Tímabær umræða um ólögleg fíkniefni

Jón Steinar Gunnlaugsson fyrrverandi Hæstarréttardómari skrifar góða grein í Morgunblaðið í dag undir heitinu "Vöknum".  Þar er bent á nauðsyn þess að nálgast fíkniefnavandann með öðrum hætti. Þó það sé ekki orðað ótvírætt í greininni þá verður ekki annað skilið en að Jón Steinar sé að leggja til að einhver fíkniefni sem nú eru ólögleg verði lögleg.

Umræða um þessi mál er erfið vegna þess að víða er mikill harmur sem hefur fylgt fíkniefnaneyslu, afbrot og dauðsföll. Það á raunar við bæði um lögleg sem ólögleg fíkniefni. Jón Steinar hvetur til að einstaklingarnir beri í auknum mæli ábyrgð á sjálfum sér en refsivaldi ríkisins sé ekki beitt ótæpilega gagnvart þeim sem ánetjast eiturlyfjafíkn. Fyrir þeirri skoðun færir Jón sannfærandi rök.

Tímaritið Economist telur að lögleiða eigi algengustu ólögleg fíkniefni. Tímaritið hefur ítrekað bent á í ritstjórnargreinum það sama og Jón Steinar í grein sinni. Það er að sú stefna sem fylgt er í dag gerir fyrst og fremst glæpamenn ríka, dregur ekki úr neyslu, en gerir hana hættulegri en ella væri vegna mismunandi gæða, styrkleika og íblöndunarefna.

Economist hefur ítrekað bent á að almennt veigri menn sér við að taka til máls um eiturlyfjavandann þar sem að það séu svo sterkir hagsmunir sem vilji hafa óbreytta stefnu m.a. þeir sem hagnast á viðskiptunum.  Heimsviðskipti með ólögleg fíkniefni eru ef ég man rétt að verðmætum talið meiri en með vopn. Eiturlyfjahringir í Mexícó eru með einkaheri, flugskeyti og kafbáta.

Hlutfallslega flestir refsifangar eru í Bandaríkjunum vegna löggjafar í fíkniefnamálum. Fjórðungur allra fanga í heiminum er í Bandaríkjunum las ég í grein um daginn þó þar búi bara 5% jarðarbúa. Þetta gerist í landi hinna frjálsu. Bandaríkin ættu að íhuga hvernig þeim gekk að uppræta brennivínið meðan það var ólöglegt.  Skipulögð glæpastarfsemi var ekki til í Bandaríkjunum fyrir tíma áfengisbannsins. Hér er um enn verra vandamál að ræða, meiri peningar og auðveldari flutningsleiðir til neytandans.

Þær staðreyndir að stefnan í eiturlyfjamálum dregur ekki úr neyslu og gerir glæpamenn ríka ættu að duga til að ábyrgir aðilar í samfélagi þjóðanna tækju þessi mál til skynsamlegrar skoðunar.

Reykingarfasisminn

Ég er á móti tóbaksreykingum og mér finnst sígarettureykur óþægilegur og vil vera laus við hann. Reykingafólk á samt sinn rétt og verður að fá að stunda nautnalíf sitt með þeim hætti að það skaði ekki aðra en sig sjálft.

Tóbaksreykingar eru hættulegasta fíkniefnið hvort sem er ólöglegt eða löglegt af því að þær drepa flesta. Þrátt fyrir það telur löggjafinn rétt að leyfa þetta fíkniefni en banna önnur sem valda minna tjóni.

Fyrst notkun þessa fíkniefnis tóbaks er leyft þá er ekkert sem réttlætir að yfirvöld banni ákveðnar tegundir tóbaksreykinga eins og sígarettur með mentolfílter meðan fílterlausar lútsterkar Camel sígarettur eru látnar óáreittar. Það ekkert óáþekkt að banna bjór og leyfa brennivín.

Tilraunir alræðissinnaðs rétthyggjufólks til að setja sem víðtækustu takmarkanir á réttindi reykingafólks til að stunda þessa viðbjóðslegu nautn sína minna á hugmyndafræði alræðisríkis fasista á Ítalíu í tíð Mussolinis þegar ákveðna hluti skyldi framkvæma með þeim hætti sem voru að skapi Il Duce (leiðtoganum)

Fyrst við viljum banna að selja annað en vondar sígarettur af hverju færum við þetta ekki á aðrar skaðlegar nautnir eins og t.d. sykurneyslu sem drepur líka marga. Hvað segðu súkkulaði og sælgætisneytendur við því að hvorugt væri sjáanlegt í búðum og það þyrfti að biðja um það sérstaklega og þá yrðu lokaðir kassar opnaðir. Þá er spurning um hvort banna eigi sérstaklega sælgæti sem börn eru líkleg til að ánetjast eins og t.d. kókómjólk og Coco Puffs.

Svo má banna transfitu og krefjast þess að 29 vikur á ári borði fólk samkvæmt matseðli frá Lýðheilsustofnun.

Svo er líka til sú leið að gera fólk ábyrgt gerða sinna, uppfræða það og leyfa því síðan að lifa lífinu án afskipta Ríkisins af neysluvenjum borgaranna.

Samfylkingin og Þjóðkirkjan

Ef til vill var biskup Íslands nokkuð hvatvís að ákveða eftir því sem virðist að geðþótta að kirkjan skuli beita sér fyrir söfnun á þörfum tækjakaupum á Landsspítala Háskólasjúkrahúsi. Sjálfsagt hefði verið betra að fjalla um þessi mál á Kirkjuþingi.  Það er alltaf spurning hvar og hvernig stofnun eins og Þjóðkirkjan á að beita sér.  Heppilegra hefði e.t.v. verið að þjóðkirkjan einhenti sér af öllu afli í söfnun til að vinna bug á hungri og húsnæðisleysi í þjóðfélaginu. Hvað sem því líður þá ber samt að virða ákvörðun biskups. Öllum má vera ljóst að þar er talað af heilum hug og brýna nauðsyn ber til að kaupa tæki til spítalans.

Nokkrir forustumenn Samfylkingarinnar gagnrýna þessa ákvörðun þjóðkirkjunnar og reyna að gera lítið úr henni og hæðast jafnvel að þessari góðu viðleitni kirkjunnar ti að koma sjúkum til hjálpar. Þar af hafa tveir þingmenn flokksins tjáð sig sérstaklega með mjög neikvæðum hætti í garð þjóðkirkjunnar án þess að benda á nokkur betri ráð.  Það er jafnvel haft í heitingum við þjóðkirkjuna af hálfu sumra Samfylkingarmanna.

Þessi afstaða því miður allt of margs forustufólks í Samfylkingunni kemur ekki á óvart. Innan Samfylkingarinnar eru öfl sem vinna leynt og ljóst gegn kristni og þjóðkirkjunni. Skemmst er að minnast þess, þegar velferðarráð Reykjavíkur undir forustu Samfylkingarkonunnar Margrétar Sverrisdóttur ákvað að úthýsa kirkjunni úr öll skólastarfi í Reykjavík.  Við hver jól veldur þetta miklum vandamálum, en velferðarráð Samfylkingar og Besta flokksins lætur engan bilbug á sér finna.  Kærleiksboðskapur Jesús á ekki erindi að þeirra mati í skólastarf í kristnu landi eins og Íslandi.  

Burt með sérfræðinga

Lýður Árnason læknir, sem sat í stjórnlagaráði birtir grein í Fréttablaðinu. Meginniðurstaðan er sú að Alþingi verði að samþykkja tillögur stjórnlagaráðs og megi ekki láta sérfræðinga koma að málinu.

Orðrétt segir: "Ruglumbull er að láta sérfræðinga tefja för þess frekar." Síðar segir læknirinn "Þinginu ber því  skylda til að standa við sinn hlut og samþykkja nýja stjórnarskrá óbreytta fyrir þinglok."´

Lýður telur ranglega að stjórnlagaráð hafi fengið umboð til að taka stjórnarskrármálið í eigin hendur og þeir sem þvælist fyrir séu óvinir þjóðarinnar. Sérstaklega á það við sérfræðinga að mati læknisins, sem geti sullumbullast við að ruglumbullast gegn heilögum tillögum stjórnlagaráðs.  

Stjórnlagaráðsliðar voru hvorki alvitrir né óskeikulir. Einn sérfræðingur bendir  t.d. á,  að yrðu tillögur stjórnlagaráðs samþykktar þá mundu útlendingar fá aðgang að auðlindum þjóðarinnar til jafns við Íslendinga. Heldur læknirinn að það sé þjóðarvilji að framselja auðlindirnar til útlendinga eins og stjórnlagaráð leggur til?

Af grein læknisins má ætla, að hann telji að komist grasalæknir sem hluti fólks treystir, að þeirri niðurstöðu að maður sé með hjartasjúkdóm, þá beri að fara að öllum ráðum grasalæknisins. Ekki megi kalla til hjartasérfræðinga eða sérhæft hjúkrunarfólk til sjúkdómsgreiningar eða aðgerða.

Læknirinn og frambjóðandi Dögunar vill vísa sérfræði á bug og láta kukl, vangetu og vanþekkingu ráða ferð.

Vilja læknar flensa í Malakoff.

Áróður er nú hafinn fyrir því að ríkið fari með eignarrétt á líffærum fólks að því gengnu svo fremi fólk hafi ekki með sannanlegum hætti bannað ríkinu að flensa í sig og færa burtu endurnýtanleg líffæri.

Á sínum tíma gat fólk selt líkama sinn eftir dauðann eins og vísan fræga sem sungin var fyrir miðja síðustu öld um Malakoff segir frá. Þá var einn ógæfumaður talinn látinn og læknarnir biðu ekki boðanna og báru hann upp á spítala til að fara að flensa í hann. Þórður Malakoff var hins vegar ekki dauður og brást ókvæða við.

Einstaklingar eiga að geta ráðstafað líkama sínum eftir dauða sinn, en það er hættulegt ef það á að vera almenn regla að taka megi líffæri fólks til líffæragjafa ef það hefur ekki beinlínis bannað það. Áttar þetta góða og velviljaða fólk sem vill afnema samþykki einstaklingsins fyrir líffæragjöf sig ekki á því hvað slík regla getur verið hættuleg.

Við lifum á tímum þar sem auðvelt er að afla upplýsinga um einstaklinga. Tryggingafélög liggja með upplýsingar um heilsufar og margt fleira varðandi einstaklinginn og sjúkrastofnanir gera það líka og ýmsir fleiri. Hvað skyldu líffæri kosta á markaði ef um það væri að ræða? Hvaða hættu hefur það í för með sér að ævinlega megi taka líffæri fólks til ígræðslu í annan líkama ef það hefur ekki ótvírætt bannað það.

Það er alltaf hættulegt að víkja frá elstu mannréttindunum um að fólk ráði líkama sínum.  Þess vegna verður sú meginregla að gilda að fólk geti sjálft gefið upplýst samþykki varðandi ráðstöfun líkamans og liffæra eftir dauðann. En það má aldrei taka rétt af fólki yfir ráðstöfun eigin likama lífs eða liðnum.

Er frostlögur í tannkreminu þínu?

Tannkrem er nauðsynlegt til tannhirðu. Colgate tannkrem hefur mesta markaðshlutdeild hér á landi og viðurkennd gæðavara.

Framleiðendur Colgate tannkrems er annt um orðstí sinn. Þess vegna skiptir máli að gæði framleiðslunnar séu ótvíræð.  Það er hagsmunamál framleiðenda neysluvara að enginn vafi leiki á gæðum vörunnar. Annars hrynur salan.

Undanfarið hafa landsmenn verið uppteknir við að ræða um gallaða sílikonpúða og iðnaðarsalt sem notað hefur verið við matvælaframleiðslu. Fyrir nokkru var líka vakin athygli á að áburður sem hefði verið notaður hér innihéldi meira af ákveðnum eiturefnum en heimilt væri.

Nú hefur komið í ljós að tannkrem sem merkt er sem Colgate og framleitt í Suður Afríku, er ólöglegt og getur verið hættulegt. Í tannkreminu er m.a. frostlögur. 

Þegar svona gerist gagnrýna menn eftirlitsaðila, sem fólk telur að eigi að tryggja öryggi sitt. Slíkt allsherjar öryggi er ekki til og getur ekki orðið til. Kaupmaðurinn sem selur vörur og framleiðendur verða að gæta að því hvers konar vörur þeir eru að selja og hvers konar efni eru notuð til framleiðslunnar.  Ábyrgðin er þeirra og verður ekki frá þeim tekin. Neytendur verða alltaf að vera á verði og skoða vel hvað það er sem við kaupum.

Merkjavörur eru ekki endilega tryggingað fyrir gæðum vöru. Merkið getur verið falsað.

Myndbandið hér á eftir sýnir hvað kaupmenn gera í Bandaríkjunum þegar svona kemur upp. 

http://www.youtube.com/watch?v=MMPvHb68aNo

Borgarstjórinn hugumstóri

Borgarstjórinn í Reykjavík, Jón Gnarr hefur fundið köllun sína. Hann talar ekki illa um fólk.

Í Kastljósi kvöldsins kom fram að tugir fólks liggur beinbrotið heima vegna skorts á hálkuvörnum í Reykjavík. Óneitanlega hlýtur það að lina þrautir og sársauka slasaðra að verða vitni að þessari  köllun Jóns Gnarr.

Mitt í aukinni skattheimtu, innilokunar vegna snjóa og hálku og hærri reikninga frá Orkuveitu Reykjavíkur hefur  Jón Gnarr þennan gleðiboðskap að flytja Reykvíkingum.  En ekkert annað.

Þegar ég hlustaði á viðtalið við borgarstjórann datt mér í hug sagan af Alexandrínu drottningu Dana, þegar hún spurði um sósíalismann í upphafi síðustu aldar og henni var sagt að margt fólk væri óánægt með kjör sín. Þá sagði Alexandrína. Hvílíkt vanþakklæti og við sem höfum gefið fólkinu  Tívolí.

Það væri allt í lagi fyrir Jón Gnarr ef tilveran væri eilíft Tívolí. Pólitískur raunveruleiki hans virðist svipaður og dönsku drottningarinnar fyrir einni öld. 

Þeir sem kusu Jón Gnarr átta sig á því í dag að pólitík er ekki brandari heldur fúlasta alvara á stundum og þá skiptir máli hver stjórnar.

Gutti borgar biluð brjóst

Gutti velferðarráðherra lofar að borga konum sem hafa leka bjóstastækkunarpúða kostnað við lagfæringar á þeim.

Yfirlýsingin um greiðslur vegna gallaðra fegrunar- og lýtaaðgerða vekur upp ýmsar spurningar.

Hvað með mistök vegna rass- og magalagfæringar eða tatóveringa.

Hvað svo með  þær sem  hafa flata eða feita rassinn, kartöflunefið, appelsínuhúð og litlu brjóstin. Fyrst velferðarráðherra telur eðlilegt að borga kostnað vegna gallaðra lýta- og fegrunaraðgerða eiga þá þær sem ákveða að þola útlit sitt ekkert að fá?

Er ekki rétt að  Ríkið taki þá ábyrgð á öllum mistökum á markaðnum og bæti neytendum allar gallaðar vörur hverju nafni sem nefnast.

Hvar er þá ábyrgð neytandans við val á vöru og þjónustu?  Hver er þá ábyrgð seljenda?

Með greiðslum eins og þeim sem velferðarráðherra lofar, þá er hann ekki að bæta konunum neitt sem þær eiga ekki rétt á samkvæmt lögum frá seljendum vegna gallaðrar vöru eða þjónustu.  Velferðarráðherra ætlar í raun að borga fyrir mistök markaðarins á gallaðri söluvöru.

Þá verður líka allt í lagi að fá sér ódýrustu þjónustuna því Ríkið borgar ef eitthvað verður að.

Þegar ríkissjóður tekur 20 krónur af hverjum hundrað sem það eyðir að láni frá framtíðinni er þá ekkir rétt að skoða hvar setja á mörkin á greiðsluþáttöku ríkisins. Eiga brjóstastækkanir að vera þar í forgangsröð?

Actavis og okurverð á lyfjum

Actavis hefur samþykkt að greiða 14.6 milljarða króna í bætur vegna okurs á lyfjum til bandarískra neytenda.

Hvað með verðlagningu Actavis á lyfjum á  Íslandi? Hefur sú verðlagning verið innan ásættanlegra marka?

Fyrir nokkrum árum benti ég á að samheitalyf frá Actavis væru dýrari á Íslandi en sambærileg samheitalyf erlendis. Þannig er það enn.

Actavis  hefur í raun viðurkennt að hafa farið yfir eðlileg mörk í verðlagningu á lyfjum í Bandaríkjunum. Eru einhverjar líkur á því að fyrirtækið hafi farið öðru vísi að hér?

Væri ekki rétt að velferðarráðherra léti fara fram skoðun á verðlagningur Actavis á Íslandi með hagsmuni neytenda og íslenska ríkisins að leiðarljósi?

Það munar um milljarðana.

Að gera glæpamenn ríka

Breska vikuritið The Economist hefur lengi haldið því fram að stefnan sem Bandaríkin mótuðu varðandi ólögleg eiturlyf valdi því einu að gera glæpamenn ríka.

Í Mexícó hafa tugir þúsunda verið drepin á undanförnum árum í stríði fíkniefnabaróna innbyrðis og við yfirvöld. Í gær var tilkynnt að lögreglan í Mexícó hefði handtekið yfirmann öryggismála eins eiturlyfjahringsins. Yfirvöld telja það mikinn sigur. Þessi glæpamaður vinnur fyrir "El Chapo" Guzman sem er yfir Sinaloa eiturlyfjahringnum og einn ríkasti maður í heimi.  Guzmann þessi var handtekinn árið 2001, en flúði úr fangelsinu í vöruflutningabíl og hefur leikið lausum hala síðan.

Guzman er talinn eiga meir en eina billjón dollara og er á lista Forbes yfir 40 ríkustu menn í heimi. Hringur Guzmann stjórnar kókaín viðskiptum á landamærunum við Kaliforníu og Arisona. Sagt er að stærstu eiturlyfjahringir í Mexícó séu með einkaheri og jafnvel kafbáta í sinni eigu.  Þar sem ekki dregur úr dópneyslu, þá er spurning hvort sú leið sem farin er sé sú rétta. Eða hvort sú staðhæfing sé rétt að hún geri fyrst og fremst glæpamenn ríka?

Sé svo hvað er þá til ráða?