Með sólgleraugu í rigningunni

Nýr fjármálaráðherra, sem  ráðin var um áramótin, í  nokkurra mánaða starfsmenntun í ráðherradómi, af vinkonu sinni Jóhönnu Sigurðardóttur, hefur lært mikið á stuttum tíma. Hún hefur þegar lært af fyrrverandi fjármálaráðherra að setja upp sólgleraugu í rigningunni og segja þjóðinni að það sé sól úti í fjármálunum þó allir aðrir sjái að það hellirignir.

Í dag hélt hún ræðu á sundrungarfundi í Samfylkingunni og sagði þar að nú væru öll merki um batnandi hag. Þessi ræða er flutt á sama degi og fjölmiðlar skýra frá því að verðbólga sé á uppleið og mælist nú 6.5% á ári.

Þegar horft er á hlutina með sólgleraugum fjármálaráðherra þá skiptir það ekki máli þó að verðbólga sé á uppleið og mælist nú mest á Evrópska efnahagssvæðinu. Þá telur hún enga ástæðu til að vandræðast með það að skuldir heimilanna hækki um  4 milljarða á mánuði.

Ekkert af því sem fjármálaráðherra talar um er henni að kenna eða þakka. Hún hefur ekki enn náð að setja sitt mark á ríkisfjármálin og verður að öllum líkindum farin úr embætti áður en hún gerir það.  Þegar rýma þarf fyrir nýjum lærlingi á fjármálaráðherrastól ríkisstjórnarinnar.

Það veldur áhyggjum að hlusta á ráðherrann flytja gömlu ræðuna hans Steingríms J. með öllum sömu formerkjunum þó með öðrum áherslum sé. 

Að sjálfsögðu mætti Steingrímur J. á fund Samfylkingarinnar til að fylgjast með lærlingnum og hefur vafalaust líkað vel að fá svona velheppnað endurvarp í ríkisstjórnina. 

Ofurvald sérfræðinnar og skuldir heimilanna

Þegar Jóhanna Sigurðardóttir flutti stefnuræðu ríkisstjórnar sinnar í annað sinn brutust út mikil mótmæli við þinghúsið. Í framhaldí af því setti örvæntingarfull Jóhanna málið í nefnd.

Niðurstaðan var að koma til "aðstoðar" þeim heimilum sem gátu ekki borgað neitt og ekki var hægt að innheimta neitt hjá. Ekkert skyldi gefið eftir af "innheimtanlegum skuldum"

Eftir að gengisbundin lán voru dæmd ólögleg gerði forsætisráðherra grein fyrir að "aðstoð" við heimilin næmi 144 milljörðum. Megin hluti þessarar "aðstoðar" var vegna niðurfærslu ólögmætra gengislána.

Forsætisráðherra fann því nýtt hugtak um það þegar lánastofnanir fara að lögum eða afskrifa óinnheimtanlegar skuldir. Það heitir "aðstoð við heimilin í landinu fyrir tilstuðlan ríkisstjórnarinnar."

Þegar þessi blekkingaleikur dugði ekki og ábyrgir fjárfestar í húsnæði og ábyrg heimili sættu sig ekki við óréttlæti verðtryggingarinnar, þá setti forsætisráðherra málið til Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands. Ítrekað er kallað í þá stofnun þegar ríkisstjórna þarf að fá sérfræðilegan stimpil á stjórnmálalega afstöðu sína. Stofnunin hlýðir alltaf kalli ríkisstjórnarinnar eins og hundur húsbónda sínum.

Í október s.l. lagði forsætisráðherra fyrir Hagfræðistofnunina að meta kostnað við tillögur um leiðréttingu á stökkbreyttum höfuðstólum miðað við gefið svigrúm. Af sjálfu leiddi að Hagfræðistofnunin fann ekkert svigrúm. Að vísu höfðu þeir ekki allar upplýsingar til að reikna út jöfnuna. Þeir giskuðu þá bara á það sem upp á vantaði. Flott vísindi það.

Hagfræðistofnun reiknaði það sem fyrir hana var lagt á þeim grundvelli sem fyrir hana var lagt auk nokkurra ágiskana og fékk út þá niðurstöðu sem fyrir hana var lagt.

Forsætisráðherra bað ekki um að reiknað yrði á vísindalegan hátt óeðlilegur hagnaður lánastofnana, banka, íbúðarlánasjóðs og lífeyrissjóða vegna hækkana höfuðstóla verðtryggðra húsnæðislána þann frá 1.10.2008 til dagsins í dag. Þennan tíma hefur enginn virðisauki verið í þjóðfélaginu. Verðtryggðu lánin hafa samt hækkað um 180 milljarða.  

Það var ekki beðið um að reikna út líkur á jákvæðum þjóðhagslegum áhrifum og aukningu þjóðarframleiðslu í framhaldi af leiðréttingu á skuldum heimilanna. Skilningur á því er ekki lengur fyrir hendi í ríkisstjórninni eftir síðustu útskiptingar ráðherra.

Hagfræðistofnun segir að það kosti um 200 milljarða að leiðrétta höfuðstóla verðtryggðra lána þ.e. færa þá niður til þeirrar vísitölu sem var við bankahrunið 1.10.2008. Raunar svipaða tölu og verðtryggingarránið hefur kostað lántakendur frá bankahruni. 

Það er athyglivert að það er alltaf talað um kostnað lánastofnana. Það er aldrei talað um kostnað lánþega vegna vísitöluránsins.  Það er ekki talað um leiðréttingu höfuðstóla á grundvelli jafnstöðu lántaka og lánveitenda, heiðarleika og sanngirni.

Mig minnir að Winston Churchill hafi einu sinni sagt að það væri til lygi, tóm lygi og tölfræði. Tölfræðin var hin vísindalega nálgun þess tíma. Hjá Jóhönnu er aðgerðarleysið sveipað með því að setja mál í nefnd, segjast gera eitthvað sem ekki er gert og biðja um vísindalegt álit með fölskum formerkjum.

Réttlætið verður ekki sótt til Jóhönnu Sigurðardóttur eða meðreiðarsveina hennar. Hún og ríkisstjórn hennar ætlar ekkert að gera. Það er algjörlega ljóst.

Nú er tími til kominn að þingflokkur Sjálfstæðisflokksins bretti upp ermar og móti strax tillögur um lausn skuldasvanda heimilanna, afnám verðtryggingar og niðurfærslu höfuðstóla eins og samhljóma ályktanir Landsfundar Sjálfstæðisflokksins kveða á um.

Niðurfærsla skulda heimilanna, afnám verðtryggingar og niðurfærsla höfuðstóla verðtryggðra lána gerist á grundvelli pólitískrar stefnumótunar.

Ekki með reikniformúlum þar sem réttlætið er alltaf stærð sem skilin er útundan.

Friðrik mikli

Í dag eru 300 ár frá fæðingu eins merkasta konungs, hershöfðingja og stjórnmálamanns veraldar, Friðriks 2, Prússakonungs, sem fékk viðurnefnið Friðrik miklu. Í tiltölulega nýju hefti tímaritsins Der Spiegel þá er hann nefndur ekki Friðrik mikli, heldur Friðrik mesti.

Friðrik mikli þurfti að eyða miklum tíma í herfarir en hann barðist við það sem hann kallaði pilsin þrjú og hafði betur á endanum, en þá voru drottningar í Rússlandi og Austurríki og sagt að Madamme Pompadour hjákona Loðvíks 15 Frakkakonungs stjórnaði landinu í raun. Rússland, Austurríki og Frakkland gerðu bandalag gegn Friðrik mikla.

Friðriks mikla er einnig minnst sem umbótamanns í stjórnarfari og hann kallaði sig hinn menntaða einvald og á tímum töldu menn það besta stjórnarfarið þegar sá stjórnaði ríkinu sem væri vel menntaður og hugsaði um hag alþýðu manna. Friðrik mikli hafði það á orði að þegnarnir mættu segja það sem þeir vildu en hann stjórnaði.

Friðrik mikli mælti til vinfengis við skáld og listamenn m.a. Voltaire en það samkomulag þeirra var ekki alltaf upp á  hið besta.

Hvað sem öðru líður þá var Friðrik mikli stjórnandi nýrra tíma. Napóleon hafði jafnan mynd af Friðrik hjá sér og taldi hann merkasta stjórnanda og hershöfðingja og sporgöngumann lýðréttinda.

Hvað sem öðru líður þá var hann merkileg persóna í sögunni og vel þess virði að hans sé minnst.

Forsetinn skorar á sjálfan sig.

Forseti lýðveldisins lét að því liggja í nýársávarpi sínu að hann yrði ekki í endurkjöri. Hann hringdi síðan í besta vin sinn Baldur Óskarsson og bað hann um að skora á sig að gefa kost á sér.

Baldur Óskarsson brást óðara við eins og hann hefur alltaf gert þegar foringi hans og leiðtogi Ólafur Ragnar hringir. Á sínum tíma kallaði Ólafur Ragnar í Baldur frá Afríku þar sem hann var í álitlegu starfi til að fá hann til að gera út af við pólitíska framtíð sína og starfsframa. Baldur gerði það án þess að hika.

Í þetta sinn kallaði Baldur  saman nokkra sem eiga Ólafi skuld að gjalda, með einum eða öðrum hætti, og fékk þá til að vera með.

Undirskriftarsöfnunin er í rífandi gangi. Baldur segir að nú hafi tæp 14 þúsund skorað á besta vin hans. Sá galli er þó á gjöf Njarðar, að það getur hver sem er skráð sig undir hvaða nafni sem er.  Einn skráði sig undir kennitölunni 111111-1119 og var þakkað fyrir. Sá aðili heldur því fram að þetta sér verst útfærða undirskriftarsöfnun undanfarinna ára.

Enginn veit hvort einhver skráir nafn hans á listann eða ekki. Undirskriftarsöfnunin er því algjörlega ómarktæk.

Það er miður að sitjandi forseti skuli etja vinum sínum á foraðið í stað þess að taka sjálfur ákvörðun um hvort hann ætlar að vera eða vera ekki. Það er jú alltaf hin sígilda spurning.

Á lægsta plani

Vafalaust er það vilji stjórnenda RÚV að þjóðmálaumræða í þáttum ríkissjónvarpsins sé hlutlæg og valdir séu viðmælendur sem hafa mesta eða alla vega viðunandi þekkingu á umfjöllunarefninu.

Silfur Egils er dæmi um þátt í ríkissjónvarpinu þar sem þessar meginreglur eru ítrekað brotnar. 

Ákveðnir vinir og jáfólk stjórnandans Egils Helgasonar er ítrekað boðið í drottningarviðtöl iðulega til að tala um mál sem það hefur takmarkaða þekkingu á. Alla vega þar sem til er fjöldi viðmælenda sem hafa mun meiri þekkingu og vit á því sem um er að ræða en fastakúnnar Egils Helgasonar í boði ríkisfjölmiðilsins í Silfri Egils.

Sérstakir vinir Egils eins og t.d. Eva Joly, Þorvaldur Gylfason og Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir stjórnsýslufræðingur koma ítrekað venjulgast til að segja það sama og þau hafa áður sagt.

Þegar Egill Helgason í Silfri Egils dagsins í dag fær sem sérstakan sérfræðing Sigurbjörgu Sigurgeirsdóttur stjórnsýslufræðing til að ræða um Landsdóm þá er seilst langt til fanga og út yfir öll fagleg mörk hvað varðar viðmælanda sem hefur faglega þekkingu á viðfangsefninu. Hvað þá að vera þannig í sveit sett að hafa burði til að fjalla um málið með hlutlægum hætti. 

Óneitanlega er það ansi skondið að á sama tíma og Egill Helgason fordæmir einkavinavæðingu annarra þá skuli hann gerast sekur um augljósustu einkavinavæðinguna sem getur að líta í fjölmiðlum landsins.

Hvað skyldi útvarpsstjóri leyfa það lengi að þáttastjórnandi mikilvægasta umræðuaþáttarins um stjórnmál í sjónvarpinu gæti ekki hlutlægni og faglegra vinnubragða?

Landssala, nauðung og hungursneyð

Kínverjar, Saudi Arabar, Suður Kóreumenn, Indverjar og fleiri hafa á undanförnum árum keypt gríðarleg landssvæði víða um heim af fátækum þjóðum. Þær þjóðir sem fallast á að selja landið sitt eru venjulegast í mikilli neyð. Landssalan er réttlætt með því að hagvöxtur aukist og kjör batni við að fá erlent fjármagn inn í landið á grundvelli landssölu.

Í nýrri skýrslu segir að vegna landssölu þurfi ríkisstjórn Ethíópíu að þvinga tugi þúsunda af fátækasta fólkinu í landinu til að flytja frá frjósömu landi sem hefur verið selt til fjárfesta í  Saudi Arabíu og Indlandi. Fólkið er neytt til að flytja í þorp þar án skólar, sjúkrastofnana og hreins vatns.  Þegar hafa 20.000 manns verið flutt frá landssvæðum sem ættbálkarnir hafa búið á öldum saman. Búist er við að þegar upp verður staðið hafi 1.5 milljón manns verið flutt nauðungarflutningum vegna landssölunnar.

Indverjar og Saudar taka yfir frjósamt land í Gambella héraðinu, á stærð við Lúxemborg til ræktunar til útflutnings í ágóðaskyni. Þegar hefur til viðbótar verið selt land á stærð við Belgíu til erlendra fjárfesta.

Í dagblaðinu Daily Telagraph á miðvikudaginn er fullyrt að víðtæk mannréttindabrot fylgi nauðungarflutningunum, handtökur af tilefnislausu, einangrun, líkamsmeiðingar, nauðganir og fleira.

Það er ekki alltaf gull og grænir skógar sem fylgja því að selja landið sitt.

Þeir Samfylkingarmenn og taglhnýtingar þeirra sem vildu ólmir selja gríðrlegt land í Þingeyjarsýslu til Kínversks fjárfestis ættu að skoða það hvort það sé ekki betra að þrengja aðeins að sér í núinu og spara í ríkisrekstrinum til  hagsbóta fyrir framtíðina í stað þess að fórna landinu vegna skammtímasjónarmiða.

Þeir sem ólmast yfir því að innanríkisráðherra neitaði að selja Grímsstaðalandið og stóð að málum með lögformlegum hætti, ættu að gaumgæfa, hvort það hefði verið landi og þjóð til blessunar á sínum tíma að selja Gullfoss.

Pólitíska yfirstéttin

Þingflokkur Hreyfingarinnar hefur sent frá sér yfirlýsingu. Þar lýsir þingflokkurinn andstöðu við  að Landsdómsákæra Alþingis gegn Geir H. Haarde verði felld niður. 

Af sjálfu leiðir í lýðræðisþjóðfélagi að skoðanir séu skiptar. Það skiptir þó máli á hvaða forsendum og rökum, afstaða er mótuð í málum. 

Forsendur og rök, sem koma fram í yfirlýsingu Hreyfingarinnar eru athygliverð. Í fyrsta lagi gagnrýnir þingflokkurinn að lýðræðishefðir skuli viðhafðar við stjórnun þingfunda og átelur forseta Alþingis fyrir að taka mál á dagskrá sem þeim er ekki þóknanlegt.

Þá halda þingmenn Hreyfingarinnar því fram að með því að taka málið á dagskrá þá sé um hróplegt ósamræmi að ræða við afstöðu forseta Aþingis  í máli svokallaðra níumenninga, sem réðust á Alþingi árið 2008. Þingflokkur Hreyfingarinnar áttar sig ekki á að Ríkissaksóknari  ákærði níumenningana, en meirihluti Alþingis þar á meðal þingflokkur Hreyfingarinnar ákærði Geir H. Haarde.

Einnig er því haldið fram í þessari makalausu yfirlýsingu Hreyfingarinnar að forseti Alþingis sé að þjóna pólitískri yfirstétt með því að fara að lýðræðislegum leikreglum. Hver er þessi pólitíska yfirstétt. Gæti verið að þingflokkur Hreyfingarinnar átti sig ekki á því að í dag eru þau hluti pólitísku yfirstéttarinnar. Er þetta þjónkun við þau? Ef svo er ekki hverjir tilheyra þá pólitísku yfirstéttinni?

Óneitanlega vekur það nokkra undrun að þingflokkur Hreyfingarinnar skuli beina spjótalögum sínum að forsta Alþingis og átelja hana fyrir að viðhafa þingleg vinnubrögð.  Væntanlega mundi eitthvað heyrast í Þór Saari ef forseti Alþingis neitaði að taka eitthvað af þeim fáu málum sem hann ber fram á Alþingi á dagskrá.

Í yfirlýsingu þingflokksins er einnig vikið að litlu trausti á Alþingi og þingflokkur Hreyfingarinnar virðist ekki átta sig á því úr hvaða glerhúsi þau eru þar að kasta.  Traust á Alþingi minnkaði mikið þegar þingmenn Hreyfingarinnar settust á Alþingi, þó það sé ekki þeim einum að kenna. Traust fólksins í landinu á þessum þingmönnum virðist heldur ekki mikið, ef marka má skoðanakannanir, en þar kemur fram að þau halda í besta falli 2 atkvæðum af hverjum 10 sem þau fengu í síðustu Alþingiskosningum.

Væntanlega gæti virðing Hreyfingarinnar og Alþingis aukist ef yfirlýsingar eins og þessar væru rökstuddar með vitrænum hætti og tilhæfulausum fullyrðingum og gífuryrðum sleppt.   

Er frostlögur í tannkreminu þínu?

Tannkrem er nauðsynlegt til tannhirðu. Colgate tannkrem hefur mesta markaðshlutdeild hér á landi og viðurkennd gæðavara.

Framleiðendur Colgate tannkrems er annt um orðstí sinn. Þess vegna skiptir máli að gæði framleiðslunnar séu ótvíræð.  Það er hagsmunamál framleiðenda neysluvara að enginn vafi leiki á gæðum vörunnar. Annars hrynur salan.

Undanfarið hafa landsmenn verið uppteknir við að ræða um gallaða sílikonpúða og iðnaðarsalt sem notað hefur verið við matvælaframleiðslu. Fyrir nokkru var líka vakin athygli á að áburður sem hefði verið notaður hér innihéldi meira af ákveðnum eiturefnum en heimilt væri.

Nú hefur komið í ljós að tannkrem sem merkt er sem Colgate og framleitt í Suður Afríku, er ólöglegt og getur verið hættulegt. Í tannkreminu er m.a. frostlögur. 

Þegar svona gerist gagnrýna menn eftirlitsaðila, sem fólk telur að eigi að tryggja öryggi sitt. Slíkt allsherjar öryggi er ekki til og getur ekki orðið til. Kaupmaðurinn sem selur vörur og framleiðendur verða að gæta að því hvers konar vörur þeir eru að selja og hvers konar efni eru notuð til framleiðslunnar.  Ábyrgðin er þeirra og verður ekki frá þeim tekin. Neytendur verða alltaf að vera á verði og skoða vel hvað það er sem við kaupum.

Merkjavörur eru ekki endilega tryggingað fyrir gæðum vöru. Merkið getur verið falsað.

Myndbandið hér á eftir sýnir hvað kaupmenn gera í Bandaríkjunum þegar svona kemur upp. 

http://www.youtube.com/watch?v=MMPvHb68aNo

Ögmundur og réttlætið.

Það er sjaldgæft að stjórnmálamaður viðurkenni að hann hafi haft rangt fyrir sér.  Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra er ein af þessum sjaldgæfu undantekningum. Í grein sinni í Morgunblaðinu í dag viðurkennir hann að það hafi verið rangt að standa að Landsdómsákæru á hendur Geir H. Haarde.

Það er athyglivert að Ögmundur dregur vel fram í greininni hvers konar ógæfuflokkur Samfylkingin er, þar sem þingmenn flokksins voru tilbúnir til að standa að ákæru á hendur Geir, en greiddu atkvæði gegn ákærum á hendur Ingibjörgu Sólrúnu og Björgvin.  Sú umfjöllun Ögmundar sýnir enn og aftur að um pólitíska ákæru var að ræða á hendur Geir H. Haarde.

Grein Ögmundar í Morgunblaðinu er merkileg fyrir fleiri hluta sakir en þá eina að hann ætlar sér að greiða atkvæði með því að fallið verði frá ákæru á hendur Geir. Í fyrsta skipti fjallar þingmaður stjórnarflokkana málefnalega og af hlutlægni um orsakir bankahrunsins og hverjir bera ábyrgð á því.

Ögmundur Jónasson dregur upp stærri mynd og raunsannari  á orsökum og ábyrgð á hruninu en almennt hefur verið gert hingað til af stjórnmálamönnum. Ekki er að finna svigurmæli eða fordæmingar í garð pólitískra andstæðinga eða þeirra blóraböggla sem Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur J. Sigfússon hafa gert ábyrga fyrir hruninu.  

Það er regindjúp á milli þeirra sjónarmiða sem Ögmundur setur fram um orsakir og aðdraganda hrunsins en þau ómálefnalegu og röngu upphrópanir sem að Jóhanna og Steingrímur grípa jafnan til í þeim pólitíska loddaraleik sínum til að koma ábyrgðinni á pólitíska andstæðinga í stað þess að beina athyglinni að því sem raunverulega var um að kenna og hverjir báru ábyrgð í raun.

Ég hef alltaf borið virðingu fyrir Ögmundi Jónassyni sem stjórnmálamanni þó ég hafi verið ósammála honum í veigamiklum málum og grundvallar pólitískri lífsskoðun. Við lestur greinar hans í Morgunblaðinu í dag þá sannfærist ég enn betur um það að ég hef haft á réttu að standa um mannkosti Ögmundar Jónassonar.  

Vaðlaheiðargöng að sjálfsögðu

Vaðlaheiðargöng eru mikilvægari og nauðsynlegri samgöngubót en Héðinsfjarðargöng voru nokkru sinni.

Fyrst stjórnvöldum þótti eðlilegt að gera Héðinsfjarðargöng í bullandi ofþenslu efnahagslífsins, eru þá ekki mun skynsamlegri rök fyrir að grafa Vaðlaheiðargöng þegar atvinnuleysi er og samdráttur í efnahagslífinu.

Svo virðist sem stjórnvöld hafi markað þá stefnu að borga skuli sérstakan vegatoll fyrir jarðgöng sem eru mikilvæg og nauðsynleg samgöngubót sér í lagi liggi þau nálægt  þéttbýli. Þannig skal borga í Hvalfjarðargöng og einnig í fyrirhuguð Vaðlaheiðargöng.  Annað gildir um Héðinsfjarðargöng, jarðgöng á Vestfjörðum og víðar.

Hvað sem líður kjördæmapoti þá eru Vaðlaheiðargöng forgangsverkefni í íslenskum samgöngu- og öryggismálum. Af sjálfu leiðir að miðað við aðstæður í dag þá þarf að setja framkvæmir við þau í gang sem allra fyrst.