrrum borgarstjóri í skjaldarrendur og krefst þess að leiða lista flokksins í Reykjavík suður eða norður. En fyrir hann er ekki pláss í hinni nýju Samfylkingu sem leggur allt upp úr útliti en ekki innihaldi.

Greinilegt er að formaðurinn hefur takmarkaða trú á getu flokksins til að leiða þjóðina til farsældar fyrst hún velur helstu hamfarapostula landsins til forustu í Flokknum.  

Lögbundið ekki valkvætt

Þingmenn, búsettir á höfuðborgarsvæðinu kosnir á þing fyrir kjördæmi utan þess fá ríflega oft ómaklega húsnæðisstyrki auk annarra fríðinda. Af hverju ættu Jakob Frímann og Sigmundur Davíð, báðir búsettir  í kjarna höfuðborgarinnar að fá milljónir á ári vegna þess eins að vera kjörnir á þing fyrir norðausturkjördæmi. Eða Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir, búsett í Kópavogi að fá milljónir sem þingmaður Akraness?

Allt er þetta fráleitt. Af hverju ætti Þórdís, Jakob og Sigmundur öll búsett í kjarna höfuðborgarsvæðisins að fá margar milljónir á ári skattfrjálst umfram aðra þingmenn vegna búsetustyrkja sem landsbyggðarþingmenn? 

Þessu fólki er ljóst að þetta er ekki í lagi og þarna er verið að hafa rangt við. Þórdís Kolbrún segir að þessar greiðslur séu ekki valkvæðar heldur lögbundnar. Miðað við það sem hún ber fyrir sig, þá er henni og hefur verið ljóst, að þetta er óeðlilegt, en gerir ekkert til að leiðrétta óskapnaðinn. Þeir Jakob og Sigmundur þegja hinsvegar þunnu hljóði. Þingmönnum umfram aðra er ljóst, að lögum má breyta og sjái þeir ranglæti þá ber þeim skylda til að mæla fyrir breytingum.

Einkunarorð Sjálfstæðismanna hefur verið "Gjör rétt þol ei órétt" Í því felst, að teljum við eitthvað vera rangt, þá berjumst við fyrir breytingum. 

Það var skylda þeirra allra Jakobs, Sigmundar og Þórdísar Kolbrúnar að berjast fyrir því að þessum ólögum og óréttlæti gagnvart þjóðinni og samþingmönnum þeirra yrði breytt. En þau gerðu það ekki og sitja uppi  með Svarta Pétur í málinu. 

 

Óeðlileg afskipti af kosningum

Breski Verkamannaflokkurinn hefur sent yfir 100 manns til að vinna að kjöri Kamillu Harris til forseta Bandaríkjanna. 

Með þessu er breski Verkamannaflokkurinn að hafa óeðlileg afskipti af kosningu í öðru ríki já og það í annarri heimsálfu.

Er hægt að líða það og samþykkja að erlend ríki geti og megi styrkja stjórnmálaflokka eða einstaka frambjóðendur annarra ríkja hvort heldur sem er með fjárframlögum eða vinnuframlagi?

Við sem fámenn þjóð sem gætum átt það á hættu ef afskipti erlendra stjórnmálaflokka og auðmanna eru talin afsakanleg, að þessir erlendu aðilar stýrðu því og réðu hverjir væru í framboði, en það ætti að reynast þeim tiltölulega auðvelt í prófkjörsflokkunum og síðan að bera fé á fólk með einum eða öðrum hætti til að ná fram því markmiði að þeirra frambjóðendur yrðu kjörnir. 

Þessi afskipti breskra sósíalista af forstakosningum í Bandaríkjunum sýna, að við þurfum að setja ákveðnar leikreglur sem koma í veg fyrir það, að erlend stjórnmálaöfl,auðhringir og auðmenn hafi heimild til að hafa afskipti af kosningum hér á landi. 

 

 

Enn stendur Jón og glottir við tönn

Brynjar Níelsson hefur iðulega talað um svokallað fýlupokafélag fjögurra þingmanna Sjálfstæðisflokksins, sín, Haraldar nú bæjarstjóra á Akranesi, Jóns Gunnarssonar og Ólaf Björns Kárasonar þingmanna suðvesturkjördæmis. Raunar var fýlupokanafngiftin öfugmæli.

Allir voru þessir menn í fremstu röð þingmanna Sjálfstæðisflokksins og börðust hvað harðast fyrir grundvallarstefnu Flokksins. Nú gæti svo farið, að engin þeirra sæti á Alþingi eftir kosningar. 

Minnir þetta nokkuð á það sem sagði í ljóðinu um Njálsbrennu:

"Burtu var Kári,brunninn Grímur, höggvinn Helgi, Héðinn stóð einn tepptur við gaflað og glotti við tönn."

Svo dramatískt verður þetta að vísu ekki árið 2024, en alltaf gildir þaða sama í pólitíkinni og segir í kvæðinu um Goðmund kóng.

Jón Gunnarsson hefur verið öflugur þingmaður. Hann hefur leyst þau verkefni sem honum hafa verið falin með miklum sóma bæði sem ráðherra og í starfi flokksins innan eigin kjördæmis og á landsvísu sem ritari Flokksins. Framganga hans sem dómsmálaráðherra í málefnum hælisleitenda sýndi að þar fór maður sem átti erindi og breytti miklu til hins betra. 

Það er sótt að Jóni Gunnarssyni og nú verður hann að berjast fyrir sæti sínu á framboðslista Flokksins eins og gengur í pólitíkinni. Vonandi ber Sjálfstæðisfólk í Suðvesturkjördæmi gæfu til að veita honum öflugan stuðning,sem hann á skilið svo hann verði áfram einn helsti forustumaður Flokksins í kjördæminu og merkisberi hans á Alþingi næsta kjörtímabil.

 

Stolt þjóð

Samfylkingin hefur tekið sér vígorðið "Sterk velferð stolt þjóð." Svo illa er komið fyrir hluta stuðningsmanna flokksins, að þeir mega ekki heyra á það minnst, að íslendingar séu stolt þjóð.

Svo merkilegt sem það kann að vera, þá er allt of stór hluti vinstra fólks á Íslandi rofinn úr tengslum við íslenskan veruleika og lítur íslenska arfleifð og menningu hornauga og sumir úr þeirra hópi ganga jafnvel svo langt að vilja skipta um þjóð í landinu til að tryggja að að engin ættjarðarást eða ættjarðarvitund þrífist. 

Nú hefur það ekki alltaf verið svo að vinstra fólk hafi haft horn í síðu íslensks þjóðernis og menningu.  

Sá merki kennimaður Sigurbjörn Einarsson biskup var vinstri sinnaður á yngri árum, en samt stoltur þjóðernissinni. Hann sagði m.a.

"Ættjarðarást sem hverjum  heilbrigðum manni er í blóð borin, á að leiða til þjóðrækni og þjóðhollustu." Einnig:

"Megi hver kynslóð Íslands meta svo gengin spor og líf sitt að hún verðskuldi virðingu forfeðra sinna og þakkir niðja sinna". og loks:

"Hollur metnaður fyrir hönd þjóðar sinnar niðurlægir enga aðra þjóð."

Við eigum að hafa metnað fyrir hönd þjóðarinnar og vinna að því að hún nái sem bestum árangri og sé öðrum þjóðum fyrirmynd þannig að við getum verið stolt þjóð. 

Hvaða ættjarðarlausu bjánar eru það, sem eru ekki stoltir yfir því þegar íslenskur vísindamaður, listamaður eða íþróttamaður gerir garðinn frægan og skarar fram úr eða landslið í íþróttum.

Það er hollur óeigingjarn metnaður að vilja sjá sem flesta íslendinga skara fram úr svo að við getum verið stolt þjóð sem byggir á eigin þjóðmenningu, dugnaði og framtíðarsýn, sem hefur fært okkur sjálfstæði og ein bestu lífskjör í veröldinni.

Eða er eitthvað unnið við það að hér sé hnípinn þjóð í vanda? Er það sá veruleiki sem vinstra fólk á Íslandi vill sjá?

Þingrof þá og nú

Þingrof eru sem betur fer fátíð og til þess ætti ekki að grípa nema í brýnustu neyð þegar stjórnskipuleg óreiða er til staðar og ljóst, að starfhæf ríkisstjórn verði ekki mynduð. 

Fyrsta þingrofið var 1931. Þá stóðu yfir umræður um vantraust á ríkisstjórnina, þegar þáverandi forsætisráðherra Tryggvi Þórhallsson snaraðist í ræðustól Alþingis utan dagskrár og las upp konungsbréf um að konungur féllist á tillögu forsætisráðherra um þingrof. Þing var þá rofið þegar í stað og þingmenn umboðslausir skv. þeirra tíma lögum.  Mikil mótmæli brutust út í kjölfarið þar sem bæði Sjálfstæðismenn og Alþýðuflokksmenn fóru mikinn yfir þessu gerræði forsætisráðherra og aðför að lýðræðinu. 

Þing hefur verið rofið nokkrum sinnum síðan en þá venjulega í sátt. Tvisvar hefur forseti ekki fallist á þingrofsbeiðni forsætisráðherra annars vegar Sveinn Björnsson árið 1950 og hins vegar Ólafur Ragnar Grímsson 2016.

Spurning er nú hvort að sú stjórnskipulega óreiða hafi verið til staðar sem réttlætti þingrof. Tæpast verður á það fallist og ekki var látið reyna á það hvort að hægt yrði að mynda aðra starfhæfa ríkisstjórn til loka kjörtímabilsins. Að mörgu leyti var eðlilegt  að sá möguleiki yrði kannaður áður en fallist var á þingrof. Hitt kom þó til, að margir stjórnarandstöðuflokkar m.a.Samfylking, Viðreisn, Miðflokkur og Flokkur fólksins voru samþykkir þingrofinu og þurfti þá ekki fleiri blöðum um það að fletta að rífur meirihluti þingsins studdi þingrof þó ekki hafi verið látið á það reyna með atkvæðagreiðslu. 

Hvað sem öðru líður þá hefur stjórnarfarinu í landinu hvað þingrof varðar breyst mikið til batnaðar. Árið 1931 gat Tryggvi Þórhallsson forsætisráðherra laumupokast með samskipti sín við kónginn um þingrof og tilkynnt síðan Alþingi orðinn hlut nánast með sömu orðum og Oliver Cromwell áður þegar hann leysti um breska þingið. 

Snautið þið heim þið hafið ekkert hér að gera. Þá urðu þingmenn umboðslausir um leið og þingrofið var samþykkt og það tók gildi árið 1931 um leið og forsætisráðherra hafði lokið ræðu sinni og þingforseti tilkynnti síðan í beinu framhaldi að þingið væri rofið. 

Sem betur fer höfum við gengið til góðs í þessum efnum þannig að nú verður að telja að reglan sé sú, að það sé ekki komið undir geðþóttaákvörðun forsætisráðherra eins hvort þing verður rofið eða ekki. Fleiri þurfi um það að véla.