Forseti lýðveldisins verður ekki í kjöri

Kom á óvart, að forseti lýðveldisins skyldi tilkynna það í nýársávarpi, að hann gæfi ekki kost á sér til endurkjörs. Spurningin er, hver tekur við. 

Forsetaembættið er að verulegu leyti tildurembætti. Því mætti breyta með því að breyta stjórnskipun landsins þannig, að forseti verði helsti stjórnmálaleiðtogi þjóðarinnar og myndi ríkisstjórn sem sæti nema hún fengi á sig vantraust Alþingis. Færa má rök að því að slík stjórnskipun væri lílegri til að skila meiri árangri en núverandi skipan mála. 

Sennilega er ekki meirihlutavilji fyrir slíkum breytingum m.a. vegna þess að í stjórnmálum hættir fólki til að sjá lítið út fyrir rammann og hugsar um hvað því komi persónulega til góða nr. eitt og þjóðarhag nr. 2. 

Sé ekki vilji til að breyta stjórnskipuninni hvað forseta varðar, þá er spurning hvort við þurfum á embættinu að halda. Hvort aðrir embættismenn gætu ekki tekið við þeim verkþáttum, sem forseta er ætlað að sinna. 

Sennilega er ekki heldur vilji fyrir slíkri nýbreytni núna, þar sem nú fara margir á biðilsbuxurnar við þjóðina og vonast til að þeirra tími sé kominn. 

Hvað sem þessu líður er mikilvægt að góður einstaklingur veljist til starfs forseti lýðveldisins. Það geta komið tímar þar sem skiptir miklu hver á heldur eins og kom í ljós í Hruninu. Þá sat forseti sem hafði langa pólitíska reynslu, sem var nauðsynleg á þeim tíma og nýttist þjóðinni vel. 

Spurning er hvort að einhver stjórnálaleitogi eða fyrrverandi stjórnmálaleiðtogi sé í augsýn, sem gæti hlotið kosningu, en víðtæk stjórnmálareynsla er ekki síður mikilvæg fyrir forseta en gott háskólanám fyrir heilaskurðlækna. 

Nú þarf að leggjast undir feld til að finna þann eina rétta.