Dansinn í kringum ríkisstjórnina

Alla kosningabaráttuna hefur það verið helsta viðfangsefni fjölmiðla eftir birtingu nýrrar skoðanakönnunar að gera að aðalatriði hvort ríkisstjórnin haldi velli eða ekki. Umfjöllun um það og hugsanlega valkosti við stjórnarmyndun hefur verið einskonar samkvæmisleikur hinnar talandi og skrifandi stétta. Þar kemur fram sú viðmiðun að íslenskir stjórnmálaflokkar hafi enga meginstefnu og séu algerlega prinsíplausir. 

Jafnvel þó að stjórnarflokkarnir fengju meirihluta er ekki sjálfgefið að þeir mundu halda áfram í ríkisstjórn. 

Það gleymist, að þessi ríkissstjórn var ekki mynduð vegna þess að stjórnarflokkarnir hefðu ólmir viljað fara í samstarf heldur vegna þess, að á þeim tíma var ekki annar valkostur til myndunar starfhæfrar ríkisstjórnar í boði. 

Á hinum Norðurlöndunum veltir fólk fyrir sér hvort hægri blokkin eða sú vinstri eins og það er nefnt fái meirihluta. Þar er miðað við að flokkar sem hafa líkar þjóðfélagslegar áherslur reyni til þrautar að mynda ríkisstjórn en skauti ekki yfir til helstu andstæðinganna. 

Væri reynt að nota svipaða aðferðarfræði og á hinum Norðurlöndunum miðað við það sem fram kemur í skoðanakönnunum um viðhorf flokksmanna einstakra flokka til þjóðfélagsmála, þá væru flokkarnir í hægri blokkinni Miðflokkur, Sjálfstæðisflokkur, Flokkur fólksins, Viðreisn og Framsóknarflokkur en í vinstri blokkinni Vinstri grænir,Píratar, Samfylking og Sósíalistaflokkur. Eðlilegra væri að hinar skrifandi stéttir mundu velta því fyrir sér hvort að möguleikar væru miðað við líklega útkomu kosninga að hægri eða vinstri stjórn yrðu myndaðar. Allt færi það eftir því hvort hægri eða vinstri blokkin mundu hafa betur í kosningunum. 

Flokkar á hinum Norðurlöndunum eru ekki í vanda með að skilgreina sig til hægri eða vinstri, en hér virðist það vera eitthvað feimnismál, sennilega vegna prinsípleysis íslenskra stjórnmálamanna. 

Það er eðlilegra að Sjálfstæðisflokkur, Miðflokkur, Framsóknarflokkur, Viðreisn og Flokkur fólksins starfi saman en Sjálfstæðisflokkur og Vinstri grænir svo dæmi sé nefnt. Það er ekkert eðlilegt við samstarf Sjálfstæðisflokksins og Vinstri grænna og sá valkostur ætti að vera fyrir báða flokka síðasta úrræðið við myndun ríkisstjórnar. 

Framundan eru áskoranir, sem kalla á ábyrga efnahagsstjórn, forgangsröðun í velferðarmálum til hagsbóta fyrir þá sem hafa brýnustu þörfina og þá á við það sama í pólitík og annarsstaðar í samfélaginu að "lík börn leika best"