Takmarkað gagn af fjórðu sprautu

Athyglisvert að Þórólfur Guðnason sóttvarnarlæknir skuli nú segja að það sé takmarkað gagn af fjórðu Kóvíd sprautnni. Tel upp á að það sé rétt hjá honum. 

En stóra spurningin, sem þarf að rannsaka gaumgæfilega er sú hvort það var yfirleitt eitthvað gagn af fyrstu sprautunni, annarri eða þriðju. 

Fólk smitaðist þó það væri bólusett og það smitaði. Stjórnmála-, heilbrigðis-, og fréttaelítan flúði þá í að segja að fólk fengi sjúkdóminn vægar. En var það svo? 

Af hverju ekki rannsaka þetta mikilvæga mál í þaula, þannig að við fáum að vita hvort aðgerðir stjórnvalda víða um heim með þvingunarráðstöfunum og þrýstingi voru þýðingalausar. 

En þá jafnframt hvaða ábyrgð eiga hin ábyrgðarlausu lyfjafyrirtæki að bera, sem hafa mokað inn ofsagróða frá skattgreiðendum e.t.v. á algjörlega fölskum forsendum. 

Svo hafa misvitrir stjórnmálamenn viljað taka mannréttindi af fólki sem vildi ekki láta dæla þessu tilraunaglundri í sig. Þarf ekki að skoða það líka hvaða gögn þeir höfðu í höndum sem gat réttlætt slík brot á mannréttindum og í leiðinni hvort slík brot eru afsakanleg yfirleitt.  

Takmarkað gagn að fjórðu sprautu

Illt er að eiga þræl að einkavin

Kristjón Kormákur Guðjónsson fyrrverandi ritstjóri 24.is segir nú að hann hafi fengið milljón króna greiddar frá Róbert Wessman morgunin eftir að hann braust inn á skrifstofu Mannlífs og eyddi efni af tölvu Reynis Traustasonar auk annars.

Allt er þetta mál hið ógeðfeldasta hvað sem líður því að brotaþolinn Reynir Traustason ritstjóri hafi fyrirgefið hinum iðrandi þjófi og hakkara. 

En Róbert Wessman situr uppi með eins og segir í Grettissögu og Njálu. "Illt er að eiga þræl að einkavin."

Segist hafa fengið milljón frá Róberti eftir innbrotið

Ofurlaunin

Í gærkvöldi var frásögn af ofurlaunum nokkurra forstjóra ríkisfyrirtækja, fyrirtækja sem tengjast hinu opinbera með einum og öðrum hætti og örfárra annara. Það er ljóst að ríkið leiðir ofurlaunaþróun í landinu. Svo hefur verið frá síðasta úrskurði Kjararáðs, en þar var ákveðið að embættismannaaðallinn skyldi fá ofurlaun miðað við aðra landsmenn. 

Finnst einhverjum skrýtið að lægra settir opinberir starfsmenn eða almennir launþegar á hinum frjálsa markaði reki í rogastans þegar þeim er sagt að hækki 700 þúsund króna mánaðarlaunin þeirra, þá setji það hagkerfið á hliðina, en 6 milljón króna laun ríkisforstjórans og hækkun þeirra um eina milljón skipti engu máli. 

Á sama tíma segist fjármálaráðherra í viðtali við Viðskiptablaðið að hann þurfi að fá lán til að borga launin þar sem ríkissjóður hefur ekki verið sjálfbær frá árinu 2018. 

Sérkennileg vegferð í þjóðfélagi.

Þeim þjóðfélögum vegnar best, þar sem launamunur er lítill. Það eru gömul sannindi og ný.

Alþjóðadagur kvenna

Í gær var alþjóðadagur kvenna og ástæða til að óska konum til hamingju með daginn og ýmsa góða áfanga í réttindabaráttunni. 

Sumir telja þó að nú gangi ekki eins vel og meðal þeirra er baráttukonan Suzanne Moore dálkahöfundur o.fl. Hún skrifaði grein í DT í gær undir heitinu "International Womens day. We have gone backwards not forwards." Suzanne telur  að nú miði  baráttu kvenna aftur á bak en ekki nokkuð á leið. 

Í því sambandi vísar hún til ruglandans í kynjaumræðunni og nýju kynjaskilgreiningartrúarbragðanna. Hún bendir á að þau trúarbrögð afneiti í raun reynsluheimi kvenna og amist við hefðbundnum kynjaskilgreiningum um konur og karla. 

Í greininni segir hún:"Það eru konur sem fara á túr, fæða börn, gefa brjóst og upplifa tíðahvörf. Þetta er ekki hugarburður heldur hlutir sem gerast í raunverulegum kvenlíkama."

Þessi orð í einfaldleika sínum sýna fáránleika umræðunnar um kynrænt sjálfræði og afneitun náttúrulegra staðreynda sem vestræna stjórnmálastéttin er haldin. Í því sambandi er vert að minna á, að Alþingi samþykkti bull sem heitir "lög um kynrænt sjálfræði" samhljóða fyrir nokkrum árum. 

Þegar Alþingi Íslands afneitaði staðreyndum lífsins með samþykkt ofangreinds lagafrumvarps, þá var líka verið að leggja stein í götu hefðbundinnar kvennabaráttu og sérkennilegt að helstu sporgönguaðilar þessa rugls Vinstri græn skuli vera svona umhugað að vinna gegn þeim sannleika sem blasa við.

Enn furðulegra er að VG skyldi takast að leiða alla þingmenn landsins með sér inn í þennan fáránleika afneitunar líffræðilegra staðreynda. 

Það er Alþingi til ævarandi skammar að hafa samþykkt lög um kynrænt sjálfræði og til viðvarandi skammar að afnema þau ekki. 

Til hvers

Af hverju eru Bandaríkjamenn að falast eftir því að Pólverjar afhendi þeim allar MIG-29 herþotur sínar til að senda þær síðan áfram til Úkraínu í stríðið þar? 

Er það líklegt til  að ófriðnum þar ljúki fyrr? Er það líklegt til að eyðileggingin og mannfallið verði minna? Er það líklegt að það leiði til þess að Úkraínumenn vinni sigur gegn Rússum? Hefur yfirleitt einhver látið sér detta í hug að Úkraínumenn sigri í þessu stríði gegn Rússum?

Fordæming á aðgerðum Rússa er eitt, en að gera réttu hlutina í framhaldinu er annað.  Stríð er alltaf dauðans alvara í orðsins fyllstu merkingu. Það er ekkert til sem heitir indælt stríð, þó að Biden og Boris láti stundum eins og svo sé. 

Leiðtogar Vesturlanda ættu að einhenda sér í að ná fram friði í Úkraínu og hafa það sem algert forgangsverkefni í stað þess að stigmagna ófriðinn. 

Áframhaldandi ófriður hvað þá stigmagnaður þýðir meira mannfall og hörmungar. Vestræna stjórnmálaelítan virðist enn ekki hafa áttað sig á því. 

 

 

Reiðubúnir að lána MiG-29-orrustuþotur

Þegar þörfin er mest.

Fjöldi Úkraínumanna flýr stríðsátök þessa dagana. Þar er ljóst, að um brýna neyð er að ræða og við viljum gera allt sem í okkar valdi stendur til að aðstoða flóttafólkið. Við vitum að þar er brýn þörf. Við vitum líka að flest vilja fara aftur heim til sín þegar ófriðnum lýkur. En nú er þörfin og okkur ber að aðstoða eins vel og við framast getum.

Myndir af flóttafólki frá Úkraínu, sýna aðra mynd en þá, sem hingað til hafa birst af svokölluðum hælisleitendum frá múslimalöndunum. Þær myndir sýna 90% unga karlmenn, en frá Úkraínu er rúmlega 90% konur og börn. Þannig er það þegar um raunverulegt flóttafólk er að ræða.

Myndirnar af íslömsku hlaupastrákunum sýna yfir 90% fólks í leit að velferðarvist á Vesturlöndum. Svo illa hafa Vesturlönd gætt að þessum málum þ.á.m. við, að þeim hlaupastrákum, sem vísað hefur verið úr landi eftir kostnaðarsama lögfræðimeðferð á vegum Rauða Krossins eða annarra ríkisstyrktra lögmanna, neita að fara og íslenska ríkið heldur áfram að borga þeim dagpeninga, húsnæði og uppihald. 

Svona er ekki hægt að reka velferðarþjónustu og það gengur ekki að láta Vinstri Græna komast upp með að viðhalda bullinu í kringum hlaupastrákana, sem gerir það að verkum, að við höfum ekki sama kraft og fjármuni til að taka við þeim sem raunverulega þurfa á alþjóðlegri vernd að halda. 

Nú verður að koma viti í meðferð mála varðandi hælisleitendur, það eru öryggishagsmunir og gríðarlegir fjárhagslegir hagsmunir fyrir íslenska skattgreiðendur. Ef VG hafnar því að taka á þessum málum með skynsemi þá á það eitt með öðru að leiða til þess, að öðrum flokki verður boðið til stjórnarsamstarfsins í stað VG. 

Kuwait og Úkraína

Í ágúst 1990 réðist Írak á furstadæmið Kuwait frjálst og fullvalda ríki og innlimaði það í Írak. Kuwait var og er Íslamskt afturhalds- og einræðisríki, sem lét sig mannréttindi borgaranna hvað þá aðkomuverkafólks engu skipta. Kuwait er ekki í NATO eða öðru hernaðar- eða varnarbandalagi. Samt töldu Bandaríkin nauðsynlegt að koma á laggirnar fjölþjóðaherliði til að ráðast á Írak og "frelsa" furstadæmið. 

Nú hafa Rússar ráðist inn í Úkraínu og mikill samkvæmisleikur hefur verið í gangi frá því að það gerðist hjá stjórnmálamönnum Vesturlanda. Þeir eru sammála um að fordæma innrásina, draga úr viðskiptum við Rússa og beita þá efnahagsþvingunum, sem allir vita að skipta litlu máli, en að öðru leyti að gera ekki neitt.

Það er engin furða að Úkraínuforseti sé vonsvikin yfir því, að Kuwait skuli vera í svona miklum metum hjá NATO ríkjum en Úkraína er ekki einu sinni eins flugbanns virði. 

Á sama tíma hvetja NATO ríkin Úkraínu áfram til að stríða við Rússa og senda þeim vopn. Þar af hefur Þýskaland sent vopn, sem eru bæði úrelt og hættuleg.

En til hvers eru Vesturlönd að hvetja Úkraínumenn til að berjast fyrst þau ætla ekki að gera neitt annað en að horfa á? Eru einhverjar líkur á að Úkraína geti unnið stríðið? Eru einhverjar líkur á að þetta leiði til annars en enn meiri hörmunga í þessum heimshluta. Hvaða úrslit sjá NATO ríkin fyrir sér í þessum hildarleik?

Ömurleiki NATO ríkjanna nú undir forustu Bandaríkjanna enn sem fyrr er samstaðan um að gera ekki neitt og hvetja til þess að Úkraínumenn láti sér blæða út. Það er ekki stórmannleg afstaða heldur skammarleg. Þeim hinum fræga Neville Chamberlain, sem legið er á hálsi í sögunni fyrir að bregðast ekki við ógn nasismans, datt svona aumingjaskapur aldrei í hug. 

Úkraína, NATO og Katrín Jakobsdóttir

Í gær fór forsætisráðherra íslenska lýðveldisins, Katrín Jakobsdóttir til sérstaks fundar við Jens Stoltenberg framkvæmdastjóra NATO. Í yrirlýsingu eftir fundinn segir,að þau Jens og Katrín hefðu rætt framtíðarstefnumótun NATO og áhrif innrásar Rússa í Úkraínu á öryggismál Evrópu.

Þrátt fyrir þessa sameiginlegu fréttatilkynningu, þá lætur Katrín Jakobsdóttir, sem hún hafa verið á einhverjum allt öðrum fundi og annarra erinda en opinbera yfirlýsingin segir til um.

Í viðtali við íslenska sjónvarpið að loknum fundinum sagði Katrín, að hún og flokkur hennar væru andsnúin NATO og þau í VG vildu eiga góð samskipti við allar þjóðir og Evrópusambandið og þetta sýndi hvað friður væri mikilvæg forsenda. Einmitt?

Katrín var ekki að koma af fundi með framkvæmdastjóra Sameinuðu þjóðanna,Evrópusambandsins eða einhvers alheimsfriðarráðs. Hún var að koma af fundi með framkvæmdastjóra NATO. Viðfangsefni snúast um mikilvægi NATO aðildar til að tryggja öryggi Íslands og frið í Evrópu. Um það hefur aðild að NATO alltaf snúist. 

Þegar forsætisráðherra Íslands mætir til NATO fundar og tekur þátt í stefnumótun bandalagsins, en telur samt á sama tíma, að sér komi bandalagið ekki við, þá verður vart lengra komist í að tala tungum tveim og bulla alla vega með annarri.  

Er ekki mál til komið að einhver þingmaður spyrji Katrínu Jakobsdóttur sérstaklega eftir því á Alþingi hver afstaða hennar er til öryggismála þjóðarinnar og hvort hún telur að NATO skipti þar mikilvægu máli. Sé forsætisráðherra ekki þeirrar skoðunar, þá dæmir hún sig úr leik til að sækja fundi á vegum bandalagsins. En það hefði Katrín átt að vita fyrir löngu og hún getur ekki bæði haldið og sleppt. Haldið í NATO erlendis og vélað um málefni þess, en afneitað bandalaginu síðan innanlands.

Svona afstaða er ekki einu sinni sæmandi ráðherra hvað þá forsætisráðherra á ögurstundu.