Frelsi eða flokksræði

Frá því var sagt í fréttum RÚV í gær, að athafnamaðurinn Bolli Kristinsson, sem er innmúraður og innvígður Sjálfstæðismaður hefði beðið miðstjórn Sjálfstæðisflokksins, að samþykkja að flokksfólk gæti borið fram auka- og/eða viðbótarlista svo sem heimilt er í kosningalögum til að aukinn stuðningur gæti komið frá kjósendum við grunngildi Sjálfstæðisstefnunnar þ.e. DD eða jafnvel DDD lista. Hugmyndin kviknar vegna þess að Bolli telur uggvænlega horfi með stuðing við Sjálfstæðisflokkinn í næstu kosningum og skoðanakannanir bera þess glöggt vitni. 

Því miður brást formaður Flokksins illa við þessum hugmyndum og taldi að sér vegið, en fjarri fer því. 

Umræða um auka- eða viðbótarlista Sjálfstæðisflokksins hefur iðulega komið upp jafnvel löngu áður en formaður Sjálfstæðisflokksins fæddist. Að hverjum var þá vegið?

Veturinn og vorið 1968 var umræða um málið mjög hörð innan Flokksins og ungir Sjálfstæðismenn leiddu þá umræðu. Þar fór fyrir hópunum Ármann heitinn Sveinsson laganemi, sem með skarpskyggni og frábærri rökhyggju rak málið. Á þeim tíma var ágreiningurinn um það hvort að stefna ætti í átt til flokksræðis með því að ekki fengist að bjóða fram aukalista nema miðstjórn eða sambærilegt stjórunarapparat flokka samþykkti það. Við kölluðum það á þeim tíma "flokksræðistillögu" og vildum að flokksmenn hefðu frelsi svo sem verið hefði til að bjóða fram lista í nafni flokksins síns. Bolli er í raun ekki að fara fram á neitt annað .

Við stóðum fyrir stórum fundi í hádegi á laugardegi vorið 1968 í Odd Fellow húsinu, þar sem framsögumenn voru Jóhann Hafstein þáverandi dómsmálaráðherra, sem bar fram flokksræðistillöguna (eins og við kölluðum hana)og Ármann Sveinsson. Eftir að hart hafði verið tekist á, þar sem ég hafði mig töluvert í frammi ásamt Ármanni, lauk fundinum eins og vera bar og þegar ég var á leið út úr fundarsalnunum. Heyrði ég kallað djúpri röddu dómsmálaráðherra sem sagði "Jón viltu koma og tala við mig." Nú bjóst ég við að fá yfirhalningu því að Jóhann var nokkuð þykkjuþungur á stundum á fundinum. En svo var ekki. Jóhann sagði. "Viltu tala við hann Ármann og ég vil fá ykkur í heimsókn heim til mín upp í Háuhlíð kl 4 í dag.

Við mættum og áttum ekki von á góðu, en það fór heldur betur á annan veg. Umræður okkar voru málefnalegar og einlægar og þegar þeim lauk var bryddað upp á fleiru svo sem nauðsyn sérstaks átaks í húsnæðismálum fyrir ungt fólk  "eign fyrir alla." 

Þó tekist væri hart á um þessi mál, þá leit Jóhann ekki á það sem einhvern óvinafagnað sem stefnt væri gegn sér. Á þeim tíma var alsiða í Sjálfstæðisflokknum, að forustumenn og aðrir flokksmenn mættu til umræðna á fundum á jafnréttisgrundvelli en ekki eins og nú er, þar sem boðið er upp á það í besta falli, að bera fram fyrirspurnir til hávelborinheitanna. 

Þessi eftirmiðdagur á heimili Jóhanns og góð samskipti sem tókust með okkur í framhaldi er mér ógleymanleg og þessi vaski stjórnmálaleiðtogi sem hafði staðið í stórorustum þegar kommúnistar og nasistar sóttu að frelsinu og haft sigur með félagi sínu Vöku félagi lýðræðissinna í Háskóla Íslands.

Þegar deilur urðu í Flokknum síðar sagði Jóhann Hafstein þessi fleygu og eftirminnilegu orð á Landsfundi á Hótel Sögu. Stuðningsfólk Geirs Hallgrímssonar og Gunnars Thoroddsen deildu hart á fundinum og þá sagði Jóhann: 

"Það er engin maður svo merkilegur að Sjálfstæðisflokkurinn sé ekki miklu merkilegri." 

Forustumenn Flokksins á hverjum tíma ættu að tileinka sér þessi sjónarmið. 

Nokkrum sinnum hafa komið óskir frá frambjóðendum að bjóða fram DD lista og mér er sérstaklega minnistæð tilmæli Sigurlaugar Bjarnadóttur og Jóns G. Sólnes, sem bæði höfðu verið þingmenn flokksins. Því miður sagði miðstjórn nei og setti sig í sömu stellingar og fákeppnisfyrirtæki. Ég sat á þeim tíma  í miðstjórn og talaði fyrir því einn manna að þeim yrði heimilað að fá DD lista. Hefði það gengið eftir hefði Sjálfstæðisflokkuinn í bæði skipti bætt við sig þingmanni. Skoðað í baksýnisspeglinum þá hefði það ekki verið neitt nema gott með sama hætti og þeir þingmenn Sjáflstæðisflokksins sem voru í stjórnarandstöðu á tímum "Nýsköpunarstjórnarinnar" svokölluðu sátu þingflokksfundi með stjórnarþingmönnunum. 

Einu sinni kastaðist svo í kekki milli vinanna Ólafs Thors formanns Flokksins og Péturs Ottesen bændahöfðingja, að Ólafur sagði "Nú skil ég af hverju þú ert eina sauðnautið sem hefur þrifist hér, Pétur." Pétur varð svo reiður að hann hljóp á dyr og skellti svo rækilega á eftir sér að rúða sem var í hurðinni mölbrotnaði. Talað var um að kaupa nýja rúðu en Ólafur sagði. "Ekki fyrr en Pétur kemur aftur"   Mér finnst þetta dæmi um heilbrigð skoðanaskipti manna sem keppa að sama marki, en sjá mismunandi leiðir til þess á stundum. 

Vegna þess að það hefur verið eindregin afstaða miðstjórnar að hafna viðbótaraframboðum, þá er eðlilegt að Bolli Kristinsson leiti eftir því þar sem honum er í mun, að Sjálfstæðisflokkurinn geti vaxið og dafnað og verði á ný stór og öflugur flokkur, þjóðarflokkur,  og leitar því leiða með því að bera þessa fyrirspurn undir miðstjórn.  Ekkert er eðlilegra og því fer fjarri að það sé verið að ráðast á einn eða annan. Það væri gaman ef Flokksforustan mundi taka þessa tilögu til alvarlegrar umræðu meðal flokksfólksins.

Á þeim tíma sem við Ármann stóðum í eldlínunni og börðumst fyrir auknu frelsi flokksfólksins var einvalalið í forustu Flokksins. Nægir að nefna Bjarna Benediktsson eldri formann flokksins, Jóhann Hafstein, Birgir Kjaran sem var ómetanlegur hugmyndafræðingur Flokksins, Gunnar Thoroddsen og Geir Hallgrímsson. Engin stjórnmálaflokkur á Íslandi hefur nokkru sinni átt slíku einvalaliði á að skipa eins og Sjálfstæðisflokkurinn á sjöunda áratug síðustu aldar. Þar voru garpar, sem lögðu sig í líma við að hlusta á flokksfólkið og taka tillit til þess. Við dáðumst að þessu mönnum og tókum þá okkur til fyrirmyndar eftir því sem við gátum. Því var heldur betur ekki fyrir að fara að við værum að ráðast á þá sem við dáðum mest í pólitík, þó við værum ekki alltaf sammála þeim.

Ég hef lagt það til, að Sjálfstæðisflokkurinn efni til funda um allt land, þar sem staða og stefna Flokksins verið rædd hispurslaust og í einlægni og forustufólk og aðrir Flokksmenn sitji við sama borð í þeim umræðum. Það er nóg að hafa einn eða tvo forustumenn á hverjum fundi. 

Það þarf ekki að vera rútubílafarmur.

 

Oft var þörf en nú er nauðsyn og það væri þá alla vega komið plan sem ungir Sjálfstæðismenn eru að kalla eftir.  

Það þjóðfélag kemur aldrei aftur

Guðni Th. Jóhannesson sagði nokkru eftir að hann var kjörinn forseti lýðveldisins, að það þjóðfélag sem við hefðum búið við væri að hverfa og kæmi aldrei aftur. Hann ræddi þá um innstreymi hælisleitenda og svokallaða fjölmenningu, sem hefur raunar hvergi gengið upp nema í ímyndarheimi vinstri sinnaðra fjölmiðla.

Síðan fyrrverandi forseti mælti þessi orð hefur slegið í bakseglin og það þjóðfélag sem var í upphafi forsetatíðar hans er líka að baki og komið annað og verra að mörgu leyti hvað fjölómenninguna varðar. 

Fyrir nokkrum árum sagði lögreglumaður mér, að þeir þyrftu að vera í stunguheldum vestum við lögreglustörf á höfuðborgarsvæðinu og ég hváði og spurði hvað hefur breyst, hvað veldur. Hann svaraði bjóst þú við Jón minn, að það tæki ekki sinn toll og leiddi af sér nýja ósiði að fá svona mikið af innflytjendum til landsins einkum þá sem koma frá löndum utan Evrópu. 

Ég svaraði honum að ég hefði ekki búist við því, en ábyrgðarlausir stjórnendur þessa lands voru heillum horfnir. Svo heillum horfnir að það var ekki horft á vandamálið sem hefur verið að gerjast á undanförnum árum.

Ung stúlka í blóma lífsins dó vegna þess að það var ekki brugðist við í tíma og því fólki sem í hlut átti veitt nauðsynleg vernd af hálfu lögreglu og viðeigandi refsingum beitt fyrir ofbeldi og yfirgang þeirra sem eru að breyta íslensku þjóðfélagi úr því öruggasta og friðsælasta í það sem það er nú.

Foreldrum og aðstandendum hennar skulu hér færðar samúðarkveðjur og það er svo sárt, að horfa á að svona skuli fara af því að yfirvöld bregðast ekki við í tíma og leyfa ástandi að verða eins og það hefur þróast því miður vegna afskiptaleysisins svo ekki sé meira sagt. 

Sennilega væri best að lögreglan segði allan sannleikann sem fyrst um þá hnífstunguárás sem er til rannsóknar sem og þá breytingu sem er orðin á þjóðfélagin, svo að almenningur í landinu átti sig á því hvað er við að eiga. 

En e.t.v. meta yfirvöld það með þeim hætti að það mundi valda allt of miklum óróa í landinu. En er afsakanlegt að halda fréttum frá fólki vegna þess? 

Ekki sama Jón og sr. Jón

Fylkiskosningar fóru fram í nokkrum fylkjum Þýskalands í gær. Hægri flokknum AFD (Alternative für Deutschland) hafði verið spáð stórsigri og spár gengu eftir AFD var sigurvegari kosningana og fékk yfir 30% fylgi þar sem best gekk. Vert er að óska þeim til hamingju.

Stuttu eftir að fyrir lá, að AFD væri afgerandi sigurvegari lýsti hver stjórnmálaleiðtogi hefðbundinna flokka að útilokað væri að vinna með AFD, þó engar frekari skýringar væru nefndar. Þessi afstaða er andlýðræðisleg og sýnir fremur fram á meiri öfgar en þær sem AFD er sakað um. 

Annað sem vakti athygli varðandi kosningarnar var sigur Söru Wagenknecht (BSW) í einu fylki þar sem hún bauð sig fram, en hún er talin lengst til vinstri. Engin leiðtogi hefðbundinna flokka segir þó að hún sé óstjórntæk eins og AFD. 

Sarah þessi var áður í vinstri flokknum (Linke) en hann var ekki nógu langt til vinstri fyrir hana.

Hvað sem líður hægri vinstri og öfgum eða ekki öfgum, þá er  merkilegat að  "öfgahægrið" og "öfgavinstrið" eru sammála í andstöðu við hælisleitendastefnu þýskra stjórnvalda. Þeir vilja eðlilegt þjóðfélag byggt á menningarlegum grunni þýsks samfélags, en eru í andstöðu við transhugmyndafræði, bullfræði vók hugmyndafræðinnar.  Þá hafna báðir flokkarnir óskilyrtum stuðningið við stefnu Zelenskí í stríðinu við Rússa og hafa tjáð sig um nauðsyn friðarsamninga.

Eru þessar öfgar sem svo eru kallaðar ekki heilbrigð skynsemi og er það ekki þessvegna sem venjulegt fólk flykkist til fylgis við þá. Fólk sem vill búa í friði í landinu sínu, halda í sín gildi en hafnar vók stefnu og að skipt sé um þjóð í landinu. 

Þegar Sarah W (SW) talar um að viðhalda þjóðlegum gildum, þá finnst öllum það eðlilegt. En þegar talsmenn AFD, tala með sama hætti eru þeir sakaður um þjóðernisöfgar.

Hvenær skyldi vinstrið á Íslandi sjá að sér og standa með þjóðlegum gildum, íslenskri tungu, ströngum reglum um hælisleitendur og berjast fyrir friði í Úkraínustríðinu, sem kæmi í stað hernaðarstefnu utanríkisráðherra.

 

Flokksráðsfundur í skugga skoðanakannana

Flokksráðsfundur Sjálfstæðisflokksins var haldinn í skugga mælingar skoðanakannana á döpru fylgi.

Sjálfstæðisflokkurinn státar af því einn íslenskra flokka að geta haldið fjöldasamkomur eins og Flokksráðsfundi og Landsfundi með slíkum glæsibrag, að fólki líði vel og nýtur samvista við vini sína og flokksfélaga jafnvel þó að ágreiningur kraumi undir niðri eða komi upp á yfirborðið. 

Skipstjóri á stærsta millilandaskipi íslenska flotans á sínum tíma þótti svo mikils um vert að mæta á Landsfundi, að hann sleppti jafnan úr ferð og mætti á Landsfundi í sínu fínasta pússi enda var Landsfundur hans hátíð, þar sem hann var ódeigur við að flytja mál sitt úr ræðustól.

Nú er sá tími liðinn, að almennir fundarmenn geti farið í ræðustól á Flokksráðsfundi. Einu almennu umræðurnar fóru fram milli þeirra sem sátu við sama borð. Markviss málefnaumræða og/eða gagnrýni fékk því ekki rúm á fundinum. 

Formaður flokksins flutti firnagóða ræðu eins og honum er lagið á slíkum fundum og örræður ráðherra Flokksins og formanns nefndar um stjórnmálaályktun voru ágætar. Einhvern veginn virðast það vera álög á Sjálfstæðisflokknum að velja jafnan menn fædda í Skagafirði til að vera formenn stjórnmálanefnda Flokksins, sem er rannsóknarefni út af fyrir sig. Sú staða er þeim mun mikilvægari þegar fundurinn hefur ekki tækifæri til að gera annað en að samþykkja tillöguna.

Þrátt fyrir að fundurinn hafi tekist hið besta og fólki hafi liðið vel og sé staðráðið í að vinna Flokknum vel, þá eru vandamálin varðandi dvínandi fylgi óleyst.

Það er viðfangsefni forustu Flokksins að gefa Flokksfólkinu kost á því að ræða þau mál ítarlega á almennum Flokksfundum fram að Landsfundi svo það geti haft virk áhrif til þess að leiðrétta þá stefnu, sem stór hópur Sjálfstæðisfólks telur nauðsynlegt að gera, þar sem forustan hafi látið undan síga og tekið á sig alvarlega vinstri slagsíðu. 

Í setningarræðu sinni sagði formaðurinn eftirfarandi:

"Sundurleitur ósamstæður hópur nær aldrei árangri."

Hér skal tekið undir þessi orð formannsins. Sjálfstæðismenn hafa oft deilt og haft mismunandi skoðanir en hafa samt sem áður náð að vera samstæður hópur og leysa málefnaágreining, jafnvel í þau tvö skipti sem ákveðinn hópur þingmanna Flokksins var í stjórnarandstöðu en hinir studdu ríkisstjórnina. 

En Sjálfstæðisfólk í dag er ekki sundurleitur eða ósamstæður hópur það kom svo berlega í ljós á fundinum í gær. Því er ekki um að kenna fylgisleysi Flokksins og það ætti forusta Flokksins að gaumgæfa. 

Það er annar hópur sem er sundurleitur og ósamstæður og nær þar af leiðandi ekki árangri.

Það er ríkisstjórn Íslands. 

 

 

 

Barátta við styttur og málverk.

Í gær ákvað sósíalistinn Keir Starmer forsætisráðherra Bretlands að taka niður málverk af forvera sínum skörungnum Margréti Thatcher. Sósíalistum og öðrum sem vilja falsa söguna eða þola illa að horfast í augu við staðreyndir er gjarnt að ráðast gegn minnismerkjum og látnu fólki. 

Brjóstmynd af skörungnum Winston Churchill nánasta bandamanni Bandaríkjanna í síðari heimstyrjöld var komið fyrir á skrifstofu forseta Bandaríkjanna, en Obama gat ekki horfst í augu við styttuna og lét fjarlægja hana. Sama gerði Biden líka þegar hann tók við embætti.

Menn lítilla sanda lítilla sæva eiga iðulega erfitt með að horfast í augu við stórmenni jafnvel þó jarðvist þeirra sé löngu lokið og þau grópuð í málverk eða styttur. 

Við Íslendingar höfum ekki farið eins mikinn og engilsaxar í að fjarlægja styttur vegna pólitísks rétttrúnaðar, en þó varð almættinu í Reykjavík verulega á í messunni þegar samþykkt var samhljóða í Borgarstjórn Reykjavíkur að fjarlægja styttu af merkasta æskulýðsleiðtoga Íslands, sr. Friðrik Friðrikssyni vegna bæjarslúðurs.

Styttan af sr. Friðrik Friðrikssyni, sem var bæjarprýði við Lækjargötuna var reist að áeggjan allra helstu borgara þessa lands og með frjálsum samskotum þeirra. Þeir fengu listamann til að gera styttuna og Reykjavíkurborg sóttist eftir að setja hana upp við Lækjargötuna. 

Borgarráð samþykkti að taka styttuna niður og hvað svo? Reykjavíkurborg á ekki styttuna, en hefur neitað að afhenda hana. Af hverju? Eiginkona listamannsins hefur farið fram á að fá styttuna á grundvelli höfundar og sæmdarréttar listamannsins. Reykjavíkurborg neitar og ætlar sér að geyma hana í einhverjum kjallara bak við luktar dyr þar sem engin fær að sjá hana.

Gertæki Reykjavíkurborgar er verra en aumingjaskapur og fordómar Keir Starmer, Obama og Biden. Reykjavíkurborg vill ekki lengur hafa syttuna til sýnis en neitar síðan þeim sem eiga tilkall til hennar og vilja að hún fái veglegan sess um að fá hana. Hvers konar vinnubrögð eru þetta eiginlega?

Svona bolabrögð og tuddahátt er ekki hægt að líða.

Vonandi sér hinn nýji borgarstjóri ljósið hvað það varðar. 

 

Nú verður að bregðast við?

Flokksráðsfundur Sjálfstæðisflokksins verður haldinn á laugardaginn kemur. Ég hafði fyrirfram væntingar um, að forusta Flokksins skynjaði að nauðsyn bæri til að flokksráðsfundurinn yrði með öðru sniði en því hefðbundna, í ljósi þess, að stöðugt hefur sigið á ógæfuhliðina fyrir Flokkinn í skoðanakönnunum svo mjög að ekki er hægt að skella skollaeyrum við þeim niðurstöðum. 

Flokkurinn hefur fallið úr því að vera langstærsti stjórnmálaflokkur fyrst í annað sæti og nú skv. nýjustu könnun er Flokkurinn kominn í 3 sæti. Miðflokkurinn er stærri. 

Fæstir hefðu trúað því að Sjálfstæðisflokkurinn sem hefur lengst af í sögu sinni verið með á milli 30 og 40% fylgi á landsvísu gæti fallið svo hrapalega sem kemur fram í nýjustu skoðanakönnun Maskínu, en þar mælist Sjálfstæðisflokkurinn með 13.9% fylgi.

Hvernig var  hægt að koma fylgi Sjálfstæðisflokksins niður í þessa lægð?

Verður ekki að skoða hvað veldur og hvernig ber að bregðast við. Svo virðist sem fylgi Sjálfstæðisflokksins í einstökum sveitarfélögum sé verulega mikið meira en fylgi flokksins á landsvísu. Þannig mælist Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík með 20% fylgi, sem er lágt en þó himinn og haf á milli þess og 13.9% fylgi sem flokkurinn mælist með á landsvísu. Einnig miðað við reynslu má telja upp á, að fylgi Flokksins í sveitarfélögum á höfuðborgarsvæðinu sé umtalsvert mikið meira en í Reykjavík. Það bendir til að kjósendur Sjálfstæðisflokksins séu fyrst og fremst óánægðir með hvernig tekist hefur til í Landsstjórninni.

Þessi niðurstaða er ekki ásættanleg og bregðast verður við. Hvort sem forustu flokksins líka það betur eða verr, þá hefur verið ljóst í umræðunni, að ýmsum hefðbundnum fylgjendum Sjálfstæðisflokksins hefur fundist hann víkja um of frá grundvallarstefnumálum Flokksins og jafnvel látið stjórnast af ímyndarstjórnumálum í anda VG og Samfylkingar. 

Þá hræða sporin í útlendingamálum, þar sem Sjálfstæðisflokkurinn ber því miður umfram aðra ábyrgð á því ófremdarástandi sem orðið er, þó Flokkurinn hafi stigið rétt skref í þeim efnum á síðustu misserum, sem eru þó fjarri því að vera fullnægjandi. 

Flokksfólk þarf að láta í sér heyra og koma með ábendingar um það sem betur má fara og hvað má til varnar verða vorum sóma.

Þar sem dagskrá og umgjörð Flokksráðsfundarins verður ekki hnikað úr þessu, þá verður að skipuleggja fundi Sjálfstæðisfólks um allt land strax í haust til að fara vel ofan í með hvaða hætti megi endurvinna það traust og fylgi sem Sjálfstæðisflokkurinn hafði á árum áður. Það má ekki dragast og þess verður að gæta að hinn almenni flokksmaður hafi þar svigrúm til að segja sína meiningu, en þurfi ekki enn og aftur að sitja undir síbylju þingmanna og ráðherra flokksins og fá síðan fyrir náð og miskun þann eina valkost að bera upp fyrirspurnir.

Það er verk að vinna og mæling sem sýnir svona fylgistap þarf ekki endilega að þýða að þar sé komið í endanlegt lágmark. Í því efni sem öðru þá veldur hver á heldur og með hvaða hætti er brugðist við. Það verður að bregðast við strax til að endurvinna traust okkar kjósenda.

Seinna er ekki valkostur.  

 

Að sjálfsögðu ríkið og regluverkið en ekki ég.

Hörmulegt slys varð í íshelli við Breiðamerkurjökul. Allt að 190 manns með sín tæki og tól komu að björgunaraðgerðum á fólki sem talið var ranglega hafa grafist undir íshellum. Það kom í ljós þegar björgunarsveitarfólk hafði á annan sólarhring meira en minna handvirkt komið ísnum í burtu. 

Skipuleggjandi ferðarinnar taldi að það hefðu verið tveimur fleiri í hópnum en raunverulega voru. Þess vegna lögðu á annað hundrað björgunarsveitarmenn og lögregla sig í hættu að ástæðulausu.

Í minni sveit var það talið grundvallaratriði að hver sem fór með hóp hefði á hreinu hvað væru margir í hópnum. Með mikilvirku námi leiðsögumanna mætti öllum vera ljóst að þetta væri ótvíræð skylda leiðsögumanna auk þess sem það leiðir af almennu hyggjuviti. 

Það kom  því á óvart þegar lögregla, talsmenn ferðaþjónustu o.fl. skyldu tala um að það þyrfti að hafa víðtækara "regluverk" um svona hluti. Helst á þeim að skilja, að setja ætti sérstök lög um það sem hingað til hefur verið talið augljóst öllum.

Nýir tímar kalla á nýja siði og að sjálfsögðu þarf að kalla eftir því að ríkið geri eitthvað og kenna því um að lagaramminn hafi ekki verið nægjanlega skír jafnvel í málum þar sem öllum er ljóst hvað gera skal. Hvílík endemi. Er ekki best að þeir beri sökina sem sökina eiga í stað þess að bullukollast með að það vanti eitthvað regluverk, sem vantar sko heldur betur ekki.

Hver skyldi síðan borga fyrir vanræksluna? Og á hvaða leið er þjóð, sem ímyndar sér að komi eitthvað fyrir þá sé það ríkinu að kenna?

Má ekki gera betur?

Aðhald og sparnaður virðist ekki vera til lengur í orðtakasafni íslenskra stjórnmálamanna. 

Fyrir nokkru var kynnt, að kostnaður við samgöngusáttmála á höfuðborgarsvæðinu hefði aukist úr 170 milljörðum árið 2019 með allri sinni Borgarlínu og öðru góðgæti í 311 milljarða. Kostnaðurinn nánast tvöfaldast frá 2019.

Var ekki ástæða til að staldra við og skoða hvort hægt væri að gera þetta með öðrum hætti?  Hvorki sáu ráðherrar eða stjórnendur sveitarfélaga á höfuðborgasvæðinu ástæðu til þess. Hafa verður í huga að stjórnendur sveitarfélaganna hafa ekki hag af því að skorið verði við nögl þar sem þeir fjármagna einungis 12,5% af öllum kostnaðinum en 87.5% greiðist úr ríkissjóði. Telja má upp á að stuðningsfólk Sigurðar Inga og Bjarna á Ísafirði, Húsavík og Hornafirði ærist af fögnuði yfir því að bera stærstan hluta reiknings Borgarlínunnar.

Það er síðan ekki stíll ráðherranna, Bjarni, Sigurðar Inga og Svanhvítar eða annarra ráðherra að vandræðast með fyrirbrigði eins og aðhald og sparnað. 

Hvers er að vænta ef fram heldur sem horfir með hækkanir samgöngusáttmálans miðað við annað stórvirki sem er í gangi á vegum ríkisins þ.e. nýji Landsspítalinn. 

Nýji Landsspítalinn átti að kosta skv.kostnaðaráætlun

árið 2017 að kosta kr. 62.8 milljarða

árið 2021 "   "    "   79.1

árið 2022 "   "    "   90

árið 2023 "   "    "  210 milljarða. 

Ekki er vitað til þess að Landsstjórnin hafi gert neinar athugasemdir við þessa gríðarlegu framúrkeyrslu og fari svo að áætlanir vegna samgöngusáttmálans þróist með svipuðum hætti og nýji Landsspítalinn, gæti kostnaður við samgöngusáttmálann orðið eitt þúsund og eitt hundrað milljarðar þ.e. kr. 1.100.000.000.000

Dýr mundi Hafliði allur var sagt eftir að þeir sættust Hafliði Másson lögsögumaður og Þorgils Oddsson á Alþingi við Öxará árið 1121, en árið áður hafði Þorgils veitt Hafliða áverka þegar hann lagði til hans og sneið af löngutöng og framan af 2 öðrum fingrum. Fyrir milligöngu Skálholstbiskups tókust sættir með þeim Hafliða og Þorgils og fékk Hafliði sjálfdæmi um bætur sér til handa og ætlaði þær ríflega eða sem nam 250 kýrverðum eða 5.760 dagsverkum. Þótti það vel í lagt og var ætlan manna að ekki væri nægt fé til á Fróni svo að hægt  yrði að greiða fyrir Hafliða allan ef því væri að skipta.

Vera má að sama eigi við um samgöngusáttmálann. 

Sáttmálinn fullfjármagnaður næstu fimm árin

Berjumst gegn vinstri háskólaspekinni

Vinstra háskólasamfélagið og tók upp ný baráttumál eftir fall Sovétríkjanna og ósigur sósíalískrar skipulagshyggju. Það tók þá upp baráttu gegn rasisma, karllægum gildum, fóbíum (loftslagsfóbía/Íslamfóbía o.s.frv.)á eigin forsendum óháð því þó sú innræting stangaðist á við veruleikann eða ekki. Allt var það á forsendum stjórnmálalegrar samkvæmni (SS) þar sem hóphyggjan var sett í öndvegi.

Hóphyggja vinstra háskólasamfélagsins er umburðarlaus og leyfir ekki aðrar skoðanir. Einstaklingurinn verður að lúta hópnum eða fara. Þú samþykkir hamfarahlýnun eða burt með þig sama ef þú samþykkir ekki að kynin séu margir tugir og aðgerðir í Kóvíd hafi verið réttar.

Saga og umfjöllun um orðið "kyn" er dæmi um sigur vinstri mennskunar. Orðið var upphaflega notað um karl og konu  og mismun á þeim. Vinstra háskólaspekin hafnaði þessu og heldur því fram, að kyn sé eitthvað sem þú ert ekki fæddur með heldur sé troðið upp á þig af karlaveldinu til að viðhalda kynbundinni mismunun.

Frá þessum hugmyndafræðilegu rökum, sem eru andstæð líffræðilegum staðreyndum,  var stutt í að halda því fram að "kyn" væri eitthvað valkvætt og merking orðsins fljótandi og að hluta til óeiginlegt. Vinsti háskólaelítan fór þá að halda því fram, að orðin hann og hún séu kyngreind og því slæm og betra sé að nota t.d. orðin "hán" og "kvár".

Barátta vinstri elítunar snýst síðan um, að allir skólar, stofnanir og veitingastaðir hafi "kynlaus"klósett auk þess þurfi að breyta tungumálinu í kynhlutlaust mál. Til að byrja með hló fólk sig máttlaust af þessu bulli, en stjórnmálamennina brast kjark til að standa gegn bullinu og stofnanir ríkisins tóku upp nýtt tungutak vinstri hugmyndafræðinar varðandi orðið "kyn". 

Hægri sinnaðir stjórnmálamenn létu hjá líða að andæfa gegn kynjaruglinu. Það var þó hátíð á við það að æðstu prelátar þjóðkirkjunar með biskupa hennar í fararbroddi samsamaði sig trans hugmyndafræðinni um að fólk væri fætt í röngum líkama og hafnaði þá um leið að við værum sköpunarverk Guðs almáttugs.

Innan við 200 manns eru skráðir í transsamfélagið. Samt er krafa vinstra samfélagsins um kynræna breytingu á tungumálinu, kynræn klósett og síðast en ekki síst að kynfræðsla í skólum skuli vera á forsendum trans  hugmyndafræðinnar.

Það er löngu komin tími til þess að vitiborið fólk láti í sér heyra og mótmæli þessari rugluðu háskólaspeki og krefjist þess að samfélaginu sé stjórnað í samræmi við almenna skynsemi. 

Óneitanlega veltir maður fyrir sér fullkominni hugmyndafræðilegri uppgjöf Sjálfstæðisflokksins. Flokkurinn samþykkti bullfrumvarpið um kynrænt sjálfræði, hefur ekki andæft í neinu misþyrmingu á íslenskri tungu á grundvelli kynhlutleysis og kórónar nú hugmyndafræðilega eymd sína og volæði og uppgjöf gagnvart vinstri hugmyndafræðinni með því að krefjast þess að borgarar þessa lands skuli skyldaðir til að koma upp kynlsusum klósettum vítt og breitt um landið. 

Hvað næst? 

Kynjuð og kynlaus klósett.

Ofurdugnaður umhverfis- orku- og loftslagsráðherra lætur ekki að sér hæða. Nú hefur hann ungað út reglugerð um kynlaus klósett. Í 19.gr. umræddrar reglugerðar segir m.a.

"Þar sem snyrtingar kvenna og karla eru aðskildar skal einnig vera til staðar kynlaus snyrting"

Hvað er kynlaus snyrting? Þegar ég fer á snyrtinguna þá er sú hugsun fjarri mér að klósettið sé eitthvað annað en kynlaust og kynhlutlaust og því sé sama hvort karl, kona eða svo notuð séu bullheitinn kvár og hán  nýti þau.

Andrés Ingi Jónsson þingmaður Pírata lýsti miklum geðhrifum og ánægju með að baráttumál hans um kynlaus klósett séu komin til að vera. Að vonum að Pírati tæki einn undir bullið í klósettmálaráðherra Íhaldsins.

Eigendur almenningssalerna eiga þann kost vænstan að hætta að kynjamerkja klósett. Réttindi kvenna líða fyrir það og þeim búin aukin hætta. En Woke mála fólki skiptir það engu. Fróðlegt verður að heyra umsagnir kvennfélaga um þetta mál. Geðhrif þeirra f.h. kynsystra sinna verða e.t.v. minni en Andrésar Inga og þegar upp er staðið muni það nánast eingöngu vera opinberir aðilar sem telja sig þurfa að svara þessu kalli með hundraða milljóna kostnaði. En um það er ekki spurt þegar fullnusta þarf ruglandann í samfélaginu.

Afleiðing þessa fádæma framtaks Íhalddsráðherrans verður að konur þurfa að sætta sig við útpissaðar setur þegar þær í brýnni þörf ætla að nýta sér þjónustu kynjaðra klósetta á meðan þau kynlausu standa auð vegna þess að notendurnir 73 eru ekki á staðnum og verða aldrei. 

Ykkar klósettskál Guðlaugur Þór og Andrés Ingi.