Tillögur hinnar "róttæku" verkalýðshreyfingar ganga ekki nógu langt

Sú var tíðin að Sjálfstæðisflokkurinn barðist hart gegn auknum ríkisútgjöldum og aukinni skattheimtu. Eftir að ríkisbáknið hefur þanist út m.a. vegna aðhaldsleysis Sjálfstæðisflokksins og þáttöku í velferðaryfirboðum hinna flokkanna, er skattheimtan á launafólk í landinu orðin óbærileg.

Sú var líka tíðin að verkalýðshreyfingin þrýsti á um félagsmálapakka og aðrar aðgerðir sem miðuðu að því að stækka ríkisbáknið og mæltu samhliða með aukinn skattheimtu því eitt leiddi af öðru. Nú krefst það sem er kallað hin "róttæka" verkalýðshreyfing að skattleysismörk verði hækkuð í rúmar 400 þúsundir, semsagt veruleg skattalækkun á launafólk í landinu.

Formaður Sjálfstæðisflokksins og fjármálaráðherra finnur þessum hugmyndum verkalýðshreyfingarinnar allt til foráttu en setur ekki fram neinar hugmyndir um skattkerfisbreytingar eða sparnað. 

Ef eitthvað er þá ganga hugmyndir "róttæku" verkalýðsforustunar varðandi skattleysismörk ekki nógu og langt. Það á ekki að skattleggja tekjur undir 500 þúsund krónum. Er ekki kominn tími til að gefa launþegum sem enn nenna og geta unnið tækifæri til að njóta atvinnutekna sinna í ríkara mæli?

Væru skattleysismörk hækkuð í 500 þúsund krónur þá þyrfti ekki að eyða tímanum í að tala um frítekjumark ákveðinna hópa. Draga mundi úr svartri atvinnustarfsemi og aukinn hvati væri til þess hjá ýmsum að auka tekjur sínar, sem mundi leiða til aukinnar einkaneyslu en hluti þess mundi síðan renna í ríkissjóð í formi óbeinna skatta. Tekjuskerðing ríkisins yrði því mun minni en möppudýrin í fjármálaráðuneytinu segja fjármálaráðerra að raunin verði. 

Allt er þetta spurning um pólitískan vilja og grundvallarstefnu í pólitík. Vilji stjórnmálamenn draga úr bákninu þá er það hægur vandi þar sem að á það hefur verið hlaðið alla þessa öld og auðvelt að skera verulega niður. Bara bruðlið og óráðssían kostar laun þúsunda láglaunafólks.

Burt með báknið og burt með ofurskattana. Með því bætum við lífskjör í landinu og gerum ungu fólki auðveldara að hasla sér völl í þjóðfélaginu verða eignafólk. 

En því miður virðast þeir sem helst ættu að mæla fyrir sparnaði og ráðdeild í ríkisbúskapnum vilja einhenda sér í aukna samneyslu og gæluverkefni í stórum stíl á kostnað skattgreiðenda og eru því orðnir hluti af því sósíalska kerfi ánauðar og ofurskattheimtu sem dregur mátt úr þjóðinni. 

Við það er ekki hægt að una.

Athugasemdir

[Ásgrímur Hartmannsson, 23.10.2018 kl. 23:08]

Þetta eru vissulega skárri hugmyndir hjá þér en ríkið hefur.

En - ríkið er ekkert fyrir fólkið.  Við eigum að vera búin að átta okkur á því.  Ríkið er fyrir ríkið.  Við erum bara óþolandi meindýr í þess augum.

Verst að geta ekki skift því út fyrir ríki sem virkar.

[Halldór Jónsson, 24.10.2018 kl. 05:06]

Hvað myndi þessi breyting kosta væri hún framkvæmd núna?

[EINAR S. HÁLFDÁNARSON (IP-tala skráð) 24.10.2018 kl. 10:17]

Sæll Jón

"Nú krefst það sem er kallað hin "róttæka" verkalýðshreyfing að skattleysismörk verði hækkuð í rúmar 400 þúsundir, semsagt veruleg skattalækkun á launafólk í landinu." – Þetta er ónákvæm frásögn. Hið rétta er að þessi hluti verkalýðshreyfingarinnar vill fjármagna skattalækkunina með lækkun og svo afnámi persónuafsláttar á þá sem hærri tekjur hafa. Sem sé; fyrst skattleysi og svo er gengið fram af bjargbrúninni. Spyrja mætti hvort ekki væri réttlátara að mjög lágur skattur væri á allar tekjur sem eru innan við meðaltekjur, en enginn persónufrádráttur?

Fyrirkomulag þar sem tiltölulega lágar jaðartekjur bera þungan skatt er bæði mjög vinnuletjandi og ákaflega óréttlátt.

[Þorsteinn Siglaugsson, 24.10.2018 kl. 10:40]

Það er nú spurning hvað verkalýðsrekendurnir segðu ef stjórnvöld tækju þá á orðinu, lækkuðu skatta og rækju svo sem eins og tíu þúsund ríkisstarfsmenn til að mæta tekjutapinu? Hræddur um að það myndi heyrast hljóð úr horni. Eða öllu heldur óhljóð.

[Haukur Árnason, 24.10.2018 kl. 11:18]

Rétt mælir þú Jón, þetta er svo galið Uppáveggí Arionbanka stendu: "Við mælum með að húsnæðiskostnaður fari ekki yfir 25% af réðstöfunartekjum" Ég spurði starfsmann hvort þetta væri djók. Hann hélt ekki, ég spurði hvort hann þekkti einhvern sem borgaði ekki meira en 25% í húsðæðiskostnað. Hann þekkti engnn.