Pólitísk yfirboð eða nauðsyn?

Bandaríkjamenn hafa bannað flugferðir milli Evrópu og Bandaríkjanna til að koma í veg fyrir útbreiðslu Kórónaveirunnar. Ferðabannið er vanhugsað svo vægt sé til orða tekið.

Smit greinast í öllum heimsálfum. Hefðu Bandaríkjamenn viljað vera sjálfum sér samkvæmir, hefðu þeir sett 30 daga bann á flugferðir frá öllum löndum en ekki bara Evrópu. Slíkt hefði raunar líka verið vanhugsað.

Á tímum skorts hugmyndafræðilegrar staðfestu stjórnmálamanna eiga geðþóttaákvarðanir og pólitísk yfirboð greiðari aðgang að ráðamönnum. Krampakenndar aðgerðir stjórnvalda á Ítalíu og í Danmörku í baráttunni við veiruna sýna það heldur betur. 

Enn sem komið er hafa íslensk stjórnvöld og heilbrigðisyfirvöld haldið haus og ekki farið fram með óeðlilegum glannagangi. Ákvarðanir hafa verið markvissar og fumlausar, þó að spurningamerki megi setja við það hvort eðlilegt sé að halda fullfrísku fólki í sóttkví.

Vonandi halda heilbrigðsyfirvöld áfram að nálgast vandamálið af fagmennsku án þess að láta æsingafólk, sem reynir að slá pólitískar keilur vegna alvarlegs sjúkdóms rugla sig í ríminu.

Þó þessi sjúkdómur sé alvarlegur og dánartíðni há, þá hefur hann hvergi verið með þeim hætti að það afsaki að Bandaríkjamenn, Ítalir og fleiri beiti aðgerðum sem munu leiða til gríðarlegrar kreppu á heimsvísu með enn ófyrirsjáanlegri afleiðingum en sjúkdómurinn sjálfur. 

Mikilvægast er að gæta sérstaklega að þeim sem veikastir eru fyrir, eldra fólki og fólki með undirliggjandi sjúkdóma. Ráðstafanir stjórnvalda ættu sérstaklega að beinast að því að vernda þessa hópa með þeim ráðum sem tiltæk eru. Samkomubann fullfrísks ungs fólks, lokun skóla fyrir börn og unglinga er hinsvegar ekki rétta leiðin. 

Lífið verður að fá að ganga sinn gang, þó allur sé varinn góður. Brýna verður fyrir fólki að viðhafa allar ráðstafanir til að koma í veg fyrir smit og verja veikustu hópana í þjóðfélaginu með öllum skynsamlegum ráðum. 

Þjóðfélagið á ekki að lama með krampakenndum tilefnislausum aðgerðum það mun leiða til kreppu sem yrði mun alvarlegri en tilefni er til. 

Ekki meir. Ekki meir.

Sumir læra aldrei af sögunni eða því sem gerist fyrir framan nefið á þeim. Aðrir bregðast við að fenginni reynslu.

Árið 2015 tók Angela Merkel ranga ákvörðun þegar hún mælti fyrir svonefndri pólitík um "opnar dyr". Svonefndum hælisleitendum var þá leyft að koma hindrunarlaust til Þýskalands. Meira en milljón þeirra komu, stærstur hluti til Þýskalands. Afleiðingarnar urðu vægast sagt slæmar. 

Nú 5 árum síðar hafnaði þýska þingið með yfirgnæfandi meirihluta atkvæða tillögu um að taka við 5000 svonefndum börnum flóttafólks, sem dveljast í Grikklandi. Meira að segja sósíalistaflokkurinn greiddi atkvæði gegn tillögunni.

Þjóðverjar lærðu af mistökunum frá 2015 og ætla sér ekki að endurtaka þau.

Á sama tíma hamast nokkrir íslenskir fjölmiðlar og fordæma,að vísa eigi fólki frá Afganistan, sem hér dvelst ólöglega úr landi til Grikklands og meira að segja dómsmálaráðherra hefur tjáð sig í þá veru, að það sé vont að fara að íslenskum lögum og vísa fólki til Grikklands.

Í þessu efni stöndum við frammi fyrir sömu spurningu og þýska þingið stóð frammi fyrir. Þýska þingið ákvað að standa með þjóð sinni eftir bitura reynslu og vondar afleiðingar frá 2015. Spurning er hvort íslenskir ráðamenn standa með þjóð sinni með sama hætti og þeir þýsku nú?

Smyglhringirnir sem hafa ómældan arð af því að koma svonefndum hælisleitendum til Evrópu fylgjast vel með. Því miður hafa íslenskir stjórnmálamenn, biskup þjóðkirkjunnar og fjölmiðlar hagað sér þannig að augu smyglarana beinast að Íslandi.

Varnir okkar eru litlar. Við erum með ein fáránlegustu og þjóðfjandsamlegustu útlendingalög sem til eru í Evrópu auk annarrar dellu í þessum málaflokki. 

Veit íslenskt stjórnmála- og fjölmiðlafólk ekki hvað hefur gerst í nágrannalöndum okkar m.a. Svíþjóð og Þýskalandi eða er því algjörlega sama um örlög eigin þjóðar og þau vandamál sem þau búa til með ærnum tilkostnaði fyrir land og þjóð með misvísandi geðþóttaákvörðunum, linkind og slappleika í stað þess að fara að þeim lögum. 

 

"Vinir okkar" Tyrkir og NATO

Tyrkir hafa haldið úti vígasveitum í Sýrlandi frá því að svokölluð borgarastyrjöld hófst þar í landi. Tyrkir hafa leynt og ljóst stutt ýmsa harðsvíruðustu hópa Íslamista og leyft liðsmönnum ISIS, Al Kaída, Al Nusra ásamt öðrum álíka svívirðilegum glæpasamtökum Íslamista frjálsa för og vöruflutninga um Tyrkland. 

Tyrkland hefur oftar en ekki farið með hernaði inn fyrir landamærin á Sýrlandi og lagt undir sig stór landssvæði í Sýrlandi, sem er ekkert annað en árás á frjálst og fullvalda ríki. Atlantshafsbandalagið hefur ekkert haft um þessi brot Tyrkja skv. alþjóðalögum að segja. Sama er um Bandaríkin og Evrópusambandið sem setja viðskiptabann á Rússa fyrir að innlima Krím á nýjan leik í Rússland, þar sem meirihlutinn eru Rússar, en lýsa velþóknun á árásum og landvinningum Tyrkja í Sýrlandi. 

Nú er svo komið að sýrlenski stjórnarherinn sækir að síðasta vígi öfgaíslamistanna í Sýrlandi, en þá koma Tyrkir þeim til hjálpar einu sinni sem oftar, en nú með virkum hætti. Ljóst var að þegar Tyrkir tóku þá afstöðu og berjast við hlið Al Nusra, Al Kaída og ÍSIS liðum í Ídlib, að það mundi koma til átaka við Sýrlenska stjórnarherinn. Það gerðist í gær. 

Þá veinar Erdogan Tyrkjasoldán eins og stunginn grís og heimtar fund í fastaráði Atlantshafsbandalagsins (NATO) og í dag komu utanríkisráðherrar allra 29 aðildarríkja NATO saman á fund í Brussel borg og lýstu yfir eindreginni samstöðu með Tyrkjum og framkvæmdastjórinn lofaði þeim hernaðarstuðningi. 

Hernaðarstuðningi við hvað? Hernaðarstuðningi við að leggja undir sig fleiri landssvæði í Sýrlandi. Hernaðarstuðningi við að aðstoða Al Kaída, Al Nusra og ÍSIS við að halda síðasta landssvæðinu í Sýrlandi. Hvernig er hægt að réttlæta það að utanríkisráðherra Íslands og annarra NATO ríkja skuli lýsa yfir stuðningi við afskipti Tyrkja af Sýrlandi, sem eru brot á samskiptum þjóða skv. alþjóðalögum. 

Óhætt er að reikna með að mál eins og það að lýsa yfir stuðningi við landvinningastríð Tyrkja og samstöðu þeirra með ÍSIS, Al Kaída, Al Nusra og álíka fyrirlitlegum glæpasamtökum hafi verið rætt í ríkisstjórninni, en utanríkisráðherrann hafi ekki einn tekið ákvörðun um að samþykkja afdráttarlausan stuðning við landvinningastríð Tyrkja, mannréttindabrot þeirra og brot á alþjóðalögum. 

Hvenær misstu bandalagsþjóðir NATO eiginlega jarðtengingu við hagsmuni sýna og heilbrigða skynsemi.

Já og hvernig samrýmist það stefnu Íslands í mannréttindaráði Sameinuðu þjóðanna að lýsa yfir algerri samstöðu með ofbeldislandi eins og Tyrkjum þegar þeir leitast við í lengstu lög að tryggja að samtök sem hafa staðið fyrir að hneppa fólk í ánauð, kynlífsþrælkun hryðjuverk og þjóðarmorð haldi tökum á landssvæði í Sýrlandi, fyrir utan þau mannréttindabrot, sem stjórn Erdogan stendur fyrir á heimavelli.

Síðast en ekki síst þá er Gulli utanríkisráðherra og NATO, að lýsa yfir stuðningi við að Tyrkir geri árás á frjálsa og fullvalda þjóð.

Forsætisráðherra bliknar hvorki né blánar yfir þessu, ekki frekar en aðrar stríðshetjur í ríkisstjórninni, sem ætla nú að leggja Tyrkjum hernaðarlega lið við að koma í veg fyrir að frálst og fullvalda ríki geti gengið milli bols og höfuðs á öfgasamtökum og glæpamannasamtökum Íslamista í landi sínu, þar sem meginhluti stríðsmannanna eru erlendir vígamenn eða málaliðar Tyrkja. 

Rétt er að spyrja ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur hvort þetta sé virkilega sæmandi ríkisstjórn Íslands?

Stefnuleysi og vingulsháttur

Sýrlandsher sækir fram í Idlib héraði í Sýrlandi,  þar sem mismunandi öfgahópar hafa ráðið mestu undanfarin misseri. Hópar eins og ISIS, Al Kaída, Al Nusra og aðrir álíka ógeðslegir öfgahópar, sem hafa drepið fólk miskunarlaust,hneppt fólk í ánauð m.a. stóra hópa kvenna í kynlífsánauð. Það ætti að vera gleðiefni að síðasta vígi öfgahópanna í Sýrlandi verði sigrað. 

En Evrópusambandið og Tyrkir eru ekki á sama máli. Evrópusambandið beitti 7 aðila refsiaðgerðum fyrir að eiga viðskiptaleg samskipti við Sýrlandsstjórn, í framhaldi af sókn Sýrlandshers, þar sem frelsuð hafa verið landssvæði í nágrenni Aleppo og tyggt að hægt er að nota flugvöll borgarinnar aftur. 

Algert stefnuleysi er og hefur ríkt hjá Evrópusambandinu varðandi styrjöldina í Sýrlandi nema helst að veita öfgaÍslamistunum stuðning.

Jafnan er talað um borgarastyrjöldina í Sýrlandi, en það er á mörkunum að hægt sé að tala um borgarastyrjöld þegar tugir þúsunda erlendra vígamanna hafa haldið stríðsvél uppreisnarmanna gangandi og Tyrkir, Saudi Arabar o.fl. hafa blandað sér með virkum hætti í styrjöldina sérstaklega Tyrkir. 

Af hverju stuðlar Evrópusambandið ekki að því að útrýma völdum og áhrifum öfga-Íslamistanna? Með því að gera það ekki, þá stuðlar bandalagði eingöngu að því að ófriðurinn stendur lengur og mannlegar hörmungar og flóttamannastraumurinn aukast. 

Tyrkir hafa hernumið ákveðin svæði í Sýrlandi meðan styrjöldin í Sýrlandi hefur staðið og þeir og ætla ekki að láta þessi landssvæði af hendi. Gildir eitthvað annað um Tyrkland heldur þegar Rússar innlimuðu Krímskagann þar sem mikill meirihluti fólksins eru Rússar? Tyrkir eru að hertaka landssvæði í Sýrlandi þar sem enginn er af tyrkneskum uppruna. Þeir eru að innlima landssvæði þar sem býr fólk, sem vill ekkert með Tyrki hafa. Væri Evrópusambandið sjálfu sér samkvæmt ætti það að beita Tyrki refsiaðgerðum m.a. viðskiptaþvingunum ekkert síður en Rússa. Skyldu íslensk stjórnvöld telja eðlilegra að eiga viðskipti við Tyrki en gamla vinaþjóð okkar Rússa? Ef svo er af hverju?

 

Þegar hægrið tapaði glórunni í pólitískum tepruskap

Enn á ný hriktir í stoðum hræðslubandalags sósíalista og kristilegra demókrata í Þýskalandi. Þessir flokkar voru lengi taldir höfuðandstæðingar í þýskum stjórnmálum. Í dag standa þeir fyrir pólitískt moð án annars tilgangs eða takmarks en að vera við völd.

Stjórnmálaleiðtoginn Mitterand í Frakklandi áttaði sig á því að hægrið væri haldið þvílíkum tepruskap gagnvart þjóðlegum flokkum, að eðlilegt væri að styðja við bakið á þjóðlegu flokkunum, til að koma í veg fyrir að hægri menn mynduðu ríkisstjórn í Frakklandi. Sú áætlun hans tókst. Franska þjóðfylkingin fékk aukið fylgi en aðrir hægri flokkar neituðu að starfa með henni vegna pólitísks tepruskapar.

Sama hefur gerst víðar eins og lengi vel í Danmörku og Noregi og nú í Svíþjóð.

Þar sem hinir svokölluðu hægri pópúlistaflokkar, sem er raunar rangnefni vegna þess að þeir eru einu flokkarnir sem hafa ákveðna stefnu og fara gegn meginstraumnum, hafa komist í ríkisstjórn t.d. í Noregi, Danmörku og á Ítalíu þá hafa þeir verið ábyrgir í stjórn landsins og komið því til leiðar m.a. að smá skynsemi hefur komist að varðandi það að stemma stigu við óheft aðstreymi ólöglegra innflytjenda, sem hefur orðið löndum þeirra til góðs meðan það hefur varað.

Nú hriktir í stoðum hræðslubandalags Þýskalands og formaður Kristilegra demókrata hefur sagt af sér þar sem hún réð ekki lengur við að halda aftur af hluta flokksmanna sinna, sem vildu taka skynsamlega ákvörðun og vinna með hægri flokknum AfD (alternative für Deutschland). Sósíalistar hótuðu stjórnarslitum og Angela Merkel þorði ekki annað en að ómerkja ákvarðanir um samstarf við AfD.  

Þessum pólitíska tepruskap hægri manna í álfunni, sem hefur leitt sósíalista til meiri áhrifa en fylgi þeirra segir til um verður að linna annað leiðir til mikils ófarnaðar sbr. Svíþjóð.

Hægri flokkarnir í Svíþjóð hafa neitað að vinna með Svíþjóðardemókrötum, þjóðlegum hægri flokki. Afleiðingin er sú að ríkisstjórn sósíalista situr við völd annað kjörtímabilið í röð. Afleiðingarnar eru þær m.a. að Svíþjóð er orðið eitt hættulegasta landið í Evrópu. Innflytjendastefna sósíalistanna hefur leitt til þess, að á hverjum degi er kveikt í fjölda bíla, sprengingar og skotárásir eru daglegt brauð og Svíþjóð trónir á toppnum yfir fjölda nauðgana. Um þetta má að sjálfsögðu ekki tala þar sem teprugangurinn ber skynsemina og ofurliði.  

Engin líkindi eru til að önnur pólitísk þróun verði hér á landi en annarsstaðar í Evrópu. Alla vega bendir ekkert til þess, að Sjálfstæðisflokki líði illa í stjórnarsamstarfi við Vinstri græna, sem reyna að koma í veg fyrir að hagkvæmni einkaframtaksins m.a. í heilbrigðismálum fái að njóta sín og stuðla að því að fremsta megni að galopna landamærin þannig að þróunin megi verða svipuð hér á landi og í Svíþjóð. 

 

Dómstóllinn heilagi.

Svo virðist sem fréttastofa RÚV telji Mannréttindadómstól Evrópu vera heilaga stofnun og taka beri öllu sem frá þeim dómstól kemur eins og Guð hafi sagt það. Í fréttatíma í gær var fyrrum dómsmálaráðherra gagnrýndur og eltir upp aðilar til að gagnrýna ummæli hennar um skipan dómsins og málsmeðferð.

Er það virkilega svo að ekki megi anda á þessa stofnun. Er hún og á hún að vera hafin yfir alla gagnrýni?

Vissulega er margt skrýtið sem komið hefur frá Mannréttindadómstólnum undanfarin ár, sem er gagnrýni vert og langt því frá, að slík helgi umvefji þessa stofnun, að ekki megi anda á hana.

Fréttastofu RÚV og þeim fræðimönnum í lögfræði sem vísað er til datt ekki í hug að benda á þau sérkennilegu vinnubrögð dómstólsins, að hlusta á málflutning í febrúar 2020 og ætla að kveða upp dóm um næstu áramót eða jafnvel síðar 10 mánuðum eða lengur frá því að málflutningur fór fram. Ætla má, að málflutningur aðila verði dómurum í fersku minni þegar svo langur tími líður frá málflutningi til dómsuppkvaðningar. 

Hér á landi þykir það ótækt, að meira en nokkrar vikur líði frá málflutningi þangað til dómur er uppkveðinn. Af hverju skyldi sú regla vera sett? Til að tryggja að ekki líði of langur tími frá flutningi máls til dóms, þannig að dómari eða dómarar hafi efnisatriði málflutnings aðila í huga við undirbúning dóms. 

Þessi langi tími sem líður frá málflutningi til dómsuppsögu er gagnrýni verður og tæpast í samræmi við 1.mgr. 6. greinar Mannréttindasáttmála Evrópu, sem dómurinn heyrir undir, þar sem kveðið er á um það að ráða beri málum til lykta innan hæfilegs tíma. Í íslenskum rétti mundi það ekki teljast hæfilegur tími frá málflutningi til dómsuppsögu að 10 mánuðir eða rúmt ár liði frá málflutningi til dómsuppsögu. 

Á undanförnum árum hefur þessi dómur í auknum mæli dæmt með þeim hætti, að svo virðist á stundum, að dómurinn sé frekar í pólitík heldur en lögfræði. Sem dæmi um það má nefna, að Mannréttindadómstóllinn féllst á það, að kennari í Austurríki þyrfti að sæta refsingu fyrir að segja sannleikann um Múhameð, en dómstóllinn taldi að á grundvelli hugsanlegs þjóðfélagslegs óróa væri rétt að kennarinn greiddi sektina. Með þessum dómi féllst Mannréttindadómstóll Evrópu á að skerða bæri tjáningarfrelsi, ef hætta væri á því að ofbeldisöfl sættu sig ekki við að sannleikanum væri borinn vitni.

Fleiri dæmi mætti nefna eins og dóm Mannréttindadómstóls Evrópu frá því í október 2001 þar sem dómurinn taldi að allir ættu rétt á góðum nætursvefni. Jamie Whyte gerir þennann dóm að sérstöku umfjöllunarefni í bók sinni "Crimes against logic" og segist ætla að fara í mál við börn sín þegar þau hafi efnast  og krefjast skaðabóta fyrir, að þau hefðu ítrekað brotið gegn mannréttindum hans með því að trufla svefn hans á nóttunni. Sömu kröfu gætu flestir foreldrar gert til barna sinna.

Er dómstóll sem hagar störfum sínum og fellir dóma með þeim hætti sem hér er bent á, hafinn yfir gagnrýni og ber fremur að trúa á hann en Guð almáttugann?   

Nýr kafli í sjálfstæðisbaráttu Bretlands

Í dag ganga Bretar formlega úr Evrópusambandinu. Fáa hefði órað fyrir því á miðju ári 2016, þegar Bretar samþykktu að fara úr Evrópusambandinu, að ekki yrði brugðist við meirihlutavilja kjósenda fyrr en um fjórum árum síðar. 

Eftirtektarvert hefur verið að fylgjast með hvernig Evrópusambandið og taglhnýtingar þess á þingi í Bretlandi gerðu allt sem þeir gátu til að reyna að koma í veg fyrir að þjóðarviljinn næði fram að ganga. Jafnvel þó að þingmenn lýstu yfir vilja til að framfylgja vilja þjóðarinnar, þá voru stöðugt fundnar upp nýjar skýringar og afsakanir.

Þeir sem á einhverjum tíma hafa talið mögulegt að ganga í Evrópusambandið, þar á meðal sá sem þetta skrifar, hljóta að sjá miðað við þau ósköp sem stórþjóðin Bretar hafa þurft að þola í aðdraganda útgöngu, að Evrópusambandið eins og það er nú, getur ekki verið valkostur fyrir frjálsa og fullvalda þjóð, sem vill halda sjálfstæði sínu.

Á sama tíma má taka undir með Farage þingmanni á Evópuþinginu og formanns Brexit flokksins, að Evrópusambandið sem slíkt er meinið. Við hefðum viljað sjá Evrópusambandið þróast með öðrum hætti m.a. þeim, að virðing væri borin fyrir þjóðríkinu og ákvörðunarvald einstakra aðildarríkja væri meira. Við hefðum viljað sjá aukna samvinnu og samstarf á frjálsum grundvelli í stað lögþvingaðra ákvarðana, sem henta best stærstu og valdamestu þjóðum Evrópusambandins. Við hefðum viljað sjá, að smáþjóðir hefðu vald á landamærum sínum og auðlindum.

Skrifræði, skortur á lýðræði og bolabrögð, sem hafa einkennt valdaelítuna  í Brussel getur ekki orðið til farsældar og eru andstæð þeim sjónarmiðum friðar,lýðræðis og lýðfrelsis, sem var meginmarkmiðið með stofnun Evrópusambandsins á sínum tíma.

Það er dapurlegt að Evrópusambandið skuli hafa þróast í það sem það er. Vonandi sjá fleiri og fleiri að þörf er á breytingum.

Nái Bretar að þróa betra þjóðlíf, betri viðskipti og bætt lífskjör utan Evrópusambandsins, leggja þeir sitt lóð á vogaskálina til að Evrópusambandið neyðist til að bregðast við og gera breytingar ef skrifræðisliðið er þá ekki endanlega gengið í björg sjálfumgleðinnar og þeirrar hugmyndafræði arfakónga á liðnum öldum.

"Vér einir vitum."  

 

 

Úlfur í úlfsgæru

Sú stefna Erdogan Tyrklandsforseta að gera Tyrkland að Íslömsku ríki hefur legið ljós fyrir frá því að hann tók við embætti. Samt sem áður heldur skrifræðisfólkið í Brussel fast við þá stefnu, að Tyrkland verði aðildarríki Evrópusambandsins og sterk andsstaða gegn Erdogan innanlands í Tyrklandi hefur enn komið í veg fyrir að hann kæmi öllu sínu fram. 

Erdogan hefur fangelsað þúsundir blaða- og fréttamanna og ótaldir hafa horfið sporlaust og verið myrtir. Með fantatökum og beitingu dómstóla og lögreglu hefur hann nánast náð einræðisvaldi í Tyrklandi. 

Upplýst hefur verið að hryðjuverkasamtökin Hamas njóta sérstaks stuðnings Tyrkja og þau skipuleggja árásir á Ísrael m.a. frá Istanbul þaðan skipulögðu þau morðárás á borgarstjóra Jerúsalem fyrr á þessu ári. Skömmu síðar tók Erdogan á móti Ismail Haniyeh foringja Hamas og lýsti þar yfir órjúfanlegum stuðningi við Hamas. Blóði drifnir hryðjuverkamenn Hamas samtakanna, sem m.a. Bandaríkin hafa krafist að verði handteknir ferðast óhindrað til og frá Tyrklandi.

Á sama tíma og Tyrkland lýsir yfir stuðningi við Hamas og leyfir þeim að skipuleggja morðárásir og önnur hryðjuverk frá Istanbul hafa ýmis Arabaríki horfið frá stuðningi við þau m.a. Saudi Arabía og er þá langt til jafnað.

Á stefnuskrá Hamas er að útrýma öllum Gyðingum. Ekki bara Gyðingum í Ísrael heldur öllum Gyðingum hvar svo sem þeir fyrirfinnast. Stefna Adolfs Hitlers var að útrýma Gyðingum í Evrópu. Hamas samtökin ganga því enn lengra í hryllingnum en Hitler og NATO ríkið Tyrkland styður það.

Tyrkland Erdogan á ekkert erindi í Evrópusambandið og rétt væri að víkja þeim úr NATO. Einræðisríki sem virða ekki mannréttindi eiga ekki að fá að vera í NATO. 

Nýlega ítrekuðu Hamas samtökin upprunaleg markmið sín sem eru m.a. að eyða Ísrael og stofna þar Íslamskt ríki.

Sérkennilegt að stjórnmálaforingjar Evrópu sækist eftir að sitja til borðs með Erdogan á sama tíma og þeir fordæma Adolf Hitler.

Hvað gera Bretar svo?

Boris Johnson og breski íhaldsflokkurinn eru ótvíræðir sigurvegarar bresku kosninganna. Þannig er það oft, þegar nýr leiðtogi með skýra framtíðarsýn á samtímaverkefni og nýtur trausts tekur við leiðtogastöðu. 

 

Fjölmiðlaelítan og elíta fræga fólksins hefur haldið því fram, að Johnson væri tækisfærissinni, illa gefinn, pópúlisti- einskonar Mini-Trump. Í skopteikningum voru þeir iðulega teiknaðir samspyrtir sem snýtt út úr sama nefinu, þrátt fyrir að allir sem fylgjast með pólitík sé ljóst, að verulegur munur er á þessum tveim mönnum, sem og áherslum þeirra í pólitík. 

Boris hefur sýnt það frá því að hann tók við embætti forsætisráðherra og viðbrögðum við flókinni og erfiðri stöðu, að hann er í fremstu röð stjórnmálamanna. Í kosningabaráttunni stóð hann sig einstaklega vel og sló að því er virðist hvergi feilnótu. 

Næsta mál á dagskrá í Breskri pólitík er að ljúka Brexit samningunum við Evrópusambandið og aðlaga samfélagið að þeim áskorunum og tækifærum, sem sú nýja staða hefur í för með sér. Á næstu árum kemur í ljós hvort að talsmenn þjóðríkisins, sem kröfðust útgöngu úr Evrópusambandinu höfðu rétt fyrir sér, en á því tel ég lítinn vafa miðað við þróun Evrópusambandsins síðustu ár. 

Óneitanlega er sérstakt að flokkur eins og Verkamannaflokkurinn, sem vill vera öflugur flokkur, sem nýtur stuðnings helmings eða meirihluta þjóðarinnar, skuli hafa valið til forustu,gamlan sultardropastjórnmálamann einskonar Gunnar Smára Egilsson til að prédika kosti sósíalísks markaðshagkerfis, sem allt viti borið fólk veit að getur ekki leitt til annars en versnandi lífskjara auk annarra vondra kosta.

Þessi 180 gráðu viðsnúningur Verkamannaflokksins frá því að Tony Blair og félagar hans boðuðu fráhvarf frá sósíalismanum og kosti markaðshagkerfisins, varð þess valdandi að tap Verkamannaflokksins varð mun meira en ella hefði verið. Spennandi verður að fylgjast með átökum innan Verkamannaflokksins á næstunni. 

 

Evrópskur lífsstíll hvað er það?

Ursula von der Leyen tekur við forsetaembætti Evrópusambandsins í lok október n.k. Hún hefur þegar hafið undirbúning og m.a. skipað Margaritis Schinas til að gæta að því að vernda evrópskan lífstíl. Evrópskur lífsstíll hefur leitt til mestu framfara,frelsis,mannréttinda sem í heiminum og bestu lífskjara. 

Skoðað í þessu ljósi er fátt eðlilegra en að gæta og vernda þann lífsstíl og hugmyndafræði, sem skóp þessi bestu lífskjör á jörðinni. En svo er ekki. Jean Claude Juncker sem fljótlega lætur af embætti forseta Evrópusambandsins, gagnrýnir eftirmann sinn heiftarlega fyrir að vilja með þessu segja að innflytjendur séu ógn við evrópskan lífsstíl og fer eins nálægt því að kalla Ursulu fasista án þess að gera það. En það eru aðrir í hans hópi sem gera það og leggja hart að henni að breyta stöðuheiti viðkomandi embættismanns. Evrópskur lífsstíll er eitur í beinum þess fólks.

Þegar stöðuheiti "til verndar evrópskum lífsstíl" er talið mjög móðgandi og vísi til andtöðu við innflytjendur og sé í raun kynþáttahyggja og fasismi þá er heldur betur um að ræða sérkennilega hluti. Af hverju má ekki vernda evrópskan lífsstíl. Er arabískur lífsstíll kynþáttahyggja og fasismi eða kínverskur, indverskur eða japanskur. Sennilega mundi engum í Kína, Japan,Indlandi eða Arabíu halda því fram. En Evrópa er greinilega annað mál.

Af hverju  má ekki vernda það frjálslyndi og víðsýni sem hefur gert Evrópu að fremstu álfu veraldar. Hvernig í ósköpum getur það verið fasismi eða anstaða við innflytjendur þegar t.d. það er skoðað að það er engin álfa í heiminum sem tekur við eins mörgum innflytjendum og sem fólk sækist eins mikið að komast til.

Eigum við ekki að vaðveita það sem best er í heiminum?