Spilltir kjósendur kjósa spillta stjórnmálamenn

Í Zimbabwe í suðurhluta Afríku hefur Mugabe forseti enn einu sinni unnið stórsigur í kosningum með réttu eða röngu. Stuðningsmenn hans kætast og fara í sigurgöngur.  Í stjórnartíð Mugabe hefur fjárhagur Zimbabwe hrunið. Verðbólgan verið mest í heimi og mannréttindi virt að vettugi. Spilltir kjósendur sjá til þess að þessi gjörspillti maður heldur völdum valdanna vegna.

En þetta er í Afríku og einhver mundi segja að aðrir hlutir ættu við í Evrópu og Bandaríkjunum.  Samt sem áður hafa gjörspilltir stjórnmálamenn í Bandaríkjunum t.d. borgarstjórar sem teknir hafa verið fyrir eiturlyfjabrask og misferli með peninga náð endurkjöri þegar þeir komu úr fangelsi. Franskir kjósendur lýsa yfir mesta stuðningi við Zarkosy fyrrum forseta í nýrri skoðanakönnun þó hann sé sterklega grunaður um alvarleg fjármálaleg afbrot.

Fyrirbrigðið Silvio Berlusconi mesti áhrifavaldur í ítalskri pólitík á þessari öld hefur verið dæmdur fyrir skattsvik, fjármálaleg misferli, mök við ólögráða stúlku ásamt fleiru. Þrátt fyrir að þessir hlutir hafi legið fyrir um nokkra hríð nýtur Berlusconi mikils fylgis. Enn ætlar hann sér að verða örlagavaldur í ítalskri pólitík og svo virðist sem kjósendur muni styðja hann til þess þrátt fyrir allt.

Ítalía hefur verið á niðurleið efnahagslega allan stjórnartíma Berlusconi en það skiptir kjósendur ekki neinu máli heldur.  Þeir styðja sinn mann.

Skyldu íslenskir kjósendur vera frábrugðnir þeim frönsku eða ítölsku?

Spurning hvort við horfum upp á siðferðilegt hningnunarskeið í stjórnmálum og viðskiptum. Spilltir stjórnmálamenn eru endurkjörnir og stórfyrirtæki sem eru gripin í glæpum sleppa með minni refsingu en hagnaði þeirra nemur fyrir ólöglegt athæfi. 

Skattgreiðendur og þar með kjósendur borga síðan allan kostnaðinn vegna spillingarinnar og sitja uppi með milljarðaskuldbindingar vegna endurreisnar fyrirtækja sem rekin voru í þrot af mönnum sem halda áfram að reka þau og skammta sér áfram milljarða í arð og kaupauka.

Vegurinn til versnandi lífskjara er varðaður. Spurning er hvort kjósendur sjá nokkra ástæðu til að víkja af honum?

Ingibjörg Sólrún og konur í Afghanistan

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir fékk þá vafasömu upphefð í gegn um fjölskyldu "vininn" Össur Skarphéðinsson þáverandi utanríkisráðherra að vera send til Afghanistan til að sinna málefnum þarlendra kvenna.

Launin eru að vísu firnagóð en verkefnið nánast óleysanlegt og starfsaðstaða óneitanlega ein hættulegasta sem hægt er að bjóða þeim upp á sem ekki gegna hermennsku á vígvelli.

Eðlilega gerir Ingibjörg nú sem mest úr mikilvægi þessa viðamikla verkefnis. Samt sem áður er hætt við að allt það starf verði lítils metið þegar vestræn vopn og hermenn hverfa af svæðinu. Í þessu efni eins og með herhlaupið til Afghanistan er spurningin til hvers? Alveg eins og með þá hundruði milljarða sem hafa verið sendir til landsins og hafnað oftar en ekki í vösum spiltra stjórnmálamanna sem krefjast þess að konur þeirra klæðist skósíðum búrkum og líta á það sem dauðasynd að þær mennti sig eða keyri bíl.

Vestrænt stjórnmála- og fjölmiðlafólk er sannfært um að við höfum skipulagslega og hugmyndafræðilega yfirburði sem allir aðrir bíði eftir að tileinka sér.  Þessi hrokafulla hugsun er röng og það sýnir sig eftirminnilega á hverjum degi í Írak og Afghanistan.

Vandi Vesturlandabúa eða á ég að segja kristna heimsins er að skoða sjálfa sig og þjóðfélagsgerð sína og átta sig á að hugmyndafræðilega erum við orðin viðskila við ákveðin grunngildi og erum tilbúin til að loka augunum fyrir kvennakúgun og mannfyrirlitningu þegar það hentar.  Þess vegna er Dalai Lama iðulega útskúfað en furstar Saudi Arabíu boðnir velkomnir.

Af hverju eru konur seldar og svívirtar svo þúsundum skiptir á Vesturlöndum á sama tíma og við teljum okkur bær um að koma vitinu fyrir aðra? Það er eitthvað rotið ekki bara í konungsríkinu Danmörku heldur víðar í hinum vestræna heimi.

Samfylkingin og Þjóðkirkjan

Ef til vill var biskup Íslands nokkuð hvatvís að ákveða eftir því sem virðist að geðþótta að kirkjan skuli beita sér fyrir söfnun á þörfum tækjakaupum á Landsspítala Háskólasjúkrahúsi. Sjálfsagt hefði verið betra að fjalla um þessi mál á Kirkjuþingi.  Það er alltaf spurning hvar og hvernig stofnun eins og Þjóðkirkjan á að beita sér.  Heppilegra hefði e.t.v. verið að þjóðkirkjan einhenti sér af öllu afli í söfnun til að vinna bug á hungri og húsnæðisleysi í þjóðfélaginu. Hvað sem því líður þá ber samt að virða ákvörðun biskups. Öllum má vera ljóst að þar er talað af heilum hug og brýna nauðsyn ber til að kaupa tæki til spítalans.

Nokkrir forustumenn Samfylkingarinnar gagnrýna þessa ákvörðun þjóðkirkjunnar og reyna að gera lítið úr henni og hæðast jafnvel að þessari góðu viðleitni kirkjunnar ti að koma sjúkum til hjálpar. Þar af hafa tveir þingmenn flokksins tjáð sig sérstaklega með mjög neikvæðum hætti í garð þjóðkirkjunnar án þess að benda á nokkur betri ráð.  Það er jafnvel haft í heitingum við þjóðkirkjuna af hálfu sumra Samfylkingarmanna.

Þessi afstaða því miður allt of margs forustufólks í Samfylkingunni kemur ekki á óvart. Innan Samfylkingarinnar eru öfl sem vinna leynt og ljóst gegn kristni og þjóðkirkjunni. Skemmst er að minnast þess, þegar velferðarráð Reykjavíkur undir forustu Samfylkingarkonunnar Margrétar Sverrisdóttur ákvað að úthýsa kirkjunni úr öll skólastarfi í Reykjavík.  Við hver jól veldur þetta miklum vandamálum, en velferðarráð Samfylkingar og Besta flokksins lætur engan bilbug á sér finna.  Kærleiksboðskapur Jesús á ekki erindi að þeirra mati í skólastarf í kristnu landi eins og Íslandi.  

Ofsóknir

Í fyrstu miðstöðvum kristinnar trúar í Mið-Austurlöndum er talin hætta á að kristnir söfnuðir þurkist út. Kristið fólk býr við meira hatur og ofsóknir en nokkur annar trúarhópur. Meira en helmingur kristins fólk í Mið-Austurlöndum hefur flúið eða verið drepið á síðustu áratugum.

Stjórnmálamenn í kristnum löndum hafa leitt hjá sér ofsóknir sem kristið fólk sætir í Afríku, Asíu og Mið-Austurlöndum. Í nýlegri skýrslu Civitas segir að stjórnmálamennirnir séu hræddir við að taka á þessum ofsóknum af ótta við að vera kallaðir "rasistar".

Þeir sem snúast frá Íslam til kristinnar trúar eiga það á hættu að vera drepnir í Saudi Arabíu, Máritaníu og Íran og geta búist við hörðum refsingum í öðrum löndum í Mið-Austurlanda. Í skýrslu Civitas segir að um 200 milljónir kristins fólks eða einn af hverjum 10 búi við ógn, refsingar, kúgun eða þjóðfélagslegt ójafnrétti vegna trúar sinnar. 

Það er brýnt að afhjúpa glæpi og brot á mannréttindum gagnvart kristnu fólki. Það ætti að vera pólitískt forgangsverkefni. Sú staðreyn að svo er ekki segir okkur sérstaka sögu um skrýtinn fórnarlambakúltúr sem hefur hreiðrað um sig á Vesturlöndum og í Bandaríkjunum.

Því má ekki gleyma að trúfrelsi-skoðanafrelsi er grundvöllur og undirstaða almennra mannréttinda.

Við sem höldum upp á mestu trúarhátíð kristins fólks þessa daga ættum að minnast trúarsystkina okkar sem sæta grimmilegum ofsóknum víða um heim. Við eigum að gefa þeim til hjálpar. Það er þörf á slíkum jólagjöfum. Kristið fólk þarf að mynda samtök til varnar mannréttindum kristins fólks og sóknar fyrir kristni og kristileg viðhorf.

Þau viðhorf eru hornsteinar þeirra mannréttinda sem við berjumst fyrir og teljum sjálfsögð-en eru það ekki án baráttu.

Þjóð í hafti

Fyrir tæpum aldarfjórðungi vakti athygli mína bókin "Þjóð í hafti" eftir Jakob F. Ásgeirsson. Með skýrum og einföldum hætti sagði höfundur sögu viðskiptahafta og tefldi fram rökum frelsisins gegn ríkisafskiptum, bönnum og haftabúskap. Jakob markaði sér þá stöðu sem víðsýnn, rökfastur og einlægur hugsjónamaður fyrir málstað hinna gömlu gilda Sjálfstæðisflokksins um frelsi einstaklingsins.

Um árabil hefur Jakob haldið úti ritinu Þjóðmál, besta og iðulega eina tímaritinu hér á landi, sem berst fyrir málstað takmarkaðra ríkisafskipta, frelsi einstaklingsins og gegn spillingu í þjóðfélaginu.  Þrautseigja og dugnaður Jakobs F. Ásgeirssonar hefur gert útgáfuna mögulega ásamt bókaútgáfu þar sem ýmis tímamótarit eru gefin út um pólitík, heimspeki og trúmál m.a. rit Benedikts páfa um líf Jesú.

Jakob berst með pennanum fyrir frelsið og hefur gert það með afgerandi hætti í langan tíma.

Jakob gefur kost á sér í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og hefur gert að vígorðum sínum m.a. "traust, ábyrgð og ráðdeild."  Hann bendir á að Sjálfstæðisflokkurinn eigi sjálfur að hafa frumkvæði að því að setja frelsinu nauðsynlegar skorður þannig að siðblindir einstaklingar misnoti það ekki.  Einnig á að Sjálfstæðisflokkurinn hafi um of samsamað sig sérfræðiálitum og öflugum hagsmunasamtökum og  það sé lífsnauðsyn að færa Sjálfstæðisflokkinn aftur til almennings og gera hann á ný að brjóstvörn einstaklinga og smáfyrirtækja gagnvart stórhagsmunum og alltumlykjandi ríkisvaldi.

Jakob hefur verið trúr hugsjón sinni og barist fyrir henni með kyrrlátum en beittum  hætti. Jakob er hins vegar ekki maður sem lætur mikið á sér bera í fjölmiðlum eða fer fram með gaspri og svigurmælum eins og því miður tíðkast of mikið í þjóðmálaumræðunni og fleytir fólki stundum langt í prófkjörum.

Nú reynir á Sjálfstæðisfólk að tryggja endurnýjun á framboðslistum flokksins og veita þeim mönnum sérstaka athygli og brautargengi sem hvergi hafa hvikað frá grundvallargildum Sjálfstæðisflokksins um víðsýnan, frjálslyndan hægri flokk gegn spillingu en fyrir réttlátu framsæknu þjóðfélagi.

Jakob F. Ásgeirsson er sá frambjóðandi, sem hvað fremst hefur staðið í þeirri málefnabaráttu. Sjálfstæðisflokkurinn þarf öflugan málsvara sem þekkir vel grunngilda hugmyndafræðinnar, virðir þau og berst fyrir þeim. Hann þarf okkar stuðning til að sjónarmið hans fái aukið vægi í Sjálfstæðisflokknum

Rökfræðileg uppgjöf. Atlagan að stjórnarskránni VIII.

Stjórnlagaráðsliðar sem hafa hvað hæst um nauðsyn heildarbreytingar á stjórnarskránni eru rökþrota.

Undanfarið hef ég hrakið rök og sjónarmið þeirra sem standa að atlögunni að stjórnarskránni. Engin haldbær mótmæli hafa komið fram þó að sjónarmið stjórnlagaráðsliðanna hafi verið hrakin lið fyrir lið. 

Rangfærslum og ósannindum er beitt er af hálfu þeirra sem krefjast þess að þóðin játi ófullburða og oft vanhugsuðum tillögum stjórnlagaráðsins.  Þeir treysta sér ekki til að mótmæla með rökum en halda sig við sömu röngu fullyrðingarnar í þeirri von að blekka megi þjóðina fram yfir kjördag.

Rökfræðileg uppgjöf þeirra sem gera atlögu að stjórnarskránni er algjör.

Það skiptir því máli að kjósendur hrindi þessari atlögu og mæti á kjörstað og sýni upphlaupsliðinu það sem það á skilið með atkvæði sínu.

Til ítrekunar vil ég benda á að tillögur stjórnlagaráðs breyta ekki fiskveiðistjórnarkerfinu, þær greiða ekki lánin, þær afnema ekki verðtrygginguna og þær hafa ekkert með hrun á banka- eða fjármálamarkaði að gera.

Þetta upphlaup og atlaga að stjórnarskránni hefur dregið athygli þjóðarinnar frá þeim verkefnum sem eru mikilvægust og skipta máli við uppbyggingu aukinnar velferðar og velmegunar.

Ljúkum þessu óráðs- ferli núna og segjum afgerandi  Nei við tillögum stjórnlagaráðs.

Snúum síðan bökum saman til sóknar til aukins jöfnuðar, gegn spillingu, gegn verðtryggingu og fyrir bættum lífskjörum.

Obama, Baroso og Google

Hvað skyldu Barack Obama Bandaríkjaforseti, José Baroso forseti framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins og leitarvefurinn Google eiga sameiginlegt?

Að hvika fyrir kröfum Íslamista um takmörkun á skoðana- og tjáningarfrelsi.

Obama biðst afsökunar á því að það skuli vera tjáningarfrelsi í Bandaríkjunum sem felst m.a. í því að menn mega gera lélegar kvikmyndir án þess að Bandaríkjaforseti biðjist almennt afsökunar. Auk þess hefur framleiðandi umræddrar kvikmyndar verið handtekinn.

Gamli Maoistinn og kommúnistaleiðtoginn Baroso hefur sennilega aldrei skilið mikilvægi tjáningarfrelsis. Það þvælist ekki fyrir honum að beygja sig í duftið fyrir óeirðaröflum Íslamista og biðjast afsökunar á bandarískri kvikmynd eins og honum komi hún eitthvað við.

Samskipta- og upplýsingavefurinn Google samþykkir að láta undan kröfum Íslamista og takmarka upplýsingastreymi að kröfu þeirra.

Skelfing er þetta lið ómerkilegt.

Þegar Danir máttu þola aðsókn og viðskiptaþvinganir vegna mynda sem birtust af Múhameð spámanni í Jótlandspóstinum þá sagði þáverandi forsætisráðherra að í Danmörku væri tjáningarfelsi og honum hvorki kæmi við né hefði með það að gera hvað fólk skrifaði. Smáríkið Danmörk mátti þola mótmæli Íslamista en kiknaði ekki í hnjáliðunum eins og Obama og Baroso gera nú og Google ef það hefur þá.

Fyrir 23 árum var breska skáldið Salman Rushdie dæmdur til dauða af Írönskum stjórnvöldum fyrir að skrifa bókina "Söngvar Satans" Nú hefur þessi dómur Khomeni erkiklerks verið staðfestur  vegna myndarinnar "The Innocence of Muslims". 

Hassan Sanei erkiklerkur í Íran segir að hefði dauðadómnum yfir Rushdie verið framfylgt þá hefði síðari móðganir eins og teikningar, blaðagreinar og kvikmyndir aldrei orðið til. Til þess að koma í veg fyrir að fólk leyfi sér mál- og skoðanafrelsi þegar Múhameðstrú er annars vegar hafa verðlaun fyrir að myrða Salman Rushdie verið hækkuð í 3.3.milljónir Bandaríkjadala.

Tilgangur Íslamistanna er augljós. Að hræða fólk frá því að setja fram skoðanir sem þeim er ekki að skapi. Útiloka tjáningarfrelsi í raun.  Mikið eiga þeir gott að eiga jafn öfluga bandamenn og Obama og Baroso.

Að sama skapi er það íhugunarefni fyrir unnendur mannréttinda að svo illa skuli komið fyrir okkur að forustumenn í Evrópu og Bandaríkjunum skuli ekki skilja mikilvægi þess að gefa ekki afslátt á mannréttindum.

Mannréttindi eru algild. Baráttan fyrir þeim endar aldrei.

Pólitískur vígamaður í kufli fræðimanns

Sú var tíðin að Stefán Ólafsson prófessor við Háskóla Íslands naut  álits sem fræðimaður. Nú hefur komið í ljós að Stefán Ólafsson er pólitískur vígamaður Samfylkingarinnar í kufli fræðimanns. Ætla hefði mátt að prófessorinn teldi mikilvægt að varðveita mannorð sitt sem fræðimaður og gæta þess að fara ekki yfir mörk hins siðlega í pólitískri orðræðu. Þessu er því miður ekki lengur að heilsa.

Í pistli sem Stefán prófessor skrifar á Eyjuna þ. 7.9. s.l. finnst honum sæma að samsama sig með slefberanum á DV sem tók við illa fengnum gögnum úr Landsbankanum og birti miður smekklegan leiðara hans athugasemdalaust á bloggsíðu sinni.

Við skulum athuga hvað það er sem prófessor Stefán er hér að samsama sig með en það er þetta í hnotskurn: Opinber embættismaður er sakaður um að hafa aflað gagna með ólögmætum hætti um einn þingmann þjóðarinnar í því skyni að koma höggi á þingmanninn. Hvað skýringar gaf þessi opinberi embættismaður á athæfi sínu. Jú þá að þingmaðurinn hefði gagnrýnt störf hans og stofnunarinnar og spurt spurninga varðandi þau atriði opinberlega m.a. á Alþingi.

Ekki skiptir máli hvað opinberi starfsmaðurinn heitir eða þingmaðurinn sem hér ræðir um. Það sem skiptir máli er að hér er um beina ógn við það að þingmenn sinni eftirlitsskyldu sinni og séu gagnrýnir á stjórnsýsluna. Þegar Stefán Ólafsson prófessor og raunar einnig kollegi hans Þorvaldur Gylfason samsama sig með þessum vinnubrögðum þá eru alvarlegir hlutir á ferð og sýnir að um algjört siðrof er að ræða hjá þessum einstaklingum á hinum pólitíska vígvelli.

Sú staðreynd að prófessorar við Háskóla Íslands eins og  Stefán og Þorvaldur skuli afsaka það og hreinlega mæla með að opinnber embættismaður reyni með ólögmætum og refsiverðum hætti að ná sér niðri á þingmanni sem gagnrýnir embættisfærslur hans og stofnunar hans er svo alvarlegt að unnendum lýðræðis og siðlegra vinnubragða á opinberum vettvangi ætti að vera brugðið.

Hvað skyldu nú siðfræðiprófessorarnir sem unnu sérskýrslu við skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis segja um svona sjónarmið og vinnubrögð? Hvarf dómharkan þegar réttir menn voru komnir til valda? 

Mér finnst það dapurlegt að prófessor Stefán og Þorvaldur skuli fara langt út fyrir öll eðlileg mörk í pólitískri vígamennsku og telji eðlilegt að beita öllum meðölum til að ná sér niðri á póltískum andstæðingi þar sem tilgangurinn helgi meðalið. Einkum er það dapurlegt þegar fyrir liggur að athæfið sem þeir mæla með er bæði löglaust og siðlaust.  

Hvar eruð þið núna Jón Gnarr og Össur?

Fyrirbrigði á tónlistarsviðinu sem kallar sig "Pussy Riot" ákvað að vekja á sér athygli með því að litilsvirða helga dóma í höfuðkirkju rússnesku réttrúnaðarkirkjunnar fyrir nokkru. Uppákoma þessara þriggja kvenna í Rússlandi leiddi til þess að þær voru handteknar og hlutu nýverið dóm fyrir athæfi sitt.

Lönd í okkar heimshluta hafa ákvæði í refsilöggjöf sinni sem varða athæfi eins og það sem þessi sönghópur í Rússlandi gerðist sekur um.  Þannig er ákvæði í 125.gr almennra hegningarlaga á Íslandi sem mælir fyrir um refsingu allt að 3. mánaða fangelsi þeirra sem opinberlega draga dár að eða smána trúarkenningar eða guðsdýrkun löglegs trúarbragðafélags. Konurnar í "Pussy Riot" hefðu því þurft að sæta ákæru og refsingu hér á landi fyrir svipað athæfi og þær gerðust sekar um í höfuðkirkjunni í Moskvu.

Allt í einu rís upp hópur hér á landi sem telur það hið  alvarlegasta mannréttindabrot að dæma þessar konur í Rússlandi í fangelsi. Fyrirbrigðið í stól borgarstjóra fannst tilvalið á þeim eina vettvangi sem hann getur sinnt sæmilega að setja á sig hettu til að hylja andlit sitt og krefjast þess að félagar í "Pussy Riot" yrðu látnar lausar. Í kjölfarði fylgdi Bandalag listamanna og "garmurinn hann Ketill", Össur Skarphéðinsson sem sagði Rússa brjóta öll mannréttindi með þessu og fór mikinn eins og aðrir af hans sauðahúsi sem hafa tjáð sig um málið.

Rússnesk refsilöggjöf tekur mun harðar á brotum af þessu tagi en gert er víða á Vesturlöndum en mun vægar en gert er í mörgum öðrum löndum. Um það hefur Össur ekki séð ástæðu til að fjalla. Í Saudi Aarabíu og Pakistan hefði fólk sem hefði brotið af sér eins og konurnar í "Pussy Riot" gerðu verið teknar af lífi og það jafnvel strax.

Sunnudaginn var handtók Pakistanska lögreglan 11 ára stúlku með Downs heilkenni sem er sökuð um að hafa misfarið með síðu eða síður úr Kóraninum. Við því broti liggur lífstíðarfangelsi í Pakistan. Ekki fer sögum af því að Össuri Skarphéðinssyni hafi fundist tilefni til að fjalla um málið hvað þá fyfirbrigðinu sem situr í stóli borgarstjóra með fulltingi og í skjóli varaformanns Samfylkingarinnar. Það mál kemur þeim ekki við frekar en Bandalagi listamanna eða öðrum slíkum pótintátum.

Þá fer ekki sögum af því að það fólk sem mótmælir nú meðferðinni á "Pussy Riot" hafi látið í sér heyra vegna refsinga Julíu Timosjenko í Úkraínu eða það alvarlegasta sem nokkur ríkisstjórn getur gert gagnvart borgurum sínum að virða ekki rétt borgaranna til lífs eins og um var að ræða í Suður-Afríku fyrir skömmu og gerist í mörgum löndum nánast daglega.

Vel má fallast á að rússnesk löggjöf sem samsvarar 125.gr. almennra hegningarlaga á Íslandi sé of hörð, en það leiðir ekki sjálfkrafa til réttlætingar á ummælum utanríkisráðherra eða annarra sem sjá flísina í löggjöf Rússlands en ekki bjálkana sem eru út um allt í heiminum varðandi samsvarandi brot. 

Borgarstjórinn viðhafði að venju takmörkuð ummæli um málið þegar hann fullnægði sýniþörf sinni vegna þess.

Trúartákn og Mannréttindadómstóll Evrópu

 Nadia Eweida sem vinnur hjá British Airways var bannað að bera kross á Heathrow flugvelli árið 2006.  Eweida var send  heim úr vinnunni  þegar hún neitaði að fjarlægja krossinn.  Hún heldur því fram að flugfélagið mismuni sér og starfsfólki annarra trúarhópa þar sem Síkar geti t.d.verið með túrban og Múslimar með blæjur.

Flugfélagið hafnaði sjónarmiðum Eweida og hún fór í mál þar sem hún taldi sig hafa orðið fyrir mismunun af trúarlegum ástæðum.  Hún tapaði málinu í undirrétti og áfrýjunarrétti í Englandi og hefur vísað því til Mannréttindadómstóls Evrópu.

En það hefur hins vegar áunnist að flugfélagið hefur breytt um stefnu og leyfir nú að fólk beri krossmark og Eweida vinnur enn hjá flugfélaginu.

Eweida er ekki eini einstaklingurinn sem hefur orðið fyrir harðræðí í Bretlandi vegna þess að bera krossmark.  Shirley Chaplin  hjúkrunarkona frá Exeter var sagt af sjúkrahússtjórninni þar sem hún vinnur að fjarlægja hálsmen með krossmarki en því neitaði hún og fór líka í mál.

Það er kaldhæðni örlaganna að það er Breska ríkið sem rekur málið gegn Eweida hjá Mannréttindadómstólnum en í fyrirspurnartíma á enska þinginu sagði David Cameron forsætisráðherra Breta að lögunum yrði breytt þannig að kristið fólk gæti borið krossmark í vinnu sinni.  Cameron sagði af þessu tilefni að það væri grundvallarmannréttindi að starfsfólk hefði rétt til að bera trúartákn í vinnunni. Ef dómur Mannréttindadómstóls Evrópu yrði þannig að Eweida tapaði málinu þá yrði að breyta lögunum til að þessi mikilvægu mannréttindi yrðu virt.

Það sem er athyglivert við þetta mál er í fyrsta lagi að enska biskupakrikjan leiðir ekki baráttuna fyrir réttindum kristins fólks til að bera kristin trúartákn. Í öðru lagi að breska ríkið skuli vera sjálfu sér sundurþykkt þar sem forsætisráðherrann biður í raun um að Mannréttindadómstóll Evrópu fallist ekki á rök ríkisins heldur Eweidu.