Furðuveröldin

Hópur manna, sem nýlega fékk landvist hér vegna fráleitra útlendingalaga, hefur tjaldað á Austurvelli í boði Dags B. Eggertssonar borgarstjóra.

Þeir krefjast þess að öll ættmenni þeirra verði flutt hingað á kostnað skattgreiðenda og fái landvist líka á kostnað skattgreiðenda allt að 30 manns fyrir hvern einstakling.

Sérstakt að einn einstaklingur fær hæli hér og krefst síðan þegar í stað sameiningar við stórfjölskyldu sína, sem býr hinum megin á hnettinum. Væri ekki eðlilegra að hann færi þá yrði sameiningin fullkomnuð. 

Húsnæðiskerfið er sprungið, skólakerfið er sprungið og heilbrigðiskerfið er sprungið vegna þess gríðarlegs fjölda útlendinga, sem við höfum aumkvað okkur yfir í góðmennskubrjálæði "góða fólksins".

Ríkissjóður er rekinn með bullandi halla og hluti af hallarekstri ríkisins er vegna tuga milljarða kostnaðar við hlaupastráka, sem nú krefjast þess með ofbeldi og óvirðingu við Alþingi að ofboðslega margir fleiri þeirra líkar komi á kostnað íslenskra skattgreiðenda. Sennilega er engin þessara manna í vinnu því þá gætu þeir ekki verið nótt sem nýtan dag í tjaldbúðum Dags borgarstjóra á Austurvelli. 

Vandræðast er með það í þessu sambandi að fólkið á Gasa eigi svo bágt og Íslendingar þurfi endilega að taka það að sér í stórum stíl. Af hverju? Hvað með Íran, sem koma öllu hinu slæma af stað. Er ekki rétt að þeir axli ábyrgð og taki við fólki frá hinni svokölluðu Palestínu. Þeirra er ábyrgðin hvort sem er. 

Hvernig skyldi standa á því, að engin nágrannaþjóðanna vill taka við þessu fólki. Ekki Egyptar. Ekki Jórdanir. Ekki Sýrlendingar. Ekki Saudi Arabar. Allt ríki sem játa sömu trúarbrögð og tala sömu tungu og hatast út í Vesturlönd og krefst þess að lúta saría lögum. 

Íslensk stjórnvöld komast ekki hjá því að krefjast þess að Dagur borgarstjóri leggi niður tjaldsvæðið á Austurvelli, þannig að lögreglan geti unnið það þjóðþrifaverk að koma þessari óværu í burtu. 

Íslensk stjórnvöld verða að horfast í augu við staðreyndir. Við getum ekki tekið við fleiri hælisleitendum hvorki frá Úkraínu né öðrum löndum. Hvorki höfum hvorki efni á því né anna innviðir í landinu þörfum Íslendinga og þegar svo háttar til, þá er það algjört ábyrgðarleysi og griðrof við þjóðina að halda áfram að hlaða inn fólki sem verður að fæða og klæða. Auk þess sem það kemur úr umhverfi sem hatast út í Vesturlönd og allt sem vestrænt er og það er ekki gæfuríkt. 

Sporin hræða það sýnir reynsla hinna Norðurlandanna. Nú reynir á dómsmálaráðherra sem ber, að hafna ásókninni af Austurvelli og ásókn sem kemur frá sumum vitifirrtum samráðherrum hennar. Hún verður að gera skyldu sína og gæta hagsmuna þjóðar sinnar. Jafnvel þó hún verði einnig fyrir ásókn ráðherra úr eigin flokki.  

 

Við verðum að bregðast við og víkja frá kreddum um skóla án aðgreiningar.

Mörgum hnykkti við þegar niðurstaða nýjustu Pisa könnunarinnar var kynnt og í ljós kom að íslenskir nemendur eru með þeim lökustu af þáttökuþjóðum, þar sem um helmingur drengja og þriðjungur stúlkna geta ekki lesið sér til gagns við útskrift úr grunnskólum.

Það er ekki nýtt, að fólk hrökkvi í kút, þegar niðurstaða Pisakannana er kynnt. Þannig hefur það verið um árabil og nokkur umræða í kjölfarið, sem síðar þagnar og ekkert er gert. 

Þ.3.3.2017 skrifaði Gunnlaugur H. Jónsson eðlisfræðingur frábæra grein í Fréttablaðið, þar sem hann bendir á að íslenskir 15 ára nemendur séu með verstu heildarútkomu allra landa í Vestur Evrópu í lesskilningi, stærðfræði og raungreinum. Þá var niðurstaðan sú, að þriðjungur íslenskra drengja á þessum aldri gátu ekki lesið sér til gagns. Á þeim 6 árum sem liðin eru frá því greinin var skrifuð hefur enn hallað verulega á ógæfuhliðina. 

Ætla hefði mátt, að íslensk stjórnvöld hefðu þann metnað, að taka myndarlega á vandamálum íslenska menntakerfisins þegar ítrekað kom í ljós í Pisa könnunum, að menntun íslenskra nemenda og færni væri mjög slök og gerðar nauðsynlegar breytingar til að skólakerfið sinnti þeim skyldum, sem því er ætlað. 

Því miður hefur sú ekki orðið raunin og ráðherrar menntamála á annan áratug bera mikla ábyrgð fyrir að hafa látið reka á reiðanum og ekkert gert til að koma Íslandi í fremstu röð varðandi þekkingu grunnskólanemenda í grundvallar námsgreinum eins og lestri, skrift og reikningi.

Í ofannefndri grein Gunnlaugs fjallar hann um skóla án aðgreiningar, "þar sem nemendur með mjög mismunandi þarfir, getu og áhugasvið hafa verið settir saman í einn bekk í sama skóla" Gunnlaugur bendir á að betri viðmiðun sé: "skóli við hæfi hvers nema, þar sem leitast er við að koma hverjum nema fyrir í bekk sem hæfir hans þörfum, getu og áhugasviði." 

Það vekur nokkra furðu, að yfirvöld skólamála og menntamálaráðherra skuli hafa látið reka gjörsamlega á reiðanum og haldið áfram skólastarfi á grundvelli hugmyndafræðinnar um skóla án aðgreiningar. 

Við hverju er síðan að búast, þegar hrúgast inn nýbúar með mismunandi málsskilning og kennarinn stendur uppi með bekk þar sem getan er mjög mismunandi og nemar tala jafnvel sjö mismunandi tungumál. Eðlilega fá þeir ekki við neitt ráðið eða geta komið inn mikilli fræðslu. 

Þó síðustu menntamálaráðherrar beri mjög þunga ábyrgð, þá er það ekki viðfangsefnið nú að refsa þeim heldur að sækja fram og setja þjóðlegan metnað og áætlun um að innan 10 ára verði íslenskir grunnskólanemendur í fremstu röð allra í lestri, skrift og reikningi. 

Það er ekki eftir neinu að bíða það verður að gera ráðstafanir strax til að íslenskir nemendur geti innan nokkurra ára skarað fram úr á Pisa könnunum sem og annarsstaðar og byggi þar með undir framtíðar hagsæld og vellíðan í samfélaginu.

Við megum ekki láta þessa umræðu lognast út af. Ásmundur Einar Daðason hefur mikið verk að vinna, sem hann hefði  átt að vera búinn að. En nú getur hann ekki setið lengur með hendur í skauti sér. 

 

Óboðlegur árangur grunnskólanna

Tjáningarfrelsið og rétthugsunin.

Páll Vilhjálmsson er einn af beittustu pistlahöfundum, sem skrifa um dagleg málefni. Hann hefur ekki vílað fyrir sér að taka til umræðu í pistlum sínum ýmis mál, sem er nauðsynlegt að ræða á opinberum vettvangi en margir vilja láta kyrrt liggja. Í stað þess að andmæla honum með rökum grípa margir sem eru á öndverðum meiði til þess, að ráðast persónulega á Pál með fullum ónotum,  hótunum og hatursorðræðu. 

Skólastjóri Fjölbrautarskólans í Garðabæ (FG), hefur leyst nemendur undan því að mæta í tíma hjá Páli. Allt er þetta vegna pistla hans undanfarið. Skólastjórinn gerir ekki tilraun til að rökræða málin við kennarann heldur grípur til einhliða ráðstafana með fullyrðingum, sem standast vart rökrænt samhengi við það sem verið er að amast út af varðandi pistla Páls.

Í pistlum sínum varðandi hinsegin fræðslu, samtökin 78 o.fl í því sambandi setur Páll fram ýmsar fullyrðingar. Spurningin sem skólastjórinn hefði átt að skoða fyrst, er hvort fullyrðingarnar eru réttar eða rangar. Séu þær réttar er ekkert tilefni til að skrifa það bréf sem skólastjórinn skrifaði til foreldra og nemenda. Séu þær rangar þá er eðilegt að skólastjórinn bendi á það og biðji kennara sinn um að leiðrétta misfærslur. Þannig ber að bregðast við á markaðstorgi tjáningarfrelsisins í stað þess að ráðast á einstakling, sem nýtir sér tjáningarfrelsið. 

Ég bíð þess, að þeir sem telja að Páll fari með rangt mál í pistlum sínum eigi við hann eðlilega rökræðu svo almenningur geti tekið afstöðu á grundvelli vitrænnar umræðu. Það að hóta mönnum starfsmissi eða lítillækka fyrir skoðanir, sem eiga erindi í umræðuna í lýðræðisríki, er fordæmanlegt.

Þurfa ekki að mæta í tíma til Páls

Innflytjendamál eru ekki á dagskrá

Rishi Sunak forsætisráðherra Breta kom á tildurráðstefnu Evrópuráðsins í boði Katrínar Jakobsdóttur og Þórdísar Kolbrúnar og sagðist vilja ræða innflytjendamál. Þórdís Kolbrún sagði slík mál ekki á dagskrá. 

Svarið er í samræmi við það hvernig íslenska stjórnmálastéttin misvirðir hagsmuni fólksins í landinu hvað varðar innflytjendamál. Þau skynja ekki vandamálið.

Þó stjórnmálastéttin skynji það ekki, þá áttar almenningur sig á því að innflytjendastraumurinn veldur gríðarlegum vanda í heilbrigðis-, mennta-,húsnæðisálum og vegna afbrota o.fl. 

Það hefur aldrei verið eins einfalt að ferðast á milli landa og heimsálfa eins og núna og samskipti milli landa og heimsálfa hafa heldur aldrei verið eins auðveld.

Innflytjendur sem koma til Evrópu senda myndir og skilaboð til vina og fjölskyldu og segja þeim hvernig eigi að fara að því að komast til Evrópu, hvað þá heldur Íslands, þar sem mest sé frá ríkinu að hafa, ef þú segist vera flóttamaður. Leiðbeiningar koma frá fleirum þar sem minnst er á ákveðna stjórnmálamenn og lögmenn íslenska, sem leita megi til, svo að landvist og aðgangur að velferðarkerfinu íslenska verði tryggt og hvernig megi plata kerfið.

Sumir telja að það sé útilokað að takmarka innflytjendastraumin og segja að þetta sé bara sá heimur sem við lifum í og við þessu sé ekkert að gera. Slík afstaða er uppgjöf fyrir tilverunni og tilvistinni eins og við séum ósjálfbjarga áhrifalausir áhorfendur,sem höfum ekkert með þróun mála að gera. 

Staðreyndin er sú, að lönd geta lokað landamærunum ef þeim sýnist svo. Hvað þá við, sem erum eyland og meintir flóttamenn og hælisleitendur koma aðeins í gegnum Keflavíkurflugvöll. 

Á tímum Kóvíd lokuðu ýmis ríki landamærunum t.d. Kanada og Nýja Sjáland. Fyrst þau gátu það þá getum við það. 

Við erum farin að finna fyrir því að vegna innflytjendastraumsins er gríðarleg vöntun á húsnæði, læknum, heilsugæslustöðvum, leikskólum, skólum. Við getum ekki þjónustað þá sem fyrir eru í landinu með viðunandi hætti og það liggur algerlega fyrir það sem Milton Friedman sagði á sínum tíma. "Það er hægt að hafa opin landamæri eða velferðarkerfi. En þú getur ekki haft hvorutveggja." Nú eykst yfirdráttur og skuldir ríkisins með hverjum nýjum hælisleitenda af því að ríkið er rekið með bullandi tapi.

Fólkið í landinu veit þetta, en þessi mál eru samt ekki á dagskrá að mati stjórnmálaelítunar, sem er upptekin við vandamál, sem við höfum enga möguleika til að hafa áhrif á.

Vonandi gera fleiri og fleiri sér grein fyrir hversu staðan í innflytjendamálum er grafalvarleg og hversu brýnt það er að fá nýja stjórnmálamenn sem skynja alvarleika raunveruleikans sem blasir við almenningi, en ekki þeim stjórnmálamönnum, sem horfa á málin úr fílabeinsturninum og ástunda það eitt sem segir í gamla texta Bítlana:

"Making all their nowhere plans for nobody."

Af því að mál sem varða þjóðina mestu máli eru ekki á dagskrá.

 

 

 

Til varnar frelsinu

Tjáningarfrelsi er grundvöllur lýðræðislegs stjórnskipulags.  Málfrelsið er markaðstorg hugmynda og ólíkra skoðana.

Heimspekingar upplýsingaaldarinnar, sem börðust fyrir breyttum stjórnarháttum og lýðræði var ljóst að málfrelsið voru brýnustu og nauðsynlegustu mannréttindin til að koma í kring breytingum á stjórnarháttum og koma í veg fyrir að ofbeldið gæti farið sínu fram. 

Frá byrjun aldarinnar hefur verið þrengt að tjáningarfrelsinu. Sett hafa verið ákvæði í refsilög þar sem bann er lagt við því að viðlagðri refsingu að talað sé óvirðulega um ákveðna, á sama tíma og ákvæði um guðlast voru afnumin. Í hinum kristna heimi má skattyrðast út í kristna trú og níðast á trúarkenningum kristins fólks, en það má ekki orðinu halla á múslima eða lífsskoðunarhóp transara.

Haft er eftir heimspekingnum Voltaire, sem barðist hatrammlega fyrir tjáningarfrelsi sú gullvæga setning, einkennisorð þeirra sem hafna helsi en verja frelsi: "Ég fyrirlít skoðanir þínar en ég er tilbúinn að leggja mikið í sölurnar til að þú fáir að halda þeim fram." (sumir segja lífið í sölurnar)

En það er vegið að tjáningarfrelsinu og forsætisráherra þjóðarinnar ætlar sér að fá samþykkt ákvæði um svonefnda hatursorðræðu og skikka fólk til að sæta innrætingu um það sem má ekki segja og hvað má. Hversu mikið hyldýpis djúp er á milli hugmynda heimspekingsins Voltaire og Katrínar Jakobsdóttur. 

Það er kreppt að tjáningarfrelsinu með ýmsum hætti. Nýverið var vinstri sinnaður kennari við Endurmenntunarstofnun Háskóla Íslands Kristján Hreinsson rekinn fyrir að setja fram skoðanir um transara. Fólk á hægri væng stjórnmálanna brást almennt við og fordæmdu þessa gerræðislegu lýðræðisfjandsamlegu ákvörðun Endurmenntunarstofnunar, en vinstri menn með Egil Helgason í broddi fylkingar réttlættu ofbeldið og  mæltu köpuryrði  í garð Kristjáns. Lítið lagðist þá fyrir þessa kappa.

Ofstopinn gagnvart Kristjáni og starfsbann (berufsverbot) í garð fólks sem setur fram aðrar skoðanir en þær viðurkenndu hefur því miður fest ákveðnar rætur hér á landi. Fórnarlömb rétthugsunarinnar hafa m.a.verið Kristinn Sigurjónsson, sem var gert að láta af störfum við Háskólanun í Reykjavík og Snorri kenndur við Betel, sem fékk ekki heldur að stunda kennslu vegna ákvörðunar bæjarstjórnar Akureyrar, en Snorri hafði unnið það sér til saka að vísa til ákveðinna ritningarorða Biblíunar á fésbókarvef sínum.  

Þessir hlutir voru fordæmanlegir, en því miður áttu þeir Kristinn og Snorri sér allt of fáa formælendur á sínum tíma þó fólk fordæmi ritskoðun HR og Akureyrarbæjar í dag. 

Þessi dæmi sýna okkur að við verðum stöðugt að vera á verði gagnvart ófrelsinu og lýðræðisfjandsamlegum aðgerðum. 

Því miður eru dæmin mörg þar sem fólk þarf í dag að líða fyrir skoðanir sínar. En það versta sem er að gerast í núinu er að stórir hópar fólks, einkum ungt fólk, veigrar sér við að setja fram skoðanir sínar af því að það sér hvaða afleiðingar það getur haft.

Kynjaveröld fáránleikans

Ríkisstjórn Bretlands hefur fyrirskipað óháða rannsókn á kynfræðslu í skólum. Ákvörðunin kemur í kjölfar mótmæla foreldra grunnskólabarna.

Foreldrar í Bretlandi átta sig á,að kynfræðsla barnanna þeirra er í viðjum trans kynjafræðinnar. Ókynþroska börnum er m.a. kennt,að útlit þeirra sýni ekki endilega hvers kyn þau eru. Barn með tippi sé ekki endilega strákur. Stelpum er færður sami "fagnaðarboðskapur" að breyttum breytanda.

Börnin koma heim uppfull af rugli eftir að hafa verið neydd til að læra þetta rugl. Þeim er m.a. sagt, að þau geti sjálf ákveðið kyn sitt og foreldrunum komi það ekki við. Raunar er það rétt miðað við kynlífslög Katrínar Jakobsdóttur, um kynrænt sjálfræði, sem allur þingheimur greiddi atkvæði með, að íslensk börn frá 15 ára aldri, geta tekið ákvörðun um það án lífræðilegrar skoðunar eða samþykkis foreldra að ákveða kyn sitt þvert á líffræðilegan raunveruleika.

Það verður að koma í veg fyrir að svona bulli sé haldið að börnum. Kynin eru bara tvö, en í kynjafræðinni fær barnið ákúrur fyrir að þekkja ekki meira en a.m.k. 30 kyn.

Í bókinni "False alarm" segir Björn Lomborg frá  óttastjórnun fjölmiðlaelítunar, gervivísindaelítunar og stjórnmálaelítunar sem hefur leitt til þess, að meirihluti skólabarna í Evrópu og Bandaríkjunum séu svo óttaslegin vegna hlýnunar jarðar að þau telji að heimsendir vegna þess verði innan 10 ára og 42% séu sakbitin vegna þess sem þau og foreldrar þeirra hafa gert.

Sama á nú við um kynjafræðina,þar sem reynt er að koma hugmyndum brengluðum hugmyndum inn hjá börnum um kynlíf á forsendum transsamfélagsins.  Gegn þessu verður að bregðast. Annars  mun það valda stórum hópum barna og unglinga miklum þjáningum og leiðindum á komandi árum. 

Þegar vikið er frá skynsemi og rökhugsun, þá vísar fólk því á bug og jafnvel hlæra að ruglinu. Þegar rangfærslurnar og ruglið er endurtekið í sífellu og engin er til andsvara, þá fara vondir hlutir að gerast og hrekklausar sálir barnanna okkar verða fyrir óbætanlegu tjóni. 

Okkur ber að standa vörð um eðlileg gildi mannlegs lífs og staðreyndir lífins og við eigum að koma í veg fyrir að börnin okkar verði fórnarlömb  fáránleikans. Það er mikið í húfi.

Jafnstaða kynjanna eru grundvallarmannréttindi

Þau lönd sem virða jafnstöðu karla og kvenna hafa það best stjórnarfarslega, efnahagslega. Þau lönd sem takmarka réttindi kvenna og meina þeim jafnvel að læra eða vinna hafa það verst stjórnarfarslega og efnahagslega.

Þessar staðreyndir eru kunnar, en þær þjóðir sem eru þjakaðar af hugmyndafræði Íslam, búa undantekningarlítið við þessar mannréttindaskerðingar, skort á lýðræði og efnahagsleg bágindi nema í þeim undantekningartilfellum, þar sem náttúruauðlindir hafa skapað drottnandi auð einræðisherra þeirra landa.

Í janúar var Mursal Nabizada fyrrverandi þingmaður í Afganistan, skotin til bana á heimili sínu í Kabúl. Mursal var baráttukona fyrir réttindum kvenna og ákvað að vera áfram í landinu eftir að Talibanar tóku völdin 2021. Ríkisstjórnin hefur stöðugt þrengt að réttindum kvenna í landinu og reyna að koma í veg fyrir að konur sæki skóla. 

Sama er uppi á teningnum í þursaveldinu Íran. Eitrað hefur verið fyrir konum, sem sækja skóla. Ung kona var tekin af lífi af lögreglunni í Íran fyrir að hylja ekki hár sitt og neita að bera ímynd karlakúgunarinnar og réttleysis kvenna blæjuna og handklæðið.

Að sjálfsögðu eigum við að berjast fyrir jafnstöðu karla og kvenna. Kynin eru tvö og það er ekkert sem réttlætir að annað kynið hafi réttindi umfram hitt. Á sama tíma og við virðum mismun kynjana, þá ber að virða jafnstöðu þeirra.

Sótt hefur verið að réttindum kvenna í nokkrum vestrænum löndum að undanförnu með næsta sérkennilegum hætti. Lög um svonefnt kynbundið sjálfræði hafa verið lögfest og hafa haft slæm áhrif varðandi réttindi kvenna og valdið því að konur hafa verið beittar kynbundnu ofbeldi af þeim sem hafa skráð sig sem konur án þess að vera það.

Þessa löggjöf fáránleikans verður að afnema. 

Á undanförnum árum hafa ýmsir stjórmálamenn bullhugmyndafræðinnar átt erfitt með að skilgreina hvað felst í orðinu "kona". Það þurfti heimsfrægan barnabókarhöfund til að benda á einfaldar líffræðilegar staðreyndir varðandi kynin tvö,  svo hluti stjórnmálastéttarinnar þyrði að koma fram og viðurkenna staðreyndir og hafna bullfræðunum. 

Hluti af réttindabaráttu kvenna á Vesturlöndum er því og verður fólgið í því að augljósar staðreyndir varðandi kynin séu viðurkennd og bullfræðinni hafnað. Jafnframt því að við sækjum fram til að tryggja kynjunum aukna jafnstöðu og eyðum öllum kynbundnum mun í löggjöf og launakjörum. 

Það er verk að vinna og mikilvægast er að berjast af hörku fyrir því að málssvarar þursaveldanna geti ekki haldið áfram að meina konum að njóta lágmarksmannréttinda á við karla og réttindi kvenna verði ekki skert með ruglhugmyndafræði varðandi kynin.

 

 

Sjálfsfróun og 100 kyn

Stjórnmálamenn í Bretlandi hafa vaknað upp af værðarsvefni við að foreldrar á eyjunni Mön mótmæltu því að dragdrottning annaðist um kynfræðikennslu í skólanum. 

Við skoðun kemur í ljós, að það sem verið er að kenna börnum jafnvel ókynþroska bornum er m.a. hvernig eigi að fara að við sjálfsfróun og að kynin séu 100 eða fleiri. 

Börn allt niður í 12 ára gömul eru spurð um hvað þeim finnist um munnmök og að taka í rassinn. Umfjöllun um þessa merkilegu kynfræðslu má finna í DT í dag. Einnig er sagt að forsætisráðherra Breta, Rishi Sunak sé verulega misboðið og ríkisstjórnin muni bregðast við því sem er ekki lengur kennsla heldur boðun ákveðinnar hugmyndafræði. 

En hvernig er kynfræðslu háttað á Íslandi? Er hún með sama hætti og í Bretlandi, þar sem fylgjendur ákveðinnar hugmyndafræði ráða ferðinni og ausa úr afbrigðilegu helabúi sínu bullfræðunum yfir börnin? Hvaða eftirlit og hvaða námskrá er það sem er fylgt. 

Því miður er þess ekki að vænta að forsætisráðherra sem er í sama flokki og föllnu leiðtogarnir, Nicole Stugeon, Jacinda Ardern og  Truedau, sem enn hangir sem  forsætisráðherra Kanada, hafi nokkuð við kynfræðslu af þessu tagi að athuga. Hún hefði sennilega gott af að fá fræðslu frá samtökunum 22 félagi homma og lesbía, þar sem mér sýnist skv. grein formanns félagsins í Morgunblaðinu í dag vera lýst andstöðu við bullfræði gildandi kynjafræði.

En málið er á borði menntamálaráðherra og hún ætti að taka á sig rögg og láta það ekki halda áfram að gerast áfram hér á landi, sem er að raungerast í Bretlandi þessa dagana.  

Nokkrir merkir sósílistar og þjóðernissinnar

Formaður Miðflokksins gagnrýnir réttilega að kennari í Verslunarskóla Íslands skuli vera með námsefni þar sem hann setur Sigmund Davíð í hóp með Hitler og Mússólíni undir yfirskriftinni "nokkrir merkir þjóðernissinnar"

Framsetningin kennarans er pólitískur áróður ætlaður til að gera lítið úr Sigmundi Davíð og stimpla hann sem öfgamann sem samsami sig best með þeim Adolf og Benito. Það er fordæmanleg. Eðlilegt væri að viðkomandi kennara væri gert að taka pokann sinn, þar sem hann er ekki fær um að miðla hlutlægri fræðslu til nemenda.  

Hægt hefði verið að setja upp glæru með nokkrum þekktum íslenskum þjóðernissinnum. Þá væri Sigmundur Davíð í hópi með Skúla fógeta, Jónasi Hallgrímssyni, Jóni Sigurðssyni forseta, Bjarna frá Vogi, Bjarna Benediktssyni heitnum fyrrum forsætisráðherra og ýmsum öðrum mætum íslenskum þjóðernissinnum.

Þá hefði Sigmundur Davíð komið út í jákvæðu ljósi, en til þess var leikurinn ekki gerður heldur til að koma þeirri ímynd inn hjá nemendum, að Sigmundur væri galinn hættulegur öfgamaður. Svona áróður í skólum gengur ekki og er mun alvarlegri en meint grín á þrettándagleði í Vestmannaeyjum. Fréttastofa RÚV mun þó ekki fjalla um þetta mál eða kalla til sérfræðing eða sérfræðinga til að lýsa fordæmingu á athæfinu.

Hægt hefði líka verið að stilla upp annarri glæru í námsefni nemenda undir yfirskriftinni. "Nokkrir merkir sósíalistar"

Þar hefðu þá verið nöfn þeirra Adolfs og Benito, sem fyrr ásamt t.d. Katrínar Jakobsdóttur, Kristrúnar Flosadóttur og Gunnars Smára Egilssonar. Hefði kennarinn búið til slíka glæru má telja upp á að fréttastofa RÚV hefði eytt drjúgum fréttatíma í að fordæma tiltækið og skilgreina það fræðilega. 

Hvað sem því líður, þá er svona glórulaus pólitískur áróður í skólum fordæmanlegur og þeir sem slíkt stunda eru ekki hæfir til að vera kennarar.

Sigmundi Davíð líkt við Hitler og Mussolini

Þjóðnýting vinstrimennskunar.

Vinstra fólki mistókst að þjóðnýta efnahagskerfið eins og hugmyndir sósíalismans ganga út á. Þess vegna breyttist barátta vinstra fólks í þá átt að reyna að þjóðnýta fólkið. 

Orðið kyn og notkun þess og skilgreiningar í dag er eitt dæmi um sigur vinstri mennskunnar. Það orð var lengst af notað um karl og konu og mismun á þeim. Vinstra fólkið hóf fyrir allmörgum árum að halda því fram, að þetta væri eitthvað sem þú værir ekki fæddur með, heldur væri þessu troðið upp á þig af karlaveldinu, til að knýja á um kynbundna mismunun. 

Frá þessari hugmyndafræði var stutt í að halda því fram, að kyn væri eitthvað sem væri óeiginlegt og skilgreiningin væri vandabundin. Í framhaldi af því fóru ýmsir háskólaspekingar vinstri öfgahyggjunnar ekki síst í háskólum Vesturlanda að halda því fram, að það væri ekki nógu gott að nota orðin hann og hún þar sem þessi orð væru kyngreind og þessvegna slæm betra væri að nota t.d. furðuorðskrípið "hán" eða á ensku "ze" eða "hir" Baráttan snerist síðan upp í það að allir opinberir staðir yrðu að hafa fjölkynja klósett.

Fólk hló sig margt máttlaust yfir þessu bulli eða hryllti við þessum öfgum, en það var ekki lengi. Vinstri elítan réði því hverjir fengju að tjá sig um þessi mál í háskólasamfélaginu og gera enn og orð þeirra tóku yfir eins og Gyðinganna forðum sem kröfðust þess að Jesús yrði krossfestur. 

Breski Verkamannaflokkurinn telur sér ekki lengur unnt að skilgreina orðið "kona" og það varð uppi fótur og fit þegar metsöluhöfundurinn J.K. Rowling sagði að það væru bara konur sem færu á túr. Yfir þessum orðum ærðist vinstri háskólaelítan. Enda berst hún eilíflega gegn því að fólk bendi á einfaldar staðreyndir lífsins, af því að það passar henni ekki. Reynt var að útiloka Rowling og aðra sem leyfðu sér að bera sannleikanum vitni. En það tókst ekki og vitundarvakning og andstaða við bullfræði vinstrimennskunar er nú í fullum gangi í Bretlandi.

Hér á landi samþykkti Sjálfstæðisflokkurinn að tengjast vinstri bullfræðinni að þessu leyti og styðja hugmyndafræði Katrínar Jakobsdóttur um kynrænt sjálfræði (eins og raunar flest annað) og þegar makalaust furðufrumvarp um "kynrænt sjálfræði" var lagt fram á Alþingi þá fór það svo að allir stjórnmálaflokkar greiddu því atkvæði svo gjörsamlega vitifirrtir af hugmyndafræðilegum doða samþykktu þingmenn allra flokka öfgar og ranghugmyndir vinstri elítunnar. Alþingi Íslands samþykkti með þessu rangtúlkun á staðreyndum lífins og andstöðu við einstaklinginn konu og karl og fjölskylduna sem grunneiningu í þjóðfélaginu. 

Hvar var brjóstvörn borgaralegra og hægri sjónarmiða á þeim tíma? Hún var ekki til á Alþingi. Engin skilningur eða yfirsýn var um að það þyrfti að grípa til varna gegn öfgavinstrinu. Ekki bara í þessu máli heldur svo fjölmörgum öðrum.

Stundum er betra að fórna stjórnarsamstarfi en leggja endalaut steina til að byggja hugmyndafræðilega dýflissu sína.