Kosningabarátta Fréttablaðsins

Fréttablaðið hefur hafið markvissa baráttu fyrir því að koma Jóni Gnarr fyrrum borgarstjóra í embætti forseta Íslands. Fyrsti liður baráttunnar var að gera skoðanakönnun þar sem yfir 800 manns voru spurðir og af þeim nefndu rúm 15% Jón Gnarr sem einstakling sem þeim hugnaðist.

Næsta skref blaðsins í baráttunni fyrir kjöri Jóns Gnarr var að birta forsíðufrétt með stríðsletri á forsíðu helgarblaðsins þar sem fullyrt var að 40% landsmanna vildi fá Jón Gnarr sem forseta. Sú fullyrðing var röng, en gaf hins vegar kosningastjórn Jóns Gnarr á Fréttablaðinu tilefni til að  birta við hann drottningarviðtal í blaðinu, sem var þá þriðja skrefið í baráttu blaðsins fyrir kjöri mannsins.

Nýjasta skref Fréttablaðsins í baráttunni og það fjórða á þrem dögum er ritstjórnargrein þar sem ritstjóri blaðsins telur Jón Gnarr verðugan fulltrúa sem baráttumann fyrir alheimsfriði.  Fyrst það gerir Jón Gnarr hæfastan íslendinga til að verða forseti þá hefði þjóðin samkvæmt þessari rökfræði betur kosið Ástþór Magnússon á sínum tíma sem fulltrúa allsherjarfriðar.

Fróðlegt verður að sjá hvert verður næsta skref Fréttablaðsins í baráttunni fyrir að koma Jóni Gnarr á Bessastaði og fróðlegt væri að sá sem skrifaði ritstjórnargrein blaðsins í dag mánudaginn 3. nóvember útskýrði fyrir þjóðinni með hvaða hætti hugmyndafræði sú sem hann talar svo fjálglega um í leiðaranum geta leyst aðsteðjandi vanda vegna hryðjuverkaógnar og skulu þá ótalin önnur hryðjuverkasamtök en ISIL.

 

Ef, þá

Ef þú hefur ekki fjármálastarfsemi þá hefur þú ekki kreppu sagði hagfræðingurinn Jón Daníelsson einu sinni, en hann vinnur m.a. við það að uppfræða aðra um hagfræði. Þetta þýðir m.a. að það kemur aldrei til þess að það verði kreppa í Norður Kóreu af því að þar er ekki fjármálakerfi. Semsagt engin kreppa þó fólk hafi það hræðilega skítt.

Samkvæmt þessari kenningu getur verið kreppa í Suður Kóreu með tífalt meiri landframleiðslu og lífsgæði, en í Norður Kóreu af því að í Suður Kóreu er fjármálakerfi en ekki í Norður Kóreu.  

Með sama hætti hafa hagfræðingar fundið út fyrirbrigðið hlutfallslega fátækt.  Miðað við það getur fólk verið hlutfallslega fátækt þó það hafi allt til alls, af því að aðrir í þjóðfélaginu hafa það mjög gott. Vinstri sósíalistinn Stefán Ólafsson prófessor við HÍ hefur t.d. mikið byggt á slíkum pælingum við að fá út þá niðurstöðu, að við höfum það helvíti skítt þó að við höfum það mjög gott.  

Miðað við kenningu Stefáns þá eykst hlutfallseg fátækt í landinu ef fleiri verða ríkir og velmegun eykst ef hærra hlutfall þjóðarinnar hefur það ekki ofurgott.

Skólaspekin á 21.öldinni lætur greinilega ekki frekar að sér hæða en sú sem sligaði hinar myrku miðaldir.  En sem betur fer tekur fólk minna mark á henni núna.   

Íslendingur vil ég ekki vera.

Jón sem jafnan nefnir sig Gnarr,  hefur setið í stóli borgarstjóra í Reykjavík, á meðan Dagur B. Eggertsson hefur gegnt stjórnmálalegum framkvæmdaratriðum, en Jón þessi Gnarr séð um showið. Jón hefur líka tekið borgarstjóralaunin en þrátt fyrir það telur Dagur sig ekki vanhaldinn enda fær hann að ráða öðru en uppákomum.

Jón borgarstjóri hefur tilkynnt að hann muni ekki halda áfram í pólitík. Raunar hefur hann fyrst og fremst verið í pólitísku hlutverki sem góður leikari. Nú segist hann ekki vilja vera Íslendingur lengur af því að hann fái ekki að heita Gnarr. Ættjarðarástin er greinilega ekki að drepa þennan borgarstjóra fyrst hann lætur þetta málefni leiða sig til öflunar nýs ríkisfangs.  

Vel er hægt að samþykkja sjónarmið Jóns Gnarr á því að afskipti stjórnvalda af nafngiftum fólks er of mikil. En er það gild ástæða til að gefast upp og flýja land. Pólitískur baráttumaður mundi beita sér fyrir breytingu á löggjöfinni í stað þess að flýja af hólmi í tvennum skilningi eins og Jón Gnarr hefur nú tilkynnt með skömmu millibili.

Hingað hefur komið fólk og sótt um íslenskt ríkisfang jafnvel þó það þyrfti að kasta nöfnum sínum. Ég minnist dæma um menn sem þurftu að gera það og tóku sér nöfn eins og Ingólfur Arnarson, nafn þáverandi lögreglustjóra eða sóttu um nafnið Egill Skalla-Grímsson sem var hafnað. Þessir menn mátu meira að vera á Íslandi og fá ríkisborgararétt þó að þeir þyrftu að sæta þeirri óhæfu að breyta um nafn vegna fráleitrar löggjafar á Íslandi.

Fyrst Jón Gnarr telur ósætt í landinu vegna löggjafarinnar um mannanöfn og treystir sér ekki í málefnalega baráttu fyrir breytingum þá sést e.t.v. best að Jón Gnarr er hvorki pólitískur né baráttumaður. Hann er hins vegar frábær leikari með mikla sýniþörf. Eða ætlar einhver að hann sé að meina það að sækja um landvist og ríkisborgararétt í öðru landi?

Allt er nú með öðrum róm

Sú var tíðin að íslenskir vinstri menn marséruðu frá Keflavík til Reykjavíkur af þjóðernistilfinningu. Allt var það gert til að mótmæla erlendum yfirráðum og amrískum her. Síðan mótmælti þetta sama fólk Álveri í Straumsvík og síðar annarri stóriðju allt vegna þjóðerniskenndar að eigin sögn. Alþýðubandalagsfólk sem síðar varð Samfylkingarfólk taldi sig á þeim tíma hafa einkarétt á íslenskri þjóðerniskennd og þjóðrembu og mótmælti erlendri ásælni í hvaða formi og mynd sem hún birtist og talaði um Sjálfstæðisflokk og Framsóknarflokk sem landssöluflokka.

Þeir sem áður marséruðu þindarlaust jafnvel oft á ári til að mótmæla amrískum her, erlendri ásælni, erlendum álverum, alþjóðagjaldeyrissjóði, undanlátssemi við Breta o.s.frv. mega nú vart vatni halda af vandlætingu vegna þjóðhátíðarræðu forsætisráðherra.

Nú talar vinstri menningarelítan um þjóðrembu forsætisráðherra vegna þeirrar ósvinnu að hann skuli hafa sagt að við ætlum ekki að láta Evrópusambandið eða Alþjóðagjaldeyrissjóðinn segja okkur fyrir verkum heldur gæta hagsmuna fólks í skuldavanda og íslenskra atvinnuhagsmuna.

Varð umpólun í höfðinu á vinstra fólki þegar Steingrímur J. og Jóhanna vildu selja íslenska hagsmuni með því að ganga til samninga um Icesave eða þegar þau gáfu erlendum hrægammasjóðum stærsta hlutinn í íslensku viðskiptabönkunum.

Hvað veldur því að vinstri menningarelítan skuli hneykslast á því að ríkisstjórnin vilji gæta íslenskra hagsmuna varðandi veiðar á makríl og hagsmuna lítilmagnans gagnvart ofríki lánastofnana með því að færa niður höfuðstóla verðtryggðu lánanna og afnema verðtryggingu á neytendalánum?

Þorvaldur og þjóðarviljinn.

Þorvaldur Gylfason hefur um nokkurt skeið talið sig hafa sérstakt umboð frá þjóðinni til að tala í nafni hennar. Sérstaklega varð þetta áberandi eftir að Þorvaldur var valinn í Stjórnlagaráð og freistaði þess að eyðileggja stjórnarskrá lýðveldisins.

Þar sem Þorvaldur taldi að enginn stjórnmálaflokkur gæti flutt boðskap þjóðarinnar jafn hreinan og tæran og hann sjálfur stofnaði hann sérstakan flokk ásamt skoðanasystkinum sínum úr Stjórnlagaráðinu til að slá hinn eina sanna tón í íslenskum þjóðmálum. Þorvaldur hélt því ítrekað fram að stjórnmálastéttin í heild sinni hundsaði þjóðarviljann sem hann einn er umkominn að túlka hver er.

Í nótt fékk Þorvaldur og þjóðin raunsanna mælingu á þeim þjóðarvilja sem Þorvaldur talar fyrir og styður aðför stjórnlagaráðsins að stjórnarskránni. Þegar upp var staðið var stuðningur við flokk Þorvaldar og félaga 2.5%. Snöggtum minni en Dögunar sem Þorvaldur klauf sig frá vegna þess að þar á bæ misskildi fólk þjóðarviljann og Flokks heimilanna sem Þovaldur og félagar töldu ekki nógu fínt fólk til að fara í framboð fyrir fína framboð túlkenda þjóðarviljans.

Niðurstaða kosningana er samt ljós. Þjóðin hafnar Þorvaldi, stjórnarskrárdrögum hans og túlkunum hans á þjóðarviljanum.

Nú getur Þorvaldur sagt eins og séra Sigvaldi forðum: "Nú er víst best að biðja Guð að hjálpa sér. Eva Joly kann þó að standa Þorvaldi nær hvað ákall varðar eins og dæmi sannar.

Að vilja veitist mér auðvelt, en ekki að framkvæma hið góða

Samfylkingin gleymdi strax í febrúar 2009 að flokkurinn hafði verið í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum í október 2008.  Hrunmálaráðherrann Jóhanna Sigurðardóttir, sem kom í veg fyrir að verðtryggingin væri tekin úr sambandi við Hrun talar jafnan eins og hún hafi ekki setið í ríkisstjórn Geirs H. Haarde 2007-2009.

Margir héldu að þetta væru elliglöp hjá Jóhönnu sem byrjuðu langt fyrir aldur fram, en nú hefur komið í ljós að svo er ekki. Þetta er Samfylkingarheilkennið. Með sama hætti og Jóhanna Sigurðardóttir var búin að gleyma því mánuði eftir að hún hætti í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum að hún hefði verið þar eða hvað gerðist á stjórnartímabilinu þá gleymdu aðrir forustumenn flokksins þessu líka. Nú hefur ný forusta Samfylkingarinnar gleymt því hvað þau og Samfylkingin hafa verið að gera síðustu 4 ár í ríkisstjórninni.

Nýja forustan leggur til að húsnæðislánakerfið verði eins og á hinum Norðurlöndunum en hefur verið á móti því í ríkisstjórn síðustu 4 ár.

Nýja forustan er á móti verðtryggingunni en engir hafa staðið dyggari vörð um verðtrygginguna síðustu 4 árin en Jóhanna Sigurðardóttir, Árni Páll Árnason og Katrín Júlíusdóttir.

Nýja forustan segir mikilvægt að eyða ekki meiru en aflað er. Ríkissjóður undir stjórn Katrínar Júlíusdóttur varaformanns Samfylkingarinnar og annarra fjármálaráðherra í ríkisstjórninni hefur eytt tæpum hundrað milljörðum árlega meir en aflað hefur verið. Fjárlagahallinnn á Íslandi undir stjórn Katrínar Júlíusdóttur er einna mestur í Evrópu.

Fleiri dæmi af Samfylkingarheilkenninu mætti nefna, en vísa má á vefinn xs.is fólki til skemmtunar. Þar eru margar lýsingar á því hvað Samfylkingin vill gera þert á það sem Samfylkingin gerði í ríkisstjórninni.  Eða eins og það er orðað í Rómverjabréfinu 7. kapítula 18. og 19. versi af Páli postula:

"Að vilja veitist mér auðvelt, en ekki að framkvæma hið góða. Hið góða, sem ég vil, gjöri ég ekki, en hið vonda, sem ég vil ekki, það gjöri ég.

Nektin og neyðin.

Neyðin kennir naktri konu að spinna, segir gamalt máltæki. Lýðræðisvaktin sem vill troða upp á þjóðina ónýtri stjórnarskrá, hefur endurhannað þetta orðtæki og birt nektarmynd af ásjálegasta frambjóðanda sínum undir kjörorðinu "Allt fyrir frægðina jafnvel að koma nakinn fram" eins og Egill Ólafsson frambjóðandi flokksins söng með sinni fallegu hljómmiklu rödd í myndinni "Með allt á hreinu".

Eini frambjóðandi Lýðræðisvaktarinnar sem hefur verið til sýnis fram að birtingu nektarmyndarinnar, hefur verið Þorvaldur Gylfason, klæddur í skósíða úlpu með hatt að hætti kúreka norðursins. Í hvert skipti sem Þorvaldur hefur birst þannig hefur fylgið hrunið.  Hönnunarsmiðir flokksins hafa því talið rétt að grípa til örþrifaráða.

Enn eru nokkrir dagar til kosninga og vonandi hafa hönnunarfræðingar Lýðræðisvaktarinnar ekki látið sér detta í hug, að reyna að auka fylgið við flokkinn með því að birta nektarmyndir af vaktstjóra flokksins. Þegar öllu er á botninn hvolft, þá er hætt við að Þorvaldur vaktstjóri særi meir fegurðarskyn landsmanna nakinn en í ljótu mussunni með hattinn.

Ef til vill  er þó  allt hey í harðindum eins og segir í öðru gömlu máltæki.

2000 leiguíbúðir

Fylgið dvínar fölnar rós.

Þannig er ástatt hjá Samfylkingunni að vonum eftir að hafa setið í 4 ár í vondri ríkisstjórn og svikið öll helstu kosningaloforðin frá 2009.

Í örvinglan sinni lofar Samfylkingin kjósendum 2000 leiguíbúðum. Þau Árni Páll og Katrín Júl sem eru í dag forusta Samfylkingarinnar og fengu sitt pólitíska uppeldi í Æskulýðsfylkingu Alþýðubandalagsins sáluga gera enga grein fyrir hvernig á að framkvæma þetta kosningaloforð.

Á ríkið að kaupa 2000 íbúðir og bjóða til leigu? Hvað skyldi það nú kosta marga milljarða?  Hver ætti leigan að vera? Ef miða ætti við eðlilega arðsemi af slíkri fjárfestingu þá mundi leiguverð hækka.

Vissulega er það réttmæt ábending hjá Árna Páli að Framóknarflokkurinn boðar að hundraða milljarða skuldbindingum verði velt yfir á skattgreiðendur og að slíkt sé óábyrgt. En leiguíbúðastefna Samfylkingarinnar er engu betri. 

Óneitanlega er það aumkunarvert að sjá flokk sem hefur setið í ríkisstjórn í fjögur ár lofa að afnema stimpilgjöld og uppgreiðslugjöld og leiðrétta ósanngjarnar byrðar verðtryggðra lána. Getur nokkur maður trúað eftir það sem á undan er gengið að þessu megi treysta frekar en öðru sem frá Samfylkingunni kemur.

Hvað voruð þið að gera Katrín og Árni Páll í þessi fjögur ár, bæði ráðherrar sem þessi mál heyrðu undir?

Vaktstjóri vill athygli.

Vaktstjóri lýðræðisvaktarinnar prófessor Þorvaldur Gylfason er að vonum óánægður yfir  hvað litla athygli framboð hans og fræga fólksins vekur.  Þetta gerist þrátt fyrir að Þorvaldur státi af skrautlegasta hattinum, víðfeðmustu úlpunni og hann tali jafnan bæði á út- og innsoginu þegar hann flytur þjóðinni boðskap sinn um lýðræðið frá Austurvelli.

Til að vekja á sér athygli hefur Þorvaldur skorað á formann Samfylkingarinnar til kappræðna um stjórnarskrármál.  Nauðhyggja Þorvaldar kemur hvað best í ljós af þessari áskorun vegna þess að hafi einhver flokkur ljáð stórnlagaráðsrugli hans einhverja athygli og reynt að þröngva því upp á þjóðina þá er það Samfylkingin. Um hvað ætlar þá vaktstjórinn að kappræða við  Árna Pál?

Þorvaldur vaktstjóri stóð að stofnun Dögunar og samþykkti að fara í framboð fyrir Dögun með því sklyrði að verðtrygging yrði ekki tekin af neytendalánum. Dögun samþykkti það ekki og þá klauf Þorvaldur sig frá Dögun ásamt Pétri Gunnlaugssyni, Lýð Árnasyni og fleiri mannvitsbrekkum úr stjórnlagaráðinu sáluga. Einingin varði hins vegar ekki lengi því að vaktstjórinn hafði það af að hrekja ýmsa sálufélaga sína af vaktinni og stofna nýja flokka. Svo tók vaktstjórinn upp málefnið sem klauf hann frá Dögun.

Vaktstjórinn ber ábyrgð á a.m.k. 4 framboðum við þessar kosningar vegna einþykkju sinnar og fordildar.  Fróðlegt verður að sjá hvernig þessi efnakljúfur sjálfrar náttúrunnar telur að hann geti náð að sameina þjóðina fyrst hann hefur náð fjórfaldri sundrungu á nokkrum vikum. 

Ef til vill væri rétt að skattgreiðendur gerðu kröfu um að vaktstjórinn sem og talsmaður neytenda og fleiri færu að vinna vinnuna sína en séu ekki endalaust áskrifendur að laununum sínum á kostnað skattgreiðenda meðan þeir bullukollast í pólitík.

 

Kosningabomba Samfylkingarinnar

Árni Páll Árnason nýkjörinn formaður Samfylkingarinnar hefur átt erfitt uppdráttar. Fylgi við Samfylkinguna minnkar og traustið þverr. Þrátt fyrir að Árni Páll sé hinn snöfurmannlegasti stjórnmálamaður þá má hann sín lítils þegar kjósendur leggja á vogarskálarnir öll sviknu kosningaloforðin.

Jóhanna Sigurðardóttir þáverandi formaður Samfylkingarinnar lofaði fyrir síðustu kosningar að afnema kvótakefið, leysa skuldavanda heimilanna og setja landinu nýja stjórnarskrá. Allt hefur verið svikið. Engar breytingar á kvótakerfinu. Skuldir heimila með innheimtanlegar skuldir hafa stórhækkað og engri grein stjórnarskrárinnar hefur verið breytt.

Nýkjörinn formaður flokksins mátti síðan þola brigslyrði frá Jóhönnu, þó hennar tími væri liðinn, á síðustu dögum þingsins þegar Árni Páll reyndi af veikum mætti að koma snefil af viti í framgang Samfylkingarinnar.

Í þessum þrengingum eftir langa næsturfundi með kosningastjórn Samfylkingarinnar fannst samt heillaráð sem forusta Samfylkingarinnar telur  líklegt að gæti bjargað því sem bjargað verður.

Senda Jóhönnu Sigurðardóttur til Kína.

Áður fyrr létu sósíalískir foringjar nægja að senda andstæðinga sína til Síberíu. Nú dugar það ekki lengur og kínverska alþýðlýðveldið skal það vera. 

Ef  formaður Samfylkingarinnar  mætti ráða þá er næsta víst að Jóhanna fengi  "one way ticket"  til Kína.