Er Jón Bjarnason hæfur til að vera ráðherra?

Jón Bjarnason samþykkti stjórnarsáttmála ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur um að sótt skyldi um aðild að Evrópusambandinu. Þrátt fyrir það greiddi hann atkvæði á móti aðildarumsókn við afgreiðslu málsins á Alþingi.  Skýringar hans á því að greiða atkvæði gegn því sem hann hafði samþykkt þegar hann gekk til stjórnarsamstarfs við Samfylkinguna voru vægast sagt ekki sannfærandi.

Nú rúmri viku eftir að meiri hluti Alþingis samþykkti að ganga til aðildarviðræðna og utanríkisráðherra er svo nýkominn heim frá því að leggja fram aðildarumsóknina að Evrópusambandinu að hann er ekki enn búinn að ná úr sér flugriðunni ákveður Jón Bjarnason að hafa skuli stjórnarsáttmálann og vilja Alþingis að engu.

Öll þau atriði sem Jón nefnir sem rökstuðning fyrir því að fresta umsóknarferlinu að ESB voru þekkt þegar Alþingi samþykkti að ganga til aðildarviðræðna. Jón Bjarnason er því að fara fram á að ekki verði farið eftir vilja Alþingis.

Hverju skyldi vera um að kenna þegar ráðherra bullukollast svona? 

Vill fresta umsóknarferli ESB

Þú skalt gera en ef þú gerir ekki þá skiptir það ekki máli.

Eitt af þeim steinbörnum sem þjóðin gengur enn með í magnanum er að skipað skuli stjórnlagaþing með hálfs milljarðs kostnaði.  Sú þjóð Norðurlanda sem farið hefur farsælustu leiðina við að breyta stjórnarskrá sinni eru Svíar sem skipuðu sérstaka stjórnlaganefnd sem vann í nokkur ár við að koma fram með nýungar og samræma sjónarmið. Allir eru sammála um að starf þeirrar nefndar hafi tekist frábærlega vel.  Við gætum tekið Svía til fyrirmyndar ef við vildum virkilega ná fram vitrænum breytingum á stjórnarskránni.

En við viljum ekki fara þá leið sem hefur gefist vel og er líkleg til árangurs. Við viljum kjósa sérstakt stjórnlagaþing. Aðferðarfræðin og umbúnaðurinn er líkleg til að lítið komi út úr slíku þinghaldi með þeim Birgittum og Þórurum sem þar gætu valist til að gera þingstörf stjórnlagaþingsins vitrænni og skilvirkari.

Þó ákveðið sé að kjósa stjórnlagaþing jafn árangurslítið eins og það er líklegt til að verða þá skiptir samt máli hvernig staðið er að lagasetningu um stjórnlagaþingið.  Í frumvarpinu sem lagt hefur verið fram á Alþingi um stjórnlagaþing kennir nokkurra furðulegra grasa. Eitt má sjá í 11.gr. frumvarpsins þar sem segir m.a.

 "Kjósanda er í sjálfsvald sett hversu mörgum frambjóðendum er forgangsraðað með þeim hætti sem lýst er í 1. mgr. en skal þó að lágmarki raða átta frambjóðendum. Atkvæði telst þó gilt þótt færri frambjóðendur séu valdir."

Kjósandi skal semsagt greiða atkvæði með ákveðnum hætti en það skiptir ekki máli þó hann fari ekki eftir því. Það þýðir að kjósandi skal í raun ekki gera það sem hann skal gera. Þannig að kjósandi skal gera það sem hann þarf ekki að gera og ekki skiptir máli þó hann geri ekki það sem hann skal gera eða með öðrum orðum að hann skal ekki gera það sem hann skal gera samkvæmt lagafrumvarpinu. 

Ætla má að þeir sem sömdu frumvarpið og greinargerðina hafi kynnt sér röksemdafærslur Sir Humphrey ráðuneytisstjóra í sjónvarpsmyndaflokknum "Yes Minister" Því að orðræðan og rökin í næstu setningu að ofan eru í samræmi við málflutning hans þegar hann lenti í ógöngum.

 

Söguleg mistök að utanríkisráðherra Samfylkingarinnar leggi fram umsókn.

Össur Skarphéðinsson afhenti Carl Bildt utanríkisráðherra Svía aðildarumsókn Íslands að Evrópusambandinu í dag. Það er vissulega söguleg stund og Össuri fórust þau verk sem þurfti að sinna í því sambandi vel úr hendi enda maðurinn vörpulegur. 

Miðað við stjórnmálasögu Íslands þá eru það söguleg mistök Sjálfstæðisflokksins að það skuli ekki vera utanríkisráðherra Sjálfstæðisflokksins sem skuli hafa haft forgöngu um aðildarumsókn og vera mættur fyrir Íslands hönd til að afhenda aðildarumsóknina.

Á sama degi og Össur afhenti aðildarumsóknina að Evrópusambandinu boðuðu nokkrir gamlir kommar og aðrir vinstri menn til fundar í MÍR salnum til að andæfa aðildarumsókninni og höfðu fengið sem framsögumann konu yst á vinstri kanti danskra stjórnmála. Það er vel við hæfi að þeir sem viðhalda arfleifðinni Menningartengsl Íslands og Ráðstjórnarríkjanna, skammstafað MÍR skuli enn á ný berjast gegn samstöðu Íslands við vestrænar þjóðir. Þetta fólk hefur verið á móti öllum fjölþjóðlegum tengslum Íslands síðustu 50 ár. Á móti NATO á móti varnarliðinu á móti Evrópska efnahagssvæðinu, á móti stórvirkjunum og á móti álverum svo nokkuð sé nefnt.

Það er hins vegar nokkuð öfugsnúið þegar nokkrir Sjálfstæðismenn eru komnir í hóp gamalla aðdáenda gömlu Sovétríkjanna og skuli nú hrópa með þeim um landráð og afsal fullveldis þegar leitað er leiða til að vinna til hagsbóta fyrir íslenska þjóð.  Þeir Sjálfstæðismenn sem þannig tala í dag mættu hugleiða að þannig  var hrópað að Bjarna Benediktssyni og Ólafi Thors þegar gengið var frá varnarsamningnum við Bandaríkin. Þannig hrópaði þetta fólk á þá Bjarna Benediktsson og Ólaf Thors þegar samþykkt var á Alþingi að ganga í NATO og þannig hrópaði þetta fólk á Jóhann Hafstein fyrir að semja um álver við Hafnarfjörð svo nokkur dæmi séu nefnd.

Flokkur sem hefur þá arfleifð eins og Sjálfstæðisflokkurinn að hafa verið forustuflokkur fyrir að leita eftir samstarfi við aðrar þjóðir þrátt fyrir andstöðu einstakra hagsmunahópa og öfgafullra vinstri manna er kominn í sérstaka stöðu þegar hann atyrðir þá þingmenn sína sem vilja ekki greiða atkvæði gegn aðildarviðræðum við Evrópusambandið.

 

Ná verður breiðri samstöðu um hagsmuni Íslands.

Spurning um aðild Íslands að Evrópusambandinu varðar það hvort það séu hagsmunir íslensku þjóðarinnar eða ekki að gerast aðilar að Evrópusambandinu. Þar reynir á kalt hagsmunamat.

Þeir sem vilja aðildarviðræður eru ekki búnir að samþykkja aðild. Það gleymist oft í þeim öfgafulla málflutningi sem andstæðingar Evrópusambandsins hafa sett fram á undanförnu og margir farið algjöru offari í bloggfærslum sínum og brigslað þeim sem ekki eru sammála um landráð, svik og dindilshátt svo nokkur alþekkt orð í þessari umræðu séu nefnd.

Ég styð aðildarviðræður af nokkrum ástæðum.

Í fyrsta lagi þá tel ég heppilegt að Ísland skipi sér í raðir Evrópuþjóða á grundvelli þeirra sameiginlegu gilda og menningararfs sem okkur er sameiginlegur. Á svipuðum forsendum og rökum skipuðum við okkur í raðir frjálsra þjóða í baráttunni gegn ófrelsinu þegar við gengum í Atlantshafsbandalagið.

Í öðru lagi þá eru aðildarviðræður rökrétt framhald af aðild að Evrópska efnahagssvæðinu þar sem við erum undir það seld að þurfa að taka og innleiða löggjöf án þess að hafa nokkuð um hana að segja. Slíkt ferli lagasetningar er ekki samboðið íslensku þjóðinni. 

Í þriðja lagi þá höfum við innleitt mikilvægustu reglur Evrópusambandsins í flestum málaflokkum fyrir utan fisk - og landbúnaðarvörur.

Í fjórða lagi þá stöndum við frammi fyrir því að vera með ónýtan gjaldmiðil, hærra verð á nauðsynjum og óviðunandi lánakjör sem eru daglegir ofurskattar á venjulegt fólk en aðild að Evrópusambandinu er líkleg til að breyta þessu

Í fimmta lagi þá gæti aðild að Evrópusambandinu auðveldað samkeppni og nýsköpun í íslensku atvinnulífi og leitt til aukins hagvaxtar og velmegunar en þar liggja einmitt stærstu tækifærin okkar fólgin.

Fleira mætti nefna en þetta nægir alla vega í meðallangri bloggfærslu.

Það er með ólíkindum að hlusta á fólk taka upp gömlu kommaslagorðin um að selja landið og fórna fullveldinu í sambandi við skoðun á hagsmunum þjóðarinnar við aðildarviðræður.  Að sjálfsögðu er engu slíku til að dreifa og þeir sem vilja skoða aðild eru jafngóðir og heilir íslendingar og þeir sem eru á móti aðildarviðræðum. Andstæðingar aðildarviðræðna eiga ekki einkarétt á ást og virðingu á landi og þjóð.

Mér hefði fundist eðlilegt að breið samstaða hefði verið mynduð af Sjálfstæðisflokki, Samfylkingu og Framsóknarflokki um aðildarviðræður einmitt núna. Því miður varð það ekki. Slíka samstöðu verður hinsvegar að mynda og fara í aðildarviðræðum á forsendum þjóðhagslegra hagsmuna en ekki pólitískra upphrópana eða varðstöðu um hagsmuni hinna fáu gegn hagsmunum hinna mörgu.

Evrópusambandið og þjóðarviljinn.

Ég er fylgjandi því að lýðræðið sé sem beinast þannig að meiihluti kjósenda geti ráðið því hvaða ákvörðun er tekin hverju sinni.  Við ættum að taka reglur um þjóðaratkvæði í Sviss til fyrirmyndar. Þar geta kjósendur fellt löggjöf úr gildi eða komið á nýrri löggjöf með þjóðaratkvæðagreiðslum og það er tiltölulega auðvelt að fá fram þjóðaratkvæðagreiðslur um mál. Svisslendingar hafa haft þennan vísi að beinu lýðræði í meir en hundarð ár og í öllum tilvikum þar sem þingmeirihluti og þjóð hefur greint á hefur það sýnt sig í ljósi sögunnar að þjóðin hafði rétt fyrir sér.

Nú er deilt um það hvort að þjóðin fái að greiða atkvæði um hvort farið skuli í aðildarviðræður að Evrópusambandinu.  Þar er um stórt skref að ræða sem ég hefði viljað að hefði verið stigið fyrir löngu. En það er eðlilegt að þjóðin fái að segja hug sinn í málinu og ákveðið verði að þjóðaratkvæðagreiðsla fari fram um málið sem allra fyrst þannig að aðildarviðræður verði þá þegar í haust samþykki meiri hluti þjóðarinnar það sem mér þykir raunar næsta víst miðað við niðurstöður í skoðanakönnunum undanfarið.

Samninganefnd Íslands yrði með betra og sterkara veganesti hefði hún ótvíræðan stuðning þjóðarinnar á bakvið sig í málinu.

Það sem mér finnst skrýtið í þessu máli nú er samt það að þeir sem eru á móti því að Ísland gangi í Evrópusambandið knýja nú harðast á um þjóðaratkvæðagreiðslu og virðast þá ekki átta sig á því að mun fleiri munu greiða atkvæði með aðildarviðræðum en líklegir eru til að samþykkja aðild eftir aðildarviðræður. En það að greiða atkvæði með aðildarviðræðum hefur áhrif með þeim hætti að margir sem það gera munu veigra sér við að greiða atkvæði með öðrum hætti þegar samningurinn liggur fyrir.

Eftir að hafa heyrt af umræðum á Alþingi í dag um þetta mál þá datt mér í hug sagan af því þegar Þórbergur Þórðarson kom fyrir Drottinn allsherjar og gerði honum grein fyrir því af hverju hann ætti heima í himnaríki en ekki helvíti og Drottinn allsherjar sagði við breytum skipulaginu. Með sama hætti hefði Össur utanríkis átt að segja við breytum skipulaginu, þetta er hið mesta þjóðráð og eykur líkur okkar á aðild.

Var Höskuldur Þórhallsson alþingismaður kúgaður.

Það er athyglivert að Höskuldur Þórhallsson þingmaður Framsóknarflokksins beinir því til forseta Alþingis að forseti hlutist til um að þingmenn verið ekki kúgaðir til að taka afstöðu eftir því sem orð þingmannsins verða best  skilin þvert á vilja sinn.

Höskuldur vísar í því sambandi til þess að þingfundi hefði verið frestað um einn dag á síðasta þingi vegna afstöðu sem hann tók í Seðlabankamálinu svokallaða. Daginn eftir hafði þingmaðurinn gert upp hug sinn í samræmi við flokkslínuna og línu ríkisstjórnarinnar um að samþykkja skyldi frumvarp ríkisstjórnarinnar um breytingu á Seðlabankalögum. Spurning er hvort Höskuldur er að vísa þarna til þess að hann hafi í raun verið kúgaður til að taka þessa afstöðu þvert gegn vilja sínum. Þá er spurning hvað gat forseti gert í því?

Forseti Alþingis hefur ákveðin völd en þingmenn hafa stjórnarskrárvarinn rétt og skyldur til að taka afstöðu í samræmi við sannfæringu sína. Geri þeir það ekki þá eiga þeir það við sjálfa sig og forseti Alþingis hefur ekkert með það að gera. Bæði Ásmundur Daðason VG og Höskuldur Þórhallsson Framsókn verða að átta sig á því að þeir eru kjörnir á Alþingi sem einstaklingar og bera ábyrgð sem slíkir en forseti Alþingis hefur ekkert með það að gera hvernig þeir fara með stjórnarskrárvarin réttindi sín.

En það sem eftir stendur eftir þessa orðræðu Ásmundar Daðasonar VG er að hann hefur sjálfur svipt sig málfrelsi á Alþingi vegna þess að einhver hefur sagt við hann að afstaða hans gæti leitt til stjórnarslita. Sé svo þá er eðlilegt að hvetja manninn til að tala sem mest ef það má verða til að ríkisstjórnin falli.

Spurningin sem snýr að Höskuldi Þórhallssyni er hins vegar hver kúgaði hann, hvenær og hvernig og til hvers við meðferð Seðlabankafrumvarpsins í febrúar og mars s.l.  Tók hann ekki ákvarðanir í samræmi svið sannfæringu sína og samvisku? Var þingmaðurinn að vísa til þess?

Hefði þýtt stjórnarslit

Valdabarátta í Vinstri grænum.

Nú gægist valdabarátta og ósætti í fyrsta sinn upp á yfirborðiði í Vinstri Grænum.  Steingrímur J. Sigfússon hefur í raun lagt allt að veði varðandi Icesave málið. Steingrímur fékk gamlan pólitískan vopnabróður til að leiða samninganefndina, föður umhverfisráðherra.  Steingrímur hefur mælt með samþykkt samningsins og gengið hvað harðast fram fyrir skjöldu í málinu. Samningurinn hefur auk heldur verið samþykktur af ríkisstjórninni.

Þá er sérkennilegt að nokkrir þingmenn VG þar á meðal heilbrigðisráðherra skuli koma ítrekað í bakið á formanni sínum. Næsta ljóst er að nái málið ekki meirihluta á þinginu að þá er ríkisstjórnin fallin og staða Steingríms J. Sigfússonar sem formanns VG verulega veik eða jafnvel ómöguleg og sennilega ekki annað fyrir hann en segja af sér. Þetta vita þeir liðsmenn hans í þingflokki VG sem hafa slett í góm og látið í veðri vaka að þeir muni ekki greiða atkvæði með málinu.

Sérkennilegust er samt afstaða Ögmundar Jónassonar heilbrigðisráðherra sem fer með þeim hætti sem hann hefur lýst gegn samþykkt ríkisstjórnarinnar og alls staðar í vestrænum lýðræðisríkjum mundi ráðherra sem er á öndverðum meiði við stefnu ríkisstjórnar segja af sér. Það að fara fram með þeim hætti sem Ögmundur gerir er því nokkuð sérkennilegt og í anda þess sem Indíánar Norður Ameríku sögðu um suma menn að þeir töluðu með klofinni tungu.

Ekkert mál of snúið fyrir þjóðina

10% atvinnuleysi.

Nýar tölur frá Vinnumálastofnun sýna að um einn af hverjum 10 er atvinnulaus. Svona mikið atvinnuleysi um mitt sumar er skelfilegt. Það bendir til þess að atvinnuleysi verði mun meira þegar kemur fram á haust og vetur.

Aðgeðir ríkisstjórnarinnar miða að því að leggja hærri skatta á fólk og fyrirtæki en það er til þess fallið að auka enn á atvinnuleysið í landinu.

Eitt af því sem ekki fæst upplýst í þessum tölum er hvað margir útlendingar eru í hópi þeirra sem eru atvinnulausir? Blaðamaður hélt því fram við mig að það væru um 10 þúsund manns eða um helmingur þeirra sem skráðir eru atvinnulausir.

Það væri mjög upplýsandi að fá að vita hvort stór hluti þeirra sem skráðir eru atvinnulausir í landinu er erlent starfsfólk sem hefur verið hér í stuttan tíma.  Sé svo þá sýnir það að fullyrðingar Samfylkingarinnar og Vinstri grænna voru rangar þegar þeir sögðu á sínum tíma að ekki skipti máli þó að erlent vinnuafl streymdi inn í landið þar sem það mundi fara þegar minnna yrði um atvinnu.

Það er og verður að vera forgangsatriði að gefa atvinnulífinu svigrúm og möguleika og nú reynir meira á ríkisstjórn í þeim efnum en nokkru sinni fyrr.

Tæplega 17 þúsund án atvinnu

Lúxusvandamál íbúa á Suðurlandi og Suðvesturlandi

Það er orðið næsta fátítt að landsbyggðarþingmenn tali niður til þeirra sem búa á Suðvesturhorni landsins en þeir sem þar búa eru hvort sem okkur likar betur eða verr um 70% landsmanna.  Þó bregður svo við að landsbyggðarþingmaðurinn Ólína Þorvarðardóttir bregður út af þessu og segir að vegabætur á Suðvesturhorninu séu lúxusvandamál meðan verulegar umbætur séu ekki gerðar í vegagerð á Vestfjörðum.

Það er vægast sagt tæpast viðeigandi af þingmanninum að taka svona til orða þegar um er að ræða valkosti í vegamálum þar sem spurningin er um vegabætur þar sem slysatíðni er hæst og annarra vega þar sem umferð er mjög takmörkuð og innan við  eitt prósent af þeirri umferð sem um ræðir þar sem slysatíðni er hæst. Frumskylda samgönguyfirvalda hlítur að vera að forgangsraða í vegamálum fyrir öryggi borgaranna.

Þessi framsetning þingmannsins er ekki málefnaleg heldur til að rugla umræðuna. Samgönguráðherra flokksbróðir Ólínu Þorvarðardóttur hefur ekki getað rökstutt með málefnalegum hætti að forgangsraða fyrir kjördæmi sitt.  Þess vegna telur Ólína rétt að hjálpa flokksbróður sínum með því að tala um vegagerð sem eru ekki á dagskrá og því ekki deilt um. 

Það er mikilvægt að þingmenn hugsi fyrst og fremst um þjóðarhag en ekki hagsmuni heimabyggðar. Svona málefnaframsetningi sýnir hvað það er rangt að svipta íbúa Suðvesturhornssins þeim mannréttindum að hafa sama atkvæðavægi og fólk í Suðvesturkjördæmi.  Það má e.t.v. minna á að helmingi færri kjósendur eru að baki hvers þingmanns í Suðvesturkjördæmi en í kjördæmunum á Suðvesturhorni landsins. 

Skyldi Ólínu Þorvarðardóttur  þykja slik mismunun á borgaralegum og lýðræðislegum réttindum vera afsakanleg.

Banaslys og alvarleg umferðarslys eru aldrei lúxusvandamál. Það er og verður að vera forgangsatrðii að koma í veg fyrir þau.  Slíkar vegabætur geta aldrei verið lúxusvandamál.

 

Birtingarmynd bullsins.

Vátryggingafélag á Íslandi Sjóvá-Almennar tryggingar er í áhætturekstri í Macau í Kína. Hvernig skyldi nú standa á því? Er ekki Sjóvá-Almennar tryggingar vátryggingafélag?  Hvernig stendur þá á því að Sjóvá Almennar tryggingar er að kosta byggingu glæsihúss í Kína?

Frétt um það að Sjóvá Almennar tryggingar tapi rúmum 3 milljörðum á byggingarstarfsemi glæsihúss í Kína fannst mér með miklum ólíkindum. Raunar er þetta ein birtingarmynd þess bulls sem hefur verið í gangi og nefnd útrás.  Þetta er sorgleg birtingarmynd vegna þess að áður en fjárfestingarbullið byrjaði og Sjóvá-Almennar tryggingar var rekið sem tryggingarfélag þá skilaði það þokkalegum arði og átti digra sjóði. Á þeim tíma var tryggingarfélagið ekki í áhættufjárfestingum í Kína eða öðru því um líku bulli sem tryggingarfélagi kemur ekki við.

Þegar að er gáð þá virðist birtingarmynd efnahagshrunsins á Íslandi vera margbreytilegri en ætla mátti í fyrstu. Það er greinilegt að margir leikendur hafa leikið þar afgerandi afleiki. 

Mig minnir að John D. Rockefeller hafi sagt að góður kaupsýslumaður færi aldrei í önnur viðskipti en þau sem hann gjörþekkti.  Hann taldi að menn gætu hagnast á grundvelli yfirburðarþekkingar. Með gagnályktun má þá ætla að tapið sé ekki síst vegna vanþekkingar.

En hver tók eiginlega ákvörðun um það að vátryggingafélag á Íslandi færi að reisa lúxusíbúðir í Kína til að tapa á því milljörðum króna?

Sjóvá tapar 3,2 milljörðum í Hong Kong