Svíar og Finnar í Nato og aukin hernaðarumsvif bandalagsins

Enn einu sinni er forsætisráðherra þjóðarinnar, Katrín Jakobsdóttir mætt á ráðsfund NATO. Þar verður ákveðið að Svíar og Finnar verði aðildarþjóðir að NATO og eru þá allar Norðurlandaþjóðirnar aðilar að varnarbandalaginu. 

Jafnframt hefur verið tilkynnt, að ákveðið verði að fjölgað verði gríðarlega í viðbragðsher bandalagsins, þannig að Katrín Jakobsdóttir mun fyrir Íslands hönd samþykkja að taka inn nýjar aðildarþjóðir Finna og Svía og auka hernaðarumsvif bandalagsins verulega.

Hér heima berst hún hinsvegar fyrir úrsögn Íslands úr NATO og herlausu landi. 

Sennilega hefur aldrei verið í þessu landi ráðherra eins mikils tvískinnungs og forsætisráðherrann okkar. Hversu langt geta menn gengið í pólitík að tala tungum tveim og tjá sig sitt með hvorri. 

Eða eins og Hamlet Danaprins sagði. "Að vera eða vera ekki það er spurningin"

Hæstiréttur Bandaríkjanna og fóstureyðingar

Fólk hefur mismunandi skoðanir varðandi fóstureyðingar og það er eðlilegt í lýðræðisríki. Í Evrópu og víða annarsstaðar hefur verið samþykkt misfrjálslynd lög um fóstureyðingu, sem nú kallast þungunarrof. Í Bandaríkjunum dæmdi Hæstiréttur Bandaríkjanna árið 1973 í því fræga máli Roe v. Wade að kona hefði stjórnarskrárvarin rétt til að velja að láta eyða fóstri innan ákveðins tíma frá þungun. 

Þeim dómi hefur Hæstiréttur Bandaríkjanna nú hnekkt á þeim grundvelli, að það fóstureyðing sé ekki réttur sem mælt er fyrir um í stjórnarskrá Bandaríkjanna. Raunar kemst dómstóllinn að þeirri niðurstöðu, að stjórnarskráin hvorki heimili né banni fóstureyðingar og þessvegna sé það löggjafans bæði einstakra fylkja og alríkisins að ákveða hvort fóstureyðingar skuli leyfa eða þær skuli banna.

Hér á landi hefði það þótt einstaklega sérkennilegt hefði Hæstiréttur Íslands kveðið upp dóm um að fóstureyðingar væru löglegar og mannréttindi kvenna svo fremi sem fóstureyðing væri framkvæmd innan ákveðins tíma frá getnaði. Hæstiréttur hefði ekki getað kveðið upp slíkan dóm út frá stjórnarskrá íslenska lýðveldisins og það eru eingöngu lög um fóstureyðingar (þungunarrof) sem mæla fyrir um það hvaða reglur skuli gilda um þessi mál, en það hefur engum hér á landi dottið það í hug að Hæstiréttur ætti í þessu efni eða öðrum slíkum, að grípa fram fyrir hendur þjóðkjörinna fulltrúa og búa til lög í landinu, en forseta Íslands og forsætisráðherra finnst að þannig eigi það að vera í Bandaríkjunum. 

Stjórnmálamenn á Vesturlöndum sem og Biden forseti og hans nótar hrópa nú hátt um hverskonar ófremdarástand sé í Hæstarétti Bandaríkjanna þegar hann bendir réttilega á, að stjórnarskrá Bandaríkjanna hefur ekkert með þetta að gera ekki frekar en stjórnarskrá lýðveldisins Íslands. 

Það er dapurt að þurfa að horfa upp á að bæði forseti lýðveldisins og forsætisráðherra skuli bæði falla í þá gryfju að gagnrýna og fordæma niðurstöðu Hæstaréttar Bandaríkjanna án þess að hafa kynnt sér málið, sama á við um ótölulegan hóp álitsgjafa og fréttafólks. 

Dómurinn bannar ekki fóstureyðingar. Hann segir einfaldlega að stjórnarskráin í Bandaríkjunum veiti ekki stjórnarskrárvarin rétt til fóstureyðingar. Hann segir líka að það sé þjóðkjörinna fulltrúa að taka ákvörðun um hvort heimila skuli fóstureyðingar og nánari reglur þar að lútandi. 

Þessi niðurstaða Hæstaréttar Bandaríkjanna breytir því ekki að fóstureyðingar eru eftir sem áður heimilar í þeim ríkjum, þar sem þær eru leyfðar en þar býr mikill meirihluti Bandaríkjamanna. Þá liggur líka fyrir að konur sem vilja fá fóstureyðingu geta farið frjálsar ferða sinna til þess og það er óheimilt að meina þeim slíka för. 

Hvað sem líður mínum viðhorfum, Guðna Th. Jóhannessonar eða annarra varðandi fóstureyðingar þá verðum við að skoða hvað er um að ræða hverju sinni og við hljótum að vera sammála um það við Guðni og sjálfsagt Katrín Jakobsdóttir líka að æðsti dómstóll ríkja skuli jafnan dæma í samræmi við lögin í samræmi við heiðarlegt mat dómara sem byggist á þekkingu þeirra og dómgreind. Þess verðum við að krefjast en við getum ekki krafist þess að dómarar dæmi í samræmi við það sem við vildum svo gjarnan að hefði átt að vera til staðar en var það ekki. 

Nú reynir á Biden forseta að gangast fyrir löggjöf í Bandaríkjunum, sem tryggir ákveðinn lágmarksrétt varðandi réttindi kvenna til fóstureyðinga. Það er hans og löggjafans þ.e. þings Bandaríkjanna (Fulltrúadeildarinnar og Öldungadeildarinnar) að ákveða framgang málsins. Það átti alltaf að vera á þeirra könnu líka fyrir 50 árum, en því miður kvað Hæstiréttur Bandaríkjanna þá upp rangan dóm að mínu mati, sem hefur komið í veg fyrir að Bandaríkin færu í gegn um þá umræðu og lýðræððislega lagasetningu, sem hefur verið í Evrópu og vafalaust hefði löggjöfin í Bandaríkjunum verið önnur í dag hefði sá dómur ekki verið kveðinn upp. 

Mér finnast ummæli Kavanaugh dómara við Hæstarétt í Bandaríkjunum vera þau bestu varðandi skýringar á niðurstöðu meirihlutans hvað varðar þetta mál og set hér að neðan allt sem máli skiptir í því sem hann setur fram varðandi dóminn.

 

JUSTICE KAVANAUGH, concurring.

Abortion is a profoundly difficult and contentious issue because it presents an irreconcilable conflict between the interests of a pregnant woman who seeks an abortion and the interests in protecting fetal life. The interests on both sides of the abortion issue are extraordinarily weighty. On the one side, many pro-choice advocates forcefully argue that the ability to obtain an abortion is critically important for women’s personal and professional lives, and for women’s health. They contend that the widespread availability of abortion has been essential for women to advance in society and to achieve greater equality over the last 50 years. And they maintain that women must have the freedom to choose for themselves whether to have an abortion. On the other side, many pro-life advocates forcefully argue that a fetus is a human life. They contend that all human life should be protected as a matter of human dignity and fundamental morality. And they stress that a significant percentage of Americans with pro-life views are women. When it comes to abortion, one interest must prevail over the other at any given point in a pregnancy. Many Americans of good faith would prioritize the interests of the pregnant woman. Many other Americans of good faith instead would prioritize the interests in protecting fetal life—at least unless, for example, an abortion is necessary to save the life of the mother. Of course, many Americans are conflicted or have nuanced views that may vary depending on the particular time in pregnancy, or the particular circumstances of a pregnancy. The issue before this Court, however, is not the policy or morality of abortion. The issue before this Court is what the Constitution says about abortion. The Constitution does not take sides on the issue of abortion. The text of the Constitution does not refer to or encompass abortion. To be sure, this Court has held that the Constitution protects unenumerated rights that are deeply rooted in this Nation’s history and tradition, and implicit in the concept of ordered liberty. But a right to abortion is not deeply rooted in American history and tradition, as the Court today thoroughly explains.1 On the question of abortion, the Constitution is therefore neither pro-life nor pro-choice. The Constitution is neutral and leaves the issue for the people and their elected representatives to resolve through the democratic process in the States or Congress—like the numerous other difficult questions of American social and economic policy that the Constitution does not address. Because the Constitution is neutral on the issue of abortion, this Court also must be scrupulously neutral. The nine unelected Members of this Court do not possess the constitutional authority to override the democratic process and to decree either a pro-life or a pro-choice abortion policy for all 330 million people in the United States. Instead of adhering to the Constitution’s neutrality, the Court in Roe took sides on the issue and unilaterally decreed that abortion was legal throughout the United States up to the point of viability (about 24 weeks of pregnancy). The Court’s decision today properly returns the Court to a position of neutrality and restores the people’s authority to address the issue of abortion through the processes of democratic self-government established by the Constitution. Some amicus briefs argue that the Court today should not only overrule Roe and return to a position of judicial neutrality on abortion, but should go further and hold that the Constitution outlaws abortion throughout the United States. No Justice of this Court has ever advanced that position. I respect those who advocate for that position, just as I respect those who argue that this Court should hold that the Constitution legalizes pre-viability abortion throughout the United States. But both positions are wrong as a constitutional matter, in my view. The Constitution neither outlaws abortion nor legalizes abortion. To be clear, then, the Court’s decision today does not outlaw abortion throughout the United States. On the contrary, the Court’s decision properly leaves the question of abortion for the people and their elected representatives in the democratic process. Through that democratic process, the people and their representatives may decide to allow or limit abortion. As Justice Scalia stated, the “States may, if they wish, permit abortion on demand, but the Constitution does not require them to do so.” Planned Parenthood of Southeastern Pa. v. Casey, 505 U. S. 833, 979 (1992) (opin ion concurring in judgment in part and dissenting in part). Today’s decision therefore does not prevent the numerous States that readily allow abortion from continuing to readily allow abortion. That includes, if they choose, the amici States supporting the plaintiff in this Court: New York, California, Illinois, Maine, Massachusetts, Rhode Island, Vermont, Connecticut, New Jersey, Pennsylvania, Delaware, Maryland, Michigan, Wisconsin, Minnesota, New Mexico, Colorado, Nevada, Oregon, Washington, and Hawaii. By contrast, other States may maintain laws that more strictly limit abortion. After today’s decision, all of the States may evaluate the competing interests and decide how to address this consequential issue.2 In arguing for a constitutional right to abortion that would override the people’s choices in the democratic process, the plaintiff Jackson Women’s Health Organization and its amici emphasize that the Constitution does not freeze the American people’s rights as of 1791 or 1868. I fully agree. To begin, I agree that constitutional rights apply to situations that were unforeseen in 1791 or 1868— such as applying the First Amendment to the Internet or the Fourth Amendment to cars. Moreover, the Constitution authorizes the creation of new rights—state and federal, statutory and constitutional. But when it comes to creating new rights, the Constitution directs the people to the various processes of democratic self-government contemplated by the Constitution—state legislation, state constitutional amendments, federal legislation, and federal constitutional The Constitution does not grant the nine unelected Members of this Court the unilateral authority to rewrite the Constitution to create new rights and liberties based on our own moral or policy views.

III After today’s decision, the nine Members of this Court will no longer decide the basic legality of pre-viability abortion for all 330 million Americans. That issue will be resolved by the people and their representatives in the democratic process in the States or Congress. But the parties’ arguments have raised other related questions, and I address some of them here. First is the question of how this decision will affect other precedents involving issues such as contraception and marriage—in particular. I emphasize what the Court today states: Overruling Roe does not mean the overruling of those precedents, and does not threaten or cast doubt on those precedents. Second, as I see it, some of the other abortion-related legal questions raised by today’s decision are not especially difficult as a constitutional matter. For example, may a State bar a resident of that State from traveling to another State to obtain an abortion? In my view, the answer is no based on the constitutional right to interstate travel. May a State retroactively impose liability or punishment for an abortion that occurred before today’s decision takes effect? In my view, the answer is no based on the Due Process Clause or the Ex Post Facto Clause. But this Court will no longer decide the fundamental question of whether abortion must be allowed throughout the United States through 6 weeks, or 12 weeks, or 15 weeks, or 24 weeks, or some other line. The Court will no longer decide how to evaluate the interests of the pregnant woman and the interests in protecting fetal life throughout pregnancy. Instead, those difficult moral and policy questions will be decided, as the Constitution dictates, by the people and their elected representatives through the constitutional processes of democratic self-government. The Roe Court took sides on a consequential moral and policy issue that this Court had no constitutional authority to decide. By taking sides, the Roe Court distorted the Nation’s understanding of this Court’s proper role in the American constitutional system and thereby damaged the Court as an institution. As Justice Scalia explained, Roe “destroyed the compromises of the past, rendered compromise impossible for the future, and required the entire issue to be resolved uniformly, at the national level.” Casey, 505 U. S., at 995 (opinion concurring in judgment in part and dissenting in part). The Court’s decision today properly returns the Court to a position of judicial neutrality on the issue of abortion, and properly restores the people’s authority to resolve the issue of abortion through the processes of democratic self government established by the Constitution. To be sure, many Americans will disagree with the Court’s decision today. That would be true no matter how the Court decided this case. Both sides on the abortion issue believe sincerely and passionately in the rightness of their cause. Especially in those difficult and fraught circumstances, the Court must scrupulously adhere to the Constitution’s neutral position on the issue of abortion.

Aftur til fortíðar

Ánægjulegt að sjá að einn þingmaður Sjálfstæðisflokksins, Birgir Þórarinsson skuli skrifa grein til stuðnings  dómsmálaráðherra í málefnum ólöglegra hælisleitenda. Margir spurðu hvar eru hinir 16?

Sjálfsskipaðar mannvitsbrekkur á vinstri vængnum láta sitt hinsvegar ekki eftir liggja og hafa farið fram af miklum ofstopa. Ríkisútvarpið hefur auk heldur farið hamförum til að koma í veg fyrir að farið verði að lögum. Ekki er nú hlutlægni og hlutleysi fyrir að fara á þeim  bænum nú sem fyrr.

Dapurlegt hversu langt þessi galna umræða hefur leitt sumt ágætis fólk á vinstra vængnum. Þröstur Ólafsson hagfræðingur sem hefur margt vitlegt gert og sagt síðustu áratugi,virðist kominn aftur til öfga sinna fyrir hálfri öld síðan í þessu máli.

Í fésbókarfærslu sem Þröstur skrifar þ. 24. maí s.l. segir hann:

"Það er óþægilegt að vera Íslendingur og bera æabyrgð á brottvísun þrjú hundruð flóttamanna á einu bretti. Mannúðin er slík að engu er eirt,og þessi hvítþvegni rasismi er framkvæmdur í nafni reglugerðar eins og Wansee reglugerð var réttlæting á flutningi gyðinga í vinnu-eða útrýmingarbúðir."

Þröstur sakar í þessari færslu íslensk stjórnvöld um rasisma og líkir brottvísun ólöglegra hælisleitenda við útrýmingarherferð nasista á Gyðingum og vísar í leynifund sem æðstu menn SS hreyfingarinnar gengust fyrir á hóteli við Wansee í Þýskalandi. Brottflutningi ólöglegra hælisleitenda hér er líkt við handtöku og nauðungarflutninga Gyðinga í útrýmingarbúðir á síðustu öld. Þar var markmiðið að drepa sem flesta helst að útrýma Gyðingum í Evrópu.

Svona tala ekki skynsamir menn nema öfgarnar beri vitræna hugsun þeirra algjörlega ofurliði í einhverri sjálfsupphafningu meintrar góðmennsku. Mér þykir miður að Þröstur skuli aftur kominn í þann gírinn og vona að hann hrökkvi  úr honum fljótlega.

Staðreyndirnar eru þessar í málinu.

Þeir sem hingað komu og er gert að yfirgefa landið komu af frjálsum og fúsum vilja. Þeir byggðu umsókn sína um alþjóðlega vernd á röngum upplýsingum og lygum og fjallað var um mál þeirra skv.lögum réttarríkisins Íslands. Þeir völdu sér lögmann, sem skattgreiðendur greiddu fyrir ekki þeir. Þeir hafa  dvalið  hér á kostnað skattgreiðenda en hafa neitað að fara þrátt fyrir að þeir hafi ekki neinn rétt til að vera í landinu. Samt sem áður hefur ríkið greitt fyrir uppihald þeirra, læknisaðstoð o.fl. o.fl. Ástæða þess að ríkisvaldið þarf að hlutast til um brottflutningin er að þetta fólk,sem er af mismunandi kynþáttum og húðlit þannig að vart er rasisma fyrir að fara, neitar að fara þó það hafi engan rétt til að vera hér. Þessvegna verður ríkið að standa straum af og annast um brottflutning þess til þeirra staða þar sem þeir höfðu áður sótt um og fengið alþjóðlega vernd eða til síns heima ef það er talið öruggt. Margt af þessu er umfram skyldu Íslands skv. alþjóðlegum samningum. 

Allar þessar aðgerðir eru fyrir opnum tjöldum á grundvelli laga settum með lýðræðislegum hætti og reglugerðir allt í samræmi við  það sem veitir umsækjendum um vernd meiri rétt en tíðkast víðast hvar í löndum annarsstaðar í heiminum. Hvílíkt offors þá og ofstæki er það að líkja þessum réttmætu og sjálfsögðu aðgerðum við aðgerðir nasista í helförinni gegn Gyðingum og saka stjórnvöld og embættismenn um rasisma. 

Vandamál okkar er ekki brottflutningur fólks sem á engan rétt á að vera hér heldur það, að löggjöf okkar í málefnum útlendinga er svo galin að hingað koma jafnmargir miðað við fólksfjölda og til allra hinna Norðurlandanna. Þannig getur það ekki gengið og við verðum að vera með löggjöf og verklag sem er svipuð og t.d. í Danmörku.  Allt annað er glapræði  gegn velferð þjóðarinnar. 

Vona að fleiri þingmenn Sjálfstæðisflokksins átti sig á hversu mikilvæg þessi umræða  er og hve alvarlega verður vegið að velferðarkerfi þjóðarinnar haldi þessi vitleysa áfram óbreytt.

 

Viðskiptaþvinganir og mannréttindabrot.

Viðskiptaþvinganir eru slæmar og bitna bæði á þeim beita þeim og eru beittir þeim. Við höfum reynsluna með því að beita Rússa viðskiptaþvingunum,sem hafa eingöngu skaðað okkur.

En Vesturlönd hafa tekið það ráð að beta Rússa viðskiptaþvingunum og hertum viðskiptaþvingunum og enn hertari viðskiptaþvingunum. Þessar aðgerðir bitna á Rússum, en einnig á þjóðum Evrópu þannig að alvarlega horfir á sumum sviðum.

Sú var tíðin um  nokkur hundruð ára skeið í Evrópu, að styrjaldir voru milli herja á vígvelli, en viðskipti borgaranna gengu fyrir sig eins og venjulega. Þegar Þjóðverjar settust um París í september 1870 þótti það brot á þeim óskráðu reglum í styrjöld að styrjaldarrekstur ætti ekki að bitna á óbreyttum borgurum

Nú þykir það því miður ekki tiltökumál þó að stríðsrekstur bitni á óbreyttum borgurum eignir þeirra eyðilagðir og þeir drepnir.

Í þrjátíu ár hafa Evrópubúar getað ferðast landa á milli með tilltölulega litlum takmörkunum og fólk hefur sótt sér vinnu í ýmsum þjóðlöndum. Þannig hafa þjóðir Austur Evrópu sótt til Vesturlanda eftir að þeir losuðu sig við ok kommúnismans. Í þessum hópi hafa verið rússneskir  ríkisborgarar eins og Úkraínskir, litháískir eða pólskir o.fl.  o.fl. Umtalsverður fjöldi vinnandi fólks af þessum þjóðernum hefur því búið og starfað um alla Evrópu  undanfarna áratugi.

Nú bregður svo við, að Vesturlönd ákveða að fólki með rússneskt ríkisfang á Vesturlöndum skuli refsað sérstaklega m.a. með því að takmarka ferðafrelsi, skrá ekki eigur þeirra og takmarka eða loka á bankaviðskipti. Í flestum  tilvikum er ekki verið að tala um ólígarka eða ofurríka einstaklinga heldur venjulegt vinnandi fólk, sem hefur ekki önnur samskipti við Rússland en í gegnum ættingja og vini og ræður engu um innanlandsstjórnmál þar í landi. Hvað réttlætir þá að beita fólk af rússnesku bergi brotið víðsvegar í Evrópu sérstökum refsiaðgerðum þó það  hafi ekkert til saka unnið og hafi ekkert með stríð við Úkraínu að gera. 

Finnst okkur réttlætanlegt að mismuna fólki í okkar landi eftir þjóðerni? Finnst okkur rétt að starfsfólk og annað venjulegt fólk af rússnesku bergi brotið njóti ekki sömu mannréttinda og aðrir í okkar landi og geti notið atvinnufrelsis og átt eðlileg bankaviðskipti óháð því að ríkisfangið sé rússneskt. 

Hvernig verður það réttlætt, að við mismunum fólki á grundvelli þjóðernis þegar í íslensku stjórnarskránni 65.gr. segir: 

 Allir skulu vera jafnir fyrir lögum og njóta mannréttinda án tillits til kynferðis, trúarbragða, skoðana, þjóðernisuppruna, kynþáttar, litarháttar, efnahags, ætternis og stöðu að öðru leyti.

Er ekki rétt að íslenska ríkisstjórnin skoði þessi mál í þaula og gangi ekki á mannréttindi fólks vegna þjóðernis.

R in þrjú og minnislausu alþingismennirnir

Ríkisútvarpið, Ríkiskirkjan og Rauði krossinn (R in þrjú) hafa hamast að dómsmálaráðherra fyrir að framfylgja Útlendingalögum sem Alþingi setti í sátt árið 2016 og tóku gildi árið 2017.

Samfylkingin og Píratar tóku fullan þátt í þeirri lagasetningu. Nú krefjaset alþingismenn úr þeim flokkum, að ekki skuli farið að lögunum, sem þeir sjálfir sömdu og greiddu atkvæði með.  

Ríkisútvarpið hefur í umfjöllun um málið birt einhliða og jafnvel rangar fréttir og einhliða fréttaskýringar auk þess að bregða sér í kufl ákæranda yfir ráðherranum fyrir að framfylgja lögum settum af Alþingi.

Yfirmaður Ríkiskirkjunnar tekur undir sem ákærandi og Rauði krossinn, sem fær gríðarlega styrki og hefur rekið  stærstu lögfræðistofu landsins, sem vinnur eingöngu að þessum málum á kostnað ríkisins tekur undir alla gagnrýni og bregður sér líka í hlutverk ákæranda. Rauði krossinn sem  framkvæmdaaðili og  umsjónaraðili ákærir líka þrátt fyrir að Rauði krossinn hafi átt ríkan þátt í að móta þá löggjöf sem um ræðir. Nokkuð sérstakt og vekur upp spurningar um hvort ekki sé eðlilegt að fela öðrum aðilum meðferð þessara mála alla vega auk Rauða krossins.

Minnislausir alþingismenn í Samfylkingunni og Pírötum hamast að ráðherra fyrir að framfylgja lögunum sem þeir settu sjálfir. 

Allt er þetta með miklum eindæmum og þeim til skammar sem hafa staðið að samræmdri herferð um að ekki skuli farið að lögum. 

Þegar upplýsingar berast síðan af samsetningu þess hóps, sem hefur verið vísað úr landi og hvert þeir fara, þá kemur enn betur ljós að málflutningur ofangreindra aðila er í grundvallaratriðum rangur og algert lýðskrum.

Af þeim  197 sem gert er að fara héðan nú (ekki 300) fara meira en helmingur til  síns heima, þar sem ekkert af því sem þeir báru fyrir sig stóðst við skoðun og 51 fara til annars Evrópuríkis sem þeir höfðu áður fengið samþykkta dvöl í svo dæmi séu tekin.

Löggjöf Íslands varðandi umsækjendur um alþjóðlega vernd og flóttamenn er allt of rúm og vilhöll þeim sem koma hingað á höfrungahlaupi með aðstoð alþjóðlegra smyglhringja, fram fyrir fólk í raunverulegri neyð. Þessir strákar (en yfir 90% af þeim sem þannig koma eru ungir karlmenn) eru síðan eftir höfrungahlaupið og háar greiðslur til smyglarana teknir í náðarfaðm ríkisstyrktu lögfræðiskrifstofu Rauða krossins, sem neytir allra bragða til að nýta alla fresti og veifa þessvegna frekar röngu tré en öngvu til að koma sem lengst í veg fyrir að þessum hlaupastrákum verði vísað úr  landi.

Mikilvægt er að breyta lögum um útlendinga til að takmarka möguleika þessa hóps til að misnota góðsemi,greiðasemi og velvild íslensku  þjóðarinnar.

Ábyrgðarlaus framganga Ríkiskirkjunnar, Rauða krossins og þá sér í lagi Ríkisútvarpsins hlítur að vekja upp spurningar um það hvað þeim finnist rangt í þeim lögum sem um þessi málefni gilda og hvað afsaki þetta upphlaup þeirra. 

Þá hlítur þjóðin að krefjast þess, að Samfylkingin og Píratar leggi fram þær breytingatillögur í þessum málaflokki,sem þeir telja nauðsynlegar á lögum sem þeir  sjálfir sömdu. Það hafa þeir ekki gert til þessa og framganga þeirra verður því ekki flokkuð með öðrum hætti,en sem rangfærslur og ómerkilegt lýðskrum.

Gott er að hafa tungur tvær og tala sitt með hvorri.

Sú var tíðin að VG og forverinn Alþýðubandalagið voru með margháttaðar uppákomur til að lýsa andstöðu við veru Íslands í NATO og varnarstöðinni í Keflavík sem þeir kölluðu Miðnesheiði um leið og þér settu upp eymdarsvip eins og þeim væri illt í maganum eða lyktin væri óbærileg. 

Stefna VG í öryggis- og varnarmálum er enn að Ísland segi sig úr NATO. 

Á sama tíma mætir formaður VG Katrín Jakobsdóttir á fundi æðsta ráðs NATO og geislar af ánægju og umvefur aðra leiðtoga ríkja heimskapítalismans í miklum fögnuði. Hún lýsir auk þess yfir stuðningi við inngöngu Svía og Finna í þetta voðabandalag, NATO. Sama gerir þingmaður hennar Bjarni Jónsson formaður utanríkismálanefndar Alþingis. 

Fyrst það er eindreginn vilji VG, að Finnar og Svíar fái aðild að NATO er þá eitthvað samræmi að halda því fram, að það sé björgulegast fyrir varnir Íslands og öryggi að Ísland segi sig úr NATO. Við eina þjóðin í þessum heimshluta mundum þá hafa þá sérstöðu að vera ekki í NATO.

Framganga VG broddanna miðað við stefnu flokksins stenst ekki og er tóm vitleysa. 

En það er fleira sem hangir á spýtunni. Með því að taka þátt í starfsemi NATO og hvetja til að helstu vina og grannþjóðir Íslands fái aðild að NATO er VG í raun að lýsa yfir mikilvægi NATO sem varnarbandalags. 

En VG þorir ekki að horfast í augu við sjálft sig og viðurkenna, að utanríkisstefna flokksins er vitleysa og byggð á röngum forsendum. Öryggi Íslands fólst frá stofnun NATO 1949 í því að við værum í varnarbandalagi með öðrum helstu lýðræðisríkjum heims og Tyrklandi(því miður)

Sennilega þorir VG ekki að gera upp fortíðina og horfast í augu við og viðurkenna afglöp sín í utanríkismálum og í þeim málum hafi flokkurinn haft rangt fyrir sér í 70 ár.

Svefngenglar

Fyrir nokkrum árum las ég frábæra bók sem heitir "Sleepwalkers" eða svefngenglar og fjallar um sofandahátt stjórnmálamanna Evrópu, sem leiddi til fyrri heimstyrjaldar. Síðari heimstyrjöld snérist í raun ekki um neitt, en sumar þjóðir sáu sér leik á borði til landvinninga. Í aðdraganda stríðsins reyndu Frakkar að fiska í gruggugu vatni og gera vonda hluti enn verri og Bretar léku ekki bara tveim skjöldum heldur miklu fleiri og bera að mínu mati mesta ábyrgð á því hvernig fór. 

Sagan af fyrirhyggjuleysi og heimsku stjórnmálamanna í Evrópu í aðdraganda fyrri heimstyrjaldar, sem leiddi til þess að milljónum ungra manna var fórnað í skotgröfum eða við að murka lífið hvor úr öðrum í algjöru tilgansleysi. Þessi saga ætti að vera stjórnmálamönnum allra tíma lærdómur þannig að þeir gættu þess að ná fram friði í stað þess að magna ófrið. 

Stríð hefur geisað milli Úkraínumanna og Rússa í rúman mánuð. Taka má undir fordæmingu á innrás Rússa í Úkraínu, en sú er staðan og Vesturlönd verða að kappkosta að koma á friði í stað þess að gera þessa styrjöld að okkar styrjöld, en það mundi leiða til enn meiri hörmunga en þurfa að vera. 

Hingað til hafa vestrænir stjórnmálamenn sent gríðarlegt magn vopna og fjármuna til Úkraínu og þar eru ekki eingöngu varnarvopn. Þá hafa þeir reynt að niðurlægja Rússa og útiloka þá með öllum hætti. Það er fjarri því að vera skynsamlegt hafi menn vilja til að koma á friði. Því miður virðast ýmsir vestrænir stjórnmálamenn m.a.Bandaríkjaforseti ekki hafa áhuga á því heldur frekar að niðurlægja og lítillækka Rússa á allan hátt og valda þeim sem mestu tjóni. Biden er dæmigerður "Sleepwalker". Sama virðist vera með utanríkisráðherra Breta.

Utanríkisráðherra Breta, Lis Truss hefur gengið skrefinu lengra en Biden og lýst því yfir í vikunni í ræðu að stríðið í Úkraínu sé okkar stríð en hún sagði: 

The war in Ukraine is our war – it is everyone’s war... because Ukraine’s victory is a strategic imperative for all of us. -- "We will keep going further and faster to push Russia out of the whole of Ukraine."

(Stríðið í Úkraínu er okkar stríð- það er stríð allra af því að sigur Úkraínu er hernaðarlega bráðnauðsynlegt. Við munum ganga harðar fram til að ýta Rússlandi út úr allri Úkraínu)

Er utanríkisráðherra Breta að lýsa stefnu Vesturlanda með þessum orðum? Hvað skyldi NATO-mála ráðherra Íslands Katrín Jakobsdóttir segja um þessi orð breska utanríkisráðherrans. Er Úkraínustríðið okkar stríð? Viljum við standa að því að ýta Rússum út úr allri Úkraínu. 

Hafa verður í huga að Vesturlönd hafa aldrei viðurkennt yfirtöku Rússa á Krímskaganum. Yfirlýsing utanríkisráðherra Breta felur þá í sér að það sé markmiðið með aðgerðum Vesturlanda að Úkraínumenn fái aftur full yfirráð yfir Krím. 

Þessi ummæli utanríkisráðherra Breta sem talar fyrir ríkisstjórn Breta eru í raun ekkert annað, en yfirlýsing um að Bretland og þá sennilega Vesturlönd séu í raun komin óbeint í stríð við Rússland. Viljum við það. Er það okkar hagur. Til hvers getur það leitt? Þú sigrar ekki kjarnorkuveldi nema með gríðarlegum fórnum þessvegna dauða hundraða milljóna manna. Það er stutt í að óbeint stríð hernarðarvelda verði beint stríð eins og sannaðist bæði í fyrri og síðari heimstyrjöld.

Það er því forgangsatriði að koma þeim svefngenglum frá sem nú ráða ferðinni á Vesturlöndum og mæla fyrir stigmögnun á ófriðinum. Vesturlönd verða að einhenda sér í að koma á vopnahléi strax og friðarsamning í kjölfarið.

Annað er algjört óráð og glópska. 

 

Þursaveldið

Í síðustu viku hitti Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra ráðamann frá Saudi Arabíu og sagðist hafa rætt við hann um mannréttindi. Gaman hefði verið að vera fluga á vegg og hlusta á samtalið. Mannréttindi hafa nefnilega ekki þvælst fyrir þessu þursaveldi þar sem öfgafyllsta útfærsla af Íslam ræður ríkjum.

Baráttukonur í Saudi Arabíu gerðu kröfu um að þeim og öðrum konum í landinu yrði leyft að aka bifreið. Þegar ríkisstjórnin í þursaríkinu gat ekki lengur staðið gegn þeirri kröfu var það leyft, en síðan heimsótti lögreglan í fyllingu tímans baráttukonurnar og handtóku þær og margar sitja enn í fangelsi. Þursar bíða nefnilega síns tíma. 

Nokkrum mánuðum áður en fjármálaráðherra hitti fulltrúa þursaveldisins voru framkvæmdar fjöldaaftökur í þursaríkinu þar sem 81 maður var tekinn af lífi fyrir ýmsar sakir m.a. að hafa afbrigðilegar trúarskoðanir og ríkissjónvarpið sagði að þeir sem hefðu verið teknir af lífi hefðu gengið erinda Djöfulsins.

Fróðlegt hefði verið að heyra hvort fjármálaráðherra hafi tekið upp mál manns að nafni Badawi, sem hefur verið bannað að fara úr þursaríkinu til konu sinnar og þriggja barna sem búa í Kanada, en þau neyddust til að flýja eftir að Badawi hafði verið dæmdur til að þola 1000 vandarhög opinberlega, 50 á viku í 20 vikur og  tíu ára fangelsi að auki. Þegar hann var leystur úr haldi var sett á hann 10 ára ferðabann. Badawi fékk nýlega Sakharov verðlaunin fyrir hugsanafrelsi.

Badawi sem er bloggari hafði unnið sér það til sakar að gagnrýna Trúarbragðalögreglu þursaveldisins. Lögregluna sem bannaði að ungar stúlkur sem voru í brennandi húsi fengju að fara úr húsinu af því að þær voru ekki sómasamlega klæddar að mati lögreglunnar Þær brunnu allar inni. Ótrúlegt en svona ógeð gerist í þursaríkjum. Þessa lögreglu sem ber konur ef þær eru ekki í fylgd karlmanns eða það sést í öklana á þeim eða hárið leyfði Badawi sér að gagnrýna og  hefur þurft að þola fangelsi og vandarhögg og nú ferðabann í 10 ár fyrir. 

Við fulltrúa þessa þursaríkis sagðist íslenski fjármálaráðherrann hafa talað um mannréttindi. Það hafa raunar ýmsir aðrir vestrænir stjórnmálamenn sagst hafa gert. En þeir hafa annaðhvort ekki tjáð sig nægjanlega skírt eða þursaveldið tekur ekki neitt mark á þeim. Mér er næst að halda að hvorutveggja eigi við. 

Þursaveldið fer sínu fram vitandi að Vesturlönd gera ekki neitt þrátt fyrir glæpi þess innanlands sem erlendis eins og m.a. kemur fram í bókinni "Sleeping with the Devil" sem fyrrum háttsettur embættismaður í Bandaríkjunum skrifaði um samskipti ríkjanna.

Badawi hefur nú fengið Sakharov verðlaunin vegna baráttu fyrir hugsanafrelsi og ber að þakka það.  En baráttan gegn þursaveldinu þarf að taka aðra stefnu en vinsamleg orð um mannréttindi þar í land sem útúrdúr frá raunverulegu umræðuefni. Af hverju eru þeir ekki beittir sama harðræði og Rússar t.d. og eignir Saudi Arabískra auðmanna frystar? Það gæti haft áhrif.

Forsetakosningar í Frakklandi

Í dag er kosið til forseta í Frakklandi á milli sitjandi forseta Emmanuel Macron og mótframbjóðanda hans Marine le Pen. Allar líkur eru á, að Macron verði endurkosinn, en því er spáð að Le Pen fái mun meira fylgi nú en síðast. 

Macron hefur ekki staðið undir væntingum franskra kjósenda og stefnumál hans varðandi Evrópusambandið og aðgerðir vegna meintrar hlýnunar loftslags af mannavöldum hafa ekki náð fram að ganga. Það fyrra vegna þess að Evrópuríkin utan Þýskalands hafa ekki viljað ganga jafn langt og Macron og það síðara vegna þess að Gulvestungar svokallaðir gripu til mikilla mótmæla strax og Macron ætlaði að skattleggja franska alþýðu til að borga fyrir draugasöguna um hnattræna hlýnun.

Le Pen boðar mikla stefnubreytingu í fyrsta lagi varðandi Evrópusambandið. Í öðru lagi varðandi aukinn félagslegan stuðning við þá sem minnst mega sín í þjóðfélaginu og í þriðja lagi baráttu gegn auknum innflytjendastraumi og sérréttindum múslima í Frakklandi. 

Hún er kölluð hægri öfgamanneskja og barátta Macron gengur út á það. En þá er spurning hvar eru öfgarnar. 

Ekki er Boris Johnson kallaður hægri öfgamaður þó hann hafi verið einn helsti baráttumaðurinn fyrir Brexit. 

Aukin áhersla Le Pen á samneyslu og félagslega aðstoð er ekki hægt að kalla hægri hvað þá hægri öfgar. En andstaða Le Pen við innflytjendastefnu Frakklands og sérréttindi múslima í Frakklandi leiðir til þess að vinstri sinnaða fjölmiðlaelítan stimplar hana sem hægri öfgamanneskju, en það er al rangt. 

Getum við kallað þann sem starfar innan lýðræðisþjóðfélags og stendur fyrir lýðræðisleg gildi öfgamann þó hann hafi ákveðnar skoðanir? Tæpast fólk getur verið yst til vinstri eða hægri, en það gerir fólk ekki að öfgafólki nema það hafni þeim sjónarmiðum sem lýðræðisþjóðfélag felur í sér þ.e. sami réttur allra til skoðana sinna, réttindi minnihluta o.s.frv. Marine Le Pen virðir leikreglur lýðræðisþjóðfélagsins, hún boðar ekki ofbeldi eða byltingu hvað er það þá sem gerir hana að öfgamanneskju skv. vinstri sinnuðu fjölmiðlaelítunni. Ekkert annað en það að hún vill virða frönsk gildi og franska menningu og hafnar innflytjendastefnunni sem þó allir viðurkenna að gengur ekki. 

Þó að Le Pen komi til með að tapa fyrir Macron þá er eitt ljóst. Meirihluti þeirra sem eru af frönsku bergi brotnir munu greiða henni atkvæði, en Macron getur reitt sig á að nær allir Múslimar í landinu muni greiða honum atkvæði og vinni hann sigur þá á hann Múslimunum það að þakka. 

Svo er nú komið fyrir frönsku þjóðfélagi. 

50 dagar

Í dag eru 50 dagar frá því að innrás Rússa í Úkraínu hófst. Á þessum 50 dögum hafa mörg þúsund manns verið drepnir almennir borgarar og hermenn. Eyðilegging í Úkraínu er gríðarleg og stór hluti fólks í Úkraínu á flótta innanlands eða til annarra landa. 

Þegar þetta er skrifað er allt eins líklegt að hafnarborgin Mariupol við Svartahaf hafi verið hertekin af Rússum eftir mikla bardaga um borgina, sem er að miklu leyti rjúkandi rúst.

Á þeim 50 dögum sem stríðið hefur staðið, hafa Vesturlönd sent Úkraínumönnum ógrynni nýtísku vopna og hvatt þá til dáða. Á það hefur skort, að Vesturlönd hafi einhent sér í að vinna að friði og ná fram samningnum milli aðila. Engin samræmd stefna er fyrir hendi á Vesturlöndum önnur en sú að valda Rússum sem mestu efnahagslegu tjóni og sem mestum mannskaða og þá Úkraínu í leiðinni.

Það er dapurlegt. Allt frá byrjun hefði það átt að vera keppikefli vestrænna þjóða að vinna að friði og leita samræmdra lausna í þessum heimshluta m.a. með því að bjóða Úkraínumönnum og  Rússum upp á aðlögunarferli til að þeir geti verið þáttakendur í sameinaðri Evrópu efnahagslega og hernaðarlega.

Það eykur á vandann, að hella sífellt olíu á eldinn og hafa engar tillögur um það hvernig hann skuli slökktur. Því miður skortir á að það séu leiðtogar nú í Vestur Evrópu og Bandaríkjunum, sem hafa langtímasýn eins og þeir Winston Churchill forsætisráðherra Bretlans og Roosevelt Bandaríkjaforseti höfðu í miðju síðara heimstríði þegar þeir lögðu á ráðin um framtíðina þegar síðara heimsstríði lyki. Ekki má heldur gleyma de Gaulle hershöfðinga og forseta Frakklands sem talaði um Evrópusamband frá Atlantshafi til Úralfjalla þegar Sovétríkin voru í sem mestum blóma. Það væri annað ef stjórnendur Evrópu hefðu tekið upp stefnu de Gaulle og það er ekki of seint að gera það.

Því miður höfum við ekki slíka leiðtoga sem framámenn í vestrænum stjórnmálum í dag og þessvegna er enn verið að stríða í Úkraínu og engin endir í sjónmáli. Ragmennska og heigulsháttur Vesturlanda ríður ekki við einteyming, en slíkir foringjar lítilla sanda lítilla sæva telja sig fullsæmda af því að láta aðra prófa vopnin sín og stríða fyrir sig og deyja.