Blekkingar forseta Alþingis og málfþófið.

Steingrímur J. Sigússon forseti Alþingis hefur setið lengst allra núverandi þingmanna á Alþingi. Hann þekkir því vel til þeirra bragða sem hægt er að grípa til vilji alþingismenn tefja framgang mála. Sjálfur hefur hann oftar tekið þátt í málþófi á Alþingi en nokkur annar sitjandi þingmaður. 

Umræðan um 3.orkupakkann hefur staðið um nokkurt skeið. Forseti hagar dagskrá þingsins þannig að áfram skuli endalaust haldið að ræða 3.orkupakkann. Síðan ítrekar hann daglega að orðræður þingmanna Miðflokksins setji önnur störf þingsins og framgang mála í uppnám, en þetta er rangt og það veit forseti fullvel.

Fulltrúi Steingríms þingfréttaritari Ríkissjónvarpsins hefur þetta daglega orðrétt eftir honum, en varast að greina frá efnisatriðum eða öðru sem varðar umræðuna. 

Steigrímur J lætur eins og hann sé ósjálfbjarga í gíslingu þingmanna Miðflokksins og öðrum málum verði ekki fram komið vegna málþófsins. Honum er þó að sjálfsögðu ljóst að þetta er rangt. Forseti Alþingis hefur öll ráð varðandi dagskrá og skipulag þingstarfa 

Í 1.mgr. 77.gr.laga nr. 55/1991 um þingsköp Alþingis segir: "Forseti boðar þingfundi og ákveður dagskrá hvers fundar."

Í 2.mgr. 77.gr. laganna segir: "Forseti getur breytt röðinni á þeim málum sem eru á dagskrá og einnig tekið mál út af dagskrá."

Forseti hefur því skv. þingskaparlögum allt vald varðandi dagskrá þingsins. Þess vegna getur hann tekið önnur mál á dagskrá og látið afgreiða þau. Ástríða þingmanna Miðflokksins til að ræða þriðja orkupakkanum skiptir því engu máli í því sambandi. 

Af þessu leiðir að það sem haft er eftir Steingrími J. í síbylju á fréttamiðlum er rangt. En með því er fyrst og fremst verið að vega að þingmönnum Miðflokksins og þessi framkoma forseta Alþingis gagnvart þingflokki er vægast sagt óviðeigandi og í versta falli hreinar rangfærslur í þeirra garð. 

Fallast má á að málþóf er hvimleitt, en er hins vegar löglegt úrræði þeirra sem eru á móti málum. Forseti Alþingis og alþingismenn, ættu því að hlutast til um, að tekin verði upp ákvæði í þingskaparlög og stjórnarskrá þess efnis, að 20% þingmanna geti vísað ákveðnum málum til þjóðarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu og breyta síðan þingskaparlögum með þeim hætti, að útilokað verði að hafa frammi endalaust málþóf. 

En meðan lögin eru með þeim hætti sem þau eru nú þá geta þingmenn að sjálfsögðu nýtt sér lögbundinn rétt sinn til umræðu um mál til lengri eða skemmri tíma. Það er síðan kjósend að meta hvort þeim þykir rétt hafa verið að málum staðið eða ekki.