Músikhúsið við höfnina

Okkur er sagt að ofan á alla milljarðana sem búið er að setja í músikhúsið við höfnina þá vanti 800 milljónir í viðbót til að klára það og veita rúmlega hundrað Kínverjum vinnu við húsið næstu misserin. Sjálfsagt veitist ríkisstjórninni, sem gerir ekkert til að leiðrétta stökkbreytta höfuðstóla húsnæðislána, ekki erfitt að grafa upp þessar 800 milljónir til að greiða Kínverjunum verklaunin.

Þegar er ljóst að engir peningar eru til að reka húsið en rekstrarkostnaðurinn mun nema yfir 4 milljónum á dag frá ríkinu og 4 milljónum á dag frá Reykjavíkurborg.  Fróðlegt er að vita hvort rekstraraðilarnir Jón Gnarr og Jóhanna vandræðist eitthvað með það á tímum niðurskurðar.

Til hvers þá að setja 800 milljónir í þessa atvinnubótavinnu fyrir Kínverja?

Er þetta e.t.v. ein af skýringunum á því að Gylfi forseti ASÍ skuli vera alveg brjálaður þessa dagana út í ríkisstjórnina fyrir aðgerðarleysi í atvinnumálum og heimtar að engir starfsmenn upprunnir utan Evrópska efnahagssvæðisins komi að íslenskum vinnumarkaði? 

Ísland og Kína

Már Guðmundsson og Össur Skarphéðinsson hafa fundið í Kínverjum einstaka vinaþjóð Íslands.

Frægur maður sagði forðum að það skipti máli með hvaða hætti og hverja menn veldu að vinum. Vinátta við einn kann að útiloka vináttu við annann. Þetta er þeim Má og Össuri ljóst og þess vegna velta sumir því fyrir sér hvort þessir gömlu sálufélagar kínverskra kommúnista hafi horfið frá Evrópustefnunni og horfið bakvið bambustjaldið.

Ef til vill er ekki úr vegi að skoða hvaða þjóðir og ríkisstjórnir Kínverska alþýðulýðveldið hefur látið sér annt um síðustu misseri og stutt með ráðum og dáð. Í Asíu studdu þeir ríkisstjórn Sri Lanka til að vinna bug á Tamilum. Í Afríku hafa þeir stutt ríkisstjórn Súdan og tekið svari Súdanstjórnar í málefnum Darfúr allt þar til alþjóðasamfélagið snérist hart gegn þeim. Einræðisherra og herforingjastjórn Gíneu í Afríku hafa verið vildarríki Kína þrátt fyrir fjöldamorð  stjórnarinnar.

Þetta eru örfá dæmi en almennt má segja að þar sem alþjóðasamfélagið víkur frá og fordæmir þá koma Kínverjar og hjálpa þeim sem misvirða mannréttindi og láta ekki morð eða frelsissviptingar aftra sér í einu eða neinu.

Má og Össuri finnst við eiga vel heima í þessum hópi.

Enn fjölgar opinberum störfum

Frá hinu svonefnda hruni haustið 2008 hefur störfum á almennum vinnumarkaði fækkað um 11.000, en á sama tíma hefur störfum í þágu hins opinbera fjölgað um rúm 16.000. Þetta kom fram í svari fjármálaráðherra við fyrirspurn frá Birgi Ármannssyni alþingismanni.

Þetta þýðir að 11.000 færri starfsmenn þurfa að standa undir aukinni skattheimtu til að greiða fyrir útþenslu ríkisbáknsins sem lýsir sér m.a. í því að opinberum störfum hefur fjölgað jafn gríðarlega eins og fram kom í svari fjármálaráðherra.

Svar fjármálaráðherra er alvarlegur áfellisdómur yfir honum og ríkisstjórninni. Ef til vill áttar fólk sig ekki á því hvað það er alvarlegt að auka ríkisumsvifin á þeim tímum sem öllum á að vera ljóst að það þarf að skera niður.

Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra er liprasti stjórnmálamaður landsins í munninum en að sama skapi vanhæfur til annarra verka. Þannig hefur hann þrástagast á því að standa blóðugur upp að öxlum við niðurskurð ríkisútgjalda á sama tíma og hann er að auka þau.

Göran Person forsætisráðherra Svíþjóðar gaf íslendingum það ráð að taka á vandanum strax vegna þess að þeim mun lengur sem það drægist þá yrði það þeim mun verra.  Ríkisstjórnin tekur ekki á neinum hlut og í eitt og hálft ár hefur ástandið ekki gert neitt annað en versna. Ljóst er af tölum um fjölgun opinberra starfa að ríkisstjórnin telur sig enn standa við veisluborð á kostnað vinnandi fólks í landinu.

Hvika nú allir frá Jóhönnu?

Ljóst er að titringur er í röðum þess Samfylkingarfólks sem telur sig til forustu flokksins fallið að Jóhönnu Sigurðardóttur genginni. Af því má ráða að innsti hringurinn í Samfylkingunni sé þegar búinn að afskrifa Jóhönnu sem leiðtoga og eingöngu spurning um hvort hann telur hana á vetur setjandi eða hvort umskipti þurfi að verða fyrr.

Grein Árna Páls Árnasonar félagsmálaráðherra í Fréttablaðinu í gær var athygliverð í þessu sambandi. Árni Páll sem tapaði varaformannskosningum fyrir Degi B. Eggertssyni á síðasta Landsfundi Samfylkingarinnar telur greinilega að nú sé lag. Í grein Árna koma fram mikilvæg atriði um landsstjórnina, en Árni hafði ekki rætt þessi sjónarmið sín við samráðherra sína áður en greinin  birtist.  Greinin er því einleikur Árna og gerð í því skyni að sýna fram á að þar fari hinn framsýni og ábyrgi stjórnmálamaður.

Dagur B. Eggertsson er verulega laskaður sem stjórnmálamaður eftir uppákomur síðustu daga og vikna. Jóhanna er líka verulega löskuð eftir Másgate og forustuleysi í verklausri ríkisstjórn. Árni Páll gengur því á lagið stígur fram þar sem hann skynjar að klukkan er byrjuð að glymja fyrir Jóhönnu sem forustukonu í stjórnmálum.

Nú er spurning hvort fleiri úr hópi forustufólks í Samfylkingunni stíga fram með svipuðum hætti og Árni Páll í hinum óformlega formannsslag í flokknum.

Þingmannanefnd Alþingis um rannsóknarskýrsluna segi af sér

Þingmannanefnd undir forustu Atla Gíslasonnar til að fjalla um skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis er óhæf og ætti að segja af sér. 

Það sem nefndin hefur afrekað til þessa er að afgreiða samhljóða að ráða flokkssystur formanns nefndarinnar til að kyngreina rannsóknarskýrsluna jafn gáfulegt og það nú er og síðast að senda sérstaka beiðni til sérstaks ríkissaksóknara að taka nú fyrir mál fyrrverandi Seðlabankastjóra og fyrrverandi forstjóra Fjármálaeftirlits.

Nú skil ég vel að Atli Gíslason Vinstri grænn vilji slá pólitískar keilur í starfi sínu sem nefndarformaður og sýna fram á ötula kvennfrelsisbaráttu í anda öfgafemínista eins og Sóleyjar Tómasdóttur. Þá er honum einnig ljúft að kasta steinum úr glerhúsi sínu á pólitíska andstæðinga. Það kemur ekki á óvart.  Honum mátti hins vegar vera ljóst sem lögmanni og  miðað við erindisbréf nefndarinnar að það var afkáralegt að beina þeim tilmælum sem nefndin gerði til sérstaks ríkissaksóknara.

 Það sem hins vegar kemur á óvart er að þeir tveir þingmenn Sjálfstæðisflokksins þær Ragnheiður Ríkharðsdóttir og Unnur Brá Konráðsdóttir sem sitja í nefndinni skuli standa að og eiga hlutdeild í ómerkilegri pólitískri aðför að fyrrum formanni Sjálfstæðisflokksins, fyrrum starfsbræðrum hans og fyrrum forstjóra Fjármálaeftirlits.   Hvað gekk þeim eiginlega til?

 

Fimm sinnum fimm eru simsalabimm

Tap Íslands á bankahruninu nemur a. m. k. 10 þúsund milljörðum segir í frétt af ræðu fyrrum ríkisendurskoðanda.  Hann segir að tapið felist í virðisrýrnun bankanna og hlutabréfa þeirra  um 9 þúsund og fjögurhundruð milljarða auk taps Seðlabanka og annarra og út úr því komi rúmlega 10 þúsund milljaða tap Íslands í bankahruninu.

Endurskoðendur eru lagnari við að fá þá útkomu sem þeir ætla sér en aðrir sérfræðingar í útreikningum. Þeir reiknuðu út frábæra stöðu íslensku bankanna og fjármálakerfisins þó að verðmætin væru aðallega hugarfóstur.

Þannig er það einnig með þetta tröllaukna tap sem fyrrum ríkisendurskoðandi reiknar út að hafi verið tap okkar í bankahruninu.  Sú útkoma er  sambærileg útkomu skáldsins sem sagði í grínljóðabókinni sinni   "Fimm sinnum fimm eru simsalabimm."

Raunverulegt virði bankanna var aldrei mikið.  Verðfall á þessum gerviverðmætum er því ekki raunverulegt tap heldur afturhvarf til raunveruleikans úr undralandinu.

Nettó tap þjóðarbúsins hleypur á hundruðum milljarða en ekki þúsundum eins og ríkisendurskoðandi heldur fram nema menn vilji halda áfram að lifa í gerviveröld uppblásinna efnahagsreikninga fjármálafyrirtækja. Hefði tapið hlaupið á þúsundum milljarða þá hefði ekki verið hægt að halda hér úti þjóðfélagsstarfsemi eftir hrunið.

Sagt er að Sölvi Helgason sá mikli lífskúnstner sem lifði öldum fyrr hafi afrekað það að reikna barn í konu. Það er sjálfsagt ekki flóknara en fá út þá útkomu sem kom fram í ræðu ríkisendurskoðanda hjá félagi Viðskipta- og  hagfræðinga í dag. Er að vonum að fjörugar umræður og fyrirspurnir hafi orðið í þessu gagnmerka félagi um niðurstöður fyrrum ríkisendurskoðanda.

Farðu heim Guðmundur

Guðmundur Steingrímsson þingmaður Framsóknarflokksins fær rauða spjaldið frá flokksbræðrum sínum í Húnavatnssýslu.

Guðmundur gagnrýndi formann Framsóknarflokksins þegar úrslit lágu fyrir í kosningunum. Sú gagnrýni fór illa í unga og óharðnaða flokksmenn Framsóknarflokksins í Húnavatnssýslu. Þeir sögðu Guðmundi að hann ætti að hætta í Framsóknarflokknum og fara heim.

Þessir ungu Framsóknarmenn norðan Holtavörðuheiðar eru svo slitnir úr samhengi við sögu flokksins að þeir vita ekki að það er frekar regla en undantekning að erjur standi um formanninn.  Þær staðreyndir eru hluti  af ættarsögu Guðmundur enda voru faðir hans og afi formenn flokksins.

Guðmundur var varaþingmaður Samfylkingarinnar en ákvað að sættist á það óumflýjanlega að framsóknarmennska er genetískur sjúkdómur. Þá bregður svo  við að kjósendur hans úr Húnaþingi skynja ekki forsendur og ástæður veru Guðmundar í flokknum.

Vandrötuð verður því heimaganga Guðmundur. Hvert á hann þá að fara?

Úr því sem komið er getur þingmaðurinn tekið undir með skáldinu:

"Og lát mig gleyma að ég á hvergi heima."      

Sjálfstæðisflokkurinn sterkasta þjóðmálaaflið

Niðurstaða kosninganna er ótvírætt  að Sjálfstæðisflokkurinn er sterkasta þjóðmálaaflið. Þvert á hrakspár þá fékk Sjálfstæðisflokkurinn mun meira fylgi og sýndi meiri styrk, en ímyndarfræðingar fjölmiðlanna höfðu haldið fram vikum fyrir kosningar. Þá verður ekki annað séð en að frásagnir af dauða fjórflokksins séu stórlega ýktar svo vísað sé til orða Mark Twain þegar hann las andlátsfregn sína í víðlesnu dagblaði.

Sjálfstæðísflokkurinn tapar fylgi í Reykjavík en þó minna fylgi en spáð hafði verið. Þegar rýnt er í tölurnar kemur fram að þeir flokkar sem tapa hlutfallslega mestu í Reykjavík eru Vinstri Grænir og Framsóknarflokkurinn, sem tapa nánast öðrum hvorum kjósanda. Athyglisvert er að hlutfallslega er tap Samfylkingarinnar meira í Reykjavík en Sjálfstæðisflokksins.

Í Hafnarfirði vann Sjálfstæðisflokkurinn góðan sigur og er í með hreinan meiri hluta í Garðabæ, Álftanesi, Seltjarnarnesi, Reykjanesbæ, Mosfellsbæ, Hveragerði, Árborg og Vestmannaeyjum. 

Hvernig sem ímyndarfræðingarnir og vinstri sinnaðir fjölmiðlamenn vilja snúa málum þá liggur samt fyrir að staða Sjálfstæðisflokksins er sterk og  það er engin flokkur sem kemur jafn sterkur út úr þessum sveitarstjórnarkosningum og Sjálfstæðisflokkurinn.

Það er alltaf þannig í sveitarstjórnarkosningum að gengi hefðbundinna stjórnmálaflokka er misjafnt og þeir tapa sumsstaðar og vinna annarsstaðar.  Þar skipta oftast staðbundin mál mestu. Á Akureyri vann L listinn gríðarlegan sigur og sem slíkur er L listinn stóri sigurvegari kosninganna.  Miðað við það sem forustumaður L listans sagði þegar úrslit lágu fyrir þá byggist gengi flokksins fyrst og fremst á svæðisbundinni afstöðu í bæjarmálum á Akureyri.  Ég reikna með að sama eigi við á Akranesi án þess þó að þekkja það nægjanlega vel.

Varðandi Besta flokkinn í Reykjavík þá vísa ég á blogg Ómars Ragnarssonar um kosningaúrslitin í morgun og tek undir þau sjónarmið sem hann setur þar fram. Ég hef á þessari stundu engu við það að bæta.

Hagsmunir Reykvíkinga að Hanna Birna haldi áfram sem borgarstjóri

Í umræðuþáttum á Stöð 2 og Kastljósi kom það í ljós að Hanna Birna Kristjánsdóttir borgarstjóri ber af sem stjórnmálamaður og forustumaður í borgarmálunum.

Í kosningum eiga kjósendur að kjósa í samræmi við hagsmuni sína.  Það skiptir máli að traustur og öflugur málsvari og foringi leiði mál farsællega til lykta á næsta kjörtímabili.  Hanna Birna er eini valkosturinn vilji fólk kjósa hæfasta einstaklinginn sem borgarstjóra sinn. Málefnaleg frammistaða hennar sýnir það ótvírætt. Í störfum sínum sem borgarstjóri hefur hún  þegar  sýnt að hún er í fremstu röð þeirra sem gegnt hafa störfum sem borgarstjóra í Reykjavík.

Það er ljóst að hagsmunum Reykvíkinga verður vel borgið undir forustu Hönnu Birnu.

Mér finnst nauðsynlegt að hvetja kjósendur til að mæta á kjörstað og kjósa áframhaldandi forustu Hönnu Birnu með því að merkja X við D. 

Við þá mörgu sem hafa sagt mér frá óánægju sinni með einstaka frambjóðendur langar mig til að benda á að strika þá út en láta ekki slíka óánægju bitna á hagsmunum sínum með því að kjósa ekki eða kjósa þann versta til að refsa þeim besta. Það má aldrei verða valkostur kjósandans.

Stjórnmál snúast um hagsmuni og framtíðarmöguleika. Þess vegna skiptir máli að velja þann hæfasta til forustu. Allt annað er óafsakanlegt.  X-D

Að refsa sjálfum sér

Margir tala um nauðsyn þess að refsa fjórflokknum með því að kjósa Besta flokkinn. Í þessu felast alvarlegar hugsanavillur.

Í fyrsta lagi þá er fjórflokkurinn ekki eitt fyrirbrigði sem ber sameiginlega ábyrgð.

Í öðru lagi þá verður fjórflokknum ekki refsað sem sameiginlegri einingu.

Í þriðja lagi þá verður fjórflokknum sem slíkum ekki refsað með því að fólk kjósi óhæfa stjórnendur.

Í fjórða lagi þá getur það aldrei verið og má ekki vera valkostur í lýðræðisríki að kjósa hið ómögulega á þeim forsendum að það sem skárra er sé ekki nógu gott.

Valkostur kjósenda sem vilja lýsa því yfir að þeir telji engan valkostanna sem boðið er upp á við kosningar nógu góðan er að skila auðu.  Það að kjósa sýnir afstöðu með þeim sem kosinn er en ekki andstöðu við þann sem ekki er kosinn. 

Þannig verður atkvæði mitt með D listanum til þess að reyna að tryggja áfram vitræna stjórn borgarinnar en beinist ekki gegn t.d. Besta flokknum eða Vinstri grænum svo dæmi sé tekið.

Sem kjósandi sé ég ekki annan betri valkost en kjósa þann flokk og þann borgarstjóra sem hefur stýrt borginni vel og af ábyrgð. 

Annar  valkostur ábyrgs kjósanda sem af einhverjum ástæðum vill ekki kjósa Sjálfstæðisflokkinn er að kjósa þann sem hann treystir  betur til að stjórna borginni. 

En spurningin er, hver hefur sýnt það á síðasta kjörtímabili að verða líklegri en Hanna Birna til að verða besti borgarstjórinn á næsta kjörtímabili?

Að kjósa það ómögulega til að refsa öðrum felur á endanum í sér að kjósandinn refsar sjálfum sér.