Sjáandi sjá þau ekki. Heyrandi heyra þau ekki.

Forsætis- og fjármálaráðherra virðast hvorki sjá né heyra mikilvægustu skilaboðin um það sem er að gerast í þjóðfélaginu. Í gær hélt Jóhanna Sigurðardóttir dæmalausustu ræðu sem nokkur forsætisráðherra hefur haldið í samræmi við greinaflokk fjármálaráðherra  "Landið tekur að rísa".

Stundum hefur þjóðin átt  talnaglöggt fólk eins og á sínum tíma Sölva Helgason sem reiknaði barn í konu. Einnig áreiðanlegt fólk eins og Vellygna Bjarna sem sagði m.a. sögur  af því  þegar hann atti kappi við Drottinn allsherjar og hafði að sjálfsögðu betur.

Yfirlýsingar og hreystiyrði  Jóhönnu og Steingríms um hve vel miði og allt sé nú með öðrum tón en áður í fjötrum Íhalds og Framsóknar eru í góðu samræmi við reikningskúnstir Sölva Helgasonar og frásagnir Vellygna Bjarna.

Hagstofan segir okkur samt að um samfellt samdráttarskeið hafi verið að ræða árið 2009 og fyrstu mánuði ársins 2010. Samdráttur landsframleiðslu árið 2009 varð 6.8% og fyrstu 6 mánuði ársins 2010 er samdráttur landsframleiðslu 7.3%.  Það þýðir líka að lífskjörin í dag eru að verulegu leyti skuldsett annars væru þau til muna verri vegna þessa gríðarlega samdráttar.

Þjóðir heims miða við að sé landsframleiðsla neikvæð í 3 mánuði í röð þá sé kreppuástand. Hér hefur samdráttur landsframleiðslu verið samfelldur í 18 mánuði en Jóhanna og Steingrímur tala um það sem sérstakan árangur ríkisstjórnarinnar.

Því miður er að sannast að kreppan verður verri en hún hefði þurft að vera vegna óhæfrar ríkisstjórnar. Hvort sem okkur líkar betur eða verr þá er ástandið grafalvarlegt því miður.

http://www.mbl.is/mm/vidskipti/frettir/2010/09/03/3_1_prosent_samdrattur/

 

Sjónhverfingar forsætisráðherra

Á Alþingi í dag dró Jóhanna Sigurðardóttir upp hátíðarmynd af árangri ríkisstjórnarinnar sem raunar er álíka áþreifanleg og kanína sem töframaður dregur upp úr hatti þegar betur er að gáð.

Í fyrsta lagi sagði hún að vegna aðgerða ríkisstjórnarinnar væri atvinnuleysi nú komið niður í 7.5%. Þetta telur forsætisráðherra vera árangur og það í landi þar sem atvinnuleysi hefur lengst af ekki mælst nema á billinu 1-3%. En sjónhverfingin er sú að hér er einungis vísað til atvinnuleysisins eins og það er yfir háannatímann í íslensku samfélagi. Hvað verður þá atvinnuleysið í nóvember fyrst það er svona núna? Hvað höfum við flutt út margar vinnandi hendur?  Nú væri nær að spyrja hvað mundi atvinnuleysið vera mikið hefði ríkisstjórnin ekki þvælst fyrir nýframkvæmdum. Atvinnuleysið er þetta þrátt fyrir ríkisstjórnina en úr því hefur ekki dregið vegna hennar. En óneitanlega er dökkt framundan og úrræði ríkisstjórnarinnar eru engin í atvinnumálum.

Í annan stað hrósar Jóhanna sér af því að dregið hafi úr verðbólgu úr 18.6% í 4.5%. Það er afleiðing af því að við búum í dag við fastgengisstefnu sem er haldið uppi með gríðarlegum höftum og verðlag sérstaklega á húsnæði hefur lækkað verulega. Hins vegar eru framundan verulegar hækkanir því miður og þess vegna er þetta einungis svikalogn á undan verðbólgustormi vegna aðgerðarleysis ríkisstjórnarinnar.

Í þriðja lagi talar forsætisráðherra um að gengi krónunnar sé það sterkasta í eitt og hálft ár einmitt sama dag og krónan gaf eftir fyrir öðrum gjaldmiðlum og lækkaði þannig að staðhæfingin var röng og það þrátt fyrir að gengisfölsunarstefna Seðlabanka Íslands sé í fullum gangi.

Í fjórða lagi segir forsætisráðherra það verulegan árangur að stýrivextir Seðlabankans hafi lækkað úr 18% í 7% á tímabili ríkisstjórnar hennar. En hvað er það mikið ef verðbólga er reiknuð inn eins og Jóhanna talar um. Sé eingöngu miðað við tölur forsætisráðherra þá voru stýrivextirnir mínus 0.6% miðað við verðbólgu í upphafi viðmiðunartímabilsins en eru nú 2.5% yfir verðbólgu. 

Forsætisráðherra talar ekki um skjaldborg heimilanna nú á sama tíma og tilkynningar um nauðungaruppboð þekja heilu blaðsíður dagblaða. Hún talar ekki um verðtryggingarfárið. Hún talar ekki um aðgerðir til að koma í veg fyrir sjálftöku ýmissa hópa á opinberu eða hálfopinberu fé.

Það er auðvelt að berja sér á brjóst um miðjan uppskerutímann og benda á hvað kartöflugrösin eru græn og falleg. En það þýðir ekki að uppskeran verði í samræmi við það.

Með hvaða hætti ætlar ríkisstjórnin að spara þannig að ríkissjóður verði rekin hallalaust? Það getur ríkisstjórnin ekki.

Með hvaða hætti ætlar ríkisstjórnin að gæta að hagamunum skuldara þannig að þeir verði ekki sviptir eignum sínum vegna ranglást lánakerfis? Það verður ekki gert.

Með hvaða hætti ætlar ríkisstjórnin að gæta hagsmuna neytenda? Það gerir hún ekki og fer með Jón Bjarnason í broddi fylkingar ofurtollheimtumanna.

Það verður fróðlegt að sjá hvað Jóhanna mun þakka sér fyrir í áramótaávarpinu verði hún ennþá forsætisráðherra þegar þar að kemur.

Af hverju að skipta um ráðherra núna?

Jóhönnu Sigurðardóttur lá á að gera breytingar á ríkisstjórn sinni þegar vandræðamál Gylfa Magnússonar kom upp. Þrátt fyrir að Gylfi viðskiptaráðherra væri ítrekað beraður af að hafa sagt þingi og þjóð ósatt, þá lýsti Jóhanna Sigurðardóttir yfir stuðningi við hann og taldi hann trúverðugan. Nú liggur hins vegar fyrir að þau hafa hvorugt talið að Gylfi Magnússon væri á nýjan þingfund setjandi og því verður að gera breytingar á ríkisstjórn sem annars hefði ekki komið til fyrr en í lok september í fyrsta lagi.

Gylfi Magnússon dregur vinsælasta ráðherra ríkisstjórnarinnar með sér í fallinu. Ragna Árnadóttir sker sig úr ráðherrahóp ríkisstjórnarinnar að því leyti að hún hefur gegnt störfum sínum af fagmennsku og heiðarleika. Hún er auk heldur vinsælasti ráðherrann.  Við þær aðstæður er óneitanlega dómgreindarbrestur af forsætisráðherra að ýta henni til hliðar jafnvel þó að óhjákvæmilegt hafi verið að láta Gylfa fara.

Með þessum breytingum er verið að reyna að berja í brestina og tryggja ríkisstjórninni þingmeirihluta. Nú verður órólega deildin í Alþýðubandalaginu sennilega til friðs og kokgleypir Icesave og Evrópusambandið af því að hún fær þá dúsu að Ögmundur verður ráðherra. Verði svo þá er óhjákvæmilegt að spyrja hvort hugsjónirnar hafi ekki verið mikilvægari en það að þær hafi þegar á öllu hafi verið á botninn hvolft snúist um ráðherradóm Ögmundar Jónassonar.

Þá þurfti að taka í lurginn á stjórn Íbúðarlánasjóðs

Þegar fulltrúi Samfylkingarinnar í stjórn Íbúðarlánasjóðs lak því í Árna Pál Árnason félagsmálaráðherra að stjórnin ætlaði að skipa starfandi forstjóra, þá brást Árni Páll við hart og krafðist þess að skipuð yrði sérstök valnefnd til að velja forstjóra fyrirtækisins.

Í raun þýðir þessi flumbru- og yfirgangur félagsmálaráðherra gagnvart stjórn Íbúðarlánasjóðs ekki annað en það að hann treystir ekki stjórninni til að afgreiða mál eins og ráðningu forstjóra að sjóðnum.  Þá er það greinilega mikil endemi að mati félagsmálaráðherra að stjórnin skuli ætla sér að skipa hæfan forstjóra sem gengt hefur starfinu með prýði.  Sá sem stjórnin ætlaði að skipa skorti ekki hæfi eða reynslu það eina sem hana skorti var vinátta við félagsmálaráðherra og félagsskírteini í Samfylkingunni.

Aftur og aftur reynir félagsmálaráðherra að slá upp skjaldborg um vinnumiðlun Samfylkingarinnar fyrir góða flokksmenn, en hundsar  eðlilegar leikreglur í lýðræðisþjóðfélagi. 

Hvað var eiginlega að starfandi forstjóra var hún ekki góður valkostur. Af hverju lætur stjórn Íbúðalánasjóðs ráðherra ganga yfir sig af gerræði varðandi skipun forstjóra?

Sótt að þjóðkirkjunni

Herra biskupinn yfir Íslandi, Karl Sigurbjörnsson hefur verið farsæll í starfi. Honum hefur gengið vel að setja niður alvarlegar deilur innan kirkjunnar og fara þann gullna meðalveg sem nauðsynlegt er á óróleikatímum.  Karl Sigurbjörnsson er líka góður kennimaður og skilaði góðu dagsverki sem prestur áður en hann settist í biskupsstól.

Miðað við þessa forsögu þá er það óneitanlega nokkuð sérstakt að talað sé um það í einhverri alvöru að biskupinn eigi að segja af sér.  Stjórnandi Kastljóss spurði biskup að þessu í kvöld og hann svaraði að vonum að til þess kæmi ekki.  Ég sé ekki að nokkuð réttlæti þessa spurningu stjórnandans.

Dregið hefur verið upp gamalt mál þar sem sr. Karl Sigurbjörnsson kom að ásamt sr. Hjálmari Jónssyni og varðaði fyrrverandi biskup. Hugsanlega hefðu þeir báðir getað höndlað það mál betur en áttu sennilega báðir að neita að koma að málinu í upphafi og benda á þær leiðir sem væru í boði í réttarríkinu.

En ég get ekki betur séð en þeir hafi ákveðið að ganga erinda fyrir konu sem hafði verið órétti beitt til að málið fengi þann endi sem hún þá óskaði. Það gekk ekki eftir og málið var þá ekki lengur í höndum þeirra sr. Karls og sr. Hjálmars.  Hvorugur þeirra var í þeirri stöðu að vera rannsóknarréttur í máli þáverandi biskups, því miður.  Þessi viðleitni sr. Hjálmars og sr. Karls til að láta gott af sér leiða þó ekki tækist betur til verður því ekki höfð uppi gegn þeim með nokkrum skynsamlegum rökum og það er svo gjörsamlega fráleitt að Karl Sigurbjörnsson hafi bakað sér einhverja ábyrgð með því að freista þess af góðmennsku sinni að láta gott af sér leiða.

Þeir eru til sem telja nauðsynlegt að veikja allar þær stofnanir sem eru hornsteinar réttarríkisins og siðaðs þjóðfélags.  Kirkjan er einn af þessum hornsteinum. Hún liggur því undir árásum þeirra sem eru í almennum mótmælum gagnvart þjóðfélaginu. Kirkjan á einnig ævarandi óvini í mörgum trúleysingjum sem telja það æðstu skyldu sína að sverta kirkjuna og gera lítið úr mikilvægu starfi hennar.  Af þeim sökum eru alltaf margir tilbúnir til að leggja mikið af mörkum til að sverta og gera lítið úr kirkju og kristindómi.

Kirkjan á ekki að hrekjast undan hvaða goluþyt sem er og standa fast á sínu sem sá klettur sem henni er og var ætlað að vera. En kirkjan verður að bregðast við réttmætum efasemdum um heilindi eigin þjóna. Það er þess vegna mikilvægt að mál sem varða fyrrverandi biskup verði tekin upp og þau leidd til lykta með eðlilegum hætti á grundvelli þeirra leikreglna sem gilda í réttarríkinu Íslandi.  Ásakanir á hendur fyrrverandi bískupi eru svo alvarlegar að það skiptir máli bæði fyrir þá sem hafa þær í frammi, kirkjuna og aðra sem að koma að leiða þau farsællega til lykta eftir því sem framast er unnt.

Ég gat ekki skilið biskupinn yfir Íslandi Karl Sigurbjörnsson með öðrum hætti í kvöld en það væri einmitt það sem hann ætlaði sér að gera.  Á hann þá ekki frekar heiður skilið en að vandlætingarsvipann sé látin dynja á honum gjörsamlega að ástæðulausu. En engin verður víst óbarinn biskup.

Baráttan gegn Lúpínunni

Fyrir nokkrum árum var útivistarfólk hvatt til að taka með sér lúpínufræ og sá þeim á gönguleiðum sínum. Ég tók þessari áskorun af mikilli alvöru og hef sáð lúpínufræum víða um fjöll og firnindi. Síðan hef ég fyllst stolti af að sjá mikinn árangur lítils erfiðis. Þar sem áður voru naktir eyðimelar og fjallshlíðar er kominn sterkur lúpínugróður. Lúpínugróðurinn bindur jarðveginn og kemur m.a. í veg fyrir að landið fjúki burt eins og Ríó tríóið söng um af svo miklum tilfþirfum á sínum tíma.

En nú er vá fyrir dyrum. Umhverfisráðherra hefur fundið í lúpínunni þann hinn sanna óvin sem ógnar íslenskri alþýðu þannig að jafnbrýnir orkuverum og erlendum fjárfestum.  Umhverfisráðherra hefur því skorið upp herör gegn lúpínunni þannig að öll meðöl þar á meðal eiturefnahernaður verði leyfður til þess að ná því marki að eyða þessari plöntu sem hefur unnið mikið og þarft landnám á íslenkum heiðalöndum og eyðijörðum.

Umhverfisráðherrann er meiri ógn við farsæld fólks og umhverfis en lúpínan.  Ekki er vafi á því að það er mikilvægara að losna við hana úr ráðherrastóli en ráðast gegn þessum harðduglega landnema lúpínunni.  En sumir ráðamenn þar á meðal umhverfisráðherra þarf alltaf að búa sér til óvini og baráttu gegn þeim til að breiða yfir málefnasneyð sína.

 

Háskólaspeki hin nýja

Gunnar Helgi Kristinsson prófessor í stjórnmálafræði við sama háskóla og Gylfi Magnússon viðskiptaráðherra hefur sett fram nýja kenningu varðandi umgengni ráðherra við sannleikann.

Sjálfsagt vill Gunnar Helgi koma samkennara sínum í Háskóla Íslands til aðstoðar í þeim mikla vanda sem Gylfi er í vegna þess að hann sagði Alþingi ósatt í fyrirspurn um krónulánin sem tengd voru myntkörfu.

Hin nýja háskólaspeki Gunnars Helga stjórnmálafræðiprófessors er sú að Gylfi Magnússon hafi ekki sagt Alþingi ósatt heldur hafi hann afvegaleitt Alþingi með svörum sínum með því að segja þinginu ekki satt. Ef til vill má finna hárfínan fræðilegan mun á þessu, sem getur nýst Gunnari Helga til heilabrota og fræðilegrar framsetningar með einum eða öðrum hætti í nokkur ár. Venjulegt fólk skilur hins vegar þegar verið er að segja því ósatt og vill kalla hlutina réttum nöfnum.

Gunnar Helgi vill nú láta setja lög um upplýsinga- og sannleiksskyldu ráðherra.  Af hverju skyldi stjórnmálafræðiprófessorinn nálgast málið með þessum hætti?

Veit prófessorinn ekki að til eru ákvæði í lögum sem gilda líka fyrir ráðherra og þá sem gegna stjórnmálastarfi og störfum á vegum framkvæmdavaldsins. 

En af hverju segir prófessorinn ekki hvort hann telur framgöngu Gylfa Magnússonar viðskiptaráðherra vera þess eðlis að hann geti setið áfram eða verði að víkja. Hefur hann ekki skoðun á því.

Finnst Gunnari Helga e.t.v. réttlætanlegt út frá heilaleikfimi háskólaspekinnar að það sé afsakanlegt fyrir mann eins og Gylfa að segja Alþingi ósatt. Alla vega fordæmir hann ekki framgöngu ráðherrans út frá fræðunum. 

Gæti einhver sagt öðruvísi mér áður brá?

Skjaldborgin um Gylfa Magnússon ráðherra

Undanfarna daga hefur þjóðin orðið vitni að  alvarlegustu tilraun forustumanna í ríkisstjórn og stjórnsýslu til að leyna hana upplýsingum og afflytja mál í því skyni að slá skjaldborg um viðskiptaráðherra.

Afskipti Jóhönnu Sigurðardóttur og nokkurra hátt settra embættismanna þ.m.t. Seðlabankastjóra og aðstoðarseðlabankastjóra af vandamálum viðskiptaráðherra bera ekki vott um opna og heiðarlega stjórnsýslu.  Þrátt fyrir tilraunir forustumanna í stjórnsýslu og ríkisstjórn til að halda upplýsnigum frá þjóðinni þá liggja samt fyrir upplýsingar sem sýna að viðskiptaráðherra getur ekki setið.

Viðskiptaráðherra hefur verið beraður af því að gefa Alþingi rangar upplýsingar um gengisviðmiðuðu lánin. Upplýst hefur verið að upplýsingar um verulegan vafa um gildi lánanna lágu fyrir í ráðuneytinu vorið 2009 og ráðherra hefur viðurkennt að hafa vitað af málinu sama haust. Samt sem áður gerði hann í fyrsta lagi ekkert til að leiðrétta ummæli sín á Alþingi sem svar við fyrirspurn Ragnheiðar Ríkharðsdóttur um málið.

Í öðru lagi þá hafði viðskiptaráðherra engan viðbúnað vegna þess vafa sem óneitanlega var fyrir hendi um gildi lánanna.

Í þriðja lagi þá verður ekki séð að hann hafi gert samráðherrum sínum í ríkisstjórn grein fyrir málinu svo sem honum bar að gera.

Í fjórða lagi leitaði viðskiptaráðherra ekki upplýsinga um málið hjá Neytendastofu eða Fjármálaeftirliti og kannast ekki við aðvaranir Talsmanns neytenda svo merkilegt sem það nú er.

Í fimmta lagi gerði viðskiptaráðherra ekkert með viðvaranir sem honum bárust sannanlega eftir því sem hann sjálfur segir í september 2009. 

Í sjötta lagi þá kann viðskiptaráðherra með vanrækslu sinni að hafa bakað þjóðinni skaðabótaábyrgð svo nemur milljörðum króna, en um það ræðir Árni Tómasson hjá skilanefnd Glitnis í morgun hafi menn vitað meira en þeir gerðu grein fyrir.

Óneitanlega er það furðulegt að skjaldborg skuli nú slegin um viðskiptaráðherrann, Gylfa Magnússon af  ríkisstjórn og forustumönnum Seðlabanka Íslands. Hvar sem væri í nágrannalöndum okkar hefði verið óhjákvæmilegt að Gylfi Magnússon segði af sér að ósk forsætisráðherra ekki síðar en á mánudaginn. Sú staðreynd að hann skuli sitja ennþá sem ráðherra sýnir betur en margt annað hversu spillt og vanhæf ríkisstjórnin er og hvað litla dómgreind og stjórn Jóhanna Sigurðardóttir hefur á málunum.

Óneitanlega velta margir fyrír sér hvernig á því stendur að vaski stjórnsýslufræðingurinn Sigurbjörg kveður sér ekki hljóðs núna um vanhæfa ráðamenn og vonda stjórnsýslu. Hvar er nú Lilja Mósesdóttir sem er formaður viðskiptanefndar?

Þá vekur þögn vinanna og bandamannanna Egils Helgasonar og verðlaunablaðamannsins Jóhanns Haukssonar sérstaka athygli. E.t.v. er vert að minna á að meðan Gylfi Magnússon var formaður Samkeppnisráðs þá sá ráðið ekki ástæðu til annars en fara mildum höndum um Baug og fyrirtæki því tengdu.

Geri forsætisráðherra sér ekki ljóst að Gylfi Magnússon getur ekki setið lengur sem ráðherra og henni ber að víkja honum úr ríkisstjórn sinni þegar í stað,  sýnir hún ótvírætt fram á vanhæfni sína til að leiða ríkisstjórnina.

Gylfi Magnússon verður að segja af sér

Gylfi Magnússon sagði Alþingi ekki satt um varðandi gengislánin þegar hann svaraði fyrirspurn varðandi þau á s.l. vetri.  Skýringar Gylfa eru ótrúverðugar.

Allir vita að svör við fyrirspurnum til ráðherra eru útbúin af starfsfólki viðkomandi ráðuneytis. Útilokað er að lögfræðingar ráðuneytisins hafi ekki komið að málinu. 

Þó svo væri að ráðherra hefði svaraði án þess að fá aðstoð úr ráðuneytinu þá bar lögmönnum ráðuneytisins að gera ráðherra aðvart um að hann færi með rangt mál þannig að hann gæti leiðrétt þetta á Alþingi.

Jafnvel þó Gylfi sé látinn njóta vafans þá er útilokað annað en hann hafi komist að lögfræðiáliti því sem Seðlabankinn hafði fengið um málið og afstöðu yfirlögfræðings Seðlabanka Íslands fljótlega eftir að hann svaraði fyrirspurninni á Alþingi. Honum bar þá þegar að gera Alþingi grein fyrir málinu.

Miðað við svör Gylfa í gær þá verður ekki annað séð en yfirlögfræðingur ráðuneytisins og hann sjálfur hafi gjörsamlega brugðist í þessu máli og Gylfi kemst ekki hjá því að axla ábyrgð á því og segja af sér sem ráðherra.

Það er svo annað mál að mér finnst ólíklegt að sá yfirlögfræðingur sem var í viðskiptaráðuneytinu á þessum tíma hafi ekki gert ráðherra fullnægjandi grein fyrir málinu. Hvað sem því líður þá getur niðurstaðan aldrei orðið önnur en að Gylfi Magnússon axli nú einu sinni ábyrgð með sama hætti og hann hefur áður krafist af öðrum.

Sigurbjörg stjórnsýslufræðingur kveður sér hljóðs

Sigurbjörg Sigurgeirsdóttur stjórnsýslufræðingur sem gat sér einstakt orð þegar hún brigslaði ranglega ónefndum ráðherra á óróleikafundi í Háskólabíói um að vilja meina henni um málfrelsi. Eftir þetta var hljótt um Sigurbjörgu þangað til Samfylkingin réði hana án eðlilegs ráðningarferlis til starfa í Háskóla Íslands.

Skömmu síðar var hún ítrekað kölluð til sem sérfræðingur af Samfylkingarfólki á fréttastofu RÚV,  til að gefa álit á málum sem hún hafði enga sérfræðiþekkingu á.  Eftir eitt slíkt rugl varð aftur hljótt um Sigurbjörgu stjórnsýslufræðing.

Nú sér Sigurbjörg stjórnsýslufræðingur ástæðu til að láta að sér kveða enn á ný. Henni er nóg boðið þegar Jón Ásbergsson er ráðinn forstjóri Íslandsstofu, þrátt fyrir að hann hafi yfirburða þekkingu og reynslu. Sigurbjörg stjórnsýslufræðingur segir að þessi ráðning beri ekki vott um góða stjórnsýsluhætti, en megi rekja til þröngrar lagahyggju.

Óneitanlega er athyglivert að Sigurbjörg stjórnsýslufræðingur skuli  gagnrýna mannaráðningar þegar þær eru á faglegum grunni.  Þá vekur athygli að Sigurbjörg stjórnsýslufræðingur sagði ekkert um  ráðningu félagsmálaráðherra í embætti umboðsmanns skuldara á dögunum.  Henni fannst heldur ekkert við ráðningu hennar sjálfrar til starfa í Háskóla Íslands að athuga.

Ef til vill finnst Sigubjörgu stjórnsýslufræðingi aðeins við þær stöðuveitingar að athuga þegar flokksskírteini í Samfylkingunni eru ekki virt ofar öðrum verðleikum umsækjenda.  Þá er það athyglivert að stjórnsýslufræðingurinn skuli viðhafa ummæli sem benda til þess að hún telji að ekki beri að fara að lögum við mannaráðningar  heldur önnur og óskilgreind atriði.

Skyldi þetta vera kennt í stjórnsýslufræði í Háskóla Íslands?