Bólusetningar og smitsjúkdómar

Um miðja síðustu öld voru þróuð bóluefni gegn ýmsum smitsjúkdómum sem herjuðu á þeim tíma á yngri kynslóðina. Vel tókst til og þessum sjúkdómum eins og t.d. kíghósta, bólusótt, mislingum og lömunarveiki var nánast útrýmt á Vesturlöndum.

Þegar váin hverfur þá minnkar óttinn og skilningurinn á hræðilegum afleiðingum smitsjúkdóma eins og þeirra sem bent er á að ofan. Þeir sjúkdómar sem áður hjuggu mikil skörð í barnahópa voru ekki sjáanlegir eða hættulegir lengur. Afleiðingin af því hefur verið sú að allt of margir sjá ekki ástæðu til að vera á varðbergi og láta bólusetja börnin sín. Einnig hafa risið upp falsspámenn eins og á öllum tímum sem finna bólusetningum allt til foráttu og hvetja fólk til að láta ekki bólusetja börn sín.

Afleiðing af öllu þessu er að smitsjúkdómar eins og þeir sem ég nefni að framan hafa stungið sér niður víða í okkar heimshluta og í Bandaríkunum. Árið 1941 voru kíghóstasmit í Bandaríkjunum 222.000 en voru ekki nema 1000 árið 1971 vegna bólusetninga. En á árinu 2010 voru kíghóstasmit í Bandaríkjunum orðin tæp 50.000 og tíu börn dóu úr kíghóstasmiti í Kaliforníu einni saman.

Það er því ábyrgðarhluti og getur verið dýrkeypt að láta ekki bólusetja börnin sín.  

 

Már kemur ekki til greina.

Tveir þekktir baráttumenn fyrir sósíalisma þeir Úlfar Þormóðsson, sem hefur alltaf verið heiðarlegur vinstri maður, og Stefán Ólafsson prófessor, sporgöngumaður Jóhönnu Sigurðardóttur og leigupenni, vandræðast með það að Sjálfstæðismenn ætli sér að nýta sér hlutdeild Más Guðmundssonar Seðlabankastjóra í umboðssvikum þáverandi formanns bankastjórnar Seðlabankans til að koma í veg fyrir að hann verði endurráðinn.

Hugleiðingar þessara annars dómhörðu vinstri manna sýnir vel hversu lágt siðferðisstuðull þessara manna er stilltur, þegar kemur að því að meta brot þeirra sem standa þeim nærri í pólitík. 

Hvað sem líður hæfni eða vanhæfni Más Guðmundssonar þá kemur ekki til geina að endurráða mann sem hefur verið gripinn með báða hrammana ofan í hunangskrukkunni við að ná til sín peningum í leyndum, í samvinnu við þáverandi formann Bankaráðisins, með þeim hætti sem aðrir í bankaráðinu máttu ekki vita af.  Venjulegur Már væri þegar til rannsóknar hjá Sérstökum ásamt bankaráðsformanninum fyrir þetta athæfi.

Ég er hræddur um að hljóðið í þessum vindbelgjum þeim Stefáni og Úlfari væri með öðrum hætti ef sá sem í hlut ætti héti Davíð og væri Oddsson, Sjálfstæðismaður en ekki Már Guðmundsson fyrrverandi kommi.   

Hvað gerir Sérstakur í Seðlabankamálinu?

Fyrri nokkru ákvað þáverandi bankaráðsformaður Seðlabanka Íslands í samráði við bankastjórann,að greiða bankastjóranum kostnað hans vegna málaferla sem hann fór í á hendur Seðlabankanum og tapaði. Þannig greiddi Seðlabankinn samkvæmt laumuspili bankaráðsformannsins þáverandi og bankastjórans allan kostnað vegna málsins líka málskostnaðinn sem bankastjórinn var dæmdur til að greiða Seðlabankanum.

Þegar þetta lá fyrir var ljóst að um mál var að ræða sem vísa átti til Sérstakt saksóknara og/eða Sérstakur að taka upp og rannsaka af eigin frumkvæði samanber starfshætti hans í málum annarra fjármálafyrirtækja. En hér sannast enn hið nýkveðna úr "Animal Farml" að öll dýr eru jöfn en sum dýr eru jafnari en önnur.  Þess vegna hefur Sérstakur ekkert gert. Bankaráð Seðlabankans tók síðan þá röngu ákvörðun að vísa málinu til Ríkisendurskoðunar.  Nú hefur ríkisendurskoðun kynnt þá niðurstöðu sína að:  

"út­gjöld í til­efni tengsl­um við fjár­hags­lega hags­muni seðlabanka­stjóra verði að bera upp í bankaráðinu til samþykkt­ar áður en greiðsla er innt af hendi eða að bankaráðið veiti for­manni þess form­lega heim­ild til þess að stofna til þeirra." 

Nú er spurning hvað Óli Sérstaki gerir. 

Er betra að greiða án umboðs frá bankaráði SÍ en lánanefnd í viðskiptabanka?  Þá hefur jafnvel verið talið að eftir á samþykki lánanefndar sé ekki nóg.