Stjórnlyndisruglandi?

Fundur Alþingis í gær var vægast sagt merkilegur. Í upphafi þingfundar var samþykkt að fundur mætti standa fram eftir kvöldi, sem mér finnst raunar sjálfsagt þegar mikið liggur fyrir og margt þarf að afgreiða.  Fundurinn stóð síðan frá kl. 10.30 að morgni til kl. 2 að morgni næsta dags. Samt sem áður þurfti að taka nokkur mál út af dagskrá. En það var ekki þetta sem gerði daginn sérstakan.

Menntamálaráðherra byrjaði á að flytja 4. dagskrármálið um opinbera háskóla þegar Höskuldur Þórhallsson þingmaður Framsóknarflokksins kom í ræðustól til að tala um frumvarpið kom í ljós að menntamálaráðherra var farin úr húsinu og var umræðu um þetta mál frestað til kl. 17.30.  Þá voru tekin fyrir frumvörp sem samgönguráðherra mælti fyrir en um kl. 16 þurfti að gera hlé á umræðum um breytta samgönguáætlun þar sem ég var næstur á mælendaskrá og samgönguráðherra hvarf úr húsi en inn kom félagsmálaráðherra til að mæla fyrir sínum málum. Það gerði hún og lauk við það en þegar því var lokið þá kom samgönguráðherra til að halda áfram með sín mál.

Alltaf beið Höskuldur Þórhallson eftir að geta lokið ræðunni um opinbera háskóla sem hann hafði byrjað á um hádegisbilið. Þegar hallaði í miðnættið var ákveðið eftir japl og jaml og fuður að þingfundi yrði slitið þegar samgönguráðherra hefði lokið við að fjalla um sín mál og var það gert um tvöleytið í nótt. Menntamálaráðherra varð frá að hverfa og líka Höskuldur sem hafði beðið allan daginn eftir að ljúka ræðunni sem hann byrjaði að flytja um miðjan dag.

Þetta er með nokkrum ólíkindum vægast sagt. Mér finnst nauðsynlegt að borin sé virðing fyrir Alþingi sem einni af merkustu grunnstoðum íslensks samféalgs. Það skiptir þó mestu að Alþingismenn beri virðingu fyrir sjálfum sér, Alþingi sem stofnun og því merka starfi sem Alþingi á að sinna. Vinnubrögðin í gær voru því miður þess eðlis að þau eru ekki samboðin virðingu Alþingis