Seinheppni Bandaríkjamanna ríður ekki við einteyming

Saudi Arabar ríkasta Arabaríkið gera nú loftárásir á Yemen fátækasta Arabaríkið. Meðan hinn spakvitri forseti George W. Bush jr.  var við völd í Washington áttu Bandaríkjamenn og Sádar hauk í horni að því er þeir töldu í Saleh forseta Yemen og létu mynda sig með honum í bak og fyrir. Saleh forseti lét Bandaríkjamönnum eftir aðstöðu fyrir Dróna sína svo þeir gætu herjað með nýjustu tækni á svæðinu og fékk vel launað fyrir.

Á sama tíma samdi þessi sérstaki vinur Bandaríkjanna við Al Kaída um æfingasvæði í Yemen. Saleh var því beggja handa járn og e.t.v. sýnir fátt betur hvað allur þróttur er horfinn úr CIA en að strákarnir þar skyldu ekki átta sig á þessu, en þjóðaröryggisstofnunin var á sama tíma upptekin við að hlera það em gerðist í svefnherbergi Angelu Merkel Þýskandskeisara þó sennilega hafi verið meiri tilþrif í svefnherbergi franska forsetans.

Nú þegar Sádar gera loftárásir á liðsmenn Houthi fylkingarinnar sem hafa náð völdum í landinu og Bandaríkjamenn taka til fótanna, þá skýtur upp kunnuglegu andliti eða engin einkavínar Bush jr. sjálfur Saleh, sem er nú í tygjum við liðsmenn Houthi fylkingarinnar.

Á sama tíma hafa Sádar, Tyrkir og Bandaríkjamenn verið uppteknir við að vopna vígasveitir Íslamista til að herja á Íraka og hafa við haldið við borgarastyrjöld í Sýrlandi í mörg ár. Engum verður frekar kennt um hörmungar fólks í Sýrlandi og Írak en Bandaríkjamönnum.

Svo er það kaldhæðni örlaganna að þessi mesta lýðræðisþjóð veraldar að eigin mati skuli eiga sem besta vin á svæðinu Sádi Araba þar sem ekkert lýðræði er. Mannréttindi eru þar brotin meir en víðast hvar annarsstaðar í heiminum. Mesta harðlínukenning Íslam er þar við lýði.

Það er skelfilegt að þessi stóra þjóð Bandaríkin skuli ekki lengur eiga stjórnmálamenn og greinendur sem hafa alemnna þekkingu á mismunandi landssvæðum og mismunandi menningu, en þó enn verra að þeir skuli ekki vera samkvæmir sjálfum sér og fordæma mannréttindabrot með sama hætti hvort heldur þau eru unnin í Sádi Arabíu eða Sýrlandi. 

Fjórmenningaklíkan/ The gang of four

Sú var tíðin að hópur valdþyrstra einstaklinga, kölluð fjórmenningaklíkan reyndi að ná alræðisvaldi í kínverska Kommúnistaflokknum og þar með Kína. Klíkan stóð fyrir menningarbyltingunni í Kína, en sú bylting var til að niðurlægja pólitíska andstæðinga Maos formanns og reyna að tryggja honum alræðisvald. Þegar leið á valdaránstilraunina þá réttu andstæðingar fjórmenningaklíkunnar jafnan upp fimm fingur en fimmti valdaránsmaðurinn var að sjálfsögðu Mao Tse Tung.

Samfylkingin hefur átt sína fjórmenningaklíku um nokkurra ára skeið. Hún kom fyrst fram grímulaust á Alþingi þegar greidd voru atkvæði um Landsdómsmálið, en þá skáru þau Sigríður Ingibjörg Ingadóttir, Skúli Helgason, Ólína Þorvarðardóttir og Helgi Hjörvar sig úr hópi þingmanna Samfylkingarinnar og greiddu atkvæði með ákærum á hendur m.a. Geir Haarde.

Ýmsir urðu til að halda því fram að þarna hefði verið um að ræða þaulhugsað plott Samfylkingarinnar, en svo var ekki. Það var bara fjórmenningaklíkan sem stóð fyrir þessu, en þá eins og í Kína forðum, þá glitti í andlit Jóhönnu Sigurðardóttur á bakvið plottið eins og í andlit Mao forðum í Menningarbyltingunni.

Í hlutafélagi hefði það verið talin tilraun til fjandsamlegrar yfirtöku hefði hópur hluthafa paufast með mótframboð gegn sitjandi stjórn og safnað liði á laun og látið til skarar skríða þegar gagnaðilinn uggði ekki að sér. .Í Samfylkingunni er samskonar tilraun til fjandsamlegrar yfirtöku og valdaráns af hálfu fjórmenningaklíkunnar kallað virkt lýðræði

Foringi valdaránstilraunarinnar, Sigríður Ingibjörg Ingadóttir, sagði eftir tap sitt að hún væri að íhuga stöðu sína af því að hún hefði orðið fyrir árásum. Það tók hana ekki nema nokkra klukkutíma enda öllum ljóst að með því var hún aðeins að biðja sér griða. Formaðurinn sem Sigríður Ingibjörg vóg að úr launsátri,  lýsti því yfir í kristilegum kærleiksanda að syndir hennar væru henni fyrirgefnar.  

Öll Samfylkingardýrin eiga að vera vinir þrátt fyrir að nætur hinna löngu hnífa séu jafnan tiltækar plottmeisturum fjórmenningaklíkunnar. Þegar valdaránstilraunin hafði mistekist voru sumir hershöfðingjar valdaránsins eins og Ólína Þorvarðardóttir fljótir að beina athyglinni að einhverju sem engu máli skipti eins og  tillögu ungra Samfylkingarmanna um að hætt skuli tilraunum til olíuvinnslu í íslenskri lögsögu. Tillaga sem vó að fyrrverandi formanni Samfylkingarinnar Össuri Skarphéðinssyni. Væringjum innan Samfylkingarinnar er ekki lokið, af því að fjórmenningaklíkan hefur enn trausta valdastöðu. Á bakvið þau fjögur glittir í fimmta andliðit. Andlit Jóhönnu Sigurðardóttur sem  engu hefur gleymt, en ekkert man þegar það hentar.

Er það virkilega bara Sighvatur Björgvinsson og Ingibjörg Sólrún Gísladóttir meðal Samfylkingarfólks,  sem geta talað þokkalega hreint úr pokanum um það sem Vilmundur heitinn Gylfason hefði kallað sk...pa..

 

 

Flokkur verðtryggingar og banka

Sigríður Inga Ingadóttir sem býður sig fram til formanns í Samfylkingunni sagði í framboðsræðu að Samfylkingin ætti ekki að vera flokkur verðtryggingar og banka í hugum fólks.

Á þessari dyggu stuðningskonu Jóhönnu Sigurðardóttur fyrrum forsætisráðherra mátti skilja að það væri bara í hugum fólks sem Samfylkingin væri flokkur verðtryggingar og banka. Furðulegt að þingkonan skuli ekki vita að Samfylkingin er einmitt flokkur verðtryggingar og banka og engin hefur staðið betri vörð um þetta tvennt en foringi hennar og leiðtogi Jóhanna Sigurðardóttir með fylgi flokksins í heild, líka Sigríðar Ingu.

Sigríður Inga Ingadóttir sat á þingi síðasta kjörtímabil. Þá neitaði ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur ítrekað að gera nokkrar lagfæringar á verðtryggingunni en bauð ofurskuldugu fólki upp á 110% leið sem fól í sér að kaupa húsin sín á 10% yfirverði. Hún sat líka á þingi sem stuðningsmaður ríkisstjórnar þegar erlendum hrægammasjóðum voru færðir bankarnir á silfurfati án þess að svigrúm til skuldaleiðréttingar fyrir almenning væri nýtt.

Hafi þessi formannskandídat Samfylkingarinnar fylgst með þjóðmálum í lengri tíma en hún hefur setið á þingi þá hefur hún sennilega vitað af því að ég vildi að verðtryggingin væri tekin úr sambandi strax við hrunið og þáverandi forsætisráðherra vildi skoða þá hugmynd, en málið stoppaði hjá Jóhönnu Sigurðardóttur.

Án efa veit Sigríður Inga þetta allt saman en telur líklegt til fylgisaukningar að þykjast og reyna að slá ryki í augun á auðtrúa sálum Samfylkingarinnar. Eitt má Sigríður Inga eiga, en það er að hún hefur lipran talanda og nú kemur einnig í ljós varðandi Sigríði Ingu það sem skáldið sagði:

Gott er að hafa tungur tvær og tala sitt með hvorri.

 

Óbærilegur léttleiki tilverunnar

Eftir að Gunnar Bragi Sveinsson utanríkisráðherra í umboði ríkisstjórnarinnar, afhenti utanríkisráðherra Litháen lítið letters bréf um slit aðildarviðræðna Íslands við Evrópusambandið hafa margir velt fyrir sér hvort sú aðferð sé lögformlega rétt,lýðræðisleg, þingræðisleg eða jafnvel ekkert af þessu.

Í 7.mgr 45.gr. þingskaparlaga 55/1991 segir: "Forsætisráðherra leggur í október á hverju ári fram á Alþingi skýrslu um framkvæmd þeirra ályktana sem þingið samþykkti á næstliðnu ári og kalla á viðbrögð ráðherra eða ríkisstjórnar auk yfirlits um framkvæmd þingsályktana sl.þrjú ár nema lögin kveði á um að haga skuli skýrslugjöf til þingsins á annan hátt. Í skýrslunni skal enn fremur fjalla um meðferð málefna sem þingið hefur vísað til ríkisstjórnar eða einstaks ráðherra. Þegar skýrslan hefur verið lögð fram skal hún ganga til stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar til umfjöllunar. Nefndin getur lagt fyrir þingið álit sitt á skýrslu ráðherra, ef hún telur ástæðu til, gert tillögur til þingsins um einstök atriði í skýrslunni."

Af þessu ákvæði þingsskaparlaga verður ekki ráðið en að einstakir ráðherrar eða ríkisstjórn geti einhliða og án atbeina meirihluta Alþingis fellt úr gildi þingsályktun sem Alþingi hefur samþykkt. Alla vega yrði þá að gera það með þeim formlega hætti sem 7.mgr. 45.gr. þingskaparlaga kveður á um. Ríkisstjórn hefur enga stjórnskipulega heimild til að fella úr gildi þingsályktunartillögu og það dugar ekki að laumast úr landi með lítið letters bréf og ímynda sér að þar með hafi ríkisstjórnin hnekkt þingsályktun.  Sú aðgerð er stjórnskipulega marklaus.

Aðferð ríkisstjórnarinnar í málinu er því stjórnskipulega röng. Auk heldur er hún ólýðræðisleg. Hún er ekki þingræðisleg og getur leitt til þess að bolabrögðum verði beitt í auknum mæli í íslenskum stjórnmálum. En hvað brýnast var nú að leiða stjórnmálin út úr þeim farvegi og  í þann sem tíðkast með þróuðum lýðræðisríkjum.

Afstaða til Evrópusambandsins skiptir ekki máli í þessu sambandi.

                        

 

Tuddameldað í Brussel

Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur setti iðulega hausinn undir sig eins og naut sem ætlar að stangast á við einhvern og kom þannig málum fram, en endaði með að setja allt í hnút. Afleiðing varð nánast óstarfhæft Alþingi og leiðinlegri bragur yfir þeirri stofnun en áður.

Nú hefur ríkisstjórn Sigmundar Davíðs tekið þennan ósið upp eftir stjórn Jóhönnu og virða þing og þjóð að vettugi en fara sínu fram hvað sem öðru líður.

Það er kallað að tuddamelda í spili þegar leikmaður fer sínu fram án þess að spyrja samleikendur sína að einu eða neinu. Þannig fór utanríkisráðherra að í gær þegar hann ákvað að slíta aðildarviðræðum að ESB í Brussel.

Ólíklegt er þó annað en að ráðherrann hafi haft í farteskinu samþykki ríkisstjórnarinnar en af ummælum eins þingmanns Sjálfstæðisflokksins var það ekki borið undir þingflokk þess stjórnarflokks og ekki undir utanríkismálanefnd þó meiri háttar ákvarðanir í utanríkismálum eig að bera undir þá nefnd.

Aðildarviðræðurnar hafa aldrei verið annað en sýndarmennska. Það sem ræða þarf ef við viljum vita hvort þess er kostur að Ísland geti gengið í Evrópusambandið er fiskveiðar og landbúnaður. Annað er nánast allt um samið með EES aðildinni. Aldrei var tæpt á þeim málum þau ár sem aðildarviðræður stóðu. Það var því aldrei nein alvara í aðildarviðræðunum. 

Þó aðildarviðræðurnar hafi ekki þvælst fyrir neinum og sér í lagi ekki ríkisstjórn sem er andvíg aðild, er samt mikilvægt að virða lýðræðislegar reglur og umgangast pólitíska andstæðinga af virðingu. Þess vegna hefði verið betra að fara með málið í gegn um þingið, en allra best að leggja það undir dóm þjóðarinnar. 

Miðað við það sem á undan var gengið var eðlilegt að leggja málið undir dóm þjóðarinnar enda málið það mikið rætt að einfalt hefði verið fyrir fólk að mynda sér skoðun á málinu. En tuddameldingar utanríkisráðherra og virðingarleysi fyrir pólitískum andstæðingum og jafnvel einstaka stjórnarþingmönnum kunna ekki góðri lukku að stýra.

Það er aldrei skynsamlegt fyrir ríkisstjórn að fara í bardaga sem hún þarf ekki að fara í.

Brennivínsmeingenið fundið

Enn eitt meingen hefur verið uppgötvað af forstjóra íslenskrar erfðagreiningar. Nú er það áfengismeingenið. Þetta meingen hefst illa við í nágrenni við áfengisútsölur að sögn forstjórans.

Þetta með áfengismeingenið er raunar ansi skondin uppfinning hjá Kára Stefánssyni og fróðlegt verður að lesa um það í virtum vísindaritum ef uppfindingin skyldi einhvern tíma rata þangað.

En þetta þráláta deilumál með áfengi í verslanir tekur á sig endalausar furðumyndir. Neysla á áfengi og öðrum neysluvörum fer eftir verði og aðgengi. Nú er aðgengi meginhluta almennings að áfengi svo mikið, að ekki verður séð að brýna nauðsyn beri til að troða því einnig í hillur matvörubúða. Á hinn bóginn verður ekki séð að aðgengið aukist til neinna muna þó að áfenegi fari í matvörubúðir miðað við ástandið eins og það er. Þannig að vesenast með það er dæmigert upphlaup sem þessari þjóð er svo tamt varðandi minni háttar atriði.

En svo er það spurning um frelsið. Mér finnst þjóðfélagslega óæskilegt að fólk reyki, drekki áfengi,  borði óhollan mat, teikni særandi myndir af Jesús eða Múhameð og svo mætti lengi telja, en ég vil ekki fórna frelsi borgarana og láta meingenafræðinga, stjórnmálamenn eða hryðjuverkamenn eyðileggja frelsið til að  passa fólk fyrir sjálfu sér eða ákveða hvar mörk tjáningafrelsisins liggja.

Eða eins og einn góður maður sagði forðum prentfrelsið og sorinn ganga hönd í hönd við verðum að þola sorann t.d. klámið ef við ætlum ekki að vinna tjáningafreslinu óbætanlegt tjón.

Ef kaupmaðurinn á horninu vill selja áfengi og Kári Stefánsson vill kaupa það af honum á þá að banna báðum að eiga þau viðskipti? Hvaða vitræna glóra er það í frjálsu landi?

Björk bullar

 Þegar Björk Guðmundsdóttir söngkona setur fram hugleiðingar um alþjóðamál þá vekur það athygli af því að hún er góður söngvari, en ekki vegna þess að greining hennar sé brillíant hvað þá heldur gáfuleg. Fjölmiðlamenn hlaupa á eftir frægu fólki sem iðulega setur fram mis gáfuleg ummæli oft til að halda sér í umræðunni í auglýsingaskyni.

Ekkert skal fullyrt um að ofangreindar hvatir ráði því að Björk Guðmundsdóttir söngkona skuli bulla um hryðjuverkaárásirnar í Kaupmannahöfn og París. Björk tengir hryðjuverkaárásir Íslamista í þessum löndum við hernað þeirra erlendis eins og hún kallar það. En er það svo? Liggur ekki fyrir hvað var orsök hryðjuverkaárásanna í París og Kaupmannahöfn?

Í París var ráðist á höfuðstöðvar teiknimyndablaðs sem birti dónalegar myndir og að mínu mati ósæmilegar af Múhameð spámanni, Jesú og fleirum. Orsök árásarinnar var myndbirtingin. Ráðist var gegn tjáningarfrelsinu. Í sömu atrennu var ráðist á Gyðinga vegna trúarskoðana þeirra. Hryðjuverkaárásin í París hafði því ekkert með hernað Frakka að gera. Hún var annars vegar atlaga að tjáningarfrelsinu og hins vegar vegna haturs á Gyðingum.

Í Kaupmannahöfn var það sama upp á teningnum. Ráðist var á bænahús Gyðinga vegna haturs á Gyðingum og saklaus borgari drepinn þegar markmiðið var að drepa sænskan teiknara vegna teikninga af Múhameð. Aftur atlaga að tjáningarfrelsinu og Gyðingahatur.

Það er með miklum ólíkindum að á samfélagsmiðlunum skuli sumt vinstra fólk bera blak af þessu rugli í söngkonunni, sem er með yfirlýsingum sínum í fyrsta lagi að rugla saman orsök og afleiðingu og í öðru lagi að bera blak af hryðjuverkamönnum á fölskum forsendum.

Baráttan gegn hryðjuverkum Íslamista er óhjákvæmileg og það er slæmt þegar fólk í vestrænum löndum telur sig vera friðflytjendur þegar það í raun samsamar sig með glæpamönnum. 

Við gerum venjulegu fólki í Evrópu sem játar Íslam ekki verri óleik en að taka ekki hart á móti glæpum Íslamistanna.