Hvar enda þessi ósköp? Hverjir verða timburmennirnir?

Margir veltu því fyrir sér hvort íslenska krónan mundi gefa verulega eftir í janúar þegar kæmi að stórum gjalddögum krónubréfa. Spurning var hvort að ný krónubréf yrðu gefin út á móti þannig að skuldastaðan yrði sú sama og hægt yrði að halda krónunni uppi eitthvað lengur.

Nú liggur fyrir að tekist hefur að selja krónubréf fyrir 76 milljarða eða sem svarar afborgun þeirra krónubréfa sem gjaldféllu í janúar auk vaxta. Vextir af krónubréfum er mjög háir og því freista margir að fjárfesta í þeim til skammst tíma í þeirri von að krónan hangi meðan krónubréfin þeirra eru að skila arði. Með þessu erum við að flytja inn peninga og út vexti og/eða eins og nú virðist vera að bæta vöxtum ofan á þannig að höfuðstóllinn hækkar og hækkar þangað til stóra fallið kemur.

Hver einasti einstaklingur veit að það væri mjög gott að greiða aldrei neitt af lánunum heldur skuldbreyta stöðugt vöxtum og afborgunum með því að taka stöðugt hærri og hærri lán. Í sjálfu sér væri það allt í lagi kæmi ekki að skuldadögum. En svo fer alltaf þegar fólk, fyrirtæki eða þjóðir haga sér óskynsamlega að það kemur að skuldadögum. Spurninig er þá hversu alvarlegir verða timburmennirnir og hvaða afleiðingar hafa þeir fyrir fólk, fyrirtæki og þjóðfélag.

Mér er ljóst og væntanlega mörgum öðrum að skuldasöfnun þjóðarinnar er orðin of mikil og það er brýnt að haga efnahagsstjórninni þannig að þjóðin geti búið við stöðugleika og öryggi í efnahagsmálum og hagsstjórn. Stefna Seðlabankans og ríkisstjórnarinnar stuðla að hinu gagnstæða. Það verður að vinda ofan af skuldsetningunni og taka upp alvörugjaldmiðil.

Stærsti útgáfumánuður krónubréfa