Eyðum

Við eigum meiri pening en við héldum sagði formaður fjárlaganefndar Alþingis. Þess vegna ætlum við að eyða þeim pening öllum saman í alls konar góð mál.

Góð mál eru ekki af skornum skammti og auðveldlega mætti eyða mun meiri pening í ámóta góð mál og þau sem fjárlaganefnd leggur nú til að bæta við ríkisútgjöldin.

Hvað skyldi stjórnarandstaðan segja við þessu? Hún lýsir ánægju með málið og finnst ekki nóg að gert heldur eigi að eyða meiri pening á kostnað skattgreiðenda.

Svo bregður nú við að full samstaða alþingismanna er um að eyða annarra fé þ.e. skattgreiðenda,  til viðbótar við það sem áður var lagt til, af því að greiðslustaðan er betri en haldið var.

Stjórnarandstaðan orðar það ekki nú að það væri viturlegra að greiða niður ríkisskuldir. Það er bara þegar leiðrétta á ranglæti verðtryggingar sem stjórnarandstöðunni finnst það við hæfi.

Af hverju dettur engum á þessari samkundu við Austurvöld í huga að spara, greiða upp skuldir eða lækka skatta finnst greiðslustaðan er betri en haldið var?

 

 

Hver verður innanríkisráðherra?

Val á ráðherrum fer eftir mörgu öðru en getu einstakra þingmanna til að gegna viðkomandi ráðherraembætti. Í prófkjörsflokkunum ræður sú vinsældakosning vali á ráðherrum auk staðsetningu þingmanna eftir kjördæmum. Þá má ekki gleyma kynferði sem hefur oft úrslitaþýðingu.

Sjálfstæðisflokkurinn velur ráðherra í samræmi við ofangreindar viðmiðanir. Ragnheiður Ríkharðsdóttir ætti því að koma fremst á grundvelli kynferðis. Ragnheiður er auk heldur með hæfustu stjórnmálamönnum landsins. Hún er hins vegar í vitlausu kjördæmi.

Einar K. Guðfinnsson forseti Alþingis er í kjördæmi þar sem engin ráðherra er fyrir og hefur farsælan og flekklausan pólitískan feril. Auk þess er Einar K. Guðfinnsson meðal þeirra þingmanna sem rækja starf sitt af hvað mestum dugnaði og natni.

Reykjavíkurkjördæmi suður hefur nú engan ráðherra og þingmenn þess kjördæmis munu vafalaust telja að einn úr þeirra hópi ættí ríkasta tilkallið til ráðherraembættis. Þar yrðu a.m.k. tveir kallaðir og sá með lengri þingsetu yrði fyrir valinu. Þannig er það nú.

Sem betur fer á Sjálfstæðisflokkurinn góðu fólki á að skipa sem fellur inn í alla þessa flokka sem eru forsenda ráðherravals hversu gáfulegir eða vitlausir sem þeir eru.

Gamall baráttumaður í pólitík sagði mér einu sinni að þar sem hann og skoðanabræður hans áttu undir högg að sækja þá skipti höfuðmáli að velja alltaf þann hæfasta til forustustarfa. Horft hefði verið framhjá öllu öðru. Þeir náðu árangri. Sennilega yrði það farsælast fyrir þjóðfélagið ef sama viðmiðunun yrði látin ráða við ráðherraval og vikið yrði til hliðar ómálefnalegum sjónarmiðum eins og kjördæmum, vinsældakosningu og gerð líkamlegs vatnsgangs.

Afsögn og sök

Það er hemill á rökfræðilega umræðu að ræða mál út frá hagsmunum einstaklinga. Þess vegna verður umræða í fámennum þjóðfélögum eins og Íslandi oft ómarkviss og persónugerð í stað þess að aðalatriði málisins séu rædd.

Þegar Hanna Birna Kristjánsdóttir ákvað vonum seinna að segja af sér ráðherradómi þá var spurningin ekki um sök heldur hvort það væri heppilegt fyrir stjórnsýsluna í landinu, ríkisstjórnina og Sjálfstæðisflokkinn að hún gegndi áfram störfum.

Þegar hún hefur nú sagt af sér þá er spurningin ekki um framtíð hennar í pólitík, sem engin getur sagt fyrir um heldur hvort afsögn hennar hafi verið eðileg út frá málefnalegum sjónarmiðum.

Það gengur síðan ekki upp fyrir mig rökfræðilega þegar formaður Sjálfstæðisflokksins segist telja það heppilegt fyrir Sjálfstæðisflokkinn að varaformaður hans hafi þurft að segja af sér sem ráðherra og verði við það hæfari varaformaður.

Ég hef ekki velkst í vafa um að Hanna Birna Kristjánsdóttir mundi þurfa að segja af sér eftir að upplýsingar bárust um samskipti hennar og lögreglustjóra Höfuðborgarsvæðisins meðan á rannsókn máls sem beindist að henni og ráðuneyti hennar stóð. Eg hef undrast hversu lengi formaður Sjálfstæðisflokksins lét þetta ástand viðgangast og ef einhver hópur fólks ætti að fá meðvirkniverðlaunin í þessu máli þá er það þingflokkur Sjálfstæðisflokksins.

Það er svo annað mál að þetta lekamál er allt með ólíkindum og gjörsamlega ómögulegt að skilja hvað rak fólk í Innanríkisráðuneytinu til að afla og  koma upplýsingum um þennan ólöglega innflytjenda og meinta glæpastarfsemi hans á framfæri við fjölmiðla. Óneitanlega setur líka að manni kjánahroll þegar verjandi hans kemur ítrekað fram í fjölmiðlum og ræðir um skjólstæðing sinn eins og hvítskúraðan kórdreng.

Það er svo allt annað mál hvort Hanna Birna á endurkomu í pólitík eða ekki. Mona Sahlin þurfti að segja af sér eftir að hafa misnotað greiðslukort ráðuneytis síns en varð síðar formaður sænskra sósíaldemókrata- Kjósendur voru hins vegar ekki á því að fyrirgefa henni og sænskir sósíaldemókratar töpuðu stórt undir hennar forustu. Ritt Bjerregaard þurfti að segja af sér sem ráðherra í Danmörku og átti síðar langan farsælan pólitískan feril.

Á sínum tíma sagði Jóhann Hafstein þáverandi formaður Sjálfstæðisflokksins þegar verið var að tala um að hann léti af embætti og deilur milli Gunnars og Geirs voru í miðpunkti, að það væri engin maður svo merkilegur að Sjálfstæðisflokkurinn og hagsmunir hans væru ekki merkilegri. Þar átti hann við hvort viðkomandi væri trausts verður og líklegur til að leiða flokkinn til góðra verka og aukinnar tiltrúar þjóðarinnar.

Þessi orð Jóhanns Hafsteins eiga að vera sú viðmiðun sem fólk á að miðað við í starfi Sjálfstæðisflokksins.

Ekkert óviðkomandi

Sigmundur Davíð  forsætisráðherra ákvað að vera í framboði í Norðausturkjördæmi fyrir flokk sinn, en þar er fólk öllu hallara undir Framsókn en Grímsbý lýðurinn eins og fyrrum forustumaður þess flokks kallaði Reykvíkinga á sínum tíma.

Sigmundi hefur allt frá því að kjósendur í Norðausturkjördæmi sýndu honum þann sóma að kjósa hann þingmann sinn fundist að æ sé gjöf til gjalda. Þess vegna ákvað Sigmundur og flokksmenn hans að flytja Fiskistofu til Akureyrar.  Ekki skipti máli þó þessi hreppaflutningur kosti skattgreiðendur nokkur hundruð milljónir og valdi ótal vandamálum. 

Á kjördæmisþingi Framsóknarflokksins í NAkjördæmi nýverið steig forsætisráðherra í ræðustól og gaf kjósendum sínum enn eina gjöfina. Í þetta skipti stærstu beinagrind landsins.  Hingað til hefur það ekki verið til siðs að gefa beinagrindur nema í annarlegum tilgangi. ´Vonandi mun beinagrindin þjóna hlutverki sínu vel og færa auð og velsæld í byggðir norðausturlands.  Það er auk heldur einfaldara að gefa beinagrindur en þjónustustofnanir og veldur minni röskun.   

Svo er nú komið okkar högum að ríkisvaldið lætur sér ekkert óviðkomandi lifandi eða dautt og telur nú rétt að gefa beinagrindur við hátíðleg tækifæri.  

Af hverju ekki við

Stjórnmálamenn reyna eftir mætti að vekja athygli á sér og sínum málstað.  Þeir eru á kjósendamarkaði og þurfa að auglýsa eins og pylsugerðarmenn, sápuverksmiðjur og bankar svo nokkur dæmi séu nefnd. Auglýsingar eru af misjöfnum toga eins og gengur.

Eftir að hugsjónir hurfu að mestu úr vestrænni pólitík hefur persónuleg auglýsingamennska stjórnmálamanna aukist og sumir hafa jafnvel lítið annað fram að færa en að dásama kökurnar hennar ömmu eða grjónagrautin og steikurnar hennar mömmu að ógleymdum viðtökunum hjá Stínu frænku. Ekkert af þessu er til skaða og fellur sjálfsagt vel að þeim tíðaranda þess gleðileiks sem margir telja að stjórnmál eigi að snúast um.

Sumar auglýsingar stjórnmálamanna eru misheppnaðar og dæmi um það var útspil Katrínar Jakobsdóttur í gær þar sem hún krafðist þess að fá að vita af hverju við fengjum ekki að vera með í Evrópuklúbbnum þegar Rússar beittu gagnaðgerðum vegna refsiaðgerða gegn þeim.  Ekki var annað að skilja en formaður Vinstri grænna væri vonsvikin.

Þrátt fyrir að þetta væri nauða ómerkileg tilraun til að vekja á sér athygli af hálfu formanns Vinstri grænna, þá brá svo við að fréttamenn á RÚV fannst þetta vera ein merkasta frétt dagsins. Meira var um þetta fjallað en t.d. nauðung kristins fólks og annarra minnihlutahópa í Írak.

En hvaða nauðsyn er á að fá að vita af hverju Rússar líta á okkur með jákvæðari augum en t.d. frændur okkar Norðmenn. Getum við ekki verið ánægð með það. Má ekki reyna að leita einfaldra skýringa í stað þess að blása eitthvað upp sem gæti haft verulegt tjón í för með sér fyrir land og þjóð.

Svo illa er nú komið fyrir Vinstri grænum að þeir kveinka sér undan því sérstaklega þegar Ísland fær ekki að vera með í hópi trylltustu NATO og Evrópusambandsþjóða og fyrrum fyrirheitna land alþýðunnar útskúfar okkur ekki.   

Allt er betra en íhaldið

Hermann Jónasson mun einhverntímann hafa sagt um stjórnarmyndun og meirihlutasamstarf að allt væri betra en íhaldið.  Steingrímur sonur hans orðaði það líka en var í reynd pólitískt kamelljón. Sú dýrategund skiptir litum eftir aðstæðum með sama hætti og Steingrímur.

Afabarnið og sonurinn Guðmundur Steingrímsson formaður Bjartrar framtíðar hefur nú hafnað þessum pólitíska þanka afa síns og föður. Sem betur fer er Guðmundur vaxinn frá gömlu bábiljunni hans afa síns og pabba þannig að heimur fer alls ekki versnandi hvað það varðar heldur batnandi.

Sem betur fer er Björt framtíð annað en Framsóknarflokkurinn gamli og það var gaman að hlusta á Guðmund Steingrímsson í morgun velta fyrir sér hugmyndafræðilegum grundvelli Bjartrar Framtíðar. Samkvæmt því gera þau í Bjartri Framtíð ekki greinarmun á vinstri og hægri í pólitík, en telja sig samt vera til hægri við Samfylkinguna. Þá hafa þeir engin grundvallarprinsíp önnur en þau að vera ekki á móti neinum og ógna ekki neinum en gera eitthvað nýtt.

Athyglisvert var að orðræðan sem formaðurinn setti á um það nýja var efnislega það sama og Ingibjörg Sólrún Gísladóttir lagði til málanna þegar hún hóf innreið  sína í landsmálin eftir að hafa setið á borgarstjórastóli.

 

Betur má ef duga skal.

Einn af hverjum þrem kjósendum í Reykjavík sáu ekki ástæðu til að nýta lýðræðislegan rétt sinn og kjósa. Samfylkingin er því  með um 20% fylgi allra kjósenda í Reykjavík og Sjálfstæðisflokkurinn 18%. Þeir sem heima sátu eru því fjölmennasti hópur kjósenda í Reykjavík

Þrátt fyrir að Sjálfstæðisflokkurinn reyndist vera með meira fylgi í Reykjavík en skoðanakannanir höfðu gefið til kynna, þá er niðurstaðan samt fjarri því að vera viðunandi fyrir flokk sem hefur fengið um og yfir helming atkvæða í kjósenda þegar best hefur gengið.  Betur má því ef duga skal.

Sem innfæddur Akurnesingur get ég ekki annað en fagnað því að Sjálfstæðismenn með Ólaf Adolfsson í broddi fylkingar skyldu vera hástökkvarar kvöldsins og vinna hreinan meirihluta.

Fréttastofa RÚV vann mikinn sigur með öfugum formerkjum. Framsóknarflokkurinn í Reykjavík getur öðrum fremur þakkað framgöngu fréttamanna RÚV fyrir góðan árangur í kosningunum. Í hálfan mánuð fyrir kosningar var varla til sá fréttatími þar sem hrokafullir fréttamenn á RÚV létu hjá líða að finna nýja og nýja fordæmingu á ummælum oddvita Framsóknar í Reykjavík um lóð fyrir mosku.

Framsóknarmaddömurnar Sveinbjörg og Guðfinna ættu því að láta það verða sitt fyrsta verk nýkjörnar í borgarstjórn, að færa fréttastofu RÚV veglegan blómvönd í þakklætisskyni fyrir kosningabaráttuna.

Meiri hluti Gnarrista féll og borgarstjórastóll Dags B. Eggertssonar er því valtari en spáð var.  En VG er alltaf til staðar sem hækja Samfylkingarinnar. Ef til vill ætti Dagur að lesa bókina ár drekans eftir flokksbróður sinn Össur Skarphéðinsson áður en hann lætur fleka sig inn í slíkt samstarf. 

Innihaldslaust kosningaloforð Samfylkingarinnar

Á meðan Jón Gnarr borgarstjóri hefur heillast af verkefnum sem þjóna sýniþörf hans t.d. á hinsegin dögum, degi fatlaðra, einhverfra, blindra o.s.frv. þar sem hann er samkynhneigðasti einstaklingurinn á hinsegin dögum, fatlaðastur allra og blindastur þegar það á við og tjáir sig um eigin reynslu af  einelti  þegar það á við, hefur Dagur Eggertsson farið sínu fram sem borgarstjóri í pilsfaldi dragdrottningarinnar.

Samfylkingin undir forustu Dags ber því ábyrgð á stjórn Borgarinnar. Nú þegar rignir sést t.d. vel hveru illa viðhaldi gatna hefur verið sinnt, en sumar götur eru beinlínis hættulegar til aksturs. 

Viðhaldi og uppbyggingu hefur verið frestað á meðan verkefni fáránleikans hafa fengið meira vægi eins og sást best á Hofsvallagötunni þegar öruggri götu var breytt í furðufyrirbæri, fuglahúsa og götumynda.

Dagur B. Eggertsson ætlar nú að reisa önnur hús en fuglahús. Eftir að hafa setið í fjögur ár og látið hjá líða að gera eitthvað í húsnæðismálum Reykvíkinga, þá er helsta kosningaloforðið að fjölga leiguíbúðum í Reykjavík um 2500 til 3000.

Þegar ráðandi stjórnmálaflokkur kemur með svona ábyrgðarlaust yfirboð þá er rétt að spyrja hvað margar leiguíbúðir urðu til á kjörtímabilinu. Svarið við því sýnir í hnotskurn að fáránleiki Dags og Samfylkingarinnar nær út yfir þjófamörk  furðulegheitanna á Hofsvallagötunni. 

Nægir að minna á að Samfylkingin telur skuldaleiðréttingu verðtryggðra lána ofviða efnahagskerfinu á sama tíma og Samfylkingin setur fram kosningaloforð sem kostar miklu meira en skuldaleiðréttingin. Ef skuldaleiðréttingin veldur erfiðleikum í efnahagskerfinu þá er ljóst að kosningaloforð Dags er innihaldslaust.  

 

 

Ég lofa fleiri sólardögum.

Einu sinni var stjórnmálaflokkur í Danmörku sem lofaði fleiri sólardögum, styttri vinnuviku, hærra kaupi og mörgu öðru. Öllum var ljóst líka flokksmönnum að þetta var bara grín. Ég gat ekki varist að hugsa til þessa flokks þegar ég las áramótagrein Guðmundar Steingrímssonar formanns Bjartrar framtíðar í Morgunblaðinu 31. desember s.l. og raunar nokkurra fleiri formanna.

Formaður Samfylkingarinnar virðist horfinn frá vitrænni stefnu í landbúnaðarmálum. Hann virðist horfa framhjá því að í meira en hálfa öld höfum við keppst við með ærnum tilkostnaði að auka útflutning á landbúnaðarvörum til annarra landa og selt kindakjöt svo áratugum skiptir til útlanda undir kostnaðarverði. Dýr stefna það fyrir skattgreiðendur og landsins gæði. Synd að Samfylkingin skuli hafa horfið frá einu af því fáa skynsamlega í stefnu flokksins.

Stefna Katrínar Jakobsdóttur er að halda áfram hallarekstri á ríkissjóði. Áramótagrein hennar er samfelld tala um aukin ríkisumsvif þó engin innistæða sé fyrir auknum ríkisútgjöldum. 

Áramótagrein Jóns Þórs Ólafssonar þingmanns Pírata kom nokkuð á óvart. Hún er vel skrifuð og vísað til mála sem eru mikilvæg, neytendamála, réttarstöðu lántakenda auk ýmis annars. Þá er kærkomið að loksins skuli stjórnmálamaður vísa til Peter Drucker, en hann var tvímælalaust einn besti samfélagsrýnandi meðan hans naut við. 

Af áramótagreinum formanna stjórnmálaflokkanna bar grein Bjarna Benediktssonar formanns Sjálfstæðisflokksins af sem vönduð og vel skrifuð. Ég hefði að vísu kosið að hann hefði fjallað um framtíðarsýn til nokkurra ára í grein sinni, en það gerir því miður enginn af formönnunum.

Enginn formannanna tekur undir hatursyrði Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar gegn frjálsu markaðshagkerfi. Allir formennirnir byggja framtíðarsýn sína á virku markaðshagkerfi. Sumir tala um nauðsyn ákveðinna breytinga og aukins aðhalds en sú gamla sósalíska sýn þeirra Jóhönnu og Steingríms sem kostuðu okkur svið mikið á síðustu fjórum árum er horfin úr stjórnmálaumræðunni. Það er í sjálfu sér fagnaðarefni og e.t.v. það eina sem mátti greina í áramótagreinunum.

 

Íslendingur vil ég ekki vera.

Jón sem jafnan nefnir sig Gnarr,  hefur setið í stóli borgarstjóra í Reykjavík, á meðan Dagur B. Eggertsson hefur gegnt stjórnmálalegum framkvæmdaratriðum, en Jón þessi Gnarr séð um showið. Jón hefur líka tekið borgarstjóralaunin en þrátt fyrir það telur Dagur sig ekki vanhaldinn enda fær hann að ráða öðru en uppákomum.

Jón borgarstjóri hefur tilkynnt að hann muni ekki halda áfram í pólitík. Raunar hefur hann fyrst og fremst verið í pólitísku hlutverki sem góður leikari. Nú segist hann ekki vilja vera Íslendingur lengur af því að hann fái ekki að heita Gnarr. Ættjarðarástin er greinilega ekki að drepa þennan borgarstjóra fyrst hann lætur þetta málefni leiða sig til öflunar nýs ríkisfangs.  

Vel er hægt að samþykkja sjónarmið Jóns Gnarr á því að afskipti stjórnvalda af nafngiftum fólks er of mikil. En er það gild ástæða til að gefast upp og flýja land. Pólitískur baráttumaður mundi beita sér fyrir breytingu á löggjöfinni í stað þess að flýja af hólmi í tvennum skilningi eins og Jón Gnarr hefur nú tilkynnt með skömmu millibili.

Hingað hefur komið fólk og sótt um íslenskt ríkisfang jafnvel þó það þyrfti að kasta nöfnum sínum. Ég minnist dæma um menn sem þurftu að gera það og tóku sér nöfn eins og Ingólfur Arnarson, nafn þáverandi lögreglustjóra eða sóttu um nafnið Egill Skalla-Grímsson sem var hafnað. Þessir menn mátu meira að vera á Íslandi og fá ríkisborgararétt þó að þeir þyrftu að sæta þeirri óhæfu að breyta um nafn vegna fráleitrar löggjafar á Íslandi.

Fyrst Jón Gnarr telur ósætt í landinu vegna löggjafarinnar um mannanöfn og treystir sér ekki í málefnalega baráttu fyrir breytingum þá sést e.t.v. best að Jón Gnarr er hvorki pólitískur né baráttumaður. Hann er hins vegar frábær leikari með mikla sýniþörf. Eða ætlar einhver að hann sé að meina það að sækja um landvist og ríkisborgararétt í öðru landi?