Að forðast raunveruleikann

Í Háskólabíó s.l. föstudag þ. 13.sept veitti forsætisráðherra, Salman Rushdie bókmenntaverðlaun Halldórs Laxnes. Við það tækifæri minntist forsætisráðherra ekki á baráttuna fyrir tjáningarfrelsinu, sem kom á óvart, vegna þess að frá árinu 1989 þurfti Salman Rushdie að vera í felum undir lögregluvernd allan sólarhringinn vegna bókar hans "Sálmar Satans."  E.t.v. var það af ráðnum hug, sem forsætisráðherra minntist ekki á baráttuna fyrir tjáningarfrelsinu og ofsóknaræði Íslam gegn grundvallarmannréttindum eins og tjáningarfrelsinu vegna þess, að það er augljóst,að Salman Rushdie reynir að gera sem minnst úr því fári og ofsóknum, sem hann hefur þurft að sæta og lætur að því liggja að þetta hafi allt verið misskilningur. 

Ayatollah Khomeini yfirklerkur Íran dæmdi Rushdie til dauða 1989 með "fatwa". Þessi dauðadómur fól í sér, að hver sanntrúaður múslimi átti að leitast við að drepa Rushdie og alla þá sem kæmu að útgáfu bókarinnar. Innan 24 klukkustunda var Rushdie kominn í felur. Einn helsti foringi múslima í Bretlandi var spurður um þetta og hann sagði að miðað við aðstæður væri dauðinn of einfaldur fyrir Rushdie. 

Söngvarinn Cat Stevens sem snérist til Íslam og kallar sig Yusuf Islam var spurður hvað hann mundi gera ef Rushdie væri í hans umsjá og hann sagðist mundu hringja í Khomeini til að segja honum hvar Rushdie væri og aðspurður sagðist hann vona að Rushdie yrði brenndur á báli. Ýmsir af "góða fólkinu" lýsti yfir ógeði á þessari svívirðilegu árás á Íslam sem kæmi fram í bók Rushdie. 

Árið 1991 var ítalskur þýðandi bókarinnar stunginn og barinn til óbóta í Mílanó. Norskur útgefandi William Nygaard var skotinn þrisvar fyrir utan húsið sitt í Osló. Í Bretlandi var kastað eldsprengjum á bókabúðir þar sem bókin var til sölu og árið 1989 sprengdi Mahmoud Mazeh sanntrúaður múslimi sig í loft upp ásamt nokkrum hæðum á hóteli í London þegar hann var að koma fyrir sprengju ætlaðri Rushdie

Rushdie lifði af vegna varnaraðgerða sem breska ríkisstjórnin greip til í kjölfar dauðadóms Khomeini, en varanlegar afleiðingar þessa fatwah á tjáningarfrelsið hafa verið miklar og margvíslegar. Ritskoðun óttans hefur tekið völdin og svo virðist sem sú ritskoðun hafi jafnvel fundið sér stað við þá verðlaunaafhendingu sem fór fram í gær í Háskólabíói.

Söngvar Satans voru ekkert misskildir á sínum tíma, það er rangt hjá Rushdie. Fólk og þá sérstaklega múslimar skyldu vel hvað verið var að fjalla um. Þarna var komið við eina viðkvæmustu kviku í Íslam söngvarnir sem opinberuðust Múhammeð sem súrur í Kóraninum en þurfti síðan að strika út þegar í ljós kom að þetta var ekki opinberun frá Allah. Á hvaða spurningar kallaði það?

Það er hins vegar vel skiljanlegt að Rushdie sem hefur þurft að sæta ofsóknum og líkamsmeiðingum allt frá 1989 skuli vilja tóna þessa hluti eins mikið niður og mögulegt er. Það er hinsvegar skylda okkar sem er annt um tjáningarfrelsið að minnast þeirrar ógnar sem tjáningarfrelsinu stafar frá Íslam og í því sambandi skulum við þakka Rushdie fyrir sitt framlag og minnast þeirra sem létu lífið eða hafa þurft að sæta ofsóknum vegna þess að þau þorðu að hafa skoðanir og opinbera þær: Fólk eins og Pim Fortyn, Oriana Fallaci, ritstjórn Charlie Hebdoe, Theo van Gogh og Bill Bawder. Þau Pim Fortyn, Theo van Gogh og ritstjórn Charlie Hebdoe voru myrt fyrir skoðanir sínar. 

Misskilningur?

 

Vondur stjórnmálamaður

Angela Merkel fyrrum kanslari Þýskalands hafði eitt mamarkmið í pólitík, að hanga á völdunum sem lengst. Að öðru leyti skorti hana framtíðarsýn. Helstu stjórnmálamenn Evrópu hafa hver um sig sömu sjálfhverfu (narcicísku) framtíðarsýnina.

Til dyggðaflöggunar ber að skreyta sig með woke hugmyndum ímyndarstjórnmálanna varðandi kyn og loftslag og taka vel á móti ólöglegum innflytjendum, en láta atvinnulíf og hag eigin borgara eiga sig nema upp komi vandamál sem ekki verður komist hjá að taka á. 

Þannig gengur þetta í friðsælum heimi velsældar meðan ekkert bjátar á og engin ruggar bátnum. Þessi stjórnmálastefna hefur verið reynd fyrr í Evrópu m.a.af Lúðvík 15 Frakkakonungi.

Þar sem blöð og fréttastofur eru hættar að gera annað en að dansa með í gleðileik ímyndarstjórnmálanna, þá veita þau ekki það aðhald, sem ætlast er til og þau gerðu á árum áður. 

Íslenskir stjórnmálamenn feta sama stíg og Angela Merkel gerði. Aumkunarverðasta og hlægilegasta dæmið er það sem Morgunblaðið hefur rifjað upp með sýningarnar og lúðrablásturinn um árabil vegna íþróttavalla og halla, sem eru eins og nýju fötin keisarans voru á sínum tíma í ævintýrinu.

Ekki hefur örlað á því í sýndarveruleika íslenskra stjórnmála að vilji sé til að taka á þeim alvarlegum teiknum sem eru á lofti vegna óhófseyðslu ríkisins á tímum náttúruhamfara og loðnubrests.

Í dag kemur Alþingi saman og fróðlegt verður að sjá hvort að fjárlagafrumvarpið tekur mið af þeim veruleika sem blasir við þjóðinni og reynt verði að sýna ráðdeild og sparsemi. Hægt er að telja upp á að svo verði ekki. Stjórnmálastétt sýndarverulekans hentar það ekki.

Ríkisstjórnin lætur engan bilbug á sér finna, þó innan hennar sé ekki samstaða um neitt sem máli skiptir og þar sitji hver á sviráðum við annan, en hugmyndafræði Merkel og Lúðvíks 15 stendur þar fyrir sínu. 

Lúðvík 15 sagði hrunið kemur eftir minn dag og hafði engar áhyggjur. Það hafði Angela Merkel ekki heldur. Franska stjórnarbyltingin kom í kjölfar stjórnleysis Lúðvíks 15 og vaxandi vandamál eru í Þýskalandi vegna stjórnleysisins.

Ríkisstjórn Íslands telur samt hvað sem öðru líður rétt að feta sama veg í hugmyndafræðilegu tómarúmi að undanskildu því að hanga sem lengst á völdunum.

 

 

 

 

 

Gilda lögmál samkeppninnar ekki fyrir Samkeppniseftirlitið?

Í 1.gr. samkeppnislaga nr. 44/2005 segir að lögin hafi það að markmiði að efla virka samkeppni í viðskiptum og þar með vinna að hagkvæmri nýtingu framleiðsluþátta þjóðfélagsins.

Samkeppniseftirlitið hefur yfirumsjón og eftirlit með að markmiði samkeppnislaga verði náð og samkeppni verði sem virkust til þess að allir framleiðendur sitji við sama borð og neytendur fái góða og ódýra þjónustu. 

Þá er spurning hvað með Samkeppniseftirlitið sjálft. Ber því ekki í starfsemi sinni að viðhafa virka samkeppni?

Í nýjasta tbl. Viðskiptablaðsins kemur fram, að lögfræðiskristofan Lagastoð hafi séð um mál fyrir Samkeppniseftirlitið s.l. ár og frá og með árinu 2022 hafi lögmannsstofan fengið greitt um 120 milljónir þar af 39 milljónir á tímabilinu janúar til maí á þessu ári eða sem svarar kr. 7.8 milljónir á mánuði. 

Ekki verður séð, að Samkeppniseftirlitið hafi leitað eftir tilboðum eða gefið lögmönnum almennt kost á því að bjóða í þessa þjónustu. Samkeppniseftirlitið sjálft sér ekki ástæðu til að fara að í samræmi við grundvöll þeirra laga sem það hefur umsjón með og tilvera eftirlitsins byggir á. 

Hver á nú að gæta þess að Samkeppniseftirlitið fari að Samkeppnislögum?

Eða eins og Rómverjar sögðu til forna. Quo custodiet ipsos custodes (Hver gætir sjálfra varðanna)

 

Baráttan fyrir verri lífskjörum og áhrifum Kína

Kemi Badenoch fyrrum viðskiptaráðherra Breta, sem nú sækist eftir formennsku í breska íhaldsflokknum skrifar athyglisverða grein í Daily Telegraph (DT) í dag, þar sem hún bendir m.a. á tröllaukna heimsku vestrænna stjórnmálamanna þ.á.m. okkar, að draga stöðugt úr samkeppnishæfni okkar til hagsbóta fyrir t.d. Kína,Indland, Indónesíu o.s.frv. 

Tröllaukin heimska vestrænna stjórnmálamanna fellst í því að setja óraunhæfi markmið í loftslagsmálum, sem verður ekki náð nema með því að draga úr framleiðslu eða flytja hana til annarra landa. Með því er ekki dregið úr kolefnislosun á heimsvísu, hún er bara flutt til, en vestrænir stjórnmálamenn geta klappað sér á brjóst og lýst yfir miklum árangri. 

Með þessu erum við að gera aðra ríka á kostnað verkafólksins okkar og valda meiri mengnun en annars hefði verið.

Kína byggir tvö kolakynt orkuver í hverri viku til að hafa orku til að annast um framleiðslu sem Vesturlönd eru að flytja til þeirra. Með þessu eru vestrænir stjórnmálamenn ekki að draga úr losun þeir eru að auka hana. Það er verið að veita styrk til Kína til að auka við koladrifna framleiðslu og Bretar kaupa nú stál af Kína sem þeir gerðu áður ódýrara og með minni mengun. Hugsið ykkur bullið.  

Engin furða að ráðherrann fyrrverandi og vonandi næsti leiðtogi Íhaldsflokksins segi að við þurfum á leiðtogum að halda sem verji okkar eigin þjóðfélagslega hagsmuni þannig að við verðum ekki algerlega undir í samkeppninni.

Vesturlönd líða fyrir óábyrga, viti skerta stjórnmástétt. Stjórnmálamenn Vesturlanda berjast fyrir verri lífskjörum fólks og því að Evrópa verði ekki lengur í forustu. 

Allt er þetta gert á altari þeirrar hugmyndafræði að við ráðum loftslagi í veröldinni. Hér á landi er þetta öfgatrúboð rekið af miklum krafti með milljarða kostnaði árlega. 

Hvenær komumst við út úr þessari vitleysu. Finnst Sjálfstæðisfólki skrýtið að fylgið hrynji af Sjálfstæðisflokknum eftir að hann gekk í  þess björg heimskunar, sem Kemi Badenoch lýsir svo vel í grein sinni. 

Er ekki betra að taka ábyrga afstöðu fyrir fólkið í landinu í stað þess að vinn að verri lífskjörum fólksins í landinu. 

 

Bankinn minn og ég.

Fyrir rúmum 60 árum stofnaði ég til viðskiptasambands við bankan, sem hét Útvegsbanki Íslands. Á þessum 60 árum hefur bankinn breytt um nafn og kennitölu fjórum sinnum, fengið aðstoð frá ísl. ríkinu til að lifa af og á stundum ástundað vafasama fjármálastarfsemi.

Aldrei hefur brugðið skugga á samskipti mín og bankans míns. Bankinn hefur geymt peningana mína og haft af því vænan arð með að lána þá gegn ofurvöxtum en greiða mér litla sem enga í staðinn. Bankinn hefur lánað mér þegar ég hef þurft á að halda og það hefur bankinn minn alltaf fengið greitt á gjalddaga. 

Meðan umsýsla mín var meiri en nú, gat ég alltaf leitað til bankans míns um nauðsynlega fyrirgreiðslu. Þeir vissu að ég var öruggur viðskiptavinur og þurfti ekkert greiðslumat upp á það. 

Ég hafði alltaf rúma yfirdráttarheimild í bankanum, sem var  nánast aldrei notuð, en svo kom að mér var tilkynnt, að ég yrði að fara í greiðslumat vegna yfirdráttarheimildar. Ég ákvað þá að hafa enga slíka. 

Svo fór um daginn, að bankinn sem gerir ekki annað en að geyma eignir mínar og græða á því krafðist þess að ég upplýsti hann um persónulega hluti, sem þeim kom ekki við en geta svo vel séð af rúmlega 60 ára viðskiptasögu okkar. Bankinn færði sig þá upp á skaftið og heimtaði skattskýrslur og hótaði því að annars mundu þeir leggja hald á eigur mínar, sem bankinn hefur ekkert með að gera annað en að geyma fyrir mig. 

Ég þoli ekki hótanir og rís jafnan upp á afturfæturna ef mér er hótað. Ég bauð bankanum að hann gæti fengið umboð til að hnýsast í mínar skattskýrslur hvenær sem hann vildi svo langt aftur í tímann sem hann kysi. En ég kynni ekki við svona tuddameldingar um að þeir ætluðu sér að láta greipar sópa um eigur mínar. 

Nú er bankanum e.t.v. vorkun og uppálagt af ríkisins megtugu kapelánum, að vandræðast sem mest við almenna viðskiptavini. Það er auðveldara en að taka á hinum stóru og kemur sjálfsagt betur út í eftirlitsbókhaldinu að ágengum spurningum hafi verið beint til 80% viðskiptavina og mál þeirra könnuð, en að segja að mál þeirra 10% sem koma e.t.v. til greina í málum varðandi peningaþvætti hafi verið skoðuð.

Já þannig er nú eftirlitsiðnaðurinn hann er sko heldur betur rekinn gegn réttlátum en þeir ranglátu sleppa.

Þannig rifjast oft upp orð sveitunga míns Jóns Hreggviðssonar um réttlæti og ranglæti. 

Það gengur vel að skipta um þjóð í landinu.

Fram kom hjá Guðmundi Inga Guðbrandssyni vinnumarkaðsráðherra, að 20% landsmanna væru innflytjendur og við stæðum okkur verst af öllum ríkjum OECD við að kenna þeim íslensku. Þá kom líka fram að hlutfallslega hefur innflytjendum fjölgað mest á Íslandi síðasta áratug af öllum ríkjum OECD.

Með sama áframhaldi verða innfæddir íslendingar í minnihluta árið 2050 og íslenskan verður þá líklega ekki hið almenna samskiptamál hér á landi heldur enska. 

Hefðu stjórnvöld metnað til að standa vörð um íslenska menningu og íslenska tungu mundu stjórnvöld leggja verulega áherslu á að fólk lærði íslensku og þeir sem eru við störf í landinu þurfi að kunna skil á íslensku. En nei. Við erum sú þjóð sem minntum fjármunum ver til þess að þeir aðkomnu læri tungumálið okkar, íslenskuna. 

Það kann að vera eftirsóknarvert fyrir fjármálaráðherra að fá stöugt fleiri vinnandi hendur til að reyna að grynnka á skuldasúbunni eftir óráðssíu ríkisstjórnarinnar, en þessar tölur segja að öðru leyti að bregðast verður við með ýmsum hætti. Takmarka verður innflytjendastrauminn þannig að við náum að aðlaga innflytjendur að íslenskri menningu og tungumáli. 

Verði það ekki gert þá höldum við áfram að fjóta sofandi að feigðarósi, sem munu fela í sér endalok þess þjóðfélags sem við þekkjum og okkur er kært. 

Er ekki kominn tími til að bregðast við?

Frelsi eða flokksræði

Frá því var sagt í fréttum RÚV í gær, að athafnamaðurinn Bolli Kristinsson, sem er innmúraður og innvígður Sjálfstæðismaður hefði beðið miðstjórn Sjálfstæðisflokksins, að samþykkja að flokksfólk gæti borið fram auka- og/eða viðbótarlista svo sem heimilt er í kosningalögum til að aukinn stuðningur gæti komið frá kjósendum við grunngildi Sjálfstæðisstefnunnar þ.e. DD eða jafnvel DDD lista. Hugmyndin kviknar vegna þess að Bolli telur uggvænlega horfi með stuðing við Sjálfstæðisflokkinn í næstu kosningum og skoðanakannanir bera þess glöggt vitni. 

Því miður brást formaður Flokksins illa við þessum hugmyndum og taldi að sér vegið, en fjarri fer því. 

Umræða um auka- eða viðbótarlista Sjálfstæðisflokksins hefur iðulega komið upp jafnvel löngu áður en formaður Sjálfstæðisflokksins fæddist. Að hverjum var þá vegið?

Veturinn og vorið 1968 var umræða um málið mjög hörð innan Flokksins og ungir Sjálfstæðismenn leiddu þá umræðu. Þar fór fyrir hópunum Ármann heitinn Sveinsson laganemi, sem með skarpskyggni og frábærri rökhyggju rak málið. Á þeim tíma var ágreiningurinn um það hvort að stefna ætti í átt til flokksræðis með því að ekki fengist að bjóða fram aukalista nema miðstjórn eða sambærilegt stjórunarapparat flokka samþykkti það. Við kölluðum það á þeim tíma "flokksræðistillögu" og vildum að flokksmenn hefðu frelsi svo sem verið hefði til að bjóða fram lista í nafni flokksins síns. Bolli er í raun ekki að fara fram á neitt annað .

Við stóðum fyrir stórum fundi í hádegi á laugardegi vorið 1968 í Odd Fellow húsinu, þar sem framsögumenn voru Jóhann Hafstein þáverandi dómsmálaráðherra, sem bar fram flokksræðistillöguna (eins og við kölluðum hana)og Ármann Sveinsson. Eftir að hart hafði verið tekist á, þar sem ég hafði mig töluvert í frammi ásamt Ármanni, lauk fundinum eins og vera bar og þegar ég var á leið út úr fundarsalnunum. Heyrði ég kallað djúpri röddu dómsmálaráðherra sem sagði "Jón viltu koma og tala við mig." Nú bjóst ég við að fá yfirhalningu því að Jóhann var nokkuð þykkjuþungur á stundum á fundinum. En svo var ekki. Jóhann sagði. "Viltu tala við hann Ármann og ég vil fá ykkur í heimsókn heim til mín upp í Háuhlíð kl 4 í dag.

Við mættum og áttum ekki von á góðu, en það fór heldur betur á annan veg. Umræður okkar voru málefnalegar og einlægar og þegar þeim lauk var bryddað upp á fleiru svo sem nauðsyn sérstaks átaks í húsnæðismálum fyrir ungt fólk  "eign fyrir alla." 

Þó tekist væri hart á um þessi mál, þá leit Jóhann ekki á það sem einhvern óvinafagnað sem stefnt væri gegn sér. Á þeim tíma var alsiða í Sjálfstæðisflokknum, að forustumenn og aðrir flokksmenn mættu til umræðna á fundum á jafnréttisgrundvelli en ekki eins og nú er, þar sem boðið er upp á það í besta falli, að bera fram fyrirspurnir til hávelborinheitanna. 

Þessi eftirmiðdagur á heimili Jóhanns og góð samskipti sem tókust með okkur í framhaldi er mér ógleymanleg og þessi vaski stjórnmálaleiðtogi sem hafði staðið í stórorustum þegar kommúnistar og nasistar sóttu að frelsinu og haft sigur með félagi sínu Vöku félagi lýðræðissinna í Háskóla Íslands.

Þegar deilur urðu í Flokknum síðar sagði Jóhann Hafstein þessi fleygu og eftirminnilegu orð á Landsfundi á Hótel Sögu. Stuðningsfólk Geirs Hallgrímssonar og Gunnars Thoroddsen deildu hart á fundinum og þá sagði Jóhann: 

"Það er engin maður svo merkilegur að Sjálfstæðisflokkurinn sé ekki miklu merkilegri." 

Forustumenn Flokksins á hverjum tíma ættu að tileinka sér þessi sjónarmið. 

Nokkrum sinnum hafa komið óskir frá frambjóðendum að bjóða fram DD lista og mér er sérstaklega minnistæð tilmæli Sigurlaugar Bjarnadóttur og Jóns G. Sólnes, sem bæði höfðu verið þingmenn flokksins. Því miður sagði miðstjórn nei og setti sig í sömu stellingar og fákeppnisfyrirtæki. Ég sat á þeim tíma  í miðstjórn og talaði fyrir því einn manna að þeim yrði heimilað að fá DD lista. Hefði það gengið eftir hefði Sjálfstæðisflokkuinn í bæði skipti bætt við sig þingmanni. Skoðað í baksýnisspeglinum þá hefði það ekki verið neitt nema gott með sama hætti og þeir þingmenn Sjáflstæðisflokksins sem voru í stjórnarandstöðu á tímum "Nýsköpunarstjórnarinnar" svokölluðu sátu þingflokksfundi með stjórnarþingmönnunum. 

Einu sinni kastaðist svo í kekki milli vinanna Ólafs Thors formanns Flokksins og Péturs Ottesen bændahöfðingja, að Ólafur sagði "Nú skil ég af hverju þú ert eina sauðnautið sem hefur þrifist hér, Pétur." Pétur varð svo reiður að hann hljóp á dyr og skellti svo rækilega á eftir sér að rúða sem var í hurðinni mölbrotnaði. Talað var um að kaupa nýja rúðu en Ólafur sagði. "Ekki fyrr en Pétur kemur aftur"   Mér finnst þetta dæmi um heilbrigð skoðanaskipti manna sem keppa að sama marki, en sjá mismunandi leiðir til þess á stundum. 

Vegna þess að það hefur verið eindregin afstaða miðstjórnar að hafna viðbótaraframboðum, þá er eðlilegt að Bolli Kristinsson leiti eftir því þar sem honum er í mun, að Sjálfstæðisflokkurinn geti vaxið og dafnað og verði á ný stór og öflugur flokkur, þjóðarflokkur,  og leitar því leiða með því að bera þessa fyrirspurn undir miðstjórn.  Ekkert er eðlilegra og því fer fjarri að það sé verið að ráðast á einn eða annan. Það væri gaman ef Flokksforustan mundi taka þessa tilögu til alvarlegrar umræðu meðal flokksfólksins.

Á þeim tíma sem við Ármann stóðum í eldlínunni og börðumst fyrir auknu frelsi flokksfólksins var einvalalið í forustu Flokksins. Nægir að nefna Bjarna Benediktsson eldri formann flokksins, Jóhann Hafstein, Birgir Kjaran sem var ómetanlegur hugmyndafræðingur Flokksins, Gunnar Thoroddsen og Geir Hallgrímsson. Engin stjórnmálaflokkur á Íslandi hefur nokkru sinni átt slíku einvalaliði á að skipa eins og Sjálfstæðisflokkurinn á sjöunda áratug síðustu aldar. Þar voru garpar, sem lögðu sig í líma við að hlusta á flokksfólkið og taka tillit til þess. Við dáðumst að þessu mönnum og tókum þá okkur til fyrirmyndar eftir því sem við gátum. Því var heldur betur ekki fyrir að fara að við værum að ráðast á þá sem við dáðum mest í pólitík, þó við værum ekki alltaf sammála þeim.

Ég hef lagt það til, að Sjálfstæðisflokkurinn efni til funda um allt land, þar sem staða og stefna Flokksins verið rædd hispurslaust og í einlægni og forustufólk og aðrir Flokksmenn sitji við sama borð í þeim umræðum. Það er nóg að hafa einn eða tvo forustumenn á hverjum fundi. 

Það þarf ekki að vera rútubílafarmur.

 

Oft var þörf en nú er nauðsyn og það væri þá alla vega komið plan sem ungir Sjálfstæðismenn eru að kalla eftir.  

Það þjóðfélag kemur aldrei aftur

Guðni Th. Jóhannesson sagði nokkru eftir að hann var kjörinn forseti lýðveldisins, að það þjóðfélag sem við hefðum búið við væri að hverfa og kæmi aldrei aftur. Hann ræddi þá um innstreymi hælisleitenda og svokallaða fjölmenningu, sem hefur raunar hvergi gengið upp nema í ímyndarheimi vinstri sinnaðra fjölmiðla.

Síðan fyrrverandi forseti mælti þessi orð hefur slegið í bakseglin og það þjóðfélag sem var í upphafi forsetatíðar hans er líka að baki og komið annað og verra að mörgu leyti hvað fjölómenninguna varðar. 

Fyrir nokkrum árum sagði lögreglumaður mér, að þeir þyrftu að vera í stunguheldum vestum við lögreglustörf á höfuðborgarsvæðinu og ég hváði og spurði hvað hefur breyst, hvað veldur. Hann svaraði bjóst þú við Jón minn, að það tæki ekki sinn toll og leiddi af sér nýja ósiði að fá svona mikið af innflytjendum til landsins einkum þá sem koma frá löndum utan Evrópu. 

Ég svaraði honum að ég hefði ekki búist við því, en ábyrgðarlausir stjórnendur þessa lands voru heillum horfnir. Svo heillum horfnir að það var ekki horft á vandamálið sem hefur verið að gerjast á undanförnum árum.

Ung stúlka í blóma lífsins dó vegna þess að það var ekki brugðist við í tíma og því fólki sem í hlut átti veitt nauðsynleg vernd af hálfu lögreglu og viðeigandi refsingum beitt fyrir ofbeldi og yfirgang þeirra sem eru að breyta íslensku þjóðfélagi úr því öruggasta og friðsælasta í það sem það er nú.

Foreldrum og aðstandendum hennar skulu hér færðar samúðarkveðjur og það er svo sárt, að horfa á að svona skuli fara af því að yfirvöld bregðast ekki við í tíma og leyfa ástandi að verða eins og það hefur þróast því miður vegna afskiptaleysisins svo ekki sé meira sagt. 

Sennilega væri best að lögreglan segði allan sannleikann sem fyrst um þá hnífstunguárás sem er til rannsóknar sem og þá breytingu sem er orðin á þjóðfélagin, svo að almenningur í landinu átti sig á því hvað er við að eiga. 

En e.t.v. meta yfirvöld það með þeim hætti að það mundi valda allt of miklum óróa í landinu. En er afsakanlegt að halda fréttum frá fólki vegna þess? 

Ekki sama Jón og sr. Jón

Fylkiskosningar fóru fram í nokkrum fylkjum Þýskalands í gær. Hægri flokknum AFD (Alternative für Deutschland) hafði verið spáð stórsigri og spár gengu eftir AFD var sigurvegari kosningana og fékk yfir 30% fylgi þar sem best gekk. Vert er að óska þeim til hamingju.

Stuttu eftir að fyrir lá, að AFD væri afgerandi sigurvegari lýsti hver stjórnmálaleiðtogi hefðbundinna flokka að útilokað væri að vinna með AFD, þó engar frekari skýringar væru nefndar. Þessi afstaða er andlýðræðisleg og sýnir fremur fram á meiri öfgar en þær sem AFD er sakað um. 

Annað sem vakti athygli varðandi kosningarnar var sigur Söru Wagenknecht (BSW) í einu fylki þar sem hún bauð sig fram, en hún er talin lengst til vinstri. Engin leiðtogi hefðbundinna flokka segir þó að hún sé óstjórntæk eins og AFD. 

Sarah þessi var áður í vinstri flokknum (Linke) en hann var ekki nógu langt til vinstri fyrir hana.

Hvað sem líður hægri vinstri og öfgum eða ekki öfgum, þá er  merkilegat að  "öfgahægrið" og "öfgavinstrið" eru sammála í andstöðu við hælisleitendastefnu þýskra stjórnvalda. Þeir vilja eðlilegt þjóðfélag byggt á menningarlegum grunni þýsks samfélags, en eru í andstöðu við transhugmyndafræði, bullfræði vók hugmyndafræðinnar.  Þá hafna báðir flokkarnir óskilyrtum stuðningið við stefnu Zelenskí í stríðinu við Rússa og hafa tjáð sig um nauðsyn friðarsamninga.

Eru þessar öfgar sem svo eru kallaðar ekki heilbrigð skynsemi og er það ekki þessvegna sem venjulegt fólk flykkist til fylgis við þá. Fólk sem vill búa í friði í landinu sínu, halda í sín gildi en hafnar vók stefnu og að skipt sé um þjóð í landinu. 

Þegar Sarah W (SW) talar um að viðhalda þjóðlegum gildum, þá finnst öllum það eðlilegt. En þegar talsmenn AFD, tala með sama hætti eru þeir sakaður um þjóðernisöfgar.

Hvenær skyldi vinstrið á Íslandi sjá að sér og standa með þjóðlegum gildum, íslenskri tungu, ströngum reglum um hælisleitendur og berjast fyrir friði í Úkraínustríðinu, sem kæmi í stað hernaðarstefnu utanríkisráðherra.

 

Flokksráðsfundur í skugga skoðanakannana

Flokksráðsfundur Sjálfstæðisflokksins var haldinn í skugga mælingar skoðanakannana á döpru fylgi.

Sjálfstæðisflokkurinn státar af því einn íslenskra flokka að geta haldið fjöldasamkomur eins og Flokksráðsfundi og Landsfundi með slíkum glæsibrag, að fólki líði vel og nýtur samvista við vini sína og flokksfélaga jafnvel þó að ágreiningur kraumi undir niðri eða komi upp á yfirborðið. 

Skipstjóri á stærsta millilandaskipi íslenska flotans á sínum tíma þótti svo mikils um vert að mæta á Landsfundi, að hann sleppti jafnan úr ferð og mætti á Landsfundi í sínu fínasta pússi enda var Landsfundur hans hátíð, þar sem hann var ódeigur við að flytja mál sitt úr ræðustól.

Nú er sá tími liðinn, að almennir fundarmenn geti farið í ræðustól á Flokksráðsfundi. Einu almennu umræðurnar fóru fram milli þeirra sem sátu við sama borð. Markviss málefnaumræða og/eða gagnrýni fékk því ekki rúm á fundinum. 

Formaður flokksins flutti firnagóða ræðu eins og honum er lagið á slíkum fundum og örræður ráðherra Flokksins og formanns nefndar um stjórnmálaályktun voru ágætar. Einhvern veginn virðast það vera álög á Sjálfstæðisflokknum að velja jafnan menn fædda í Skagafirði til að vera formenn stjórnmálanefnda Flokksins, sem er rannsóknarefni út af fyrir sig. Sú staða er þeim mun mikilvægari þegar fundurinn hefur ekki tækifæri til að gera annað en að samþykkja tillöguna.

Þrátt fyrir að fundurinn hafi tekist hið besta og fólki hafi liðið vel og sé staðráðið í að vinna Flokknum vel, þá eru vandamálin varðandi dvínandi fylgi óleyst.

Það er viðfangsefni forustu Flokksins að gefa Flokksfólkinu kost á því að ræða þau mál ítarlega á almennum Flokksfundum fram að Landsfundi svo það geti haft virk áhrif til þess að leiðrétta þá stefnu, sem stór hópur Sjálfstæðisfólks telur nauðsynlegt að gera, þar sem forustan hafi látið undan síga og tekið á sig alvarlega vinstri slagsíðu. 

Í setningarræðu sinni sagði formaðurinn eftirfarandi:

"Sundurleitur ósamstæður hópur nær aldrei árangri."

Hér skal tekið undir þessi orð formannsins. Sjálfstæðismenn hafa oft deilt og haft mismunandi skoðanir en hafa samt sem áður náð að vera samstæður hópur og leysa málefnaágreining, jafnvel í þau tvö skipti sem ákveðinn hópur þingmanna Flokksins var í stjórnarandstöðu en hinir studdu ríkisstjórnina. 

En Sjálfstæðisfólk í dag er ekki sundurleitur eða ósamstæður hópur það kom svo berlega í ljós á fundinum í gær. Því er ekki um að kenna fylgisleysi Flokksins og það ætti forusta Flokksins að gaumgæfa. 

Það er annar hópur sem er sundurleitur og ósamstæður og nær þar af leiðandi ekki árangri.

Það er ríkisstjórn Íslands.