Hnípnar þjóðir í vanda

Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir segir frá því í pistli sínum í Morgunblaðinu í dag, að hún sitji samráðsfund Norðurlandaráðherra þar sem fjallað er um útlendingamál. Vonandi verður þetta gagnlegur fundur. 

Af grein dómsálaráðherra að dæma, þá virðist fundurinn eiga að fjalla um þessi mál á grundvelli verkferla og skilvirkrar stjórnsýslu, en gæta þess að stinga höfðinu í sandinn gagnvart þeim vandamálum sem Norðurlöndin standa frammi fyrir vegna rangrar stefnu í þessum málum á undanförnum árum. Það væri verra ef ekki yrði rætt um alvöru málsins.

Við getum margt lært af Norðurlöndunum og gætt þess, að lenda ekki í sama vandamáli og þau varðandi innfleytjendur. Samt virðist sem íslensk stjórnvöld vilji ótrauð ana áfram ofan í sama forarpyttinn og Norðurlöndin eru sokkin í.

Dómsmálaráðherra segir að tryggja verði þeim forgang sem eru í mestri neyð. Það er rétt. Þá liggur fyrir að hin "kristnu" Norðurlönd ættu að einhenda sér í að taka á móti kristnu fólki frá Mið-Austurlöndum, sem er í mestri neyð. Á sama tíma að vísa múslimskum skilríkjalausum hlaupastrákum í burtu. 

Dómsmálaráðherra getur líka um frumvarp sitt til breytinga á útlendingalögum varðandi þá sem þegar hafa fengið svokallaða alþjóðlega vernd í öðrum Evrópuríkjum og vill draga úr möguleikum þeirra til að fá líka alþjóðlega vernd á Íslandi. Þetta frumvarp gengur ekki nógu langt. Það á ekki að fjalla um mál þeirra sem þegar hafa fengið alþjóðlega vernd annarsstaðar en vísa þeim lóðbeint úr landi. Íslenskir skattgreiðendur þurfa ekki fleiri velferðarfarþega.

Í grein sinni nefnir dómsmálaráðherra,að taka þurfi til skoðunar atvinnuleyfi erlendra ríkisborgara og möguleika þeirra til að koma hér til starfa. Hér hreyfir dómsmálaráðherra mjög mikilvægu máli, sem þarf að skoða vel. Við höfum í dag enga stjórn á landamærunum hvað þetta varðar og erum með opinn vinnumarkað með allri Evrópu og það getur verið þungt fyrir 350.000 manna þjóð. Þessvegna lagði ég til á sínum tíma, að við fengjum ákveðnar undanþágur frá fjórfrelsi EES samningsins varðandi frjálsa för fólks til atvinnuþáttöku til þess að við gætum haft einvherja stjórn á málum við sérstakar aðstæður. Á sama tíma er líka mikilvægt að fólk sem er nauðsynlegt fyrir framþróun og vöxt íslensks atvinnulífs geti komist til landsins. Það liggur því fyrir að hér þarf að vanda til verka og bregðast við skjótt. 

Ráðherrafundurinn getur verið gagnlegur og gott ef dómsmálaráðherra leitar eftir því að fá heiðarleg svör frá samráðsráðherrum sínum í Danmörku, Svíþjóð og Noregi hvernig þessar þjóðir klúðruðu innflytjenda- og útlendingamálum sínum svo gjörsamlega og hvað við getum af þeim lært til að detta ekki ofan í sama pyttinn. Þar hljóta að koma til skoðunar framsæknar hugmyndir ríkisstjórnar Dana um að meðhöndla umsóknir hælisleitanda í öðru ríki. Það er besta tillagan sem hefur komið  fram í Evrópu varðandi þessi mál. Gott væri ef íslenska ríkisstjórnin tæki upp sömu stefnu og Danir í þessum málum.

Við viljum ekki lenda í sama fári og Danir, Norðmenn og Svíar, þar sem heilu hverfin eru í sumum borgum þessara landa, þar sem fólk talar ekki tungumálið en er sérstakt samfélag út af fyrir sig. Þar sem lögreglan getur ekki farið inn í ákveðin hverfi nema þungvopnuð jafnvel til að hjálpa slökkviliði eða sjúkrabílum til að gera skyldu sína.

Ræða þarf hvernig á því stóð að þúsundir múslismskra innflytjenda til Norðurlandanna fóru til að berjast með Ísis hryðjuverkasamtökunum og snéru svo aftur til baka eftir að hafa verið þáttakendur í þjóðernishreinsunum, kynlífsþrælkunum Yasída kvenna og kristinna kvenna og mannsali á uppboðsþingum sem og mörgum öðrum viðbjóði. 

Er í lagi að bjóða slíkt fólk velkomið til baka og hvaða þýðingu hefur það fyrir öryggi borgara Norðurlanda að bæta enþá fleirum við þessarar gerðar. 

Vonandi ræða ráðherrarnir með hreinskiptum hætti um þær ógnir sem við okkur blasa vegna innflytjendastefnunnar, sem kristallast m.a. í útlendingalögunum íslensku og ákveða að taka upp gjörbreytta stefnu sem tryggir norrænum ríkisborgurum öryggi  það hlítur að vera aðalatriðið. 

 

 

Hvað þurfa bólusettir að óttast?

Það er fullyrt af sérfræðingum í Covid 19 fræðum, að miklu skipti að borgararnir mæti til að láta bólusetja sig í þriðja skiptið með Pfiser bóluefninu. Þórólfur Guðnason sóttvarnarlæknir telur  að þriðja bólusetningin geti skipti öllu mál og komið í veg fyrir smit og alvarleg veikindi.  

Á sama tíma kemur fram bergmál fasismans um að refsa þeim, sem ekki hlýða valdstjórninni og vilja ekki láta ekki bólusetja sig með tilraunabóluefni. En afhverju á að refsa þeim? Valda þeir einhverri hættu gagnvart þeim sem eru fullbólusettir með þriðja skammtinum?

Ekki nema að þriðji skammturinn dugi ekki. Rökfræðilega verður ekki komist að annarri niðurstöðu en þeirri, að þeir sem vilja skerða frelsi þeirra sem vilja ekki láta bólusetja sig vegna hagsmuna fullbólusettra,að það sé vegna þess, að þriðja bólusetningin skipti litlu sem engu máli.

Ef þriðja bólusetningin kæmi í  veg fyrir smit og alvarleg veikindi, þá skipti engu máli þó einhverjir faríar þráuðust við og neituðu að láta bólusetja. Slíka peyja pent við getum pissað á mætti segja,eins og ráðherrann og stórkaupmaðurinn sungu á sínum tíma í Deleríum Búbónis eftir þá bræður Jónas og Jón Múla Árnasyni.

Það eru ekki þeir sem neita að láta bólusetja sig sem bera einhverja sök. Þeir sem bera sök, eru þeir sem eru búnir að selja bóluefni fyrir hundruði milljarða. Bóluefni sem duga ekki. Af hverju eru stjórnmálamenn um víða veröld svona skyni skropnir að átta sig ekki á því. Þetta eru einfaldlega vörusvik.

Út frá neytendarétti, ætti ríkisstjórn Íslands að krefja lyfjafyrirtækin um bætur vegna þess, að þau hafa verið að selja okkur ónýta vöru eða í besta felli vöru sem gagnast lítið til þess, sem hún á að gera. Það er mergurinn málsins en ekki þeir sem vilja ekki láta bólusetja sig með lyfi, sem lyfjaframleiðendurnir sem maka krókinn á tá og fingri, hundruði milljarða, vilja enga ábyrgð bera á glundrinu sínu. 

Svo segir formaður Framsóknarflokksins og ritstjóri Fréttablaðsins, að það komi vel til greina að óbólusettir þurfi að sæta afarkostum. Er þessum hrímþursum sjálfrátt. Hvar er hin rökfræðilega forsenda þess?

 

 

 

Kallað eftir höftum og frelsisskerðingu

Enn einu sinni hefur sóttvarnarlæknir skilað minnisblaði til ráðherra og enn einu sinni mun ríkisstjórnin ræða til hvaða frelsisskerðinga á að grípa til að takmarka fjölda Kóvíd smita. 

Við ákvarðanatöku verður ríkisstjórnin að ganga út frá þeirri staðreynd, að þessi veira er komin til að vera með okkur hvort sem okkur líkar betur eða verr, óháð því til hvaða aðgerða við grípum til nú til að takmarka útbreiðsluna tímabundið, skráningum, smitrakningu o.s.frv.

Af því að veiran mun vera með okkur mun fólk halda áfram að veikjast, en hlutfallslega færri og færri alvarlega og færri og færri munu þurfa að leggjast inn á spítala og færri og færri munu deyja, miðað við þróun Kóvíd þann stutta tíma sem þessi pest hefur verið með okkur. Miðað við þessar staðreyndir eru þá forsendur til að grípa til þess að skerða frelsi borgaranna?

Þá ber einnig að skoða hvort að þær valdheimildir sem sóttvarnarlög kveða á um heimila slíka skerðingu og á hvaða forsendum þá. Eigum við enn einu sinni að sæta grímuskyldu, fjarlægðamörkum og takmörkunum á því hvað margir mega koma saman? Er ekki best að biðla til almennings um að fara gætilega og huga að sóttvörnum. 

 

 

 

 

Hin ofsóttu

Uppákoman í Eflingu er með ólíkindum. Starfsfólk á skrifstofu Eflingar gefur stjórnunarháttum Sólveigar Önnu Jónsdóttur fyrrv formanns og Viðars Þorsteinssonar fyrrv. framkvæmdastjóra algjöra falleinkun. Svo slæma falleinkun að óvíða sætir starfsfólk að eigin sögn annarri eins aðsókn eins og hjá þessum stjórnendum.

Samt var meiri hluti stjórnar félagsins tilbúinn til að styðja áframhaldandi ofsóknarstjórn Sólveigar Önnu og Viðars. Greinilega vanhöld á að standa með starfsfólkinu þar á bæ. 

Þegar Viðar Þorsteinsson fyrrv. framkvæmdastjóri tjáði sig í Kastljósi, stóð bunan út úr honum um það, hvílíkum ofsóknum hann og Sólveig Anna hefðu mátt sæta af hálfu starfsfólksins. Starfsfólksins sem þau sjálf réðu til starfa eftir að hafa rekið það sem fyrir var. 

Saga þeirra Viðars og Sólveigar Önnu í starfsmannamálum Eflingar er ljót. Þau sögðu upp nánast öllu starfsfólki Eflingar þegar þau komust til valda með svigurmælum um ýmsa sem voru reknir sumir eftir langa og dygga þjónustu.

Þrátt fyrir hreinsanirnar og ráðningu nýs starfsfólks sem var þeim Sólveigu og Viðari þóknanlegt, þá dugar það ekki til. Allt fer í óefni þannig að komið var að uppsagnarhrinu númer tvö, þegar þau Sólveig Anna og Viðar gugnuðu á frekari stalínískum stjórnunaraðgerðum gagnvart starfsfólki sínu og sáu það, að "illþýðið" sem þau höfðu ráðið til starfa  beitti þau ofsóknum. Við ofsóknirnar gátu þau Sólveig og Viðar ekki sætt sig. 

Trúir virkilega einhver því að Sólveig Anna og Viðar hafi verið beitt ofsóknum af hálfu starfsfólks Eflingar? 

 

 

Derringur í Erdogan

Einræðisherrann í Tyrklandi Tacip Erdogan lætur eins og sá sem valdið hefur í samskiptum við ríki Evrópu og Bandaríkin. Erdogan hefur fangelsað þúsundir Tyrkja og reynt að þurka út alla gagnrýni á sig. Meðal þeirra sem hafa verið í fangelsi Tyrkja er stjórnarandstöðuleiðtogi sem Erdogan hefur haft í fangelsi frá 2017 án þess að hann hafi nokkru sinni verið leiddur fyrir dóm 

Tíu sendiherrar mótmælti fangelsun stjórnarandstöðuleitogans án dóms og laga þ.á.m. önnur Norðurlönd en Ísland (Ísland er ekki með sendiherra í Tyrklandi) auk landa eins og t.d. Bandaríkjanna, Þýskalands og Frakklands og í framhaldi af því hótar Erdogan að reka þá úr landi. 

Nú ættu viðkomandi ríki að vera fyrri til og kalla sendiherra sína heim og tilkynna Erdogan að þau muni ekki senda þá til baka nema Tyrkir virði almenn mannréttindi. Á sama tíma ættu Evrópusambandsríkin að girða svo af landamæri Tyrklands og Evrópu, að Erdogan geti ekki sent hersveitir svokallaðra hælisleitenda yfir landamærin frá Tyrklandi til Evrópu. Á sama tíma eiga Evrópusambandslöndin líka að hætta að greiða miljarða á miljarða ofan til Tyrklands fyrir að halda hælisleitendum frá Evrópu. Hælisleitendur í Tyrklandi eiga að vera vandamál Erdogan en ekki okkar. 

Aumingjaskapur Vesturlanda gagnvart þessum ofstopamanni er þeim til skammar og nú er nóg komið. 

1000 milljónir dollara

Öfgastjórn Talibana tók völdin í Afganistan með það að höfuðmarkmiði að koma landsmönnum undir harðúð Sharía laga. Konur grýttar, hommum hent fram af húsþökum eða drepnir með öðrum hætti og hendur höggnar af fólki vegna minniháttar brota. 

Vesturlönd fluttu fjölda fólks brott í öryggi Vesturlanda og íslenska ríkisstjórnin samþykkti að taka við á annað hundrað Afgönum á flótta undan villimannastjórninni, svo gáfulegt, sem það nú var. Fréttir berast af miklum fjölda flóttafólks frá Afganistan til Íran. Þaðan mun það streyma til Evrópu með aðstoð smyglara sem græða feitt á málinu og "góða fólksins".

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir þróunarstjóri kvennréttinda í Afganistan á vegum Sameinuðu þjóðanna, getur horft yfir rústir starfs síns til margra ára og tekið undir með þjóðskáldinu "Hvað er þá orðið um okkar starf"

Ætla hefði mátt að vestræn ríki mundu bindast samtökum um að útiloka Afganistan frá samfélagi siðaðra þjóða meðan villimennska Talibanana ræður þar ríkjum. Krafist þess, að lágmarksmannréttindi yrðu til staðar í landinu auk ýmiss annars annars yrði engin aðstoð í boði. En það er ekki gert.

Í gær ákvað Evrópusambandið að gefa Talibanastjórninni 1000 milljónir Evra eða 150 milljarða, sem heitir aðstoð. Skattgreiðendur í Evrópu hafa aldrei verið spurðir um þetta eða þeirra samþykkis leitað. Þessir fjármunir hefðu getað nýst vel til uppbyggingar og aðstoðar í Evrópu, en sömu peningunum verður aldrei eytt tvisvar. 

Óneitanlega skýtur það skökku við, að Valdstjórn Evrópusambandsins í Brussel skuli fyrst krefjast þess að lönd Evrópu taki við ómældum fjölda flóttamanna (um 90% þeirra eru ungir karlmenn) vegna ógnarstjórnarinnar í Afganistan og styrkja ógnarstjórnina síðan með gríðarlegum fjármunum. 

Hvers eiga evrópskir skattgreiðendur eiginlega að gjalda. 

Hefur fyrr komið fram hversu gjörsamlega glórulaus utanríkisstefna Evrópusambandsins er og hvernig öllum markmiðum hugsjónum og evrópskum gildum hefur verið kastað fyrir róða af þessu sama Evrópusambandi, sem á stundum virðist í mun að koma öllum evrópskum gildum og viðmiðunum sem lengst út í hafsauga.

 

 

Hinir alvitru

Samfylkingin fékk undir 10% atkvæða í síðustu Alþingiskosningum. Í rúman áratug hefur þessi flokkur verið smáflokkur. 

Það skýtur því nokkuð skökku við að 90% af þeim sem Ríkissjónvarpið kallar til sem "sérfræðinga" til að fjalla um mál skuli vera innvígðir og innmúrað Samfylkingarfólk. Nánast ekkert Sjálfstæðisfólk eða Framsóknarfólk er kallað til. Greinilegt að stjórnendum fréttastofu og Kastljóss Ríkissjónvarpsins finnst ekki vera önnur sérfræði sem mark sé á takandi en Samfylkingarsérfræði. 

Sem betur fer er þjóðin á annarri skoðun.

En hvað getur Ríkissjónvarp lengi verið Ríkissjónvarp, sem hafnar því að meirihluti þjóðarinnar og meirihlutaviðhorf fái sambærilega umfjöllun og auglýsingu og Samfylkingar"sérfræðin"? 

 

 

Alræðisríkið

Fasistaleiðtoginn Benito Mussolini kom með hugmyndina um alræðisríkið. Hann lýsti því hvernig fasisminn þyrfti að ná til allra sviða þjóðfélagsins og gæti ekki viðurkennt neina takmörkun afskipta af hvaða vettvangi þjóðfélagsins sem er enda engar málamiðlanir leyfðar.

Fasistar Mússólíni börðust fyrir sínum sósíalisma á Ítalíu og vildu á grundvelli hugmydafræði sinnar um allsherjarríkið stjórna því sem gerðist í vinnustöðum, verkalýðsfélögum, skólum, hverfum, sveitarfélögum o.s.frv.

Nú hefur íslenska þjóðin eignast svipaðan sósíalistaflokk og flokk Mússólínis, sem krefst alræðisstjórnar, sósíalistaflokk Gunnars Smára Egilssonar.

Íslensku sósíalistarnir boða eins og ítölsku fasistarnir gerðu á sínum tíma að það eigi ekki að gera neinar málamiðlanir. Semsagt andstaða lýðræðislegra hugmynda, en málamiðlanir eru ein meginstoð lýðræðislegra stjórnarhátta, þar sem tekið er tillit til mismunandi skoðana og reynt að ná sameiginlegri framtíðarlausn án ofbeldis. Sósíalistaflokkurinn er því andlýðræðislegur.

Í stefnuskrá flokksins segir: "Þess vegna þarf almenningur að ná völdum ekki aðeins yfir opinberum stofnunum heldur einnig nærumhverfi sínu. Vinnustaðurinn, verkalýðsfélagið, skólinn,hverfið, sveitarfélagið, þorpið---." Alræðisflokkurinn ætlar að koma á sósíalísku þjóðfélagi, sem hefur í för með sér biðraðir, skort og frelsisskerðingu. Sérkennilegt ef slíkar skoðanir eiga fylgi í íslensku samfélagi.

Í dag má sjá felst ungt fólk og miðaldra, sjálfsöruggt fólk, sem hefur þekkingu og vit á því hvað það vill og hegðar sér almennt eins og upplýstir neytendur sem vilja velja sjálfir hvort þeir kaupa þessa tegund af sjónvarpi, bifreið eða hverju sem er. Það kynnir sér mismunandi verð og gæði á netsíðum og það ætlast til að því sé mætt sem fólki með sjálfstæðan vilja en ekki aðgerðarlaust fólk í biðröð eftir að geta keypt það sem kommúnistaeinokun Gunnars Smára býður þeim þann daginn fyrir það verð sem alræðisstjórn verksmiðju öreigana ákveður þann daginn. Það er að segja ef það verður þá ekki allt uppselt þegar röðin kemur að viðkomandi. Veruleiki sósíalistaflokksins er bergmál og afturhvarf til hugmynda frá því fyrir einni öld síðan, sem átti við allt aðra þjóðfélagsgerð en okkar.  

Fólk ætti að hugleiða að í raun er Gunnar Smári og sósíalistarnir hans ekki að boða annað en fráhvarf frá frelsi einstaklinganna til eigin ákvörðunartöku og alræðis Sósíalista enda á ekki að leyfa neinar málamiðlanir. 

 

  

 

Af því að það er nóg til er hægt að láta eins og fífl eða hvað?

Ríkisstjórnin ákvað um daginn að bjóða á annað hundrað Afgönum búsetu á Íslandi vegna valdatöku Talibana í landinu. Ýmsum fannst þetta ansi vel í lagt einkum vegna þess að fólk, sem er ekki tilbúið að aðlaga sig að þjóðfélaginu er ávísun á vandamál. Þar fyrir utan er eina aðkoma okkar af Afganistan í gegnum árin að sinna hjálparstarfi. Bágt er að sjá hvernig það geti leitt til skyldu okkar til að taka við flóttafólki undan harðstjórn Talibana. Þar fyrir utan er ríkisstjórnin svo rausnarleg og svo mikið í mun að skipta um þjóð í landinu, að ákveðið var að veita hlutfallslega fleiri Afgönum borgaraleg réttindi hér á landi, en aðal gerandinn í Afganistan undanfarin 20 ár, Bandaríkin, ætla að gera. 

Stjórn Talibana í Afganistan er ógnarstjórn. Hún stendur fyrir miðalda bókstaftrú Íslamista og fjandskapast út í allt vestrænt. Kristnu fólki er ekki líft í landinu og hætt er við að andstaða Talibana muni leiða til fleiri hryðjuverka í Evrópu og Bandaríkjunum enda fengu hryðjuverkahópar að hreiðra um sig í skjóli þeirra og ekkert bendir til þess að á því verði breyting nú. 

Hafandi þetta í huga, þá er með öllu óskiljanleg sú hugmyndarfæðilega uppgjöf,sem felst í því að styðja nú við bakið á Talibanastjórninni í Kabúl. Styðja við ógnina. Styðja við og styrkja þá sem ógna friði og öryggi í okkar heimshluta.

Ríkisstjórn lýðveldisins Íslands lætur sitt ekki eftir liggja og tók ákvörðun um það í gær, að veita milljóna styrk til stjórnar Talibana undir yfirskini mannúðar. Fróðlegt verður að vita í hvaða vasa framlag Íslands lendir. 

Hvernig getur það farið saman að flytja fullt af fólki undan ógnarstjórn og veita ógnarstjórninni síðan fjárstuðning úr galtómum ríkissjóði. 

Datt einhverjum í hug að senda mannúðarstuðning til ríkisstjórnar Saddam Hussein á sínum tíma? Ó ekki og það þó mikil neyð væri í landinu. Þetta er bent á í dæmaskyni,en er í samræmi við það sem verið hefur reglan í samskiptum Vesturlanda við ógnarstjórnir. 

En nú skal ofbeldisstjórnum sem ógna öryggi Vesturlanda boðið upp á stuðning til að geta beitt Vesturlönd virkari ógn. Óneitanlega óskiljanlegt að það sé gert til að auka velferð borgara í vestrænum þjóðfélögum. 

Sem betur fer er til fólk sem þorir.

Sem betur fer eigum við einstaklinga, sem kikna ekki í hnjáliðunum og þora að vera málsvarar sannleikans og skynseminnar þegar allt of margir kikna í hnjáliðunum og láta berast með ímynduðum meginstraumi til að samsama sig því sem þeir telja til vinsælda fallið. 

Hrósið í dag eiga þau Guðmundur Oddson fyrrum skólastjóri og bæjarfulltrúi í Kópavogi og Kolbrún Bergþórsdóttir blaðamaður, sem leyfa sér og þora að vera málsvarar sannleikans og skynseminnar í umfjöllun um meinta ofbeldis- og nauðgunarmenningu knattspyrnumanna. Því miður báru forsætisráðherra, menntamálaráðherra, dómsmálaráðherra sem og því miður forseti lýðveldisins ekki gæfu til að vera málsvarar sannleikans og réttarríkisins í þessu máli heldur kiknuðu og létu berast með ofurstraumi rangra staðhæfinga og ofbeldis.

Hefði þá mátt vísa til þess fornkveðna. "Heggur sá er hlífa skyldi."

Guðmundi Oddssyni er ofboðið og í grein sinni í mbl. í dag spyr hann m.a."Erum við virkilega komin á sama stað og Talíbanarnir? Hann vísar þar til siðapostula Öfga og Stígamóta, sem nú tröllríða samfélagsmiðlum og hverju það varði komist þeir upp með það að halda áfram að fordæma allt og alla."

Í frábærum leiðara í Fréttablaðinu í dag segir Kolbrún m.a.

"Í miklum dómadagshávaða þar sem alls kyns fullyrðingum og ásökunum hefur verið kastað fram reynist mörgum erfitt að halda haus. Það á við um stjórn KSÍ sem þoldi ekki álagið og sagði af sér á einu bretti. Stjórnin hefði sýnt meiri manndóm með því að standa í lappirnar fremur en lúffa fyrir múgæsingi.

Allt þetta mál er dæmi um það þegar farið er algjörlega offari. Fullyrðingum og ásökunum er kastað fram og þar sem margir fara á taugum er málið ekki rannsakað ofan í kjölinn. Yfirvegun og skynsemi fýkur út í veður og vind.

Það er ekki nema von að mörgum ofbjóði þótt fáir þori að opinbera það af ótta við fordæmingu."

Hér er ekki farið fram af neinu offorsi heldur það sagt sem ætti að liggja í augum uppi. Þessvegna er svo dapurlegt að dómsmálaráðherra skuli ekki hafa strax tekið upp þykkjuna fyrir réttarríkið og eðlilega réttarvernd einstaklinga, en reyna þess í stað að samsama sig með múgæsingunni og öfgunum. Forsætisráðherra og menntamálaráðherra gengu þó enn lengra svo ekki sé talað um forseta lýðveldisins. 

Það hefði einhverntímann þótt saga til næsta bæjar, að tveir eðalkratar, en ég leyfi mér að kenna þau Guðmund og Kolbrúnu við þann ágæta merka fyrrum stjórnmálaflokk, þora að bera sannleikanum vitni og rísa gegn pópúlísku ofbeldi, þegar helstu ráðherrar þjóðarinnar og forseti lýðveldisins telja sér hentast að samsama sig með talíbanismanum í aðsókninni að íslenskum knattspyrnumönnum.