Bjarni Benediktsson er vaxandi stjórnmálamaður

Í leiðtogaumræðunum í sjónvarpssal í kvöld bar Bjarni Benediktsson formaður Sjálfstæðisflokksins höfuð og herðar yfir aðra flokksleiðtoga bæði í eiginlegri og óeiginlegri merkingu. Bjarni var málefnalegur og sýndi fram á að hann hefur yfirburða þekkingu á íslensku samfélagi. Vona að frammistaða formannsins skili flokknum auknu fylgi í kosningunum á morgun. 

Bjarni gerði góða grein í stuttum setningum fyrir þeim reginmun sem er á lífsskoðun okkar sem viljum að hver og einn fái að njóta verka sinna og sósíalistanna sem vilja láta aðra njóta þess sem þú gerir. Á sama tíma og við viljum hafa öryggisnet velferðar í landinu og svigrúm fyrir einstaklinganna til að vera sinnar gæfu smiðir, þá telja sósíalistarnir nauðsynlegt að skattleggja þá sem mest, sem vinna sjálfum sér og þjóðfélaginu best.

Þeir Sigmundur Davíð og Sigurður Ingi komu líka fram sem öruggur stjórnmálaleiðtogar. Vel að merkja miðað við málflutning þeirra þá voru þeir ekki að lýsa skoðunum miðflokka heldur hægri flokka. 

Katrín Jakobsdóttir komst líka vel frá þessum umræðum málefnaleg og rökföst. 

Þar sem ég lofaði konunni minni að vera ekki neikvæður fram yfir kosningar þá ræði ég ekki frammistöðu annarra flokksleiðtoga. 

Hvernig svo sem kosningarnar fara þá verður ekki annað sagt en að formaðurinn hafi lagt sitt að mörkum með frábærri frammistöðu sinni í kvöld til að við vinnum góðan sigur í kosningunum á morgun. 

Samband við kjósendur og kröfusamkomur

Vilmundur heitinn Gylfason tók upp það nýmæli í kosningabaráttu fyrir margt löngu að fara á vinnustaði og vera í lifandi sambandi við kjósendur. Aðrir tóku þetta upp en svo breyttist þetta og var stofnanavætt.

Stofnanavæðing vinnustaðafundanna er sú, að nú eru það nær eingöngu hagsmunahópar sem boða einn frá öllum flokkum til sín til að fá þá til að lofa auknum fjárframlögum í sína þágu.

Forsvarsfólk þrýstihópsins eða stofnunarinnar flytur ræðu  og krefst skýrra svara frá stjórnmálamönnum um stóraukin framlög. Stjórnmálamenn á atkvæðaveiðum í algjörum pópúlisma, keppast við, að lofa meiri peningum frá skattgreiðendum. Sá fær hæst klappið sem mestu lofar. 

Á fundunum kynna stjórnmálaflokkarnir ekki stefnu sína eða baráttumál heldur úða út peningaloforðum í algjöru glóruleysi. Kröfugerðarhópurinn minnir síðan stöðugt á loforðin. 

Stjórnmálamenn eru því ekki lengur að flytja fólki sinn boðskap heldur að láta hrekja sig út í að vera talsfólk sérhagsmuna. 

Loforðin sem hagsmunahóparnir kreista fram  verða bara framkvæmd með peningum frá skattgreiðendum. Auknar millifærslur og fleiri bótaþegar kosta mikið og draga á endanum úr almennri velmegun.

Frambjóðendur ættu að hætta að mæta á þessu kröfugerðarfundi og snúa sér beint til kjósenda. Hlusta á kjósendur á vinnustöðum, verslunarmiðstöðum, sjúkrastofnunum og mannamótum og segja þeim í einlægni fyrir hvað þeir standa án þess að lofa því að misfara með peninga skattgreiðenda. Það er mun betra samband við hinn almenna kjósenda en stofnanavæddu kröfugerðarfundirnir þar sem milljarðar fjúka í loforðum.

Mér telst til að einn frambjóðandi Samfylkingarinnar í Reykjavík hafi þegar lofað yfir 20 milljarða útgjaldaaukningu á kröfufundum í yfirboðskapphlaupinu. 

Vonandi linnir þessum dáraskap með því að ábyrgir stjórnmálaflokkar hætti að elta þá óábyrgu í yfirboðunum, en átti sig á að velferðin er mest þar sem fólkið sjálft fær sem mest að vera sínir gæfu smiðir án aðkomu stjórnmálafólks og skattlagning er í lágmarki.

 

Að vilja Lilju kveðið hafa

Fyrrum formaður Framsóknarflokksins sá mæti maður Guðni Ágústsson hvetur fólk í Morgunblaðsgrein í dag til að kjósa Lilju Alfreðsdóttur alþingismann hvar svo í flokki sem það stendur eftir því sem skilja má og segir hana eiga mikið erindi í íslenskum stjórnmálum. 

Hægt er að taka undir það sem Guðni segir varðandi Lilju Alfreðsdóttur, sem hefur komið fram á sínum stutta pólitíska ferli af háttvísi og kurteisi, en verið á sama tíma einörð og málefnaleg í sínum málflutningi.

Nú er það svo að kosningakerfið okkar heimilar okkur ekki að greiða nema eitt atkvæði listabókstaf flokks.

Sem flokksbundinn Sjálfstæðismaður, meðmælandi með lista flokksins í kjördæminu og baráttumaður fyrir góðri kosningu Sjálfstæðisflokksins, get ég því ekki greitt Lilju atkvæði mitt. Það skiptir einnig miklu máli að Sigríður Andersen dómsmálaráðherra, sem á ekki síður erindi í íslenskri pólitík en Lilja fái góða kosningu, hún hefur heldur betur sýnt það í störfum sínum. 

Grein Guðna vakti mig hins vegar til umhugsunar um það hvað kosningakerfið okkar er gallað. Mörg vildum við sjá gott fólk úr öðrum flokkum en okkar eigin á Alþingi. Ég hef t.d. áhuga á að Ólafur Ísleifsson og Halldór Gunnarsson úr Flokki fólksins komist á þing og tel þá eiga þangað fullt erindi. Þannig get ég einnig talið upp fólk úr fleiri flokkum.  En við höfum bara eitt atkvæði þó kjósa eigi 63 alþingismenn.

Kosningakerfið okkar er gallað af því að það veitir kjósandanum ekki eðlilegt vald á kjördegi. Til að kjósandinn hefði raunverulegt vald á kjördegi þá ætti hann að hafa 63 atkvæði til ráðstöfunar þar sem hann gæti greitt fólki úr mismunandi flokkum atkvæði eða greitt frambjóðendum eigin flokks öll atkvæðin. Þá væri lýðræðið virkara og vilji kjósandans kæmi skýrar í ljós.

Til að setja kjósandann í öndvegi í stað stjórnmálaflokka og flokksræðis ættum við því að sameinast um að breyta kosningalögunum og stjórnarskránni þannig að kjósandinn færi með jafnmörg atkvæði og þeim fjölda fulltrúa nemur sem kjósa á. Þá gætum við kosið allar okkar Liljur og Sigríðar sem og annað hæft fólk en sleppt hinum.

 

Látum vandann ekki vaxa okkur yfir höfuð

Ekki má ræða vanda tengdum ólöglegum innflytjendum sem á máli fína fólksins heita "hælisleitendur" og á máli enn fínna fólksins "umsækjendur um alþjóðlega vernd". Þrátt fyrir að þessi svokölluðu hælisleitendur kosti íslenska skattgreiðendur a.m.k. 6 milljarða þetta árið, en aðrir segja kostnaðinn  mun meiri eða allt að 16 milljörðum í ár og fari vaxandi.

Útgjaldaaukninguna má m.a. rekja til fávíslegra vinnubragða og stefnumótunar Unnar Brár Konráðsdóttur í Útlendingalögunum sem og ofbeldi hennar og Áslaugar Örnu á síðasta Landsfundi Sjálfstæðisflokksins, en Áslaug Arna titlar sig nú varaformann Sjálfstæðisflokksins.

Þær stallsystur emja nú eins og stungnir grísir vegna þess að samþingmaður þeirra Ásmundur Friðriksson leyfir sér að segja sannleikann um vandann sem er upp kominn og tengist hælisleitendum. Þær fraukur kalla eftir því að Ásmundi verði sýnt í tvo eða jafnvel þrjá heimana vegna þess að hann skuli leyfa sér að hafa aðrar skoðanir en þær. Virðing þeirra fyrir tjáningarfrelsinu er greinilega ómæld og e.t.v. finnst einhverjum það sæma þeim virðingarstöðum sem þær gegna.

Hvatt er til að strika Ásmund út við kosningarnar, þó gáfulegra væri  að strika út þá sem ber stóra ábyrgð á kostnaðinum við hælisleitendur, Unni Brá, en hún fékk raunar hraklega útreið í síðasta prófkjöri vegna afstöðu sinnar til málefna ólöglegra innflytjenda og flestar útstrikanirnar. Formaður Sjálfstæðisflokksins verðlaunaði hana í framhaldi af því með að gera hana að forseta Alþingis. 

Í framhaldi af svigurmælum í garð Ásmundar fyrir að leyfa sér að hreyfa mikilvægu máli eins og raunar Björn Bjarnason fyrrum þingmaður og ráðherra Sjálfstæðisflokksins hefur hvatt til að gert yrði ákveður formaður Sjálfstæðisflokksins að slá á puttana á Ásmundi og tjá sig með þeim hætti að ætla má að hann sé í liðinu með þeim ólánsfraukum Unni Brá og Áslaugu Örnu.

Þessi afstaða hins lánlausa formanns Sjálfstæðisflokksins er sérstök skoðuð í því ljósi að í dag vann systurflokkur Sjálfstæðisflokksins í Austurríki stórsigur í kosningum vegna einarðrar stefnu í málefnum útlendinga þar sem m.a. er hvatt til að loka leiðum fyrir hælisleitendur til Evrópu og taka af þeim alla styrki og framlög úr almannatryggingakerfinu fyrstu 5 árin sem þeir búa í landinu. Góð hugmynd fyrir Sjálfstæðisflokkinn að taka upp sömu stefnu og systurflokkurinn ÖVP.

Annar systurflokkur Sjálfstæðisflokksins Moderata Samlingspartiet í Svíþjóð setti einnig í dag fram þá stefnu að herða ætti reglur varðandi hælisleitendur til muna. 

Evrópuþjóðir gera sér í vaxandi mæli grein fyrir að sú stefna opinna landamæra á forsendum Útlendingalaganna gengur ekki. Vandinn er orðinn það mikill að flokksleiðtogar varfærinna hægri og miðflokka í Evrópu,  þora nú að tala eins og Ásmundur Friðriksson.  Forusta Sjálfsstæðisflokksins ætlar hins vegar að sitja uppi með sínar svörtu Petrínur, Unni og Áslaugu, sem  vilja koma okkur dýpra ofan í foraðið með enn meiri kostnaði og verri afleiðingum en enn eru orðnar. 

Stefna formanns Sjálfstæðisflokksins miðað við hvernig hann tjáir sig í dag andstætt því sem hann gerði á fundi með eldri Sjálfstæðisfólki fyrir nokkru er helstefna sem leiðir til þess að vandinn vex okkur yfir höfuð. Þetta er málefni sem krefst góðrar umræðu eins og Björn Bjarnason hefur ítrekað bent á.

Upphrópanir og þöggun í þessum málum leiðir hins vegar til vondrar umræðu og öfga.

 

Delerandi fullur eða bara delerandi.

Sagt er að frambjóðandi Flokks fólksins í 2. sæti í Norðausturkjördæmi hafi verið delerandi og fullur á framboðsfundi í Menntaskólanum á Akureyri. 

Frambjóðandinn neitar því að hafa verið fullur. En þeir sem skoða myndbandsbrot af fundinum sjá að hann er delerandi.  Taka verður orð frambjóðandans trúanleg um að hann hafi verið bláedrú, þó hann hafi delerað.

Af gefnu tilefninu kom mér í hug saga af forstjóra stórfyrirtækis í New York, sem sagði við starfsfólk sitt, að ef það þyrfti að drekka áfengi í hádeginu, þá óskaði hann þess, að það fengi sér drykki sem lyktuðu þannig að viðskiptavinirnir vissu að þau væru full en ekki svona vitlaus. 

Sitt sýnist greinilega hverjum.

Veisluborð á þinn kostnað.

Stjórnmálaumræður forustufólks stjórnmálaflokkana í Ríkissjónvarpinu í gær voru að verulegu leyti skelfilegar.

Sá veikleiki lýðræðisins, sem helst gæti orðið því að fjörtjóni, innistæðulaus yfirboð, léku þar stórt hlutverk. Þar var Katrín Jakobsdóttir í aðalhlutverki. Formaður Samfylkingarinnar og Flokks fólksins létu sinn hlut heldur betur ekki heldur eftir liggja varðandi höfnun á kostum markaðskerfisins og boðun innistæðulausrar velferðar á kostnað skattgreiðenda.

Aðspurð um það með hvaða hætti Katrín Jakobsdóttir og flokkur hennar ætlaði að afla þeirra skatttekna sem VG boðar, þá varð fátt um svör en þeim mun meira orðagjálfur um ekki neitt eins og þess formanns er gjarnt að grípa til enda hefur hún tileinkað sér umræðustjórnmál út í bláinn mun betur en nokkur nokkru sinni gerði meðan það var inntak stefnu Samfylkingarinnar.

Annar hlutur sem var eftirtektarverður er, að allir flokkar að Viðreisn og Sjálfstæðisflokknum undanskildum og e.t.v. Miðflokknum telja fráleitt að nýta kosti frjálsrar samkeppni. Í markaðsþjóðfélaginu þar sem það er viðurkennt meira að segja í lögum eins og t.d. Samkeppnislögum, að samkeppni á markaði stuðli að bættum lífskjörum. Þá mótmæla stjórnmálaleiðtogar vinstri flokkanna þ.á.m. Flokks fólksins því að tækt sé að nýta frjálsa samkeppni til að stuðla að aukinni velferð borgaranna og betri þjónustu fyrir minni pening. 

Öðru vísi mér áður brá t.d. með Samfylkinguna undir stjórn Össurar Skarphéðinssonar, en hann hafði jafn næman skilning á því og Sósíaldemókratar þess tíma að forsenda framfara og velferðar væri sú að kostir markaðskerfisins væru nýttir. 

Staðreyndirnar sem umræður um íslensk stjórnmál ætti að snúast um eru þær að skattar á almenning eru allt of háir og brýnt er að lækka skatta á almenning í landinu. Í öðru lagi þá er rekstrarafgangur ríkisins óverulegur þrátt fyrir skattpíningu og gríðarlegar tekjur af ferðamönnum. Í þriðja lagi þá hafa stjórnvöld vanrækt viðhald og uppbyggingu á innviðum samfélagsins vegna gríðarlegra velferðarútgjalda m.a. til velferðartúrista sem kallaðir eru hælisleitendur.

Eftir umræðurnar í gær sýnist mér brýnast að sett verði nýtt stjórnarskrárákvæði til varnar eigum og tekjum fólksins í landinu með því að takmarka það sem ríkisvaldið getur tekið af fólkinu í formi skatta.  Verði það ekki gert og forynjum sósíalismans sem birtust aftur og aftur í umræðunum í gær verður sleppt lausum, þá er hætt við að dugandi fólk greiði í auknum mæli atkvæði með fótunum eins og var í óskalandi sósíalismans Austur Þýskalandi allt fram að lokum síðustu aldar. 

Upphefðin sem átti að koma að utan

Lengi hefur það þótt til framdráttar á Íslandi að um menn, málefni væri fjallað í erlendum fjölmiðlum. Með sama hætti töldu slúðurberar villta vinstrisins, að best væri að koma höggi á forsætisráðherra með því að fá erlent blað til að birta ávirðingar um hann. 

Dagblaðið The Guardian er mjög vinstri sinnað blað og því fer fjarri að það sé vandaðra í fréttaflutningi sínum en blöð gulu pressunar þar í landi t.d. Daily Mail og The Sun.

Sú gjörð villta vinstrisins að fá The Guardian til að birta óhróður um forsætisráðherra og brigsla honum um óheiðarleika í aðdraganda að Hruninu er athyglisverð tilraun til að reyna að fá kjósendur til að ímynda sér að ekki frétt og slúður, sé marktæk frétt af því að erlent kommablað birtir slúðrið. 

Í nóvember 2007 sat ég á Alþingi og sá ekki annað en þær blikur væru á lofti að stefndi í kreppu í síðasta lagi haustið 2008. Ljóst var að gengi krónunnar var allt of hátt miðað við gengi dollars, Evru og Punds og innlendi hlutabréfamarkaðurinn hafði hækkað mun meira en sambærilegir markaðir erlendis. Þá var ljóst að óhjákvæmilega kæmi til verulegs samdráttar í byggingariðnaðinum þegar liði á árið 2008.  Hins vegar óraði mig ekki fyrir að helstu viðskiptabankarnir stæðu jafn illa og raun bar vitni. 

Í framhaldi af þessu flutti ég ítrekað varnaðarorð og gagnrýndi samstjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar fyrir ógætilega efnahagsstjórn. Nú veit ég ekki hve vel samþingmaður minn, Bjarni Benediktsson forsætisráðherra, fylgdist með þessum málflutningi mínum, en hafi hann gert það þá hefði honum átt og mátt vera ljóst að það væri veruleg áhætta að geyma peningana sína í innlendum hlutabréfum og bankasjóðum sem fjárfestu í innlendum hlutabréfum að mestu. 

Þeir váboðar sem voru fyrir hendi í nóvember 2007 urðu síðan alvarlegri þegar leið á árið 2008. Það sem kemur mér því á óvart varðandi frétt The Guardian og útbreiðslulausa miðilsins sem birtu slúðrið um forsætisráðherra, að forsætisráðherra skuli ekki löngu áður en raun bar vitni gert skynsamlegar ráðstafanir í eigin fjármálum og selt allt sem hann átti í Sjóð 9 svo dæmi sé tekið. 

Annað sem vekur einnig athygli er að virtir fjölmiðlar í Bretlandi eða annarsstaðar, hvers fréttir ég hef kynnt mér í dag birta ekki slúðrið í The Guardian. Sú staðreynd er sýnir vel að þetta níðhögg villta vinstrisins þykir ómarktæk ekki frétt á erlendum vettvangi.