Virðisaukaskattur og vægar refsingar?

Skattrannsóknarstjóri talaði um það í fréttum á Stöð 2 í kvöld að refsingar við virðisaukaskattsbrotum væri of vægar og vildi nýta frekari heimildir til að þyngja refsingar við slíkum brotum.

Þeir sem búa í vernduðu starfsumhverfi eins og skattrannsóknarstjóri og sívaxandi hópur kerfisfólks í stjórnsýslunni átta sig iðulega lítið á því hvað það er að tala um. Ég vona að það eigi ekki við skattrannsóknarstjóra en fannst örla á takmörkuðum skilningi á vandamálinu.

Enginn mælir bót skipulagri glæpastarfsemi að þessu leyti eða undanskotum í auðgunartilgangi. En það er bara önnur hliðin á krónunni.

Ein vitlausustu lög sem samþykkt hafa verið á Alþingi eru ákvæði í lögum um virðisaukaskatt og staðgreiðslu opinberra gjalda sem kveða á um að þeir sem greiða ekki þessi gjöld eða of seint skuli greiða fésekt allt að tífaldri skattafjárhæðinni og aldrei lægri en tvöfaldri skattafjárhæðinni sem undan var dregin eða greidd of seint.

Þetta þýðir að dómstólar hafa ekkert svigrúm vegna mismunandi aðstæðna. Tvöfalt skal það vera. Það þýðir að litli atvinnurekandinn sem er of seinn að greiða virðisaukaskattinn vegna tímabundinna erfiðleika, en greiðir hann síðar nokkrum mánuðum síðar kann að vera dæmdur til að greiða helmingi hærri upphæð og það hefur iðulega leitt til gjaldþrots viðkomandi einstaklings eða fyrirtækis.

Algengast er að einstaklingar sem eru ákærðir vegna þessara brota hafi verið að reyna að reka fyrirtækin sín áfram án þess að forsendur væru fyrir því. Áttu að sjálfsögðu að hætta þegar erfiðleikarnir byrjuðu. En því miður þá er það reglan frekar en undantekningin að atvinnurekendur ströggla með von um betri tíð og greiða fyrst laun og annað til að halda rekstrinum áfram en skilja þá venjulega sjálfa sig og ríkið útundan. Þeir sem fara verst út úr þessum röngu ákvörðunum eru þeir sem síðan eru ákærðir og gerð refsing sem veldur því að þeir geta aldrei risið á fætur aftur. Gjaldþrota það sem eftir. Löggjöfin gefur nánast ekkert svigrúm.

Jafnvel þó að úr hafi ræst fyrir fyrirtækið og skatturinn hafi verið greiddur þá dugar það ekki til. Tvöfaldan skatt skal greiða að lágmarki og hana nú af því að greitt var of seint.

Þriðja atriðið sem getur komið til er m.a. að viðkomandi hafi misst tökin á búinu og bókhaldið ekki verið fært, en fyrir liggur að af útgefnum reikningum hafi stórar fjárhæðir ekki verið greiddar. Undanskotið er því í raun ekkert. Bókhaldslegt en ekki raunverulegt.

Skattrannsóknarstjóri ætti frekar að huga að því að gera löggjöfina skynsamlegri en að kalla eftir því að þeir sem hafa misst atvinnu sína, fyrirtækin sín og alla peningana sína og eru gjaldþrota það sem eftir er ævinnar þurfi auk þess að vinna lengri tíma í samfélagsþjónustu.

Hvenær er þá fullrefsað?

Hvaða refsing bíður svo þeirra sem misfara með opinbert fé?

Athugasemdir

[Júlíus Björnsson, 13.11.2012 kl. 16:57]

 

Stjórnsýslan [miðstýringin] í þroskuðum borgríkjum jafn vel fyrir fyrir daga Rómarríkis sem stóð í þúsund [engin meðalmennska þar] fjármagnað endurveitta þjónustu sína með sölu skuldbindandi rekstraleyfum og flötum eignarsköttum á fasteignir og hlutfallslegum á árstíðar bundinni seldri framleiðslu [uppskeru].

Réttir í sveitum er mjög líkt efnahagsuppsetningu í stöndum og því þroskuðum ríkjum.
Hver geir borga hlutfallslega söluskatt eftir eðli, þannig að allir í samgeir á hverjum 5 árum geti viðhaldið hlutdeild sinn innan geirans. Ríkið passar svo upp á að ef geiri A borga 100 ein. þá fái hann 100 ein. í formi opinberar þjónustu til baka. Hér svindlar hið opinbera að mínu mati og skilar ekki til baka hlutfallslega jafnt til geira til baka. Opinber þjónusta getur verið á mörgum lögaðila formum, hinsvegar eru allir lögaðilar sem borga raunvirðisaukandi skatt þeir sem auka rauntekjur [hreinar eignir] eða viðhalda magn þeirra í umferð.

Annar hluti rekstraleyfa borgara [sem áttu flestir fasteign og máttu því kjósa ef skuldir við opinbera voru ekki gjaldfallnar ógreiddar: ríkið á birta slíkt innan mánaðar], var að greiða hlutafalllega jafnt í rekstur framfærslu [pension: tímabundið og skilyrt] svo kallaðra þurftarlinga. Þetta voru kallaðir í mínu föðurlandi samfunds skattar hér "útsvar".

Þetta gjalda var miðað við fjölda starfsmanna rekstraaðila, sumir framleiddu [útskrifuðu] meira af aumingjum en aðrir .

Síðan var húsbónda forsjá afnumin og hluti eða jafnvel heild þessar gjalda á útborgað kaup greidd í nafni einstaklinga sjálfra sem unni fyrir kaupinu.
Öll ríki svo sem USA, og Svíþjóð segja tax on Salary vera til fjármagna grunn pension kerfi sín. [velferðar kerfi?]

Hér hefur maður á tilfinningunni að sumir ekki vel læsir innan stjórnsýslu kerfisins líti á þessar samtrygginga eignir einstaklinga sem tekjur til að svala sínum hugðarefnum. Það þær fara ekki á formi kostnaðarlitlar þjónustu og fjárstyrkja beint aftur til einstaklinganna.


Hver á hvað er leyst með að sína hlutfalslega skiptingu á framtíðar skuldum til endurfjárveitinga hins opinbera á hverju ári ári.

Hið opinbera á að huga að eðli skattskyldra geira, skilja að hlutfalllega jöfn dreifing sem einkennir bæði USA og Þýskaland henta best í ríkjum þar sem nóg er af hráefnum og orku til viðhalda stöndug-leika og ára og langtíma hlutfallslegri jafnri tekjuskiptingu milli annarsvegar milli lögaðila og einstaklinga og svo hinsvegar milli keppenda innan geira, og milli einstaklinganna. Milli einstaklinga er gróft á litið í Þýskalandi 22,5% heildar tekna einstaklinga kemur í hlut 10% ríkustu , USA er prósentan 30%. 80% einstaklinga Millistéttir í Þýskalandi fá um 74% teknanna, en í USA 68%. Þarna þarf líka að hafa í huga hvað mikill hluti heildar þjóðar tekna skiptist milli einstaklinga og lögaðila. USA kakan mun ver mikið stærri. Þar mun líka oft gilda að kaup þeirra 10% ríkustu er látið borga allan kostnað sem fylgir yfirmannstöðunni:t.d. risnu, ferðlög, og mútur.


Hér er meir þörf að stokka um fjármögnunar kerfi hins opinbera og uppfæra til samtímans og gera compatible [þá má not sama hugbúnað] við kerfi sem ríkja í langtíma stöndugun og því þroskuðum ríkjum  en hann meðalgreinda stjórnarskrá.

Sossa frjálshyggja fer víðast leynt en hún er er t.d. ólögleg í USA og stunduð í ríkjum þar sem gloppur eru í lagarömmum eða þeir vanþroskaðir: að mati hinna stöndugu.

rekstraaðilar raunvirðs aukandi eru mannfrekir eða mannfáir. Þess vegna er betra að dreifa samfélagstryggingaskatti á einstaklinga jafnt : til dæmis fyrir um sinn 60% prósent á útborgað kaup [ekki með stéttarfélags eða lífeyrisgreiðslum innföldum.

30 er skilað í nafni starfsmanns og 30 % í nafni lögaðili, USA nálgunin, eða 60% í nafn starfsmanns Sænska nálgunin.

Söluskattar er svo lægri prósenta ef auka á þátttöku í geira , eða ef keppendur=lögaðilar í geira er mannfrekir.

Hvað varðar einyrkja er best að selja árs rekstraleyfi fyrir fasta upphæð og krefjast lámarks vsk. Rekstraleyfi getur falið í sér neytenda vernd á þann hátt að neytenda getur lögsótt einyrkja telja hann sama hafa svindlað á sér. Hinsvegar mega svartir aðilar svindla eins og þeir vilja, með þeir borga söluskatt sem er áætlaður , og ef skil eru litin þá er gerð rannsókn, úttekt á viðkomandi einstakling.

Gleymum ekki að lögaðilar sem ekki greiða vsk. eru þjónustu geirar hins opinbera og skattar sem á þá leggjast eru til virðingar erlendis en ekki viðbót við raun eða nettó tekjur hins opinbera.

Dana konungur bauð út sjúkra þjónustu á sínum tíma, þá var borgað fyrir sjúkling sem læknaðist og þá ekki á löngum tíma. Einn ættingi minn þá starfandi í Noregi fékk ávítur fyrir að fæða og skjóta skjólshúsi yfir sjúklinga sem hann átti að vita að væru ólæknandi.

Bankar hér með eignarhaldi helstu viðskiptaríkja er selt leyfi til eignarupptöku á meðalgreindum eða CPI 80 % meðaltekju liðinum gegn greiðslu af tekjum í formi skatta til ríkissjóðs.

[Sigurður Þórðarson, 13.11.2012 kl. 18:42]

Glæpur og refsing er eitt, réttlæti er annað.

[Jón Magnússon, 13.11.2012 kl. 18:55]

Það er rétt Sigurður.