Falsfréttir. Ekki fréttir og hálfsagðar fréttir

Fáir fréttamiðlar eru eins natnir við að tína allt til, sem getur orðið Donald Trump Bandaríkjaforseta til ófrægjingar og fréttastofa RÚV. Donald hefur verið fastur liður í nánast öllum fréttatímum stofnunarinnar síðustu 3 árin.

Fréttastofa RÚV hefur sagt ítarlegar fréttir af ummælum sendiherra Breta í Washington um að Trump væri óhæfur og hann hefði sagt upp samningi við Íran til að ná sér niðri á Obama. Auk þess hafa sérstakir fréttaskýringaþættir verið um málið. 

Samt er bara hálf sagan sögð. Fréttin er því í besta falli hálfsannleikur og gefur ekki fullnægjandi yfirlit um það sem um ræðir. 

Þess er t.d. ekki getið að það var kosningaloforð Trump að segja upp samningnum við Íran. Þá er ekki sagt frá því, að umræddur fyrrum sendiherra Breta var eindregið á móti því að samningnum við Írani yrði sagt upp. Sendiherrann gekkst fyrir fundum auk annarra aðgerða til að reyna að koma í veg fyrir að Trump segði samningnum upp. Vissulega atriði sem skiptir máli þegar fjallað er um málið. Fréttastofu RÚV sást yfir þessar staðreyndir bæði í fréttum og fréttaskýringum, sem og afstöðu sendiherrans í Brexit málum, sem skipta máli þar sem Donald hefur blandað sér heldur betur í þau mál.

Hvað veldur því að ekki er getið um jafn mikilvæg atriði í fréttunum? Í besta falli er það vegna þess að fréttamennirnir sem vinna fréttina eru ekki starfi sínu vaxnir og kynna sér ekki staðreyndir. Hinsvegar getur komið til að viðkomandi fréttamenn þegi vísvitandi um staðreyndir. En þá eru þeir í pólitík en ekki í fréttamennsku.  

Uppljóstranir um skrif sendiherrans eru fyrst og fremst fréttnæm fyrir þá sök, að þær sýna hve langt opinber starfsmaður er tilbúinn að ganga þegar hann er í pólitískri andstöðu við viðkomandi þjóðhöfðingja. 

Orð skipta máli

Ritstjóri enska öfgavinstri dagblaðsins "The Guardian" sendi tilmæli til blaðamanna sinna um orðanotkun í blaðinu þegar talað er um svonefnda hnattræna hlýnun af mannavöldum. 

Nú ber að segja "climate emergency crisis í stað climate change og fish population í stað fish stocks og loks þeir sem hafna hamfaravísindum heimsendaspámanna vegna meintrar hnattrænnar hlýnunar skulu í blaðinu nefndir héðan í frá, climate science deniers í stað climate denier. 

Allt er þetta gert til að skerpa á áróðrinum fyrir aukinni skattheimtu megna meintrar loftslagsvár og þá er mikilvægt að nota ný og harmrænni orð en áður hafa verið notuð. 

Þessi lúmski áróður er af sama meiði og baráttan fyrir fjöldainnflutningi fólks á fölskum forsendum. Þar hafa Sameinuðu þjóðirnar gengið á undan við að rugla umræðuna með því að breyta stöðugt um orð og/eða skilgreininar á orðum. Í því sambandi má benda á að ólöglegur innflytjandi varð að hælisleitanda og þegar almenningur hafði áttað sig á hversu vitlaus sú skilgreining var þá var enn breytt og nú heita þeir umsækjendur um alþjóðlega vernd. Litla Ísland fylgir þessu í einu og öllu og hefur nýverið undirritað sáttmála Sameinuðu þjóðanna í Marokkó þar sem þessi ruglaða hugtaka og orðaanotkun er grunnstefið.

Kjósendum var ekki gefinn nokkur kostur á að ræða þau mál vegna þess að stjórnmálaelítan sem nú stjórnar telur greinilega að fólki komi þetta ekki við stjórnmál séu bara fyrir stjórnmálaelítuna nema við kosningar þegar hundruðum milljóna er eytt af starfandi flokkum á ríkisstyrk til að reyna að fylka kjósendum enn einu sinni á sama básinn.

Í umræðunni um fóstureyðingar er fóstureyðing ekki lengur til heldur þungunarrof. 

Þannig heldur pólitískir réttmálsfræðingar áfram að reyna að rugla fólk og setja jákvæð orð þar sem það á við eins og t.d. varðandi fóstureyðingu og neikvæð orð þegar þess er þörf eins og um þann sem afneitar loftslagsvísindum skv. nýyrðaskránni.

Pólitíska nýmálið var eitt af því sem að höfundur bókarinnar 1984 benti á sem eitt tæki alræðisstjórnarinnar til að láta fólk sætta sig við hlutina og rugla það í ríminu. Pólitíska elítan hefur greinilega náð að tileinka sér það þó ekki sé til taks annað alræði en lélegir fjölmiðlar sem tala jafnan í takt við stjórnmálaelítuna, en hafa gleymt sjálfstæðu rannsóknarhlutverki sínu.

Blekkingar forseta Alþingis og málfþófið.

Steingrímur J. Sigússon forseti Alþingis hefur setið lengst allra núverandi þingmanna á Alþingi. Hann þekkir því vel til þeirra bragða sem hægt er að grípa til vilji alþingismenn tefja framgang mála. Sjálfur hefur hann oftar tekið þátt í málþófi á Alþingi en nokkur annar sitjandi þingmaður. 

Umræðan um 3.orkupakkann hefur staðið um nokkurt skeið. Forseti hagar dagskrá þingsins þannig að áfram skuli endalaust haldið að ræða 3.orkupakkann. Síðan ítrekar hann daglega að orðræður þingmanna Miðflokksins setji önnur störf þingsins og framgang mála í uppnám, en þetta er rangt og það veit forseti fullvel.

Fulltrúi Steingríms þingfréttaritari Ríkissjónvarpsins hefur þetta daglega orðrétt eftir honum, en varast að greina frá efnisatriðum eða öðru sem varðar umræðuna. 

Steigrímur J lætur eins og hann sé ósjálfbjarga í gíslingu þingmanna Miðflokksins og öðrum málum verði ekki fram komið vegna málþófsins. Honum er þó að sjálfsögðu ljóst að þetta er rangt. Forseti Alþingis hefur öll ráð varðandi dagskrá og skipulag þingstarfa 

Í 1.mgr. 77.gr.laga nr. 55/1991 um þingsköp Alþingis segir: "Forseti boðar þingfundi og ákveður dagskrá hvers fundar."

Í 2.mgr. 77.gr. laganna segir: "Forseti getur breytt röðinni á þeim málum sem eru á dagskrá og einnig tekið mál út af dagskrá."

Forseti hefur því skv. þingskaparlögum allt vald varðandi dagskrá þingsins. Þess vegna getur hann tekið önnur mál á dagskrá og látið afgreiða þau. Ástríða þingmanna Miðflokksins til að ræða þriðja orkupakkanum skiptir því engu máli í því sambandi. 

Af þessu leiðir að það sem haft er eftir Steingrími J. í síbylju á fréttamiðlum er rangt. En með því er fyrst og fremst verið að vega að þingmönnum Miðflokksins og þessi framkoma forseta Alþingis gagnvart þingflokki er vægast sagt óviðeigandi og í versta falli hreinar rangfærslur í þeirra garð. 

Fallast má á að málþóf er hvimleitt, en er hins vegar löglegt úrræði þeirra sem eru á móti málum. Forseti Alþingis og alþingismenn, ættu því að hlutast til um, að tekin verði upp ákvæði í þingskaparlög og stjórnarskrá þess efnis, að 20% þingmanna geti vísað ákveðnum málum til þjóðarinnar í þjóðaratkvæðagreiðslu og breyta síðan þingskaparlögum með þeim hætti, að útilokað verði að hafa frammi endalaust málþóf. 

En meðan lögin eru með þeim hætti sem þau eru nú þá geta þingmenn að sjálfsögðu nýtt sér lögbundinn rétt sinn til umræðu um mál til lengri eða skemmri tíma. Það er síðan kjósend að meta hvort þeim þykir rétt hafa verið að málum staðið eða ekki.

Pólitísk sérhyggja ber fagleg vinnubrögð ofurliði

Úrslit í kosningum til þings Evrópusambandsins voru kynnt í gærkvöldi og nótt. Skv. fréttum RÚV var það merkilegasta við þær kosningar að Brexit flokkur Nigel Farage skyldi vinna stórsigur, Græningjar skyldu bæta við sig fylgi og Flokkur Le Pen skyldi bæta við sig fylgi, en mest var gert úr því að Þjóðarflokkurinn í Danmörku skyldi tapa fylgi. Í sjálfu sér er þetta allt rétt, en mikið vantar á að gefin sé fullnægjandi mynd af kosningaúrslitunum og því markverðasta við úrslitin.

Þegar kosningaúrslitin í Evrópusambandslöndunum eru skoðuð, þá gefa fréttir RÚV takmarkaða mynd. Í fyrsta lagi, unnu þeir flokkar, sem RÚV kallar hægri sinnaða pópúlistaflokka stórsigur að Þjóðarflokknum í Danmörku undanskildum.(fyrirvari: hef ekki kannað niðurstöður í Finnlandi) 

Brexit flokkurinn, sem jaðrar við að falla í flokk hægri pópúlista m.v.mælikvarða RÚV vann stórsigur. Flokkur Le Pen vann stórsigur í Frakklandi, Flokkur Salvini á Ítalíu vann stórsigur og Alternative für Deutschland bætti við sig fylgi. Svíþjóðardemókratar bættu við sig fylgi og fengu 3 menn kjörna í stað tveggja áður, en að sjálfsögðu var ekki sagt frá því.

Heildarniðurstaðan er því sú, að flokkar sem eru til hægri og á móti fjöldainnflutningi á fólki og RÚV kallar pópúlistaflokka unnu stórsigur. 

Græningjar unnu góðan sigur sumsstaðar, en þeir eru tiltölulega litlir í samanburði við sigurvegara kosninganna þ.e. hægri flokka, sem eru á móti fjöldainnflutningi fólks.

RÚV sagði ekki frá því að helstu skýringarnar á tapi danska Þjóðarflokksins eru þær, að í fyrsta lagi þá hafa þeir náð fram helstu stefnumálum sínum, þannig að Vinstri flokkurinn, Íhaldsflokkurinn og Sósíaldemókrataflokkurinn í Danmörku hafa allir tekið upp að mestu leyti innflytjendastefnu Þjóðarflokksins. Í öðru lagi,þá unnu flokkar til hægri við Þjóðarflokkinn og þá væntanlega enn meiri pópúlistaflokkar að mati RÚV  umtalsvert á í kosningunum og fengu um 12.6% atkvæða. Stuðningur við þau viðhorf sem að danski þjóðarflokkurinn berst fyrir eru því ekki á undanhaldi heldur  vex þeim skoðunum fylgi. 

Að sjálfsögðu var ekki sagt frá því í fréttum RÚV að sænskir Sósíaldemókratar halda áfram að tapa fylgi og það sama á við um flokk Angelu Merkel, en þessir tveir flokkar og flokksleiðtogar hafa leitt baráttuna fyrir þeirri innflytjendastefnu, sem veldur sífellt meiri erfiðleikum í Evrópu.

 

En rótarslitinn visnar vísir

Á 90 ára afmæli Sjálfstæðisflokksins,eftir að hafa lesið Morgunblaðið og Fréttablaðið í gær komu mér þessi vísuorð eftir Grím Thomsen í hug: 

En rótarslitinn visnar vísir

Þó vökvist hlýrri morgundögg.

Ég má ekki þú.

Fyrirbrigði það í fjölmiðlaheiminum, sem kallar sig Stundina birtir í gær grein eftir ritstjórann þar sem amast er við tjáningarfrelsi Douglas Murray ritstjóra "The Spectator" og þeirra sem standa að því að hann tali á fundi í Kaldalóns sal Hörpu kl. 20 á fimmtudagskvöldið. En miða á viðburðinn má kaupa í gegn um tix miðasölukerfið undir aðrir atburðir.  

Blaðið fer rangt með það hverjir standa fyrir fundinumþ Það rétta er, að  það það er félagið Tjáningarfrelsið, sem stendur líka að útgáfu bókar Douglas Murray í íslenskri þýðingu og fundurinn er til að kynna bókina og gefa fólki tækifæri til að spyrja höfundinn til að eðlileg skoðanaskipti geti átt sér stað. 

Douglas Murray er af Stundinni kallaður ný-íhaldsmaður eins og það sé skammaryrði, en hann er félagi í Íhaldsflokknum í Bretlandi. Þeir sem sagðir eru standa fyrir fundinum eru kallaðir þjóðernissinnar. Var ekki alveg eins hægt að segja föðurlandsvinir? Þeir sem eru félagar í tjáningarfrelsinu hafa mismunandi skoðanir til margra hluta og félagar tilheyra a.m.k.5 mismunandi stjórnmálaflokkum í landinu.

Hvað sem þessu líður og rangfærslum Stundarinnar, þá er eitt athyglisvert. Þetta blað hefur staðið í málaferlum í meir en ár til að fá að birta illa fengin gögn frá Glitni og farið mikinn í fordæmingu á þeim sem vildu að mati blaðsins hefta tjáningarfrelsi þess. Nú bregður svo við, þegar um er að ræða skoðanir sem eru blaðinu ekki þóknanlegar, þá heimtar ritstjóri blaðsins að þær skoðanir fái ekki að heyrast. 

Til upplýsingar fyrir aðstandendur Stundarinnar þá er lýðræðið fyrir alla og tjáningarfrelsið líka? Þannig lítur það greinilega ekki út frá sjónarhóli Stundarinnar en skv. þeim fjóshaug er tjáningarfrelsið bara fyrir Stundina og þá sem hafa svipaðar eða sömu skoðanir.

Fréttin bakvið fréttina

Undanfarna daga hafa fjölmiðlar greint frá því að hersveitir  "stríðsherrans" Khalifa Haftar hershöfðingja sæki að Trípolí höfuðborg Líbýu og berðjist gegn löglegri ríkisstjórn landsins. Þessi frétt er eins röng og misvísandi og mest má vera. 

Ríkisstjórninni í Trípolí var komið á fót fyrir 3 árum með aðstoð Sameinuðu þjóðanna (SÞ). Hún hefur ekkert lýðræðislegt umboð. Henni var ætlað að koma á friði og lýðræði. Það hefur henni gjörsamlega mistekist. Íslamskir öfga- og glæpahópar, sem fá m.a. tekjur af því að selja Afríkubúum (svonefndum flóttamönnum) far til Evrópu, hafa hreiðrað um sig í Trípolí. Stjórnun fjármála og viðskipta er í ólestri. Kílómetra langar biðraðir við banka og víðar bera því glöggt vitni.

Íslamískar vígasveitir ráða því hvaða upplýsingar erlent fjölmiðlafólk fær og þær stjórna mikilvægum ráðuneytum ríkisstjórnarinnar m.a. leyniþjónustu og öryggismálum. Kílómetra löngu biðraðirnar eru því aldrei sýndar á fréttamiðlum.

Dæmi um völd og áhrif Íslamistanna á ríkisstjórnina er m.a. að bresk yfirvöld hafa ekki fengið framselda aðila sem tengjast hryðjuverkinu sem unnið var í Manchester þar sem mikill fjöldi fólks lét lífið, án þess þó að forsetafrú Íslands sæi ástæðu til að ganga um  höfuðkirkjur Manchesterborgar berfætt með höfuðklút í samúðarskyni við fórnarlömbin. 

Haftar hershöfðingi er höfuðandstæðingur Íslamskra öfga- og vígasveita í landinu og ástæða sóknar hans gegn Trípolí kemur til fyrst og fremst vegna þess að svokölluð ríkisstjórn landsins í vörslu vinstri sósíalistans Antonio Guterres framkvæmdastjóra SÞ hefur hvorki getu né vilja til að stemma stigu við þessum glæpahópum Íslamista. 

Haftar hershöfðingi hefur upprætt hópa Íslamista í suðurhluta Líbýu og telur nauðsyn bera til að ljúka nú þegar upplausnarástandi í landinu. Sú er ástæða sóknar hans gegn duglausri spilltri ríkisstjórn í Trípolí, sem stjórnar þó ekki einu sinni höfuðborginni nema að hluta.

Lýðræðisríki vesturlanda ættu að styðja baráttu Haftar hershöfðingja og vinna í samráði við hann að því að öryggi, festu og lýðræðisþróun verði komið á.

Af þessu tilefni sagði dáðlaus framkvæmdastjóri NATO,sósíalistinn Jens Stoltenberg "ég hef miklar áhyggjur" vegna ofbeldisins og hvatti alla hlutaðeigandi til að hætta bardögum. Mikill stuðningur það eða skilningur á vandanum.

Sama segir vinstri sósíalistinn Antonio Guterres framkvæmdastjóri Sameinuðu þjóðanna, sem ber hvað mesta ábyrgð á innflytjendavandamálum Evrópu í seinni tíð.

Fjölmörg Arabaríki sem þekkja til óstjórnar og hryðjuverka Íslamista, skynja ástandið betur en sósalistarnir Guterres og Stoltenberg og styðja Haftar og hvetja hann til að ljúka því verki sem hann er byrjaður á.

Er ekki rétt að gefa sósíalistunum Stoltenberg og Guterres frí í bili og leyfa fólkinu í þessum heimshluta að koma á eðlilegri stjórnun og hrekja burt Íslamistana?

Fréttin bakvið fréttina er sú, að Haftar hershöfðingi sækir að höfuðborginni Trípolí til þess að koma dáðlausri spilltri ríkisstjórn og herflokkum Íslamista frá völdum til þess að koma á eðlilegu ástandi í Líbýu og þróun í átt til lýðræðis.

Hvað gengur Stoltenberg og Guterres til að vinna gegn því? Hvað gerist ef þeim tekst það? 

Er Sómalía öruggari en London?

Frá því er skýrt í stórblaðinu New York Times í dag að Banadríkjamenn haldi uppi stórfelldum loftárásum á liðsmenn al-Shabaab, sem tengdir eru Al Kaída, sem eru taldir hafa um 7 þúsund vígamenn. Í landinu hefur geisað borgarastyrjöld og vígahópar fara dráps- og ránshendi um landið.

Á sama tíma er frétt í stórblaðinu Daily Telegraph í Englandi, sem segir frá því að foreldrar af sómölskum uppruna, sem flúðu átök í Sómalíu í lok síðustu aldar sendi börn sín, sem eru fædd í Bretlandi til Sómalíu. Hnífaárásir og eiturlyfjagengi er það sem foreldrarnir óttast. Vitnað er í blaðið the Observer sem segir að hundruð barna sem búa í London hafi verið flogið til Sómalíu, Sómalílands og Kenýa.

Athyglisvert að þrátt fyrir slæmt ástand í Sómalíu skuli  foreldrar í London telja öruggara að senda börnin sín þangað, en að hafa þau hjá sér í London.

Minni kynslóð var kennt að London væri ein öruggasta stórborg í heimi. Síðan hafa orðið gríðarlegar lýðfræðilegar breytingar í borginni. Innfæddir Bretar eru þar í minnihluta. Hnífaárásir og morð eru daglegt brauð, en ekki má segja frá því hverjir standa fyrir þessum glæpum vegna pólitísks rétttrúnaðar.

Enska lögreglan sem allir litu upp til í mínu ungdæmi hefur ítrekað sýnt að hún er vanmáttug og setur kíkinn fyrir blinda augað ef hún telur hættu á því að hún verði sökuð um rasisma ef hún tekur á ákveðnum tegundum glæpa. Það virðist heldur betur vera að skila sér í þessari fyrrum frjálslyndu, öruggu og áður helstu höfuðborg heimsins.

Rithöfundurinn og þáttastjórnandinn Mark Steyn sagði einu sinni að það yrði að segja við innflytjendur, sem hingað kæmu, að þeir skyldu varast að reyna að koma á því ástandi í löndunum okkar, sem þeir flýði frá. Í London virðist það samt vera að gerast. Þegar foreldrar telja öruggara fyrir börn sín að alast upp í stríðshrjáðum upprunalöndum sínum þá ættu allir að sjá við erum ekki að gera rétta hluti. 

Hinn nýi Guð

Fylgjendur hefðbundinna trúarbragða nálgast guðdóm sinn af virðingu, auðmýkt og undirgefni. Þó þau séu ekki bænheyrð þá fordæma þau ekki Guð sinn heldur leita að því, hvort þeir hafi ekki rækt skyldur sínar sem trúað fólk og ábyrgir einstaklingar og leitast síðan við að gera betur. Því fer fjarri að þau leiti til fjölmiðla til að fordæma Guð sinn fyrir að verða ekki við öllum óskum þeirra.

Hin nýi siður, sem hefur heltekið velferðarríki Vesturlanda í kjölfar sítrylltari neysluhyggju og ábyrgðarleysis einstaklinga er guðdómurinn sem á að sjá um hvern einstakling frá vöggu til grafar og tryggja velferð hans án þess að það skipti máli með hvaða hætti einstaklingurinn hegðar sér. Þessi Guðdómur er Ríkið. Sinn nýja Guð nálgast trúaðir með hroka, yfirlæti og fordæmingu hlutist hann ekki til um að verða við öllum óskum þeirra.

Kvöld eftir kvöld er okkur fluttar fréttir í sjónvarpsstöðvunum af fólki sem ekki hefur fengið allar óskir sínar uppfylltar í viðskiptum sínum við hinn nýja Guð. Sögurnar eru ávallt einhliða og fulltrúar hins nýja Guðs geta ekki borið af sér sakir vegna trúnaðar. Þessar fréttir eiga það sammerkt að almennt eiga þær ekkert erindi við almenning í landinu.

Fyrir nokkrum dögum var sagt frá því að stúlka á unglingsaldri í geðrofi eftir fíkniefnaneyslu hefði verið vistuð í fangageymslu lögreglu. Fordæming móðurinnar var alger og fulltrúi almannavaldsins, umboðsmaður barna tók undir það og fordæmdi að því er virðist lögregluna fyrir að setja stúlkuna í fangaklefa.

En hvað átti að gera? Á umboðsmanni barna mátti skilja að það væri eitthvað annað þó umboðsmaðurinn hefði sjálf engin úrræði.

Fyrir það fyrsta er það skylda foreldra að gæta barna sinna. Geti þau það ekki þá er næst að leita til heilbrigðisstofnana. Í þessu tilviki vildi heilbrigðisstofnun ekki taka við stúlkunni. Þess er ekki getið í fréttinni af hverju það var, þó leiða megi getum að því. Þá var ein stofnun hins nýja Guðs eftir lögreglan. Lögreglan hefur það úrræði að setja fólk sem er til vandræða eða er ógn við eigin öryggi í fangaklefa. Það hefur lengi verið ljóst. 

Lögreglan er fyrst og fremst til að gæta öryggis borgaranna og almannafriðar. Hún hefur ekki sérstakar skyldur gagnvart fíkniefnaneytendum í geðrofi frekar en börnum sem eru sturluð vegna ofneyslu áfengis. En vandamálin lenda oft á hennar borði.

Iðulega hafa drukknir sturlaðir unglingar verið vistaðir í fangageymslum án þess að umboðsmaður barna hafi stokkið upp á nef sér eða fréttastofur sjónvarps hafi fundið sérstaka hvöt hjá sér til að fordæma slíkt athæfi. Gegnir öðru máli um unglinga sem eru sturlaðir vegna neyslu ólöglegra fíkniefna?

Ef til vill er til of mikils mælst að fréttafók setji hlutina í eðlilegt samhengi og gæti þess að flytja ekki einhliða fréttir, sem oftar en ekki eru - fréttir sem eiga ekkert erindi við almenning í landinu, en virðast frekar vera hluti helgihalds hinna nýju trúarbragða sem byggir á  skyldu Ríkisins til að sjá fyrir öllum þörfum fólks frá vöggu til grafar.  

Eru það ekki efnahagsmálin sem skipta mestu?

Bandaríkjamenn ganga til kosninga á morgun. Undanfarið höfum við fengið fréttir af því í ríkisfjölmiðlinum, að forseti Bandaríkjanna sé svo óvinsæll, að ætla megi að flokkur hans muni bíða afhroð í kosningunum og tapa meirihluta sínum í fulltrúa- og öldungadeild Bandaríkjaþings. 

Hvað svo sem líður vinsældum eða óvinsældum Donald Trump, þá getur hann státað af hlutum, sem flestir stjórnmálamenn í heiminum mundu fegnir gefa mikið fyrir að geta. 

Efnahagslífið í Bandaríkjunum er í blóma. Skattalækkanirnar sem Trump stóð fyrir virðast hafa skilað sér. Atvinnuleysi er minna en nokkru sinni fyrr síðustu 50 árin. Það hefur dregið úr fátækt. Laun hækka hraðar en þau hafa gert síðasta áratuginn. Þessi atriði skipta miklu máli sbr. vígorð Bill Clinton á sínum tíma "It´s the economy" sem skiptir öllu máli.

Skoðanakannanir sýna að meirihluti kjósenda þakkar Trump hversu vel gengur í efnahagslífinu, en spurning er hvort það skilar sér í kosningunum.

Þegar svona vel gengur í efnahagslífinu þá eru samt önnur mál til umræðu í kosningabaráttunni. Engin forseti Bandaríkjanna fyrr eða síðar hefur orðið fyrir jafn óvæginni gagnrýni og Donald Trump. Þá hafa pólitískar nornaveiðar verið í gangi gegn honum frá því áður en hann tók við embætti og sérstakur rannsóknardómari hefur verið settur honum til höfuðs. Allt það fár hefur engu skilað nema útgjöldum fyrir skattgreiðendur.

Eftir aðför Demókrata að Kavanaugh Hæstréttardómara var greinilegt að kjósendum líkaði það ekki og fannst allt of langt gengið. Skoðanakannanir sýndu það ótvírætt. Nú er hins vegar spurning hvort Trump geldur fyrir nokkra sturlaða menn sem hafa framið hryðjuverk í Bandaríkjunum eða reynt það síðustu vikur. Demókratar hafa verið ósparir á að kenna Trump um, þó þessi mál séu honum jafn óviðkomandi og hryðjuverkin í Columbine voru þáverandi Bandaríkjaforseta. 

Miðað við forspá og fréttaflutning Ríkisútvarpsins, þá ættu Repúblikanar að bíða afhroð sem aldrei fyrr í kosningunum á morgun þrátt fyrir frábæran árangur í efnahagsmálum. Fróðlegt verður að fylgjast með þegar talið verður upp úr alvöru kjökössum í Bandaríkjunum.